Γράφει ο Γιώργος Βλαχάκης – Δάσκαλος
Πολλοί Σχολικοί Σύμβουλοι βγάλανε φιρμάνι. Με λόγια σπουδαία μέσα. Ανατρέξανε σε ελληνική και ξένη βιβλιογραφία. Ήταν εμπεριστατωμένο. Δύο και κάτι σελίδες. Με εθνόσημα, επικεφαλίδες, κοινοποιήσεις. Ιδιαίτερα προς τους ανωτέρους. Για να δούνε ότι επιτέλεσαν το έργο που τους είχε ανατεθεί. Χωρίς ολιγωρίες. Πάραυτα. Με την ανάλογη επιστημοσύνη. Και την επιβαλλόμενη, αυστηρή στο πνεύμα, σοβαρότητα. Προσπάθησαν, έχοντας ένα μικρό, καλά κρυμμένο, κόμπο στο λαιμό, να δείξουν πως η ύπαρξη σχολικών βιβλίων-εγχειριδίων είναι περιττή για μια αναβαθμισμένη διδακτική πράξη. Ένα κρυφό βουητό, ότι η επιτυχής υπερπήδηση της απουσίας βιβλίων στην καθημερινότητα της διαδικασίας μέσα στη τάξη θα έφερνε μαζί της και μπόνους αξιολογικά, ακουγόταν καθαρά, αν και δεν υπήρχε πουθενά στο κείμενο καμιά ανάλογη λέξη. Εξ άλλου το κρυφό μήνυμα έχει σημασία. Μαζί με τον πομπό που το στέλνει και τον τρόπο που γίνεται η μετάδοση.
Κάπου μιλούσαν για χρήση υλικοτεχνικής υποδομής. Για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, για διαδραστικούς πίνακες, για προτζέκτορες, για δίκτυα, για cd και dvd και άλλα τέτοια. Καταλαβαίνετε…. Ήταν φανερό ότι δεν γνώριζαν ή ηθελημένα αγνοούσαν την σχολική πραγματικότητα. Που προσπαθεί, στην πλειονότητα των σχολείων που την ορίζουν, να αναπνεύσει με κάποιους ίσως παλιούς και λίγους υπολογιστές, που έχουν τα μύρια όσα προβλήματα, σε μια αίθουσα της κακιάς ώρας, που έχει την ταμπέλα – αίθουσα H/Y – για να τη βλέπουν οι γονείς και οι επισκέπτες και να εντυπωσιάζονται. Α…ναι…και για να επιτελείται στο αναβαθμισμένο πρόγραμμα το μάθημα H/Y και να υπάρχει κάτι να απασχολούνται τα παιδιά στο ολοήμερο. Η απασχόληση …κυρίες και κύριοι …η απασχόληση …γιατί χωρίς αυτή ….;;;!!!!….πάει τα «χάσαμε τα παιδιά»… καταλαβαίνετε…
( Αν υπάρχει κάποιος καινούριος Η/Υ αυτός βρίσκεται στο γραφείο του Διευθυντή …για τις εγκυκλίους …τους πίνακες …τα πρωτόκολλα..κτλ …μάνατζερ – Διευθυντές θέλουμε ..όχι αστεία …εντάξει;;;…)
Διαδραστικοί πίνακες και ό,τι τους υποστηρίζει υπάρχουν μόνο στα… σεμινάρια που γίνονται στους εκπαιδευτικούς για την γνώση της χρήσης τους και της λειτουργικότητας τους στην εκπαιδευτική διαδικασία. Πουθενά αλλού. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων σε κάποια σχολεία. Και εκεί …άντε να υπάρχει ένας. Αν υπάρχουν περισσότεροι, στα ελάχιστα σχολεία της χώρας, έχουν βάλει πολύ βαθιά το χέρι τους στη τσέπη οι γονείς των μαθητών μέσω του Συλλόγου τους. Αφού είναι και τους θέλουμε …μη το ξεχνάμε… συνεργάτες. Να πληρώνουν δηλαδή τις ελλείψεις. Πρέπει να συνηθίσουν, εξ άλλου. Και να νιώθουν και περήφανοι που συμβάλλουν στη λειτουργία του συστήματος. Πατριώτες. Με τα όλα τους.
Έτσι στο τέλος το φιρμάνι κατέληγε στη χρήση του πίνακα, του με μαύρο ή πράσινο χρώμα περασμένου. Που κι αυτό έχει ξεθωριάσει. Και «γυαλίζει» … Τα παιδιά ασκούνται στην ενορατική σκέψη …για το τι γράφει εκεί ο δάσκαλος. Θέλουν βάψιμο. Και λεφτά η σχολική επιτροπή δεν έχει ούτε για… μπογιά. Και οι ελαιοχρωματιστές που δουλεύουν στο Δήμο είναι ο εξής ένας …ο κύριος Μπάμπης …τι να σου κάνει κι αυτός… που να πρωτοπάει… «θα έρθει τη Δευτέρα …κύριε Διευθυντά …μη με ρωτήσετε ποια Δευτέρα όμως ..καταλαβαίνετε…»
Και στη χρήση της κιμωλίας …καταλήγει το φιρμάνι …ως λειτουργικό εργαλείο αποτύπωσης του κριτικού και αναδομητέου λόγου της γνώσης και των πληροφοριών που απαιτεί η …κονστρουβιστική… αποκάλυψη της. Που σημαίνει… να γράφουν στον πίνακα οι εκπαιδευτικοί κυρίως… γιατί δεν θα υπάρχει άλλος χρόνος για τίποτα άλλο πιο δημιουργικό …τις ασκήσεις ή τα κειμενάκια του βιβλίου… που υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή …και μπορούν να το « κατεβάσουν» από σελίδα του Υπουργείου Παιδείας που ΦΡΟΝΤΙΣΕ οργανωμένα και μεθοδευμένα να δημιουργήσει.
