Από την Βάνια Σκαλτσά
Πιστεύω στα χαμένα νοήματα των σελίδων βιβλίων που απλά αναγνώσθηκαν. Πιστεύω στις ανεκπλήρωτες βραδιές των ποιητικών ανθολογιών που απλά απαγγέλθηκαν. Πιστεύω στις θεωρίες που διέπονται από αδιάσειστους κανόνες και απλά σε εξελίσσουν. Πιστεύω στα στροβιλίσματα των χρωμάτων στα έργα του Van Gogh, ένδειξη της επιληπτικής του προσωπικότητας, που απλά υπενθυμίζουν τις τύψεις της συνείδησης. Πιστεύω, διαβάζω, ονειρεύομαι, ερωτεύομαι, επιθυμώ.
Γιατί σημάδι των καιρών είναι η χαμένη παιδεία. Και εκεί επωάζεται το αυγό του φιδιού. Στα χαμένα δοκίμια, στις ξεχασμένες θεωρίες, στα σκονισμένα βινύλλια με τις μελωδίες του Μάνου. Υπάρχουν -απλά κάποιος μας τα έχει κρύψει. Ίσως και να τα κρύψαμε μόνοι μας. Τώρα όμως που τα mainstream επιχειρήματα στέρεψαν ήρθε η ώρα να »παιδευτούμε»- κυριολεκτικά και μεταφορικά. Συνειδητοποιημένα πλέον ξέρουμε ότι η παιδεία γεννά την πίστη, η πίστη το όνειρο και το όνειρο την επιθυμία. Και ο στόχος μας τελικά θα πρέπει να είναι η ανάσταση της επιθυμίας.
Να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να θυμηθούν την αλήθεια μας, να αυτοπροσδιοριστούμε. Κάποτε πίστευα πως ο έρωτας και το όνειρο ανήκουν σε όλους. Πλέον αποδείχτηκε ότι ανήκουν στους συνεπείς, στους συνειδητούς, σε αυτούς που ελπίζουν και που μπορούν να το ζήσουν. Γιατί το ανεκπλήρωτο μας οδήγησε στην φενάκη. Το ανεκπλήρωτο μας οδήγησε στην πλεονεξία και η πλεονεξία στην παλινδρόμηση. Το τελευταίο χρονικό διάστημα βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να μου επιβεβαιώνεται αυτή η αντίληψη συνεχόμενα σε τέτοιο σημείο ώστε τολμώ κιόλας να συστήνω την δική μου θεωρία. Είναι μια θεωρία αρκετά αυθαίρετη αλλά συστημική κατά ένα περίεργο τρόπο και προέκυψε από την παρατήρηση, την υπόθεση, το πείραμα και το συμπέρασμα. Πώς αλλιώς θα γινόταν άλλωστε αφού η επιστημονικότητα είναι απαραίτητο στοιχείο θεμελίωσης. Η διατύπωσή της; Πρώτη φορά εδώ μετά από πολλές απόπειρες. Και λέω λοιπόν ότι η παιδεία είναι το συστατικό στοιχείο της επιθυμίας. Η παιδεία είναι αυτή που ωθεί το υπερεγώ, που οδηγεί στον έρωτα για τον κόσμο, στην ελπίδα για τον ίδιο τον κόσμο, στο όνειρο και στην πραγμάτωσή του. Η παιδεία ενώνει την λογική με το συναίσθημα, τον έρωτα με την αγάπη, το όνειρο με την πραγματικότητα. Γιατί με την παιδεία και ξέρεις και αισθάνεσαι, και ελπίζεις και πράττεις, και ενθουσιάζεσαι κι εκτιμάς. Όσοι ονειρεύονται και τελικά βιώνουν την εκπλήρωση είναι αυτοί που τολμούν αυτοί που πιστεύουν. Και η πίστη είναι ταυτόσημη με την γνώση. Δεν γίνεται να ξέρεις και να μην τολμάς. Και όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο απλά πνίγονται στην άγνοια ή στην δειλία του εγώ τους από μια παιδεία στείρα και ψευδεπίγραφη και από έναν εγωισμό που οδηγεί στην αυτουποτίμηση της ύπαρξής τους. Όπως είναι αδύνατον να ερωτεύεσαι και να μην τολμάς, γιατί ο έρωτας είναι κι αυτός πίστη και η πίστη γεννά την τόλμη και την επιθυμία. Γι’ αυτό και οι πραγματικοί εραστές ήταν αυτοί που το έζησαν, που το τόλμησαν, που το ισορρόπησαν, που έμειναν συνεπείς ο ένας στον άλλον και που πάντα είχαν ως όπλο τους την παιδεία, την προσωπική τους παιδεία. Οπότε οι δικαιολογίες του ανεκπλήρωτου είναι για τους απαίδευτους…
Αλλά και δια της ατόπου απαγωγής, ποιος μπορεί να βιώσει την ένταση της δύσης του ηλίου εάν δεν έχει κατά νου το ηλιοβασίλεμα του Κ.Βάρναλη, να αισθανθεί την μοναδικότητα της αλμύρας εάν δεν έχει θαλασσοδαρθεί με τον Καββαδία, ποιος μπορεί να μιλήσει για τον »εαυτό» του εάν δεν διαβάσει τους Ψυχολογικούς Τύπους του Κ.Γιούνγκ – εκεί που προαναφέρθηκε ως έννοια-, ποιος μπορεί να δει την τρέλα και την φαντασία ως πραγμάτωση του ονειρικού στοιχείου, της ίδιας της ύπαρξης, εάν δεν έχει παραλύσει ομολογουμένως η σκέψη του διαβάζοντας το Σουρεαλιστικό Μανιφέστο του Αντρέ Μπρετόν ή προσπαθώντας -κάποιες φορές εις μάτην- να αναλύσει την συνειρμική σκέψη των πινάκων του Νταλί, ποιος δεν θέλησε έστω και για μια νύχτα να γίνει σκηνοθέτης βλέποντας το νοσταλγικό Σινεμά ο παράδεισος, και ποιος δεν ερωτεύτηκε και δεν ένιωσε την ύπαρξή του να βρίσκει λόγο διαβάζοντας το μονόγραμμα του Ελύτη, ποιος δεν άκουσε το Χαμόγελο της Τζοκόντα του Μ.Χατζιδάκη και δεν μύρισε ζουμπούλια, ποιος δεν έχει ψιθυρίσει »We’ll alwayshave Paris» ζώντας τον απόλυτο έρωτα βλέποντας το »Casablanca», ποιος δεν θέλησε να ηγηθεί όλου του κόσμου επηρεασμένος από τον Ηγεμών του Μακιαβέλι, ποιός … ποιός… και ξανά ποιός…
Σίγουρα θα υπάρξουν επικριτές της θεωρίας μου και σίγουρα – όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη θεωρία – θα μετρήσω πολλούς. Σημασία έχει ότι μπροστά μας έχουμε ένα πανέμορφο ζεστό δύσκολο ελληνικό καλοκαίρι και είναι ευκαιρία για να αποκτήσουμε ευκαιρία στην επιθυμία μας, να θυμηθούμε και να αναζητήσουμε όλα αυτά που μας κάναμε να χαμογελάμε έμπρακτα, να κατασταλάξουμε στα θέλω μας και επιτέλους με όπλο την παιδεία μας να τα αναστήσουμε χωρίς αναστολές, χωρίς δικαιολογίες.
«Η παιδεία είναι πανηγύρι της ψυχής» Σωκράτης
– Ας ξεσαλώσουμε!!!
(πηγή: lifo.gr)
