Οράματα και θάματα του στρατηγού Λοβέρδου
-Εκεί που θα επιχειρήσουμε αλλαγή είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Εδώ θα γίνει δομική αλλαγή.
-Λιγότερες μεταδιδόμενες πληροφορίες, περισσότερη γνώση και δημιουργική απασχόληση είναι οι στόχοι μας. Θέλουμε τα παιδιά να πάψουν να μισούν το σχολείο, θέλουμε να το αγαπήσουν ως χώρο δικό τους. Λιγότερη ύλη, περισσότερη παιδεία είναι το σύνθημά μας.
-Ο σχετικός διάλογος θα πρέπει να καταλήξει σε συμπεράσματα και προτάσεις έως το τέλος του έτους. Τον Ιανουάριο θα καταθέσουμε στη Βουλή το σχετικό σχέδιο νόμου.
-Κατά βάση η φιλοσοφία της πρότασης που θα κάνω είναι λιγότερα μαθήματα, περισσότερη ενασχόληση με ζητήματα που ολοκληρώνουν το παιδί. Δημιουργική απασχόληση, άθληση, καλλιτεχνικά. Η εμπειρία μου όταν ανέλαβα, ένας φίλος μου ζωγράφος μου είπε ότι το παιδί του το ανιψάκι του κάτι, φιλοξένησε ένα γερμανάκι. Εγώ δεν ήξερα ότι γίνονται ανταλλαγές και μαθητών. Και το γερμανάκι φρικάρισε όταν είδε τι κάνει το δικό μας παιδί. Δηλαδή να γυρίζει από το σχολείο και μέχρι τις εννιά το βράδυ να έχει διάβασμα και είπε ότι «εμείς δεν τα κάνουμε αυτά, εμείς έχουμε λιγότερη δουλειά», αλλά πιο παραγωγική.
-Το να έχεις 18 μαθήματα στο δημοτικό, είναι απόδειξη ότι είσαι για το τρελοκομείο, είναι απόδειξη ότι για κάποιον άλλον δουλεύεις, όχι για τα παιδιά.
-Τα αντικείμενα, ο απολύτως ακριβής αριθμός που μου ήρθε σήμερα με τη συγκεκριμένη για καθένα ονομασία είναι 17. Αλλά φτάνει στα 18 ή μειώνει και λίγο, πάει στα 14, αν αθροίσεις μεταξύ τους μαθήματα.
-Ήρθε η κα Ευγενία Παπαδοπούλου από την εταιρεία NESTLE την περασμένη εβδομάδα, μας έφερε μια μελέτη γιατί έχουμε οργανώσει το Κοινωνικό Σχολείο όπως το λέμε και μας είπε ότι μάλιστα στην περίοδο της κρίσης και της φτώχειας αυξήθηκε η παχυσαρκία.
-Για τα περιστατικά ασιτίας παιδιών που καταγράφηκαν πρόσφατα: Πράγματι αυτό το πρόβλημα που είναι γενικότερο γιατί είναι η φτώχεια στην οικογένεια, δεν είναι εντοπισμένο στο σχολείο, έρχεται στο σχολείο από την οικογένεια που δε μπορεί, προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε με προγράμματα. Υπήρξε ένα πρόγραμμα πάρα πολύ αποδοτικό με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Νιάρχου αλλά πρέπει φέτος να το τροφοδοτήσουμε εμείς με χρήματα και αναζητούμε χρήματα από το πολύ μικρό μας βαλάντιο του ΕΣΠΑ, γιατί μια σειρά από χρήματα τα δώσαμε για να πληρώσουμε αναπληρωτές καθηγητές και δασκάλους
– Εμείς, τέσσερις Υπουργοί Υγείας, εγώ που το ξεκίνησα με τον ΕΟΠΥΥ, ο Λυκουρέτζος, ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, παρουσιάσαμε το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που τέσσερα χρόνια εφαρμόστηκε. Εγώ την εισήγαγα, οι συνάδελφοι την κράτησαν και τη βελτίωσαν και πήραμε λεφτά πίσω από τον ιδιωτικό τομέα που έκλεβε τα ασφαλιστικά ταμεία. Και κάναμε συνέντευξη τύπου και οι τέσσερις την προηγούμενη εβδομάδα.
