Φτάνω στο σχολείο μου 8.00. Τα κατάφερα. Είμαι στην ώρα μου. Τρέχω στο γραφείο να βρω το PC ελεύθερο για να εκτυπώσω το τεστ της 1ης ώρας. Έχει ουρά από 3 συναδέλφους. Ας κάνω κάτι άλλο ωστόσο. Βλέπω ελεύθερο φωτοτυπικό με την άκρη του ματιού μου. Πρέπει να δράσω γρήγορα. Με ένα άλμα βρίσκομαι μπροστά του. Χαμογελάω και ενώ βγάζω φωτοτυπίες χτυπάει το κουδούνι για προσευχή.
Φεύγω σφαίρα για το προαύλιο ενώ το φωτοτυπικό ακόμα τυπώνει. Αρχίζουν τα «γεια σας κύριε, γεια σας κύριε». Ανάσες για μένα. Χαλαρώνω. Αλλά όχι για πολύ. Πρέπει να μαζέψουμε τα παιδιά σε σειρές για προσευχή. Αυτά λες και το κάνουν επίτηδες κάνουν το πιο αργό τους βάδισμα ενώ νιώθω το πιο γρήγορο λαχάνιασμα, παρότι ακίνητος. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ την ώρα της προσευχής.
Αποφασίζω να την κάνω την αμαρτία μου. Πριν ολοκληρωθεί βρίσκομαι με χαλαρά πηδηματάκια στο γραφείο και εκτυπώνω τα θέματα του τεστ της 1ης ώρας. Τα κατάφερα. Αρπάζω και τις φωτοτυπίες από το φωτοτυπικό και έφυγα για τη τάξη. Μπαίνω στο Β5. Όλα τα παιδιά είναι όρθια και τιτιβίζουν. Μετά το «καθίστε κάτω» για 5η φορά κάθονται.
Ανακοινώνω αποφασιστικά ότι θα γράψουμε τεστ στη φυσική. Μετά τα «όχι κύριε» και τα «σας παρακαλούμε κύριε» ξεκινάμε. 6 παιδιά του τμήματος πρέπει να εξεταστούν προφορικά. Κάνω ένα γρήγορο υπολογισμό 25 λεπτά το τεστ δια 6=4 περίπου λεπτά το κάθε παιδί. Ξεκινάω λοιπόν με το ρολόι στο χέρι. Ταυτόχρονα με την προφορική εξέταση πρέπει να απαντάω σε απορίες των υπόλοιπων 22 παιδιών σχετικά με τα θέματα, να προσέχω μην αντιγράψει κανένα και να βαθμολογώ επιτόπου τους 6.
Εκείνη την ώρα χτυπάει η πόρτα. Είναι συνάδελφος που πρέπει να ανακοινώσει κάτι σημαντικό στα παιδιά σχετικά με μία εκδρομή. Το μάτι μου γυαλίζει και νιώθω να χαμογελώ χωρίς να το θέλω. Το χαμόγελο του τρελού. Μασώμενο ντεπόν νούμερο 1. Χωρίς πολύ σκέψη, το χέρι πάει μόνο του. Ένα παιδί ζητά τουαλέτα. Όχι πριν τελειώσει το τεστ του λέω. Είναι επείγον μου απαντάει. Του δίνω 1 λεπτό. Το τεστ ολοκληρώνεται τελικά σε 30 λεπτά. Μαζεύοντας τις κόλλες αρχίζω να παραδίδω το επόμενο μάθημα.
