» …Για παιδιά που έχουν χαθεί… «

Μια πραγματικά ξεχωριστή τιμητική εκδήλωση για τον Διονύση Σαββόπουλο

Η ιδέα ήταν πραγματικά πρωτοποριακή, μα και η υλοποίηση αξιοθαύμαστη!

Φέτος το καλοκαίρι δάσκαλοι και παιδιά στο θέατρο της Ρεματιάς Χαλανδρίου αποφάσισαν να κλείσουν την σχολική χρονιά με μια τιμητική εκδήλωση για το Διονύση Σαββόπουλο. Η πρωτοβουλία της διοργάνωσης ανήκει στο 16ο Νηπιαγωγείο με τη συνεργασία του 5ου Νηπιαγωγείου Βριλησσίων, τη Β’ τάξη του 16ου Δημοτικού Σχολείου Χαλανδρίου και τα Γ2 και Δ2 τμήματα του 11ου Δημοτικού Σχολείου Χαλανδρίου.

Εκατοντάδες γονείς, συγγενείς και φίλοι, πλημμύρισαν τις εξέδρες, την πλατεία, αλλά και όλους τους γύρω χώρους του θεάτρου.

Στόχος -που υλοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία- ήταν για να γνωρίσουν όσο πιο πολλά παιδιά διαφορετικών βαθμίδων το έργο του μεγάλου δημιουργού, μέσα από την συνεργασία εκπαιδευτικών από διαφορετικά σχολεία (τόσο δύσκολη στις μέρες μας), με την παρουσία του ίδιου του συνθέτη. Έκδηλη ήταν η μεγάλη χαρά αλλά και συγκίνηση των γονέων που επιβράβευσαν την ξεχωριστή αυτή προσπάθεια, δίνοντας δύναμη κουράγιο και ελπίδα στους διοργανωτές.

Εκείνο το βράδυ μέσα στο δάσος της Ρεματιάς δεκάδες παιδιά έφερναν το καλοκαίρι!!!

H (ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ) ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

Όλα ξεκίνησαν κατά τον Μάρτιο. Μια ομάδα εκπαιδευτικών η οποία είχε συνεργαστεί στο παρελθόν στο ίδιο δημοτικό, διοργανώνοντας μια τιμητική εκδήλωση για τον Θ. Μικρούτσικο, αποφασίζει να ξαναεπιχειρήσει το ίδιο εγχείρημα με έναν άλλο σπουδαίο (και εν ζωή βέβαια) δημιουργό. Τον Διονύση Σαββόπουλο, αγαπημένο, όχι μόνον μιας γενιάς αλλά περισσότερων.

Σε πρώτη φάση η ομάδα επικοινωνεί μαζί του κι αυτός δέχεται ευγενέστατα να συμμετάσχει στην εκδήλωση. Γιατί αυτό είναι σημαντικό; Διότι τα παιδιά μέχρι να παρουσιάσουν το αφιέρωμά τους στον Νιόνιο μας, θα έχουν ακούσει τραγούδια του, την ενδιαφέρουσα ιστορία του, θα τον έχουν δει στο Υουtube, θα μάθουν διάφορα γι’ αυτόν, θα ζωγραφίσουν στίχους του. Τί πιο ωραίο να τον συναντήσουν κι από κοντά, να τού πάρουν αυτόγραφο, να τραγουδήσουν γύρω του… Ξέρετε, όσοι διδάσκουμε στο Δημοτικό, μιλάμε συχνά για πολέμους, για δικτατορίες, για πρόσωπα του παρελθόντος (και πρέπει βέβαια να μιλάμε), όμως έχουμε παρατηρήσει ότι πολλές φορές όλα αυτά είναι «άδεια λόγια» για τους μαθητές μας, δεν υπάρχει κανένα σχετικό βίωμα. Ζουν σε μιαν εποχή με τόσο γοργούς ρυθμούς και δεδομένα, ώστε μόνο το σήμερα και η καθημερινότητά τους, είναι πολλές φορές αυτό που τους ενδιαφέρει (απόλυτα λογικό). Ας πούμε, όσες φορές αναφέρουμε στην τάξη το όνομα ενός συγγραφέα, ποιητή, τραγουδιστή, το πρώτο που ρωτούν τα παιδιά είναι: Ζει; Αν ζει, όλα είναι πιο απλά, είναι πιο κοντά τους, τον νοιώθουν πιο «δικό» τους.