(Αποσπάσματα από πρόσφατες συνεντεύξεις του υπουργού Παιδείας)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα γερμανάκι που το φιλοξενούσε ένα ελληνάκι που ο μπαμπάς του ήταν ζωγράφος και είχε ένα φίλο που ήταν υπουργός παιδείας. Το γερμανάκι είδε το ελληνάκι που διάβαζε πολύ και του είπε μια ιστορία. Αυτό την είπε στον μπαμπά του το ζωγράφο, εκείνος στο φίλο του, τον υπουργό παιδείας κι ο υπουργός το λυπήθηκε το καημένο το ελληνάκι και χτύπησε το κουδούνι. Τέρμα στη γραμματική, ώρα για… δημιουργική απασχόληση!
Τι είπε λοιπόν ο υπουργός παιδείας;
- 1. Κάποιος φίλος του κάτι του είπε (συζήτηση βαλκανικού καφενείου) κι αυτός αποφάσισε να νομοθετήσει και να αλλάξει τα πάντα στο δημοτικό σχολείο.
- «Εγώ δεν ήξερα ότι γίνονται ανταλλαγές και μαθητών» (αλλά-μου-το-είπε-ένας-φίλος μου-και-γι΄αυτό-αποφάσισα-να-νομοθετήσω).
- Το να έχεις 18 μαθήματα στο δημοτικό είναι πράγματι για τρελοκομείο, ενώ από την άλλη το να μην ξέρει ο υπουργός παιδείας πόσα μαθήματα διδάσκονται στο δημοτικό και να δηλώνει ό,τι αριθμό του καπνίσει πρέπει να θεωρείται απόλυτα λογικό. Περαστικός είναι ο άνθρωπος, μπορεί να λέει ότι θέλει. Στην επόμενη συνέντευξη που έδωσε είπε πως όταν έλεγε μαθήματα δεν εννοούσε ακριβώς μαθήματα, εννοούσε αντικείμενα αλλά παρ’ όλα αυτά, κάποιοι από το υπουργείο τον ενημέρωσαν ότι τα «αντικείμενα» στο δημοτικό δεν είναι 18 είναι 17, δηλαδή περίπου 17, ας πούμε από 14 έως 17. Μα πόσα είναι τελικά τα μαθήματα/αντικείμενα στο δημοτικό σχολείο;
- Η φιλοσοφία της πρότασης που θα κάνει είναι λιγότερα μαθήματα, το παιδί έχει διάβασμα μέχρι το βράδυ και βαριέται και να ο σούπερ υπουργός που θα του πάρει το βιβλίο από το χέρι και θα του δώσει ένα πινέλο και μια μπάλα, ώρα για διασκέδαση – άλλωστε, όπως δήλωσε το γερμανάκι εμείς-έχουμε-λιγότερη-δουλειά-αλλά-πιο-παραγωγική.
- 5. …«απόδειξη ότι για κάποιον άλλο δουλεύεις, όχι για τα παιδιά». Ποιος είναι αυτός ο άλλος; Και ποιος δουλεύει ποιόν; Ποιος τα έβαλε όλα αυτά τα μαθήματα αν όχι οι προηγούμενοι υπουργοί παιδείας με τους οποίους φαντασιώνεται να φωτογραφηθεί μαζί ο τωρινός υπουργός παιδείας ;
- Εμφανίστηκε μια κυρία από κάποια εταιρία και του έδωσε μια μελέτη για την παχυσαρκία που λέει ότι η κρίση μας κάνει, ας πούμε, «πιο εύσωμους». Μα καλά, το υπουργείο δεν κάνει έρευνα σε πανελλαδικό επίπεδο με το περίφημο Ευ ζην; Ποια η ανάγκη να αναφέρεται σε έρευνες ιδιωτικών εταιριών τότε; Εκτός αν και το Ευ ζην γίνεται για παρόμοιους λόγους με αυτούς της Nestle και δεν το έχουμε καταλάβει. Λέμε τώρα.
- Για τα παιδιά που πεινάνε το υπουργείο δεν μπορεί να κάνει τίποτε σπουδαίο, μπορεί όμως να χρηματοδοτήσει το …πολύ αποδοτικό πρόγραμμα του Νιάρχου. Το ακούσαμε κι αυτό. Το κράτος θα χρηματοδοτεί το πρόγραμμα που έστησε ένας χορηγός για να εισβάλλει στο δημόσιο σχολείο! Και τότε το ίδρυμα Νιάρχου τι ακριβώς θα προσφέρει με τη χορηγία του; Την όλη ιδέα ; Τη φίρμα της εταιρίας ; Ωραίες δουλειές.
