«Δεν επιτρέπεται και δεν μπορούν κάποιες συνδικαλιστικές νοοτροπίες να τινάζουν στον αέρα την κοινωνία, επειδή ζητήθηκε να εργάζονται οι εκπαιδευτικοί …δύο ώρες παραπάνω την εβδομάδα!
(…) Για να υπάρξει σταθερότητα, ομαλότητα και Ανάπτυξη, το δημόσιο συμφέρον είναι πάνω από τις συντεχνιακές ιδιοτέλειες (… )Και αν ονειρεύονται να φέρουν επενδύσεις σήμερα, επικαλούμενοι τον Λένιν του 1920, τι να πω; (…) Συντεχνίες μέχρι σήμερα έκλειναν εταιρίες, συντεχνίες απέκλειαν λιμάνια, συντεχνίες μπλόκαραν την κίνηση στις πόλεις. Ας το καταλάβουν, λοιπόν, όλοι: αυτές είναι εικόνες από την Ελλάδα του χθες, δεν είναι εικόνες από την Ελλάδα που ονειρευόμαστε! Και τέτοιο χάλι δεν αξίζει σε κανέναν μας».
Με ύφος γκαουλάιτερ που δεν σηκώνει αντιρρήσεις, ο Σαμαράς χάραξε (από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ) τη γραμμή. Και οι αστυνομικές αρχές την εφάρμοσαν, επιδίδοντας τα χαρτιά της επιστράτευσης σε 85.000 καθηγητές και καθηγήτριες, πριν ακόμα αποφασίσουν αν θα απεργήσουν! Οι «τεμπέληδες» καθηγητές με το μειωμένο μισθό (που πριν τις μειώσεις των Μνημονίων ο εισαγωγικός μισθός τους ισοδυναμούσε με το 83% του μέσου όρου των χωρών του ΟΟΣΑ και ο τελικός με το 76%), θα πρέπει να διδάσκουν δύο ώρες τη βδομάδα επιπλέον (άρα να δουλεύουν τρεις μέρες το μήνα τζάμπα, αν στις ώρες διδασκαλίας συνυπολογίσει κανείς τις ώρες προετοιμασίας) και να το βουλώσουν, γιατί έτσι απαιτεί το «δημόσιο συμφέρον», γιατί πρέπει να σταματήσει «το χάλι του χθες». Μόνο που το… χάλι του χθες γίνεται πράξη σήμερα ακόμα και στις πλέον «ευνομούμενες πολιτείες», όπως η Γερμανία και η Ισπανία.
Γερμανία: Απεργία στις εξετάσεις!
Φαντάζει απίστευτο κι όμως είναι αληθινό! Στην «καλβινιστική» Γερμανία οι καθηγητές κατέβηκαν σε απεργία. Και μάλιστα σε απεργία στις εξετάσεις! Από την περασμένη Δευτέρα (13 Μάη), η Ένωση Εκπαιδευτικών Βερολίνου (GEW) κάλεσε τους καθηγητές να κατέβουν σε πενθήμερη απεργία για καλύτερες συνθήκες εργασίας και τερματισμό των μισθολογικών διαφορών μεταξύ των διάφορων κατηγοριών καθηγητών.
Είναι η δεύτερη φορά που οι καθηγητές κατεβαίνουν σε απεργία (είχαν απεργήσει και στις 23 Απρίλη). Η τωρινή απεργία έχει ακόμα πιο οξύ χαρακτήρα, γιατί γίνεται στην περίοδο των προφορικών εξετάσεων των μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πράγμα που έχει εξοργίσει τις σχολικές διοικήσεις που θεωρούν ότι αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Για την ώρα πάντως δεν έχει εφαρμοστεί επιστράτευση.
Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης δεν… περισσεύουν λεφτά ούτε για την Παιδεία ούτε για τους καθηγητές. Γι’ αυτό, προκειμένου να γλιτώσουν λεφτά, τα διάφορα κρατίδια της Γερμανίας αποφασίζουν να προσλάβουν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (που δεν ξεπερνούν το ένα σχολικό έτος) χιλιάδες καθηγητές που ζουν με το άγχος αν (και πού) θα προσληφθούν τον επόμενο χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Απασχόλησης, το καλοκαίρι του 2012 σημειώθηκε αύξηση των ανέργων, λόγω της εγγραφής 5.400 καθηγητών που έληξαν οι συμβάσεις τους. Πλάι στους «απασχολήσιμους» εργάτες, εμφανίζονται και οι «απασχολήσιμοι» καθηγητές. Αυτό είναι που εξόργισε τους καθηγητές που κατέβηκαν σε διαδηλώσεις στο Βερολίνο, τη Δρέσδη και αλλού.
