Η ανακοίνωση δασκάλων από τα δημοτικά σχολεία των Εξαρχείων
Από το καλοκαίρι του 2019 έχουμε νιώσει τις νέες μεταμορφώσεις της πόλης της Αθήνας στη γειτονιά μας, τα Εξάρχεια. Μια γειτονιά σηματοδοτημένη από τη αειθαλή νεότητα, το άνοιγμα των σχολείων στην κοινότητα, τους κοινωνικούς αγώνες, τους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας, το άσυλο, τη 17 Νοέμβρη και τις δράσεις των σχολείων στο δημόσιο χώρο.
Η συνύπαρξη των παιδιών όμως είναι υπό αίρεση μέσα από τις κρατικές πολιτικές καταστολής και τις γονεϊκές πολιτικές, μέσα από την κατηγοριοποίηση των τριών σχολείων (μικροαστικό, μεταναστών και προσφύγων) και τις αλλαγές χρήσεις της ιδιοκτησίας. Η παιδική ηλικία παίρνει μέρος σ’ αυτές τις αλλαγές και καθίσταται περισσότερο ευάλωτη, ανεικονική και χωρίς δικαιώματα.
Έτσι στις 23/9 δασκάλες και δάσκαλοι του 35ου και του 36ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών εντοπίσαμε στις εικόνες της εκκένωσης του 5ου Λυκείου Αθηνών τα θλιμμένα, τρομοκρατημένα και φοβισμένα πρόσωπα των μαθητών μας. Και μετά, την απουσία τους από τα θρανία. Τα παιδιά αυτά για μια ακόμη φορά θα μετακινηθούν χωρίς να το θέλουν σε νέους χώρους, όπως στην Κόρινθο ή αλλού, σε περιβάλλοντα όχι υποχρεωτικά σχολικά, άγνωστα μεταξύ αγνώστων. Και θα απαντούν για μία ακόμη φορά στις ερωτήσεις όπως «Πώς σε λένε;», «Από πού είσαι;» και θα περάσουν μήνες χαμένα πασχίζοντας να βρουν ένα σημείο αναφοράς που θα τα συγκροτήσει εκ νέου. Διπλά ξένα.
Ξένα στον περίπλοκο κόσμο των ενηλίκων, ξένα σε μια άγνωστη χώρα κι αντιμέτωπα με τις δυσκολίες ενός νέου συναισθηματικού κώδικα. Για μας τις δασκάλες – τους δασκάλους, τα παιδιά αυτά έχουν όνομα, έχουν τους φίλους τους στα σχολεία να τους περιμένουν και πάνω απ’ όλα έχουν την ανάγκη να αισθανθούν οικεία.
Πασχίσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα να τα γνωρίσουμε, να εντοπίσουμε τις ανάγκες τους, να τα φέρουμε σε επαφή με τη γειτονιά και με τους συνομηλίκους τους και να τα κάνουμε να νιώσουν άνετα και να χαμογελάσουν. Πασχίσαμε για την συνύπαρξη. Κάναμε δράσεις στους δημόσιους χώρους, το Πεδίο του Άρεως, το Πάρκο Ναυαρίνου και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Κι ένα θερινό σχολείο το καλοκαίρι του 2016. Κι αγώνες για την εγγραφή τους στο σχολείο τον Σεπτέμβρη.
Για μας οι παιδικές εικόνες δεν είναι μόνο θλιβερές ανθρώπινες ιστορίες που θα καταναλωθούν και θα ξεχαστούν. Για μας είναι οι μαθητές μας. Είναι ο λόγος που τα σχολεία μας απέκτησαν ζωή και δεν έκλεισαν.
Είναι ο Μπόσεντ, η Μαριάμ, ο Ρασίντ, ο Μοχάμεντ και πρέπει να γυρίσουν στο σχολείο τους και πρέπει να μείνουν στη γειτονιά τους! Δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι ο διπλανός στα θρανία των παιδιών και τον θέλουμε πίσω! Μαζί με τους Συλλόγους Γονέων των παιδιών, αλλά και τα ίδια τα παιδιά, κάνουμε κοινό αγώνα για τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους και λέμε κι εμείς: θέλουμε τους συμμαθητές μας πίσω! Θέλουμε τα σχολεία μας ανοιχτά!
(Πηγή: alfavita.gr)