- Θα ξεκινήσει διάλογο με …τους πρώην υπουργούς παιδείας ! Αυτό το απίστευτο λόμπι που ονομάζεται Συμβούλιο των πρώην Υπουργών Παιδείας και το δημιούργησε ο νυν υπουργός Παιδείας ώστε να έχει κι αυτός μια θέση όταν θα γίνει πρώην. Ας θυμηθούμε μερικά ονόματα για να πάρουμε μια ιδέα από την ποιότητα του διαλόγου. Κοντογιαννόπουλος, Παπανδρέου, Αρσένης, Ευθυμίου, Γιαννάκου, Στυλιανίδης, Αρβανιτόπουλος. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τους υφυπουργούς τότε θα έχουν τη χαρά να συμμετέχουν μεταξύ άλλων και οι κύριοι Ανθόπουλος και Πετσάλνικος.
- Στην υγεία τα κατάφεραν περίφημα οι τέσσερις καβαλάρηδες της αποκάλυψης, όποιος είχε την τύχη να επισκεφθεί πρόσφατα ως ασθενής ένα δημόσιο νοσοκομείο ξέρει από πρώτο χέρι, όσο για την περίθαλψη, δεν απέμεινε τίποτα. Τώρα, να υποθέσουμε πως ήρθε η σειρά του δημοτικού σχολείου.
Και τι πραγματικά εννοούσε;
Αντιλαμβανόμαστε ότι το υπουργείο έχει τα δικά του ζόρια. Από τη μία τρέχει ένα πρόγραμμα για την αξιολόγηση με τον πολύ φιλόδοξο στόχο να εξομοιώσει εργασιακά και παιδαγωγικά το δημόσιο σχολείο με τη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Ένα πρόγραμμα με πάρα πολλά ευρώ, για τα οποία διαγκωνίζονται πανεπιστημιακοί, γραμματείς και φαρισαίοι. Για να τρέξουν τα ευρώ, πρέπει να τρέξει το πρόγραμμα, δηλαδή, να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί, κάτι που προϋποθέτει τη συναίνεσή τους. Εύκολο όταν πρόκειται για σχολικούς συμβούλους, δύσκολο όταν πρόκειται για εκπαιδευτικούς της πράξης. Από την άλλη υπάρχει έλλειψη προσωπικού και οι διορισμοί αναμένεται να συνεχίσουν να είναι μηδενικοί, άρα δεν θα ήταν καλό να «ελαφρύνουμε» το ωρολόγιο πρόγραμμα από μερικά «περιττά βάρη»; Να δούμε δηλαδή πως θα φέρουμε το ωρολόγιο πρόγραμμα στα μέτρα του προσωπικού που μπορούμε να «απασχολήσουμε» μέσω ΕΣΠΑ, κοινωφελών προγραμμάτων κλπ. Και μετά να το σερβίρουμε στο ευρύ κοινό ως μια μεγαλεπήβολη μεταρρύθμιση.
Να ενημερώσουμε τον κύριο Λοβέρδο, ότι κάπως έτσι φτιάχτηκαν και τα ΕΑΕΠ. (Τι είναι ΕΑΕΠ ας ρωτήσει τους αυλικούς του να του πουν). Κάποια υπουργός βρήκε κάποιο ΕΣΠΑ να απορροφήσει, αξιοποίησε μια δημοφιλή και λογική ιδέα (αγγλικά και υπολογιστές στο σχολείο, περισσότερη γυμναστική και καλλιτεχνικά μαθήματα), έφτιαξε κάποιο πρόγραμμα με κριτήριο την απορρόφησή των κονδυλίων και όχι τους μαθητές και τη μόρφωση τους, και έβαλε το ΠΙ να το εγκρίνει. Το ΠΙ έφερε κάποιες αυτονόητες αντιρρήσεις στην αρχή αλλά μετά πειθάρχησε – η καριέρα πάνω απ’ όλα – κι έτσι στο Δημοτικό έχουμε 18 μαθήματα ή μάλλον 17 αντικείμενα, ή έστω από 14 ως 17, κάτι τέτοιο τέλος πάντων και αύξηση του σχολικού χρόνου κατά 40% για την Α’ και Β’ τάξη, γιατί το είπε η υπουργός (κ. Διαμαντοπούλου).
