Γέλια! Στο προαύλιο, δύο ομάδες κοριτσιών παίζουν βόλεϊ – εθνική Ελλάδος και εθνική Κουρδιστάν. Αφοσιωμένα στο παιχνίδι, τα παιδιά αδιαφορούν παντελώς για τις μαντίλες που καλύπτουν μερικά κεφάλια. Ετικέτες ή κατηγοριοποιήσεις κάθε είδους εδώ δεν χωρούν. Όπως δεν χωράει ρατσισμός, ξενοφοβία, έλλειψη σεβασμού στη διαφορετικότητα. Ένας αντισυμβατικός διευθυντής ροκάς «ενορχηστρώνει» δράσεις αλληλεγγύης, μία θεολόγος με σκουλαρίκι στο φρύδι διδάσκει την αγάπη αδιακρίτως –των μουσουλμάνων μαθητών συμπεριλαμβανομένων–, μία υπεύθυνη καθηγήτρια στην τάξη υποδοχής αλλοδαπών μαθητών με αγκαλιά ορθάνοιχτη για όλους – «είναι τα παιδιά μου», καμαρώνει.
Ολόκληρο πρωινό στο 2ο Γυμνάσιο Λαυρίου, γκρίνια δεν ακούστηκε ούτε μία στιγμή. Τα τυχόν προβλήματα, ιδωμένα στην πραγματική τους διάσταση και σίγουρα διαχειρίσιμα, όπως δηλώνουν. Ο,τι θετικό, με διάθεση να αναδειχθεί. Οι ανάγκες για καθημερινή υποστήριξη σε σίτιση περίπου 40 οικογενειών, αφορμή για να ανακαλύψουν όλοι τον καλύτερο εαυτό τους – καθηγητές και μαθητές.
Με εμπειρία άνω των 30 ετών στην εκπαίδευση, ο σημερινός διευθυντής του σχολείου, κ. Αδάμ Παπασπύρου, μουσικός, μιλάει για την «ταυτότητα» της μονάδας: «Χτισμένο το 2002, είναι ένα σχολείο με σύγχρονες προδιαγραφές, οικολογικό: φωτοβολταϊκά στην ταράτσα για να παράγουμε το δικό μας ρεύμα, οικονομικό στην κατανάλωση πετρελαίου – φέτος, με ένα τόνο βγάλαμε όλη τη σεζόν. Επιπλέον, λειτουργούν πλήρως εξοπλισμένες αίθουσες ξένων γλωσσών και πληροφορικής, εργαστήρι Φυσικών Επιστημών, αμφιθέατρο. Δράσεις, όπως εσωτερικά πρωταθλήματα, μουσικές εκδηλώσεις, περιβαλλοντικά προγράμματα, μπαζάρ για την υποστήριξη των μαθητικών κοινοτήτων, διανθίζουν συχνά τη σχολική ζωή. Εγγεγραμμένοι μαθητές 183, με το 1/3 να είναι αλλοδαποί – πολυπολιτισμικό στην πράξη, όχι στα χαρτιά. Εκτός από τα Ελληνόπουλα της Νεάπολης, όπως ονομάζεται η συνοικία, φοιτούν και τα παιδιά του γειτονικού προσφυγικού καταυλισμού, με προέλευση κυρίως από Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Κουρδιστάν. Θέλοντας να αφήσουν στο παρελθόν το βαρύ φορτίο της ταλαιπωρίας, οι οικογένειες επιδιώκουν τη μόρφωση. Ανεξάρτητα από το θρήσκευμα, το επίπεδο ανεβασμένο, χωρίς στενομυαλιά. Εξάλλου, όταν τα παιδιά έρχονται στο σχολείο, δεν είναι στους δρόμους».
Στο 2ο Γυμνάσιο Λαυρίου λειτουργούν σταθερά τάξεις υποδοχής από το 2003 με υπεύθυνη ειδικευμένη καθηγήτρια την κ. Έφη Καγκάδη: «Υπάρχουν δύο επίπεδα, αρχαρίων και προχωρημένων, ενώ η συνέχεια τόσων ετών αποδίδει πλέον καρπούς. Ένα 30%-40% θα πάρει απολυτήριο, τα άλλα θα κατακτήσουν βασικές γνώσεις για να λειτουργήσουν στην κοινωνία. Ένα 10% ίσως προχωρήσει στην τριτοβάθμια. Πρότυπο δε για τους νεοεισερχόμενους αποτελούν οι βετεράνοι του Γυμνασίου, όπως ο 16χρονος Χασάν από τη Συρία, ο οποίος μιλάει πέντε γλώσσες ή ο Φιρούζ που σπουδάζει τώρα μηχανικός στη Σουηδία».
