Γράφει ο γλύπτης Σπυρίδων Ντασιώτης
Κάποιες φορές θα κοινοποιώ τις δικές μου «φανταστικές ιστορίες» – παραμύθια με τα αγαπημένα μου δέντρα, που κατά καιρούς έχω γράψει – δημοσιεύσει και καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα…………..
Με παρακάλεσαν τα δέντρα προληπτικά μιας και πλησιάζει το καλοκαίρι………
Με άρωμα πεύκο……
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό μέρος έγιναν με το πέρασμα των αιώνων τρομερές αλλαγές στη σύνθεση της φύσης. Κυρίαρχο πια πάνω σ’ αυτό το μέρος, όσο κι αν φαίνεται παράξενο ήταν το δέντρο (αυτό που θα βλέπουμε σύντομα σε φωτογραφίες μόνο) και είχε αλλάξει τόσο πολύ η φύση που τα δέντρα είχαν χέρια, πολλά χέρια, όσα και τα κλαδιά τους. Οι άλλες μορφές ζωής έγιναν υπηρέτες των δέντρων. Αυτό ήταν τελείως φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ένα δέντρο με τόσα πολλά χέρια, αυτόματα σήμαινε και πολλές σφαλιάρες.
Σ’αυτό το μέρος όλα ήταν τέλεια, τα δέντρα είχαν αναπτύξει τόσο πολύ το σεβασμό στα σύνδεντρά τους, που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα χρώματά τους. Τι κι αν ήταν πράσινα, γαλάζια, ακόμη και κόκκινα….. από όπου κι αν κατάγονταν είχαν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Επίσης δεν είχαν ούτε ταυτότητες, με φυσικό επακόλουθο να μην αναγράφεται πουθενά το θρήσκευμά τους και οι πεποιθήσεις τους. Αυτό το πέτυχαν με τον εξής τρόπο, δέχτηκαν πολύ απλά τη φύση τους, δηλαδή ότι όλα είναι δέντρα και δε χρειάζεται πουθενά να φαίνεται αν κάποια είναι: Χ.Ο.,Υ.Υ., Δ.Υ., Κ.Υ., Π.Υ., κλπ., αφού διαπίστωσαν ότι αυτό μόνο προβλήματα θα δημιουργούσε στην ύπαρξής τους και τη διαιώνιση τους.
Σε ένα άλλο μέρος που το ονόμαζαν «ανύπαρκτο» τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Κυρίαρχο σε αυτό το μέρος ήταν ένα όν που το έλεγαν «έντονο ειδικό φαινόμενο» (ήταν δίποδο και περπατούσε σκυφτά). Εδώ το δέντρο του προηγούμενου μέρους ήταν υπηρέτης του «έντονου ειδικού φαινομένου». Του πρόσφερε τα πάντα, ακόμη και για την αναπνοή του ήταν υπεύθυνο! Το κυριότερο χαρακτηριστικό σ’ αυτό το όν ήταν η αχαριστία, δεν εκτιμούσε ποτέ όσα καλά κι αν του πρόσφερες, ούτε την ύπαρξή σου. Και τι δεν πέρασαν τα δέντρα! Η εκμετάλλευσή τους δεν είχε κανένα όριο..! Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν ότι με «σχετική επιτυχία» προσπαθούσαν να το αφανίσουν.
Η φύση ανήμπορη να αντιδράσει, τα «έντονα ειδικά φαινόμενα» την κατέκτησαν, δημιουργώντας καινούρια πακέτα ηθικής. Λυπόταν με τη χαρά του άλλου και γελούσαν με τη λύπη του. Εδώ δεν υπήρχε κανένας σεβασμός για τα «συνφαινόμενά» τους κι αυτό γιατί ήταν τόσο πολύ ανεπτυγμένο το εγώ τους, που σε κάθε έκφρασή τους προσπαθούσαν να επιβεβαιώσουν την «έντονο-φαινομενική» τους ύπαρξη. Σε αυτό το μέρος των «φαινομένων» που εκσυγχρονίζονταν και μεταρρυθμίζονταν συνεχώς, για τις μεγάλες πυρκαγιές που κατέστρεφαν τη φύση, υπεύθυνα ήταν τα δέντρα!!! Οι υπεύθυνοι των ανεύθυνων των «έντονων ειδικών φαινομένων» διαπίστωσαν και είπαν ότι: «εντάξει κάποιο κακό φαινόμενο βάζει φωτιά σε ένα δέντρο, αυτό, δηλαδή το δέντρο γιατί βάζει φωτιά και στο διπλανό του, και το διπλανό του στο πιο δίπλα»; Τα εναπομείναντα δέντρα επειδή το μέλλον τους ήταν προδιαγεγραμμένο, αυτοκαταστρέφονταν.
Με αυτό τον τρόπο πέτυχαν τελικά το αφύσικο. Να φτιάξουν καινούρια φύση, τη ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΑΡΩΜΑΤΩΝ. Δημιούργησαν υποκατάστατα των δέντρων που τόσες καταστροφές και δεινά είχαν προκαλέσει. Με τον εξής τρόπο: έκλεισαν την μυρωδιά των κατά τόπους δέντρων, σε μπουκάλια. Τι δέντρα είχε αυτό το μέρος; Αμέσως έφτιαχναν άρωμα με τη μυρωδιά αυτού του δέντρου και ράντιζαν την ατμόσφαιρα. Το άλλο μέρος είχε πεύκα; Το άρωμα του πεύκου λοιπόν σε μπουκάλι και έτοιμο για χρήση. Έτσι, πολύ απλά έλυσαν όλα τα οικονομικά, τουριστικά, κοινωνικά, υπαρξιακά κ.λ.π. δεινά που προκάλεσαν τα δέντρα, πετυχαίνοντας την ηθική ανύψωση της string κοινωνίας, με άρωμα πεύκο…….
Κι έζησαν αυτοί έντονα ειδικά φαινόμενα κι εμείς….. χωρίς δέντρα…
(πηγή: σελίδα Σπυρίδωνα Ντασιώτη στο FB)