Όλα αυτά μπορεί να μη συνιστούν σχέδιο για το σχολείο («το σχολείο» έχει αντικατασταθεί στο μυαλό τους με ένα αχταρμά υπηρεσιών), στηρίζονται όμως σε απαρέγκλιτες αρχές εκπαιδευτικής πολιτικής:
α) η κρατική χρηματοδότηση για το δημόσιο σχολείο πρέπει να μειωθεί,
β) κάθε μορφωτικό σχέδιο για τις λαϊκές τάξεις είναι ξεπερασμένη φενάκη, δεν τους χρειάζεται,
γ) η εκμάθηση μιας σειράς δεξιοτήτων τους αρκεί (από τα στοιχειώδη αγγλικά και τον χειρισμό κάποιων προγραμμάτων στον υπολογιστή ως την καλλιέργεια διάφορων καλών τρόπων από τη διατροφή ως την ανοχή της διαφοράς),
δ) οι υπόλοιποι θα μορφώσουμε τα παιδιά μας στα ιδιωτικά σχολεία, στα πρότυπα – πειραματικά, στα φροντιστήρια, στο σπίτι, ο καθένας στο μέτρο του (μορφωτικού και οικονομικού) κεφαλαίου του, και θα τα προετοιμάσουμε να κυριαρχήσουν (εργασιακά, κοινωνικά, ιδεολογικά, πολιτικά),
ε) αφού δεν υπάρχει ενιαίο μορφωτικό σχέδιο δεν υπάρχει και ανάγκη ενιαίου σχολείου, ας δημιουργηθούν σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων (κλασσικά, ΕΑΕΠ, πρότυπα – πειραματικά), ας αναπτυχθεί ένα αρχιπέλαγος «καινοτόμων προγραμμάτων» και ειδικών ημερών του κοινωνικού σχολείου,
στ) το εκπαιδευτικό δυναμικό που εμμένει σε «ξεπερασμένες ιδέες» περί μόρφωσης και γνώσης θα πειθαρχήσει με τον αξιολογικό μηχανισμό,
ζ) ο ιδανικός τρόπος λειτουργίας όλων των δημόσιων υπηρεσιών (και των σχολείων) είναι αυτός των επιχειρήσεων, με το διευθυντικό δικαίωμα, την ιεραρχία, το συνεχή γραφειοκρατικό έλεγχο, την ανισότητα των μισθών, τον ανταγωνισμό, την ανασφάλεια και την υπαγωγή όλων στο ατομικό όφελος
και η) καθετί που εξυπηρετεί την (υπό υπουργικό έλεγχο) απορρόφηση των κονδυλίων των ΕΣΠΑ είναι νόμιμο, θεμιτό και έχει προτεραιότητα έναντι κάθε άλλης ανάγκης.
Η εκπαιδευτική πολιτική που βασίζεται στις αρχές αυτές έχει και το προσωπικό της. Δίπλα και γύρω από το δημόσιο σχολείο διαμορφώνεται αργά αλλά σταθερά μια ολόκληρη μαφία από πανεπιστημιακούς συμβούλους, υπουργικούς μανδαρίνους, σχολάρχες, ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, εκδότες σχολικών βοηθημάτων, μάνατζερ εταιριών με εκπαιδευτικό λογισμικό, μεγαλοεπιχειρηματίες – χορηγούς και μικροκομπιναδόρους της γειτονιάς. Μια μαφία που λυμαίνεται τις ανάγκες και τις αγωνίες των γονιών, εμπορεύεται και αισχροκερδεί με τα όνειρα, το παρόν και το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών, των παιδιών μας. Αυτή είναι η πραγματική ατμομηχανή των μεταρρυθμίσεων της Διαμαντοπούλου και του Λοβέρδου. Τα εντατικά φροντιστήρια γύρω από την προετοιμασία των μαθητών για τις εξετάσεις επιλογής για τα πρότυπα – πειραματικά και την Τράπεζα Θεμάτων αποδεικνύουν ότι η ανώτερη γραφειοκρατία του υπουργείου και η επιχειρηματική παραπαιδεία συνεργάζονται αποτελεσματικά στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, διαμορφώνουν νέες μεγάλες δεξαμενές μαθητικής πελατείας και ορθώνουν αξεπέραστους φραγμούς για το «μαθητικό πόπολο».