Έχουμε και λέμε: τεστ 30΄(καθαρά 15΄), παράδοση παρακάτω 10΄, ασκήσεις για την επόμενη φορά 5΄. Τα κατάφερα! Διάλλειμα αλλά όχι για μένα. Κατεβαίνοντας τις σκάλες βλέπω 2 γονείς να μου χαμογελάνε από μακριά. Είχαν έρθει ξανά πρόσφατα. «Αχ να θυμηθώ ποιοι είναι, ποιοι είναι;» Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Κρυμμένος πίσω τους ήταν ο γιος τους ο Κώστας που για να δω, με κοιτάζει περίεργα ή μου φαίνεται;
Δεν έχουμε κανένα παράπονο από σας ξεκινάνε να λένε. Όμως μήπως βάζατε πολλά για το σπίτι; Ο Κωστάκης δεν προλαβαίνει γιατί δεν έχει μόνο το σχολείο. Μαθαίνει 2 γλώσσες, υπολογιστές, κιθάρα μπάσκετ και πάει και φροντιστήριο για τα ελληνικά. Και στο φροντιστήριο τους βάζουν πολλές ασκήσεις. Δεν προλαβαίνει να κάνει και του σχολείου. Το ίδιο λένε και τα άλλα παιδιά. Το έχουμε συζητήσει και με τους άλλους γονείς.
Χαμόγελο τρελού πάλι. Το καταπίνω.
Φαντασιώνομαι ότι τους τα χώνω αλλά δεν ανοίγω το στόμα μου να μην ξεχυθεί ο χείμαρρος. Με σώζει το κουδούνι. «Χάρηκα αλλά έχω μάθημα».
Μπαίνω για μάθημα Φυσικής γενικής παιδείας Γ΄ Λυκείου στο Γ1.
Ξεκινάω τη παράδοση. Επικρατεί ησυχία. Περίεργο. Μήπως τους έχω καθηλώσει ή συμβαίνει κάτι άλλο; Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι γράφουν στα τετράδια τους. Μάλλον κρατάνε σημειώσεις. Κορδώνομαι. Η χαρά μου δεν κρατάει πολύ. Πλησιάζω στα θρανία τους και βλέπω ότι λύνουν ασκήσεις από άλλα μαθήματα κατεύθυνσης. «Τα βιβλία μέσα τώρα!» «Μα κύριε το δικό σας δεν το δίνουμε πανελλαδικά και έχουμε πολλές ασκήσεις για το φροντιστήριο, αφήστε μας σας παρακαλούμε μου λένε. Αλήθεια κύριε μπορείτε να με βοηθήσετε σε μια άσκηση που μας βάλανε στο φροντιστήριο στη κατεύθυνση;».
Χαμόγελο τρελού που συνοδεύεται και από λίγο γέλιο τρελού αυτή τη φορά. Πρέπει να δράσω γρήγορα. Έχω χάσει το κοινό μου. Πρέπει να κάνω τα μαγικά μου. «Το ξέρετε παιδιά ότι τα σώματα δεν έχουν χρώμα; Ότι το μαύρο μάλιστα δεν είναι καν χρώμα αλλά απουσία φωτός». Αυτό πάντα έπιανε. Περιμένω το «χειροκρότημα». Μάταια όμως. Ξαφνικά μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Αυτό που σας ρωτάω αφορά και τη φυσική κατεύθυνσης και μάλιστα έχει πέσει ως θέμα στις πανελλαδικές.
Η μαγική λέξη: Πανελλαδικές. Ψέμα αλλά για καλό σκοπό. Βάζουν με μιας τα μολύβια κάτω, οι κόρες διαστέλλονται, όλα τα βλέμματα είναι πλέον καρφωμένα πάνω μου, κρέμονται από τα χείλη μου. Τα κατάφερα. «Χειροκρότημα».
Διάλλειμα 2ο. Πρέπει να προλάβω πριν κτυπήσει για μέσα να μαζέψω τα χρήματα για την εκδρομή από το Γ2 που είμαι υπεύθυνος τμήματος. Επίσης να μαζέψω τις αιτήσεις για τη συμμετοχή κάποιων μαθητών σε ένα διαγωνισμό φυσικής. Δεν πρόλαβα. Το άλλο διάλλειμα. 3η ώρα έχω κενό. Γεμάτο όμως κενό όπως πάντα. Είναι η ώρα που κάνω γραμματειακή υποστήριξη στο γραφείο λόγω έλλειψης γραμματέως. 1 ώρα την ημέρα κάθε καθηγητής. Εγώ λόγω ευχέρειας στους υπολογιστές έχω αναλάβει τα mail, το survey, το myschool και οτιδήποτε αφορά ψηφιακές υπηρεσίες. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Τα πλήκτρα έχουν πάρει φωτιά ενώ ένα τοστ κρέμεται από το στόμα μου.