Στην επόμενη φάση με αφορμή τα τραγούδια, τα πρόσωπα και τις μουσικές του Σαββόπουλου γράφεται ένα κείμενο (θα το βρείτε στις επόμενες σελίδες) με τη μορφή ενός σύγχρονου παραμυθιού. Χωρίζεται σε σκηνές, όταν πια έχει προσδιοριστεί επακριβώς ποιες τάξεις και σχολεία θα συμμετέχουν. Έχει προηγηθεί βέβαια μια ανοιχτή πρόσκληση σε συγκεκριμένα σχολεία μέσω επιστολής. Εννοείται, ότι για πρακτικούς καθαρά λόγους, κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει, π.χ. με 20 σχολεία… Στο αφιέρωμα αυτό συμμετείχαν τελικά τα τμήματα δύο νηπιαγωγείων και τρεις τάξεις από διαφορετικά δημοτικά σχολεία. (Και είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι ένα τέτοιο δημιουργικό εγχείρημα το οποίο προάγει τους αληθινούς στόχους του σύγχρονου σχολείου σύμφωνα με τα αναλυτικά προγράμματα τα οποία μιλούν για «άνοιγμα στην κοινωνία», συνεργασία, πολιτισμό κ.λ.π., συνάντησε εμπόδια από «συνδικαλιστικούς» και άλλους φορείς-κλειδιά. Ευτυχώς οι πλέον αρμόδιοι: σύμβουλοι γενικής παιδείας και επί πολιτιστικών θεμάτων βοήθησαν ουσιαστικά στην υπέρβαση των όποιων δυσκολιών…)

Μετά τη συγγραφή του κειμένου της γιορτής όλοι οι εκπαιδευτικοί συναντήθηκαν, διαβάστηκε το κείμενο, δόθηκε ένα cd στον καθένα με τα «υποψήφια» τραγούδια. Κάθε σκηνή τελείωνε με ένα τραγούδι του Διονύση. Προηγούνταν, όπως θα δείτε, ένας μικρός διάλογος στο παλάτι όπου διαδραματίζονταν τα γεγονότα. Αυτονόητο θεωρήσαμε εξαρχής, ότι θα μπορούσε ο κάθε εκπαιδευτικός να επέμβει στο κείμενό του, να αλλάξει ό,τι έκρινε, να το προσαρμόσει στις ανάγκες της τάξης του, να ψάξει για άλλο τραγούδι αν δεν τον ικανοποιούσαν τα 20 που είχαν διαλεχτεί. Όλα ανοιχτά, με προοπτική στην επόμενη συνάντηση να καταλήξουμε στην τελική μορφή. Δε χρειάστηκαν πολλές αλλαγές τελικά. Κάποια λόγια που δεν κατάφεραν να μάθουν τα «νηπιαγωγάκια» τα ανέλαβαν οι μεγαλύτεροι, προστέθηκαν εδώ κι εκεί κάποιες φράσεις. Αυτά μόνο.