Προσγείωση στη σκληρή Πραγματικότητα
Ο υπουργός έχει κάθε λόγο να διαφημίζει όσες μεταρρυθμίσεις θέλει, εκλογές πλησιάζουν άλλωστε, ωστόσο, όπως δήλωσε και ο Μαυρογυαλούρος στη γνωστή ταινία, για την ώρα υπάρχουν κάποιες πολύ πιο επείγουσες προτεραιότητες στις οποίες καλείται να απαντήσει το Υπουργείο :
- Θα γίνουν οι απαραίτητοι διορισμοί ώστε να καλυφθούν τα χιλιάδες κενά στα σχολεία και να λειτουργήσουν επιτέλους με το απαραίτητο προσωπικό ; Θα γίνονται έγκαιρα ώστε 1 Σεπτεμβρίου να είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί στο σχολείο τους ;
- Θα γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές ώστε όλα τα προνήπια να ενταχθούν στην προσχολική αγωγή και να μην ψάχνουν οι γονείς παιδικό σταθμό για το παιδί τους ;
- Θα καλυφθούν οι ανάγκες για παράλληλη στήριξη με βάση τα αιτήματα των σχολείων, ώστε να υλοποιηθεί το συνταγματικό δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών με ειδικές ανάγκες που φοιτούν στα δημόσια σχολεία ;
- Θα οργανωθούν συσσίτια στα σχολεία ώστε να καλυφθούν οι πιο άμεσες ανάγκες μαθητών και οικογενειών που βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο ; Θα υπάρξει μέριμνα για τα παιδιά που δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ; Θα εξασφαλιστεί στέγη, ρεύμα και θέρμανση σε όλα τα παιδιά;
- Θα καταργηθεί η τράπεζα θεμάτων και ο εξεταστικός Μινώταυρος που έχει μετατρέψει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε ένα πελώριο φροντιστήριο και έχει κάνει ακόμα πιο πλούσιους τους έμπορους της γνώσης;
- Κάθε προσπάθεια αναπροσανατολισμού της εκπαίδευσης προϋποθέτει ένα συνολικό απολογισμό της προηγούμενης περιόδου. Από την εποχή της εξομοίωσης ως σήμερα απορροφήθηκαν αρκετά κοινοτικά κονδύλια στην εκπαίδευση. Πού πήγαν; Ποιοι επωφελήθηκαν από αυτά; Πόσο; Τι άφησαν πίσω τους; Οι εκπαιδευτικοί της πράξης δεν εμπιστευόμαστε όλους εκείνους που αρνούνται να απαντήσουν ολοκληρωμένα και ειλικρινά στις ερωτήσεις αυτές, όταν π.χ. μαθαίνουμε πως τα νέα αναλυτικά προγράμματα που σαπίζουν σε κάποια συρτάρια, κόστισαν 100.000.000 ευρώ εν μέσω κρίσης, την ώρα που από τους εκπαιδευτικούς αφαιρούνταν το 1/3 του εισοδήματος μας.
Από κει και μετά όποιος θέλει στα σοβαρά να αντιμετωπίσει το σημερινό μορφωτικό πρόβλημα έχει να αναμετρηθεί με πολύ πιο σοβαρά ερωτήματα. Ας θέσουμε μερικά από αυτά:
- Γιατί οι μαθητές δεν μπορούν να επωφεληθούν από το σχολείο; Γιατί έχουμε τα φαινόμενα της αμάθειας; Το σχολείο είναι καταδικασμένο να παράγει αποτυχία; Οι μαθητές που αποτυγχάνουν είναι προϊόν της επιτυχημένης λειτουργίας του σχολείου και όχι δυσλειτουργίας του;
- Γιατί οι μαθητές που ανταποκρίνονται καλά στις εξετάσεις αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν την γνώση αυτή οπουδήποτε αλλού ενώ οι υπόλοιποι αδυνατούν να απορροφήσουν σχεδόν τίποτα από την σχολική γνώση;