Πώς λειτουργούν οι Τάξεις Υποδοχής; «Από τις 35 ώρες την εβδομάδα, τα αλλοδαπά παιδιά παρακολουθούν 14 ώρες μάθημα Ελληνικών στις Τ.Υ. – όχι περισσότερες, προκειμένου να ενσωματωθούν στο σύνολο.
Στην αρχή, συνήθης γέφυρα τα αγγλικά. Βοηθούν πολύ οι συμμαθητές τους και οι καθηγητές, που συνεργάζονται υποδειγματικά. Σημαντική, επίσης, η αρωγή των μεταφραστριών του καταυλισμού, παλιότερες μαθήτριες και οι ίδιες», αναφέρει ο διευθυντής, με την υπεύθυνη καθηγήτρια να επισημαίνει: «Οι γονείς μάς εμπιστεύονται, ξέρουν ότι θα τους ενημερώσουμε αν χρειαστεί, ότι δεν θα αφήσουμε κανένα να πειράξει το παιδί τους ούτε το παιδί τους να πειράξει κανένα. Ανταμοιβή μας; Ότι το σχολείο αποτελεί σημείο αναφοράς για τα παιδιά, ακόμη και όταν φύγουν. Όπως λένε: “Ήταν το μέρος που δεν νιώσαμε πρόσφυγες”».
«Το δικό μας είναι ένα σχολείο που λειτουργεί με τη διευρυμένη έννοια. Πνέει ένας άνεμος ελευθερίας, δημοκρατίας, αγάπης προς τα παιδιά. Καθόλου τυχαίο που ακόμη και Ινδοί μαθητές από το Κορωπί διανύουν καθημερινά 70 χλμ. με το ΚΤΕΛ. Είμαστε σαν οικογένεια, ενώ διατηρούμε άριστες σχέσεις με τον καταυλισμό και τις δημοτικές αρχές. Το Λαύριο έχει ξεπεράσει τον ρατσισμό», καταλήγει ο κ. Παπασπύρου και εις επίρρωσιν των λεγομένων του, η Χαρά Χατζή, μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου, προσθέτει: «Δεν πιστεύω ότι η καταγωγή πρέπει να ορίζει τους φίλους μας – αρκεί να συμφωνούν οι χαρακτήρες μας και να περνάμε καλά».
Η ανάγκη έγινε αγάπη
«Αν και το σχολείο μας ξεκίνησε να σιτίζει μαθητές από το 2007, οι ανάγκες τα τελευταία δύο χρόνια αυξήθηκαν πολύ», θα πει η κ. Δέσποινα Λαμπρίδου, θεολόγος, επισημαίνοντας ότι «η σχετική πρωτοβουλία ξεκίνησε από τη μαθητική κίνηση της Γ΄ Γυμνασίου “Είμαι Δίπλα Σου”, στο πλαίσιο της οποίας συγκεντρώνονται ρούχα, τρόφιμα, παιχνίδια για την εκκλησία, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς της περιοχής και τις οικογένειες του σχολείου». Μακράς διαρκείας τρόφιμα διανέμονται αποκλειστικά μέσω του σχολείου, ενώ τα έξοδα για τα νωπά καλύπτονται από χορηγούς σε συνεργασία με καταστήματα της περιοχής. «Στέλνοντας ένα απλό mail σε πέντε φίλους εκπαιδευτικούς, η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή! Η πρώτη συγκέντρωση τροφίμων πήγε πολύ καλά – μέχρι τώρα δίναμε. Συνεχίζουμε με αντίστοιχη δράση για να πάμε μέχρι τον Ιούνιο», το κάλεσμα του διευθυντή, κ. Παπασπύρου, προς όλους τους συμπολίτες του. «Οι οικογένειες που σιτίζονται από το σχολείο παίρνουν τις προμήθειές τους κάθε εβδομάδα με μεγάλη διακριτικότητα. Όχι μόνον εκτός ωραρίου, αλλά και σε διαφορετικές ώρες, ώστε να μη συμπίπτουν – η κοινωνία μας είναι μικρή…», εξηγεί η κ. Λαμπρίδου, με τον διευθυντή να θυμάται χαρακτηριστική περίπτωση μαθητή, ο οποίος «…χωρίς να ξέρει ότι τα πράγματα που πήγε η μαμά του στο σπίτι ήταν από το σχολείο για τη δική τους υποστήριξη, πήρε κάποια από αυτά και τα έφερε στην τάξη την επόμενη μέρα για να συνεισφέρει!». Ωστόσο, προκειμένου να διασκεδάσει τυχόν εκδηλώσεις οίκτου, ο κ. Παπασπύρου σπεύδει να διευκρινίσει: «Εμείς δεν το κοιτάμε “κακομοίρικα”. Μετατρέψαμε την ανάγκη που προέκυψε σε αγάπη, αλληλεγγύη, αγώνα για κάτι θετικό».
(πηγή: kathimerini.gr x)
