του Θανάση Πάνου
«Η εκπαίδευσή μου ήταν άθλια! Πήγα σε ένα σχολείο για ψυχικά διαταραγμένους καθηγητές» ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ
Στο σχολείο οι καθηγητές οδηγούνται στο πικρό συμπέρασμα ότι τα παιδιά που έχουν μπροστά τους, δεν είναι πια μαθητές, δεν «ακούνε» πια. Πιθανότατα, ούτε και μιλάνε πια, όχι βέβαια ότι έχουν γίνει βουβά, αλλά αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες με την ροή του λόγου, ο οποίος θα έπρεπε νε επιτρέπει στον καθηγητή να προβάλλει προτάσεις που στηρίζονται στη λογική και στο μαθητή να τις συζητήσει. Εγκλωβισμένες μένουν έτσι και οι πολλαπλές γνώσεις που συσσώρευσαν οι προηγούμενες γενιές και οι οποίες συνεχώς ανανεώνονται μόνο προς το τεχνοκρατικό μέρος τους.
Πολλοί καθηγητές δεν λογαριάζουν τον κόπο να αναλώνονται, συχνά πέρα από τις δικές τους δυνάμεις, προσπαθώντας να κάνουν τους νέους να γίνουν αληθινοί μαθητές, ώστε να μπορέσουν να νοιώσουν και οι ίδιοι αληθινοί καθηγητές. Και μέσα σε όλη την παρανοϊκή κατάσταση των «δημοκρατικών» μεταρρυθμίσεων έρχονται και οι «ειδικοί» της παιδαγωγικής που καλούν τον καθηγητή να εγκαταλείψει την αρχαϊκή αξίωση για διδασκαλία. Εισάγουν στη θέση του όρου «μαθητής» μια νέα κατηγορία-λογική, «τους νέους», λέγοντας «οι νέοι το μόνο που χρειάζονται είναι η αμφίδρομη αντίδραση» Στο όνομα της δημοκρατίας στο σχολείο, επικυρώνουμε το γεγονός έτσι, ότι δεν χρειάζονται πια μαθητές. Το νέο εκπαιδευτικό πρότυπο οδήγησε σε τελική ανάλυση, στο πρότυπο του τηλεοπτικού «ΤΟΚ-ΣΟΟΥ» στο οποίο ο καθένας μπορεί να δίνει δημοκρατικά την γνώμη του επί παντός επιστητού. Διαμορφώνοντας ηλιθίους; ΝΑΙ. Γιατί ο καθηγητής που «παρασύρει» και παρακινεί τους μαθητές στην κριτική λειτουργία θεωρείται αφόρητος και εκτός εποχής. Είναι ο εχθρός που πρέπει να μπει στην άκρη γιατί δεν σέβεται την ‘κούραση» και την άποψη του νέου. Μάλιστα οι ειδικοί εξηγούν με αυτόν τον τρόπο και την βία στο σχολείο, υποστηρίζοντας ότι οι νέοι αντιδρούν στην αδικαιολόγητη εξουσία των καθηγητών.
Σύμφωνα με τον Ζαν-Κλωντ-Μισεά, έχουμε μπροστά μας το σχολείο του απόλυτου καπιταλισμού. Δηλαδή ένα σχολείο το οποίο εκπαιδεύει στην απώλεια της κριτικής ικανότητας, ώστε να παράγει ένα αβέβαιο άτομο, το οποίο θα είναι ανοικτό σε όλες τις καταναλωτικές πιέσεις. Σε ένα σχολείο που πρέπει να διδάσκεται η άγνοια με κάθε τρόπο που μπορούμε να φανταστούμε. Σύμφωνα με τον Μισεά ο εκπαιδευτικός πρέπει να «διδαχθεί» την διάλυση της λογικής. Να μη διακρίνει το σημαντικό από το δευτερεύον, να δέχεται αδιαμαρτύρητα ένα πράγμα αλλά και το αντίθετό του. Να διασκεδάζει, να ψυχαγωγεί, να αφήνει τους νέους να κάνουν «δημοκρατικά» ΖΑΠΙΝΚ όπως τους αρέσει, να τους ζητά να διηγηθούν τη ζωή τους, να τους δείχνει τα κεκτημένα της λογικής και ο σεβασμός, δεν είναι παρά κατάχρηση εξουσίας. Θα πρέπει κυρίως να τους δείξει ότι δεν υπάρχει τίποτε να σκεφτούν από μόνοι τους, ότι δεν υπάρχει αντικείμενο της σκέψης. Υπάρχει ο Η/Υ το μαγικό παράθυρο που υποκαθιστά τις νοητικές λειτουργίες της αντίληψης της κρίσης της παρατηρητικότητας και της φαντασίας. Φυσικά ο αληθινός δάσκαλος δεν μπορεί να δεχθεί την κατάσταση αυτή της «συμπόνιας» για τον μαθητή, που οδηγεί στη κατασκευή ηλιθίων. Δεν μπορεί να δεχθεί την κατασκευή ατόμων χωρίς κριτική σκέψη με αβέβαιη ταυτότητα που την τύχη τους την αναλαμβάνει τέλεια η σημερινή τηλεόραση και το σημερινό υπό διάλυση σχολείο.
Τι όπλα έχει όμως όταν η γνώση είναι μόνο εμπόρευμα; Όταν γνωρίζουμε ότι το όνειρο του καπιταλισμού δεν είναι μόνο να οδηγήσει τα όρια της εμπορευματοποίησης στα πέρατα του κόσμου όπου τα πάντα είναι εμπορεύσιμα (αγοροπωλησίες παιδιών, οργάνων, δικαιώματα στο νερό, στο γονιδίωμα…) αλλά επίσης και την χειραγώγηση του νου στις καταναλωτικές επιθυμίες που πρέπει να εμφυτευτούν από την παιδική ηλικία. Ζούμε από αυτή την άποψη μια κρίσιμη καμπή, γιατί όταν θίγεται η λειτουργία της νόησης μας, διατρέχουν κίνδυνο όχι μόνο οι θεσμοί που μας ρυθμίζουν, αλλά επίσης και κυρίως αυτό που είμαστε, αυτό που γινόμαστε.
Για να ξυπνήσει η ψυχή του νέου και να οδηγηθεί σε μια ανώτερη αντίληψη ζωής χρειάζεται η επικοινωνία, η διαλεκτική σκέψη και το ηθικό κέντρο. Το ηθικό κέντρο που αντλεί το περιεχόμενό του από μια υπέρ-μνήμη –όπως σοφά αναφέρουν οι παλιότεροι δάσκαλοι- που διατηρεί όλες τις κατακτήσεις του ανθρώπου. Τις κατακτήσεις που ξεκινούν από μια ιστορική αφετηρία του παρελθόντος και χάνονται μέσα στους μύθους και τους θρύλους, που σχεδόν ομόφωνα καταλήγουν σε κάποιο αρχέγονο δίκαιο.
Δηλαδή την κριτική ΣΚΕΨΗ
(πηγή: schooltime.gr)