- Γιατί η εφαρμογή της αξιολόγησης και των εξεταστικών μαραθώνιων οδήγησε σε απογείωση της σχολικής αποτυχίας στις αγγλοσαξονικές χώρες ; Ποιες εστίες αντιπαράθεσης ανοίγουν με την αξιολόγηση (πχ η διδασκαλία φυσικών επιστημών καταστρέφεται με την διδασκαλία προσανατολισμένη για τα τεστ, πως «εξαφανίζονται» οι μαθητές που ρίχνουν την επίδοση του σχολείου);
Καμιά νοσταλγία για το παρελθόν
Δεν νοσταλγούμε το παρελθόν του δημόσιου σχολείου ούτε αγωνιζόμαστε για την επαναφορά του. Επρόκειτο για μια διαφορετική εκδοχή ενός σχολείου ταξικού, συντηρητικού, με πολλαπλές, ρητές ή άρρητες, διαδικασίες αποκλεισμού και διαφοροποίησης στο εσωτερικό του. Ενός σχολείου που βασίλευε η αποστήθιση και κυριαρχούσαν φαινόμενα σχολικής αποτυχίας, ταξικών φραγμών και παραπαιδείας. Ενός σχολείου ρουτίνας, που έβαζε στο περιθώριο κάθε ίχνος φαντασίας και δημιουργικότητας. Βέβαια, στα πλαίσια αυτού του σχολείου και κάτω από την πίεση του κινήματος, αποτυπωνόταν θετικά ο κοινωνικός και ταξικός συσχετισμός της προηγούμενης περιόδου: η σημαντική επίδραση των θεσμοθετημένων συλλογικών οργάνων που διαμόρφωναν ένα επίπεδο δημοκρατικής λειτουργίας, ένας βαθμός παιδαγωγικής αυτονομίας, μια κουλτούρα ανθρωπιστικής παιδείας και ένα αυξημένο ενδιαφέρον από το σώμα των εκπαιδευτικών για τα «παιδιά των πίσω θρανίων» που μεταφραζόταν σε διδακτικούς αυτοσχεδιασμούς και εκπαιδευτικά αιτήματα για την υποστήριξή τους. Όλα αυτά δεν είναι για πέταμα, κάθε άλλο. Αποτελούν κομμάτι μιας σημαντικής παράδοσης που πεισματικά αντιστέκεται στη νέα εποχή του εκπαιδευτικής νεοφιλελεύθερης ζούγκλας. Ωστόσο, απαιτείται να συνδεθούν σήμερα με ένα νέο προγραμματικό και οραματικό λόγο για το δημόσιο δωρεάν σχολείο των όλων και των ίσων. Διαφορετικά θα χαρακτηριστούν εξαιρέσεις, ανθρωπιστικά και συναισθηματικά υπολείμματα στα πλαίσια μιας «σοβαρής» και «επαγγελματικής» εργασίας που πρέπει να επιβιώσει και να προχωρήσει σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον χωρίς τα βαρίδια του ρομαντισμού.
Συγκρότηση ενός προγραμματικού λόγου για τη λειτουργία του δημόσιου δωρεάν σχολείου
Η επιλογή μας να υπηρετήσουμε διαφορετικά/ανταγωνιστικά ταξικά συμφέροντα από την κυβέρνηση και τα (αντι)εκπαιδευτικά λόμπι που τη στηρίζουν, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τον προσανατολισμό μας. Το εκπαιδευτικό κίνημα, οφείλει να προβάλλει αιτήματα άμεσης προτεραιότητας για το δημόσιο σχολείο που θα καλύπτουν εδώ και τώρα τις επείγουσες μορφωτικές ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας και των παιδιών της. Ταυτόχρονα, οφείλει να συγκροτήσει ένα προγραμματικό αντιηγεμονικό λόγο που θα επιδιώκει να αγκαλιάζει όλο το σχολείο -από τα βιβλία και τα προγράμματα ως τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και τη δομή των βαθμίδων και να δημιουργήσει ένα ρεύμα που θα φέρνει στο προσκήνιο την διδασκαλία ως κοινωνικό ζήτημα και όχι μόνο ως τεχνικό. Παρακάτω καταθέτουμε μερικές σκέψεις σε αυτή την κατεύθυνση.
