Οι μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων ετών έχουν έναν γενικό και σαφή προσανατολισμό, που σε κάποια επίπεδα μπορεί να είναι εμφανής σε κάποια άλλα όμως είναι καλά “μασκαρεμένος”. Η αποδόμηση των δημοκρατικών θεσμών, με ξεκάθαρη παραβίαση των συνταγματικών αρχών θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι εμφανής και προκλητική παράλληλα, παρά τις ενορχηστρωμένες προσπάθειες μιας μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ να την αποκρύψουν και να την αποσιωπήσουν. Βασικός στόχος όμως των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι να χτυπήσουν τη βάση στην οποία γαλουχείται, ωριμάζει και αναπτύσσεται το δημοκρατικό μοντέλο, την παιδεία.
Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και τη “βαρύγδουπη” και “επιμελώς” αποπροσανατολιστική επικοινωνιακά ρήση της κ. Διαμαντοπούλου στο παρελθόν, “Πρώτα ο μαθητής” τίθενται εξ αρχής αλλά και εκ του αποτελέσματος βασικά και αναπάντητα ερωτήματα σ” αυτήν την κατεύθυνση. Το πρώτο βέβαια και πιο εύλογο απ” όλα είναι πώς θα καταφέρουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα να έχουμε πρώτο τον μαθητή όταν διαμορφώνουμε ένα εκπαιδευτικό τοπίο, με εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται όχι μόνο για την αξιοπρεπή τους διαβίωση αλλά πλέον για την επιβίωσή τους. Όταν υπάρχουν εκπαιδευτικοί “ξηλωμένοι” από τα σπίτια και τις οικογένειές τους, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαιδευτικοί “λάστιχα” και “σάκοι” εκτόνωσης μιας αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής “λαίλαπας” των τελευταίωνν “μνημονιακών” ετών, ας αναλογιστεί επιτέλους ο κάθε λογικός νους το αυτονόητο, ότι η πραγμάτωση της ιδέας “Πρώτα ο μαθητής” απαιτεί μια βασική προϋπόθεση, να εξασφαλιστεί η πολιτική, κοινωνική και οικονομική αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού. Και εδώ είναι η πρώτη παραβίαση της κοινωνικής δημοκρατίας και ειρήνης, η εσκεμμένη και μεθοδευμένη “έκπτωση” του θεσμού του εκπαιδευτικού, που φυσικά και επόμενα θα τον εκτοπίσει και θα τον υποβιβάσει μέσα σε μια κοινωνία στην οποία ο ρόλος και το έργο του είναι σημαντικότερα από ποτέ. Τι περισσότερο αντιδημοκρατικό από αυτό;
Οι προθέσεις και οι ενέργειες της εκπαιδευτικής ηγεσίας όμως δεν σταματούν φυσικά εκεί. Γιατί σκοπός δικός της αλλά και των κυβερνητικών πολιτικών είναι όλη αυτή η εκπαιδευτική κοινότητα που έμαθε και κατάφερε με συνεχείς και σκληρούς αγώνες να δρα αυτόνομα και συλλογικά να τεθεί υπό έλεγχο της εκάστοτε εξουσίας, όπως και όπου αυτή διανέμεται σε “αυλικούς” και ετέρους εντελοδόχους. Η αποδόμηση λοιπόν των δημοκρατικών δομών συνεχίζεται με τις αλλαγές που έρχονται να προσβλέπουν σε ανακατατάξεις που θα αφορούν την ιεραρχία στις δομές της διοίκησης της εκπαίδευσης. Στόχος πρώτος τα Υπηρεσιακά Συμβούλια σε επίπεδο νομών, τα οποία μέχρι και σήμερα αποτελούνται από τρία διοικητικά στελέχη της εκπαίδευσης και δύο αιρετά μέλη συνδικαλιστικών παρατάξεων. Πρόθεση της προηγούμενης κυβέρνησης, την οποία και συζητά όλο και περισσότερο και η σημερινή είναι η αντικατάσταση των δύο αιρετών μελών με εισαγγελείς ή δικαστικούς, προκειμένου να λειτουργούν τα συμβούλια με την “απόλυτη” ακεραιότητα και αμεροληψία που “οραματίζονται” οι διαμορφωτές της νέας εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Πρώτος και τελευταίος βασικός στόχος όμως είναι η “καρδιά” της οργάνωσης και της λειτουργίας κάθε σχολικής μονάδας, το ανώτερο παιδαγωγικά και διοικητικά όργανο σε κάθε σχολείο, η βάση και η αρχή της εκπαιδευτικής και μαθησιακής διαδικασίας, ο σύλλογος διδασκόντων. Είναι σαφές ότι η πρόθεση των κυβερνώντων να καταργήσουν τη δημοκρατική απαρχή της ανώτερης ευθύνης και δικαιοδοσίας του συλλόγου διδασκόντων και να την αντικαταστήσουν αποδίδοντας καθολική και απόλυτη εξουσία στους διευθυντές των σχολικών μονάδων “ξηλώνει” και την τελευταία δυναμική αντίδρασης και επέμβασης ενός “οργάνου” που αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες ανεξάρτητης εκπαιδευτικής, κοινωνικής και πολιτικής ευθύνης και δράσης. Και αυτό γιατί οι σύλλογοι διδασκόντων ετερόκλητοι καθώς είναι όταν κινούνται αυτόνομα και δυναμικά , βάσει της αρχής της πλειοψηφίας, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο όχι μόνο αναφορικά με το σχολείο και την εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και αναφορικά με το σωματείο και την ομοσπονδία των εργαζομένων , αναφορικά και στα πλαίσια ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας. Ο σύλλογος διδασκόντων είναι ικανός να διατηρεί ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα σε σχολείο και κοινωνία αποτελώντας “γέφυρα” αμοιβαιότητας και αλληλεγγύης ανάμεσά τους. Τον θεσμό αυτό και τη δύναμή του είμαστε υποχρεωμένοι να τον σεβαστούμε και να τον υπερασπιστούμε όλοι όσοι συμμετέχουμε άμεσα και έμμεσα στην εκπαιδευτική διαδικασία και να μην επιτρέψουμε την υπονόμευση και την υποτίμησή του.
Οι δημόσιοι λειτουργοί έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε για άλλη μια φορά το “αυτονόητο”…
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ – ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ – ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δ.ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΕ 02 Φιλόλογος / Κυκλάδες