Μετά αυτό το στάδιο για έναν μήνα περίπου όλα ήταν πιο χαλαρά (το άγχος επανήλθε τις τελευταίες δυο βδομάδες πριν τη γιορτή). Η κάθε τάξη δούλεψε στο σχολείο της τη σκηνή της και το τραγούδι της. Είχαμε ορίσει εξαρχής ότι θα έπρεπε να γίνουν δυο πρόβες με όλα τα σχολεία μαζί. Μακάρι να ήταν πέντε. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε τις πολλές πραγματικά δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Η υπεύθυνη συντονισμού και βασική εμψυχώτρια, Ιωάννα Καμπούρη (μια από τις αξιότερες νηπιαγωγούς της Ελλάδας, βραβεύεται αυτή τη βδομάδα) αποδείχθη μια πραγματική ηρωίδα. Ξόδεψε ώρες ατέλειωτες για να κλείσει ημερομηνίες, να συννενοηθεί με υπεύθυνους και «ανεύθυνους», να έρθει σε επαφή με βεστιάρια, τεχνικούς ήχου, φωτογράφους, γονείς για να βοηθήσουν, να κανονίσει προγράμματα και αφίσσες, μεταφορά σκηνικών, καρεκλών (η λίστα αυτή είναι ατέλειωτη και πλήρως… συνοπτική). Μέσα σ’ όλα αυτά και η …προκύρηξη των δεύτερων εκλογών που.. παρολίγο να πέσουν στην ημερομηνία της γιορτής. Πολλές ανατροπές. Όλα στο τέλος όμως πήγαν κατ’ ευχήν.

Η τελευταία βδομάδα ήταν σχεδόν εξοντωτική για όλους. Έγιναν οι δυο μοναδικές πρόβες «συνόλου» στο χώρο της εκδήλωσης για πρώτη φορά. Οι γονείς έφεραν τα παιδιά τους (πάντα καταλυτική η συμβολή τους) για να τα «τοποθετήσουμε» στο χώρο. Εντοπίστηκαν οι τυχόν δυσκολίες και διορθώθηκαν οι όποιες ατέλειες. Οι πρόβες στο σχολείο έφταναν στο τέλος. Στο σπίτι όμως η δουλειά και τα… τηλέφωνα συνεχίζονταν ακάθεκτα. Στο σημείο αυτό έπρεπε να οργανωθούν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που θα μπορούσαν να επιφέρουν προβλήματα τη μέρα της γιορτής και να τα.. ακυρώσουν όλα. Ο χώρος της Ρεματιάς Χαλανδρίου περιφράχθηκε με ταινίες για την ομαλή είσοδο και έξοδο του κόσμου, όλοι θα οδηγούνταν στη θέση τους μπαίνοντας, είχαν κολληθεί μέχρι και αυτοκόλλητα για «μαμάδες με μωρά». Η εμπειρία έχει δείξει ότι, δυστυχώς, όταν βρεθούν πολλοί άνθρωποι σ’ έναν χώρο (και δε μπορείς βέβαια να απαγορεύσεις την είσοδο σε κανέναν) ξεχνούν συχνά ότι βρίσκονται σε μια εκδήλωση, σε μια θεατρική παράσταση και συμπεριφέρονται σα… στο σπίτι τους. Οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε συχνά (πολύ άχαρο αλήθεια) μαζί με τα παιδιά να «εκπαιδεύουμε» και κάποιους γονείς για αυτονόητα πράγματα.

Τελικά χαρήκαμε όταν διαπιστώσαμε μετά ότι τίποτα δε χρειάστηκε απ’ όλα τα παραπάνω. Ούτε μια φωνή για «ησυχία». Η παράσταση κύλησε τόσο ομαλά, το κοινό απορροφήθηκε από τα «δρώμενα» επί σκηνής τόσο πολύ, που «δεν άκουγες κουβέντα». Αν το καταφέρει ετούτο μια παράσταση, να μη «βαρεθεί» δηλ. το κοινό, ο στόχος έχει πετύχει. Ο Σαββόπουλος στο τέλος, όπως μας είχε υποσχεθεί, ανέβηκε στη σκηνή και μέχρι να κουρντίσει την κιθάρα μας αφηγήθηκε κάτι μ’ αυτόν τον μοναδικό του τρόπο που σείστηκε το θέατρο από τα γέλια. Γεια σου βρε Διονύση Σαββόπουλε, ποιητή προφήτη, μας έδειξες για άλλη μια φορά πόσο κοντά είσαι στα παιδιά μας… (Τόξερες ότι οι μαθητές μας παρατήρησαν ότι στα τραγούδια σου έχεις πολλά… βρε; μας ρώτησαν γιατί αυτό…)