Α. Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ένα νέο μορφωτικό σχέδιο για το σχολείο. Βασικά στοιχεία στο σχέδιο αυτό πρέπει να αποτελούν:
- η συνεχής επιδίωξη για ισότητα στη μόρφωση, ακόμη κι αν αυτή προϋποθέτει τη θετική διάκριση υπέρ εκείνων που αντιμετωπίζουν περισσότερες δυσκολίες,
- η αναγνώριση της διπλής αξίας της σχολικής γνώσης και μόρφωσης, αφενός για τη συνολική υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης και αφετέρου για την υπόθεση καλλιέργειας κάθε μαθητή ξεχωριστά και
3. ο ρεαλισμός, η δέσμευση δηλαδή στην πρακτική εφαρμογή του σχεδίου. Στο πλαίσιο αυτό η ποσότητα της ύλης στο σχολικό αναλυτικό πρόγραμμα πρέπει να μειωθεί σε όλο το εύρος της εκπαίδευσης. Μείωση της ύλης μόνο στην πρωτοβάθμια θα ήταν αντιφατική και παράλογη και μόνο με την απαξία μιας προεκλογικής επαγγελίας θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Τυχόν υλοποίησή της θα οδηγούσε γυμνούς στην εντατικοποίηση της δευτεροβάθμιας εκείνους τους μαθητές που δεν κληρονομούν το κατάλληλο μορφωτικό κεφάλαιο και ταξικό έθος από τις οικογένειες τους.
Σήμερα, όλο και περισσότεροι γονείς μετατρέπουν τα σπίτια σε «γυμναστήρια» προκειμένου να ανταποκριθούν στην υπέρογκη και απίστευτα δύσκολη στις μεγάλες τάξεις ύλη. Ταυτόχρονα αδυνατούν να καταλάβουν που μπορεί να χρειαστεί η γνώση αυτή, που μέχρι τώρα δικαιολογούνταν ως ο Γολγοθάς που πρέπει να διαβούν για να φτάσουν στην ανάσταση του πανεπιστημίου. Η ύλη αυτή καταστρέφει τη ζωή στο σχολείο, δηλητηριάζει τη σχέση των μαθητών με τη γνώση, αποτελεί μηχανισμό ταξικής επιλογής και υλοποιεί τους συμβιβασμούς μεταξύ των διάφορων ελίτ που κυβερνούν τον τόπο.
Β. Μόνο ένα δημοκρατικό σχολείο μπορεί να συγκροτήσει και να υπηρετήσει ένα τέτοιο σχέδιο. Για να είναι ρεαλιστικό απαιτεί τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στη δημιουργία του, ενώ για να γίνει πράξη χρειάζεται το μυαλό και την ψυχή τους. Δημοκρατικό σχολείο σημαίνει ισότητα των εκπαιδευτικών, εμπιστοσύνη, παιδαγωγική ελευθερία, συλλογική λειτουργία και ευθύνη. Σημαίνει πάνω απ’ όλα την εκ μέρους τους οικειοποίηση του σχεδίου και τη νοηματοδότηση της καθημερινής εκπαιδευτικής πράξης στα πλαίσια του.
Γ. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας μετά το ξέσπασμα της κρίσης αδυνατεί να καλύψει την επαφή των παιδιών με ένα φάσμα μορφωτικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, τώρα που καταρρέει όλος ο προηγούμενος τρόπος ζωής. Καταλαβαίνοντας τις νέες ανάγκες, οι ιδιωτικές εταιρείες όπως η Coca-Cola ή το ίδρυμα Νιάρχου προσφέρονται να επενδύσουν στην αναμόρφωση των σχολικών χώρων ή στη σίτιση των παιδιών για να φτιάξουν το εταιρικό προφίλ τους. Ήδη τέτοια βήματα γίνονται από συλλόγους γονέων και διευθυντές που μεριμνούν (κοντόφθαλμα) για τον εμπλουτισμό του έργου τους ενόψει της αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης. Το σχολείο είναι συχνά ο μόνος δημόσιος χώρος με ελεύθερους χώρους και υποδομές σε ένα πυκνοκατοικημένο αστικό ιστό. Πρέπει να διεκδικήσουμε την αξιοποίηση του σε μια λογική αντιπαράθεσης με τα ΕΑΕΠ και τις πολιτικές εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης. Άρα πρέπει συντονισμένα να διεκδικήσουμε τη δυνατότητα του σχολείου να στεγάσει σε μια ζώνη ελεύθερων δραστηριοτήτων με μόνιμο προσωπικό (εκπαιδευτικοί, φύλακες, κλπ.) όλες εκείνες τις αθλητικές, πολιτιστικές δραστηριότητες που οι γονείς αδυνατούν πια να προσφέρουν στα παιδιά τους.