Διάλλειμα 3ο. Δεν βγαίνω. Πρέπει να επικαιροποιήσω το survey πριν χτυπήσει για μέσα. Μασώμενο ντεπόν νούμερο 2. 4η ώρα έχω φυσική κατεύθυνσης στο Γ3. 6 μαθητές μόνο στη τάξη. «Που είναι οι άλλοι ρε παιδιά»; Καμία απάντηση. Ξαναρωτάω. Ο καλός μαθητής της τάξης μου λέει ότι φύγανε για το σπίτι για να διαβάσουνε για τις Πανελλαδικές. Χαμογελώντας συνεχίζει και λέει ότι από την άλλη βδομάδα δεν θα έρχεται κανείς εκτός των 2 που δεν έχουν άλλες απουσίες. «Κύριε δεν προλαβαίνουμε. Μας βάζουνε πολλά στο φροντιστήριο». «Μα παιδιά δεν έχω ολοκληρώσει την ύλη». «Δεν πειράζει κύριε εμείς την έχουμε τελειώσει από το Γενάρη στο φροντιστήριο». Κοιτάζω το ημερολόγιο απέναντι με μια και μόνη ελπίδα. Θεέ μου κάνε να είναι 1η Απριλίου. Ήταν όμως 2η Απριλίου. Η δράση του ντεπόν σταμάτησε απότομα.
Διάλλειμα 4ο. Έχω εφημερία στο προαύλιο. Ευκαιρία για λίγο ήλιο. Το κεφάλι μου βέβαια σαν περισκόπιο υποβρυχίου σαρώνει όλο το προαύλιο από άκρη σε άκρη μην γίνει τίποτα. Κυρίως προσέχω για bulling, smoking, broking, dropping, pushing, kickingκαι kissing. Μετράω 70 περίπου «γεια σας κύριε» που για κάποιο περίεργο λόγο λατρεύω να ακούω. Ανάσες τα παιδιά. Χαλάλι. Παίρνω απάνω μου και πάλι. 5η ώρα έχω χημεία στο Α1. Σήμερα θα πάμε εργαστήριο. Θα κάνουμε πείραμα για την εξουδετέρωση οξέος και βάσης. Παίρνω ύφος επίσημο, φοράω γαντάκια και μάσκα λέω στα παιδιά να απομακρυνθούν παρόλο που δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και είμαι έτοιμος να εντυπωσιάσω. Χτυπάει η πόρτα. Οι μαθητές που συμμετέχουν στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου να πάνε έξω για προπόνηση. Φεύγουν 3 παιδιά. Ατάραχος συνεχίζω. Μετά από λίγο χτυπάει ξανά η πόρτα. Όσοι μαθητές θα συμμετάσχουν στη γιορτή στο τέλος της σχολικής χρονιάς να πάνε στην αίθουσα εκδηλώσεων. Οκ. Συνεχίζω. Ο ενθουσιασμός των παιδιών για το πείραμα έχει μειωθεί, το νιώθω. Το πείραμα ολοκληρώνεται αλλά επικρατεί απογοήτευση. «Γιατί παιδιά έχετε αυτά τα μούτρα»; «Κύριε περιμέναμε να γίνει καμία έκρηξη». Νιώθω ότι το πρόσωπό μου έχει κοκκινίσει. Και τότε έγινε η έκρηξη και ήταν όλη δικιά μου. «Μόνο αυτό σας ενδιαφέρει; Εχθές έφαγα 1,30 ώρα για να το ετοιμάσω αυτό το πείραμα και εσείς θέλετε εκρήξεις; Τι είστε, χουλιγκανάκια είστε;» Δαγκώθηκα…. Δεν έπρεπε να τα αποκαλέσω έτσι. Να ζητήσω συγνώμη; Δεν πειράζει, θα καταλάβουν. Ξέρουν ότι τα αγαπώ και δεν το εννοούσα. Επικρατεί μικρή παγωμάρα στη τάξη. Ευτυχώς το κουδούνι δεν αργεί να κτυπήσει.
