Το κουδούνι για την έναρξη της σχολικής χρονιάς δε χτύπησε καν σε σχολεία και δομές Ειδικής Αγωγής. Κι όπου χτύπησε είναι σχεδόν σίγουρο ότι ούτε στα μισά δε θα γίνει μάθημα, ούτε οι μισοί εγγεγραμμένοι μαθητές δε θα τα παρακολουθήσουν. Εκπαιδευτικοί, βοηθητικό και επιστημονικό προσωπικό, όπου δεν είναι ανύπαρκτο είναι ελάχιστο, μακριά όχι μόνο από τις πραγματικές ανάγκες, αλλά και απ’ το να λειτουργήσει ένα σχολείο στο όριο. Η μεταφορά από και προς το σχολείο, αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης, είναι στον αέρα. Η φετινή σχολική χρονιά ξεκινά με ακόμη χειρότερους όρους…
Κι όταν μιλάμε για σχολεία που το μόνο προσωπικό τους είναι η διευθύντρια, δεν έχουν λυμένο το πώς θα πάει και θα φύγει ένα παιδί που είναι τυφλό ή έχει νοητική στέρηση ή αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα, τι σημαίνει; Χιλιάδες παιδιά θα μείνουν εκτός της όποιας εκπαιδευτικής διαδικασίας παρέχεται και θα προστεθούν στα ήδη 185.000 παιδιά που είναι εκτός σχολείου, θα μείνουν κλεισμένα σπίτια τους. Οι γονείς τους που περιμένουν να δουν πότε κι αν θα ξεκινήσουν τη φοίτησή τους θα πρέπει να λύσουν το πρόβλημα της φύλαξης και της φροντίδας τους, οπότε αναγκάζονται να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι για να προσλάβουν κατ’ οίκον φροντιστές ή να εγκαταλείψουν την εργασία τους. Χιλιάδες οικογένειες εγκλωβίζονται στην καθημερινότητά τους. Κατρακυλούν στην εξαθλίωση καθώς οι επιπτώσεις, από τη ασφυκτική συρρίκνωση δικαιωμάτων στο γενικό πληθυσμό, για εκείνους είναι πολλαπλάσιες.
Το υπουργείο Παιδείας έχει ανακοινώσει ότι φέτος στα ήδη υποστελεχωμένα ειδικά σχολεία θα προσληφθούν τουλάχιστον 660 λιγότεροι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί και το απαραίτητο βοηθητικό προσωπικό αναμένεται από Νοέμβρη και μετά. Για άλλη μια χρονιά οι ανάγκες των παιδιών με αναπηρία δε θα καλυφθούν όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά. Αναρίθμητες είναι οι περιπτώσεις εκείνες όπου στέλνονται εκπαιδευτικοί που δεν γνωρίζουν ούτε τα απαραίτητα για να επικοινωνήσουν με ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, πόσο μάλιστα να το διδάξουν. Γιατί ο εκπαιδευτικός που θα σταλεί θα πρέπει να είναι ειδικά εκπαιδευμένος. Κάθε αναπηρία χρειάζεται το δικό της εξειδικευμένο δάσκαλο, τα δικά της τεχνικά μέσα, έτσι ώστε ένα τυφλό παιδί να μάθει για παράδειγμα πώς θα χρησιμοποιεί τα χέρια του προκειμένου να αυτοεξυπηρετείται και να αυτονομηθεί, ένα κωφό παιδί να κατανοήσει και να εφαρμόσει τις εικόνες που θα του δείχνεις. Το βοηθητικό προσωπικό είναι απαραίτητο, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών, π.χ. με αυτισμό, φοράνε πάνες, χρειάζονται συνοδεία για να μεταφερθούν στη σωστή αίθουσα κ.ά. Την ίδια στιγμή χιλιάδες εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής, λογοθεραπευτές, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, φυσικοθεραπευτές είναι άνεργοι.
Η κυβέρνηση συνειδητά απαξιώνει και υπονομεύει την Ειδική Αγωγή. Το κράτος οφείλει να παρέχει την έγκαιρη διάγνωση της αναπηρίας, ώστε το παιδί με αναπηρίες να βελτιώσει από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής του τις υπόλοιπες λειτουργίες του. Επιβάλλεται να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση, να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται και να αυτονομηθεί. Γιατί παιδιά με αναπηρία ανεκπαίδευτα σημαίνει πολλαπλασιασμό του βαθμού αναπηρίας και πλήρη εξάρτηση από την οικογένεια. Να αξιοποιηθούν οι κατακτήσεις της επιστήμης μέσα από ένα δημόσιο και δωρεάν, υψηλής ποιότητας ειδικό σχολείο, μακριά από κάθε επιχειρηματική δράση.
(πηγή: Ριζοσπάστης)