Διεκδικήσεις
Ο προγραμματικός αντιηγεμονικός λόγος πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα μιας συνολικότερης στρατηγικής ριζικής κοινωνικής και εκπαιδευτικής χειραφέτησης. Αν συμφωνήσουμε στις παραπάνω γενικές προτάσεις, μπορούμε να επεξεργαστούμε ειδικά μέτρα για την υλοποίησή τους. Κάποια επιμέρους στοιχεία αυτής της πρότασης μπορούν να είναι :
- Ριζική αλλαγή της δομής της δημόσιας εκπαίδευσης με θεσμοθέτηση της δίχρονης προσχολικής αγωγής και του ενιαίου δωδεκάχρονου δημόσιου δωρεάν σχολείου.
- Άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στα πλαίσια μιας ριζικής αναδιανομής του πλούτου και διάθεση όλων των απαραίτητων κονδυλίων με στόχο να καλυφθούν οι ανάγκες σε προσωπικό με μαζικούς διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών. Ίδρυση νηπιαγωγείων.Δημιουργία ενός αποτελεσματικού δικτύου υποστηρικτικών θεσμών μέσα στο δημόσιο σχολείο για τους μαθητές που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Εξοπλισμός όλων των σχολείων με εργαστήρια πληροφορικής, δημιουργία μεγάλης βιβλιοθήκης σε κάθε σχολικό συγκρότημα.
- Νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που να αντιστοιχούν στο στόχο της γενικής μόρφωσης και της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης όλου του μαθητικού πληθυσμού. Μείωση της ύλης σε όλο το εύρος της εκπαίδευσης, κατάργηση των εξεταστικών φραγμών και της τράπεζας θεμάτων, αναγνώριση της σημασίας της χειρωνακτικής εργασίας και ένταξη της στο μορφωτικό σχέδιο.
- Σύλλογος Διδασκόντων με αναβαθμισμένο διοικητικό και παιδαγωγικό ρόλο και θεσμοθετημένη πρωταγωνιστική θέση στη διαδικασία προγραμματισμού, σχεδιασμού, αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου. Με συχνές, τακτικές συνεδριάσεις όπου συλλογικά συζητούνται και αντιμετωπίζονται όλα τα παιδαγωγικά ζητήματα. Με προγραμματισμό / αποτίμηση του διδακτικού έργου σε τοπικά/κεντρικά αιρετά συλλογικά όργανα.
- Αυτοδιοίκηση της σχολικής μονάδας με ανώτερα και μόνα αποφασιστικά όργανα τον Σύλλογο Διδασκόντων και το Σχολικό Συμβούλιο. Με διευθυντή/συντονιστή, αιρετό και ανακλητό συνάδελφο που θα έχει τις ίδιες μισθολογικές απολαβές με όλους τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς και ανώτατο όριο θητείας. Ταυτόχρονα, λειτουργία γραμματειακής υποστήριξης σε όλα τα δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία.
- Αναδιαμόρφωση του προγράμματος σπουδών, περιεχομένου και στόχων της μόρφωσης των εκπαιδευτικών στα παιδαγωγικά τμήματα, τμήματα νηπιαγωγών και τις καθηγητικές σχολές. Επιμόρφωση/μετεκπαίδευση όλων των εκπαιδευτικών σε αντίστοιχη κατεύθυνση με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα.
Όλα αυτά δεν μπορεί όμως να παραπέμπονται γενικά και αόριστα στο απώτερο μέλλον ούτε να περιμένουμε κάποιους σωτήρες να τα κάνουν πράξη στο όνομά μας: Να ζωντανέψουμε εδώ και τώρα τους Συλλόγους Διδασκόντων στην παραπάνω κατεύθυνση, να οργανώσουμε συλλογικότητες παιδαγωγικής παρέμβασης, να οικοδομήσουμε συμμαχίες με τους εργαζόμενους γονείς, να συγκροτήσουμε ένα μέτωπο παιδείας με όραμα, στόχους και διεκδικήσεις. Να αναπτύξουμε ένα ρεύμα κριτικής ριζοσπαστικής παιδαγωγικής με στόχο τον αγώνα ενάντια στις κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες και τη διαμόρφωση κριτικά και ελεύθερα σκεπτόμενων προσωπικοτήτων. Γιατί το παρόν και το μέλλον της εκπαίδευσης είμαστε εμείς!
ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
* Πρόκειται συλλογικό κείμενο και απηχεί της απόψεις της Εκπαιδευτικής Λέσχης
(πηγές: alfavita.gr, e-lesxi.gr)