Ισπανία: Καθηγητές και μαθητές στους δρόμους
Δεκάδες χιλιάδες ήταν οι καθηγητές, οι μαθητές και οι φοιτητές που παράτησαν τα σχολειά και τα Πανεπιστήμια την Πέμπτη 9 Μάη, για να κατέβουν στους δρόμους 30 ισπανικών πόλεων (μεταξύ των οποίων η Μαδρίτη, η Βαλένθια και η Βαρκελώνη), προκειμένου να διαδηλώσουν ενάντια στις περικοπές στην Παιδεία και στις νέες μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση. Η απεργία είχε συμμετοχή 72% στο δημόσιο τομέα και 25% στον ιδιωτικό, σύμφωνα με τα στοιχεία των συνδικάτων και των ενώσεων των γονέων και των φοιτητών, ποσοστό αυξημένο από το περσινό 65%. Τα Πανεπιστήμια παρέλυσαν καθώς η συμμετοχή ήταν πάνω από το 90%.
Εκτός από τις περικοπές που φτάνουν τα 6.7 δισ. ευρώ από το 2010, η κυβέρνηση προωθεί μεταρρυθμίσεις με τις οποίες εφαρμόζει ακόμα πιο σφιχτούς ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, μέσω της κατηγοριοποίησης των επιπέδων σπουδών σε νεαρότερες ηλικίες, πρόσθετων εξετάσεων και αύξησης των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Υπό την πίεση των κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναβάλει τις μεταρρυθμίσεις.
Υποταγή ή αντίσταση;
Ακόμη και αν δεν υπήρχαν τα νέα μέτρα που αναγκάζουν τους καθηγητές να δουλεύουν τζάμπα τρεις μέρες το μήνα, προκειμένου κάποιες χιλιάδες συνάδελφοί τους να βγουν «υπεράριθμοι», για να φουντώσει κι άλλο η ανεργία, αρκεί η λαίλαπα που βιώνουμε τα τελευταία τρία χρόνια για να υποστηρίξουμε την απεργία των καθηγητών. Ανεξάρτητα από το πώς οργανώθηκε αυτή η απεργία, ανεξάρτητα από το ποιοι την κήρυξαν (διόλου αμέτοχοι στη διάλυση και ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος), οι καθηγητές προσπάθησαν να δώσουν μία μάχη. Άσχετα με την κατάληξή της, το ερώτημα παραμένει. Υποταγή ή αντίσταση;
Για να έχει η αντίσταση πραγματικό περιεχόμενο, θα πρέπει να κάνει τους κυβερνώντες να πονέσουν. Κι αυτό δε μπορεί να γίνει αν δεν σπάσει η επιστράτευση. Χωρίς να σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν γίνεται. Αυτό δεν το λέμε για να κατηγορήσουμε τους εκπαιδευτικούς που θα αναγκαστούν να δουλέψουν κόντρα στην θέλησή τους. Το λέμε γιατί είναι μια πραγματικότητα που είτε το θέλουμε είτε όχι θα πρέπει να την αντιμετωπίσει η εργαζόμενη κοινωνία. Κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα που κάθε φορά, καθαρά υποκριτικά, πότε θυμάται το δίκιο των εργατών που θέλουν να μη χάσουν τη δουλειά τους (όπως στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, που ο καπιταλιστής τους συνέθλιψε, αφού πρώτα τους είχε ξεζουμίσει για χρόνια), πότε το δίκιο των επιβατών (αυτών που πληρώνουν από την τσέπη τους όλο και περισσότερα για να μετακινηθούν), πότε το δίκιο των μαθητών (αυτών που τους συνθλίβουν οι ατελείωτες εξετάσεις και οι ολοένα και περισσότερες δυσκολίες στα μαθήματα από τα πρώτα στάδια της μαθητικής τους ζωής), μόνο και μόνο για να κάνει τους απεργούς να απεργούν για το θεαθήναι. Ας αναλογιστούμε όμως τί νόημα θα είχε η απεργία αν δεν έβαζε κανένα εμπόδιο στην «ομαλή λειτουργία» των υπηρεσιών ή της παραγωγής; Και πώς κατακτήθηκαν όσα κατακτήθηκαν μέχρι τώρα, αν δεν υπήρχε κίνημα που έθετε υπό αμφισβήτηση το νόμο του κράτους των πλουσίων, για να προτάξει το νόμο του δίκιου των φτωχών;
(πηγή: Αυγή)
