«Κατέστη φανερόν ότι οι σκοποί οι επιδιωκόμενοι από τους διευθύνοντας την απεργιακήν κίνησιν, είναι πολιτικοί, ανατρεπτικοί. Η κυβέρνησις δεν θα εμποδίσει βεβαίως το δικαίωμα της απεργίας από εκείνους οι οποίοι το έχουν, αλλά δε θα επιτρέψη διατάρραξιν της τάξεως. Όσοι το επιχειρήσουν, θα συναντήσουν το κράτος του νόμου».
(Ιωάννης Μεταξάς, Μάης του 1936)
Λίγες μέρες πριν τις πανελλήνιες, η κυβέρνηση των τροϊκανών, των μνημονίων και των τοκογλύφων, που ξεπουλάει τη χώρα και ισοπεδώνει το λαό, αποφασίζει να ρίξει τη χαριστική βολή στον κόσμο του δημόσιου σχολείου.
Αφού πρώτα έσβησε από χάρτη 1.500 σχολεία, αναγκάζοντας μικρούς μαθητές να μετακινούνται δεκάδες χιλιόμετρα ή να εγκαταλείπουν το σχολείο, αφού κατάργησε κάθε ενισχυτική και πρόσθετη βοήθεια στον αδύναμο μαθητή, τσάκισε τις σχολικές δαπάνες και άφησε τα παιδιά να ξεπαγιάζουν το χειμώνα, αφού αδιαφόρησε για τους μαθητές που λιποθυμούσαν από πείνα, όπως αδιαφόρησε για τις χιλιάδες κενές ώρες και μάλιστα σε μαθήματα πανελλαδικά εξεταζόμενα, αφού ισοπέδωσε το μισθό του εκπαιδευτικού στα 600 ευρώ και στα όρια της επιβίωσης, αφού κουρέλιασε νόμους και Σύνταγμα, εξαφανίζοντας οργανικές, προωθώντας αναγκαστικές μεταθέσεις και διαλύοντας οικογένειες, όπως διέλυσε τον Οργανισμό των σχολικών βιβλίων και αυτόν για την κατασκευή σχολικών κτιρίων, ώστε να ταΐσει εκδότες και εργολάβους, λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις, αύξησε το ωράριο των εκπαιδευτικών για να πετάξει κάμποσες ακόμα χιλιάδες στην ανεργία και την απόγνωση.
Δεν είναι οι δύο επιπλέον ώρες που σήκωσαν τον κουρνιαχτό.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί εργάζονται επιπλέον απλήρωτες ώρες, με δική τους πρωτοβουλία, κάνοντας στα παιδιά του κατώτερου θεού δωρεάν ενισχυτική, στα μεταναστόπουλα δωρεάν μαθήματα , σ’ αυτή την πουλημένη χώρα που και οι φράουλες έχουν τη γεύση του αίματος, συγκροτώντας επιτροπές βοήθειας στους πεινασμένους μαθητές, οργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις απέναντι στο «πολιτισμό των ξέκωλων» και αντιφασιστικές δράσεις απέναντι στα μπάσταρδα των Ες Ες.
Δεν ήταν η αύξηση του ωραρίου που ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά αυτό που συνεπάγεται αυτή αύξηση: την απόλυση χιλιάδων σ’ αυτή τη μαύρη εποχή που η ανεργία είναι η μοναδική πρωτιά της χώρας.
Ήξερε καλά η κυβέρνηση των τροϊκανών ότι στοιχειώδης αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, στοιχειώδης αυτοσεβασμός επιβάλλουν την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών.
Και πριν ακόμα οι γενικές συνελεύσεις αποφασίσουν, οι υπάλληλοι των τοκογλύφων κήρυξαν επιστράτευση. Όπως οι καρδινάλιοι ιεροεξεταστές και οι μεσαιωνικοί καλόγεροι ενοχοποιούσαν τη σκέψη και ποινικοποιούσαν την πρόθεση, τα τσουτσέκια των τοκογλύφων θέλησαν να στείλουν το μήνυμα: «Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου. Απέναντι στον αυτοσεβασμό σου, θα ορθώσω το φόβο. Απέναντι στη συλλογική σου συνείδηση θα βάλω την ατομική σου περιχαράκωση. Θα σε διαπομπεύσω ως φοβισμένο και κοπρίτη και ανάλγητο. Και από δάσκαλο θα σε κάνω δασκαλάκο».
Για να «προστατέψουν το μέλλον των νέων». Αυτοί που τους απαγορεύουν τη γέννηση, εξαιρώντας το φυσιολογικό τοκετό από την ασφαλιστική κάλυψη. Αυτοί που μετατρέπουν το δημόσιο σχολείο σε ρημαγμένο τοπίο εξαθλιωμένων εκπαιδευτικών και εξουθενωμένων παιδιών. Αυτοί που έκαναν τα πτυχία κουρελόχαρτα, που πετάνε τα παιδιά μας στα αζήτητα της ανεργίας, που έβαλαν λουκέτο σε δεκάδες πανεπιστημιακές σχολές, αυτοί που απογείωσαν την ανασφάλιστη δουλειά με μισθό, φιλοδώρημα κι έκαναν τους νέους, πολίτες ενός παγκόσμιου νομαδικού λαού που μεταναστεύει όπου υπάρχει ακόμα μεροκάματο για να τον πετάξουν μετά σα στιμμένη λεμονόκουπα.
Κι από κοντά, ξανά στην επίταξη τα πληρωμένα ροντβάιλερ των ΜΜΕ, για εκατομμυριοστή φορά, βαρετά και προβλεπόμενα, γαυγίζουν, διαστρεβλώνουν, προπαγανδίζουν, αποσιωπούν, πυροδοτούν κοινωνικούς κανιβαλισμούς και εξαγριώνουν το μέσο ανθρωπάκο, αυτή την πλαδαρή ύλη που συντηρεί την αθλιότητα.
Στέκομαι δίπλα σ’ αυτή την απεργία, στο όνομα των δύο άνεργων γιων μου.
Στο όνομα των 2 εκατομμυρίων ανέργων.
Των 450.000 οικογενειών που δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο.
Των 3.000 αυτοκτονημένων.
Των εξαθλιωμένων συνταξιούχων.
Των πουλημένων ορυχείων, ναυπηγείων, δασών, παραλιών, λιμανιών και ελπίδων.
Στο όνομα της κιμωλίας που ανάπνευσα τριάντα χρόνια στο δημόσιο σχολείο.
Νίνα Γεωργιάδου
(πηγή: alfavita.gr)