Και να γράφουν βέβαια με άσπρη κιμωλία Αυτή που κάνει τα δάχτυλα του εκπαιδευτικού και τα ρούχα του να μοιάζουν με κείνα του σοβατζή ( τιμημένο και αξιοσέβαστο επάγγελμα) «… Σε παρακαλώ …βολέψου με αυτές …δεν υπάρχουν λεφτά και για έγχρωμες κιμωλίες …τα είπαμε αυτά …καταλαβαίνεις…»
Υπάρχει και η μαγική λέξη… «φωτοτυπικό» στο φιρμάνι. Που αυτό είναι ένα σε κάθε σχολείο και οι εκπαιδευτικοί δεκαπέντε …τουλάχιστον. Που είναι μόνιμα σχεδόν χαλασμένο. «…δεν υπάρχουν λεφτά για συντήρηση και τόνερ …τα ..είπαμε αυτά …μην τα λέμε συνέχεια…». Και όταν δεν είναι χαλασμένο …δεν υπάρχει το φωτοτυπικό χαρτί. Είναι κι αυτό ακριβό. Και χρειάζονται πολλά πακέτα καθημερινά. «…Με κάποιο τρόπο… επιδέξιο …ξέρετε εσείς… περάστε το μήνυμα στους γονείς να αγοράσουν εκείνοι το χαρτί που χρειάζεστε …μην το πείτε όμως καθαρά …γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να ζητάμε λεφτά από γονείς …καταλαβαίνετε …όμως κάτι πρέπει να γίνει …να λειτουργήσουμε όπως μπορούμε …και λεφτά δεν υπάρχουν ..καταλαβαίνετε…»
Εγώ εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι πρέπει να περάσει η άποψη ότι η καθημερινή λειτουργία του σχολείου θα «πρέπει» να ακουμπήσει από δω και πέρα στις πλάτες των γονέων. Τότε σίγουρα θα γίνουν όλα απαιτητά ως αναγκαία και πραγματικά απαραίτητα. Το βιβλίο, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, οι μετακινήσεις, οι υπολογιστές, οι διαδραστικοί ..κτλ ..κτλ..
Θα πρέπει να γίνει «επιτέλους» πράξη η αδιαφιλονίκητη υποστήριξη της θέσης ότι η δημόσια εκπαίδευση θα πρέπει να λειτουργεί με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια!!!! Με όλες τις συνέπειες. Για όλους. Για να μην πω ότι μπορεί να γίνει πράξη και η προωθημένη άποψη για …κοινωνική αυτοδιαχείριση του σχολικού χώρου και των λειτουργιών του… σε επίπεδο γειτονιάς…!!!!
Καταλαβαίνω ότι λεφτά υπάρχουν… μόνο για τις τράπεζες. Όχι για την εκπαίδευση , την υγεία, την πρόνοια και άλλα «επουσιώδη» και διαχειρίσιμα, μέσω περικοπών και φορολογικών επιδρομών…. «για την πατρίδα …ρε γαμώτο..» .. στη τσέπη των πολλών και οικονομικά εξασθενημένων.
Εγώ εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι οι Σχολικοί Σύμβουλοι πρέπει να αναλάβουν κάποιες υποχρεώσεις στο όνομα της…. θετικής επαναξιολόγηση τους. Και αυτό αφορά όσους την επιθυμούν και την χρειάζονται. Οι παραπάνω από αυτούς στην κυβερνητική και υπαλληλική ιεραρχία , προσπαθούν μέσω αυτών , να «οικοδομήσουν» πάνω στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών της πράξης και της τάξης. Που υπάρχει και είναι ζωντανός πίσω από την πραγματική αγωνία τους για την μόρφωση των παιδιών του ελληνικού λαού. Που θα τους «αναγκάσει», αυτός ο ενεργός πατριωτισμός, να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να γιατρέψουν τις απορίες που κουβαλούν τα μάτια των μαθητών τους.
Καταλαβαίνω ότι αυτοί οι παραπάνω και υπεύθυνοι κυβερνητικοί το μόνο πατριωτικό που αντιλαμβάνονται ως τέτοιο είναι η στοίχισή τους πίσω από τις απαιτήσεις των δανειστών, παγκόσμιων οργανισμών, συμβουλίων, χρηματοπιστωτικών αγορών και ιδρυμάτων, μια που όλα αυτά τους ανεβοκατεβάζουν, τους επιβάλλονται, τους δημιουργούν, τους αναγεννούν, τους υποστηρίζουν, τους κατευθύνουν, τους διατάσουν, τους υπαλληλοποιούν.
Όμως οι δικές τους ενοχές δε μπορούν να γίνουν και δικές μας. Και δε θα γίνουν.