Διάλλειμα 5ο. Εφημερία στην αυλή ξανά. Συνάδελφος με ειδοποιεί ότι με θέλει ο Διευθυντής στο γραφείο τώρα και ότι θα με αντικαταστήσει στην εφημερία μου. Το τώρα του συναδέλφου ήταν λίγο τονισμένο. Αρχίζω να ανησυχώ. Εκεί που σιγουρεύτηκα ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν όταν ο Διευθυντής με αποκάλεσε κύριε Αλεξάνδρου και όχι Δημήτρη ως συνήθως. Στο «καθίστε» τα χρειάστηκα τελείως. Τι είχε συμβεί; Μαθητής του Α1 ονόματι Παπαδόπουλος προσβλήθηκε όταν αποκάλεσα τα παιδιά χουλιγκανάκια.
Πήρε στο διάλλειμα τηλέφωνο τους γονείς του και ο πατέρας του πήρε αμέσως μετά το Διευθυντή απειλώντας θεούς και δαίμονες ότι θα κάνει αναφορά στο Υπουργείο εάν δεν ληφθούν μέτρα. Ο Διευθυντής με ρώτησε αν όντως έγιναν έτσι τα πράγματα όπως τα περιγράφει ο μαθητής. Απλά έγνεψα καταφατικά, δεν μπορούσα να ψελλίσω λέξη. «Γιατί κύριε Αλεξάνδρου εκθέτετε έτσι τον εαυτό σας και όλο το σχολείο μαζί; Λοιπόν Ακούστε τι θα κάνετε. Λίγο αφού χτυπήσει το κουδούνι για μέσα θα πάτε στη τάξη του Α1, πριν μπει ο επόμενος καθηγητής και θα ζητήσετε συγνώμη από τα παιδιά για το τρόπο που τα αποκαλέσατε. Μετά θα σας δώσω το τηλέφωνο του πατέρα, θα τον πάρετε και θα του πείτε ότι η συμπεριφορά σας ήταν απαράδεκτη και να τον διαβεβαιώσετε ότι δεν θα επαναληφθεί. Αν είστε τυχερός το θέμα θα λήξει εδώ. Αν όχι και φτάσει στο υπουργείο τότε μπορεί να κατηγορηθείτε για ”αναξιοπρεπή συμπεριφορά”. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αργία μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση. Εγώ όπως καταλαβαίνετε πρέπει να τηρήσω κάποιες ισορροπίες. Δεν μπορώ να πάρω θέση υπέρ ή κατά σας». Δεν βγάζω ούτε λέξη. Κτυπάει το κουδούνι.
Τρέχω στην αίθουσα του Α1. Ζητάω συγνώμη για τη συμπεριφορά μου. Τα παιδιά σχεδόν όλα μαζί λένε: «δεν πειράζει κύριε. Εμείς φταίμε που σας κάναμε έξω φρενών». Ο Παπαδόπουλος έχει σκυμμένο το κεφάλι και ναι… δεν μου φαίνεται. Κλαίει. Είμαι συγκλονισμένος. Σχεδόν δακρύζω και εγώ. Δεν του κρατάω τη παραμικρή κακία. Με λυγμούς παίρνει το λόγο και μου ζητάει αυτός συγνώμη. Μου είπε ότι πήρε τον πατέρα του και του είπε για τη πλάκα που μου έκαναν τα παιδιά στο πείραμα και τη δική μου αντίδραση. Και εκεί που περίμενε ότι ο πατέρας του ίσως και να κατσάδιαζε εκείνον για τη κακόγουστη αυτή πλάκα με έκπληξη τον άκουσε να φωνάζει: «Δεν θα περάσει έτσι αυτό. Θα του δείξω εγώ του κυρίου Αλεξάνδρου. Θα τον στείλω σπίτι του, να μάθει να μιλάει καλύτερα». Έχω γίνει χίλια κομμάτια. Λέω στο Παπαδόπουλο ότι δεν έκανε τίποτα κακό και δεν χρειάζεται να ζητάει συγνώμη. Του λέω ότι ας πρόσεχα και εγώ το στόμα μου. Πετιέται μια μαθήτρια και λέει ότι ελπίζει ότι δεν θα κρατάω τους μαθητές σε απόσταση από δω και πέρα. Όλοι σχεδόν οι μαθητές με παρακαλούν το ίδιο.
Από τη κόλαση βρέθηκα στο παράδεισο μέσα σε 10 λεπτά. Σκέφτομαι ότι τελικά η απόσταση αυτών των δύο είναι πολύ μικρή στη δουλειά εμάς των εκπαιδευτικών. Πάω στη τάξη Α3 για το επόμενο μάθημα. Κυριολεκτικά πετάω. Η περιήγηση στον παράδεισο συνεχίζεται.
Τελειώνει και αυτή η ώρα. Έχει πάει 1.30. Δεν έχω άλλο μάθημα αλλά δεν μπορώ να σχολάσω ακόμα. Έχουμε και τις αναθέσεις. Πρέπει να περάσω τις απουσίες στο Γ2, να τις μετρήσω, να δω μήπως κάποιο παιδί ξεπέρασε τις 30, να γράψω σημείωμα για τους γονείς του και να το πρωτοκολλήσω. Μετά έχω να κοιτάξω άλλη μια φορά τα mailκαι να επιληφθώ ότι θα πάνε σε αυτούς που αφορούν. Κάποιες δουλειές δεν τις πρόλαβα. Κοίτα τι θα κάνω. Θα έρθω αύριο πιο νωρίς και θα τις κάνω.
Έχει πάει 2.15. Σχολάω. Αλλά δεν τελείωσα ακόμα. Είμαι στο σπίτι μου. Έχει πάει 4.Εχω φάει, έχω πιεί καφέ και έχω ξεκουραστεί. Έχω περίπου άλλες 2 ώρες δουλειά στο σπίτι και μετά τέλος. Πρέπει να διορθώσω το τεστ που είχα βάλει στο Β5. Επίσης να κοιτάξω το υλικό που μου έφεραν οι μαθητές για το project. Επίσης πρέπει να διαβάσω λίγο για τα μαθήματα της άλλης μέρας, ειδικά αυτά της κατεύθυνσης. Ευτυχώς έχω ασκήσεις έτοιμες από χτες.
Έξι η ώρα σταματάω. Βάζω να δω ειδήσεις γιατί καλά μου λένε όλοι ότι με έχει απορροφήσει τελείως η δουλειά μου. Ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στο κόσμο πέρα από τη δουλειά και τα παιδιά. Οι ειδήσεις αρχίζουν. Ακούω γνωστή εκφωνήτρια να λέει: ”Σήμερα αποφασίστηκε να γίνει αύξηση ωραρίου για τους εκπαιδευτικούς καθώς και να θεσπιστούν οι υποχρεωτικές μεταθέσεις ανά την επικράτεια”.
Ξαφνικά νιώθω πολύ κουρασμένος. Θα αντέξω άραγε; Μέχρι τώρα έκανα υπομονή αλλά τώρα σαν να ξεχείλισε το ποτήρι. Εδώ και καιρό είμαι στα όρια μου. Έκλεβα κουράγιο και παρηγοριά από τα παιδιά και συνέχιζα. Από δω και πέρα όμως πως θα μπορέσω να λειτουργήσω καλά με τους μαθητές μου όταν έχω γίνει χίλια κομμάτια με πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με τη δουλειά μου; Όταν τρέμω μην πω τη λάθος λέξη, μην κάνω τη λάθος κίνηση; Όταν νιώθω ότι παρακολουθούμαι και ότι κάθε μου στιγμή καταγράφεται και αξιολογείται; Όταν νιώθω ότι δεν μου έχουν εμπιστοσύνη και ότι λίγοι θεωρούν τη δουλειά μου κάτι σημαντικό; Και δεν είναι οι δύο παραπάνω ώρες, που να πάρει η ευχή.
Πως γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι η απόδοση ενός καθηγητή είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας; Πως θα μπορεί να είναι καλός όταν θα είναι κουρασμένος, φοβισμένος, απαξιωμένος και γεμάτος θυμό; Ποιό είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσει κάποιος για να εξακολουθήσει να κάνει τη δουλειά που αγαπάει;
Πως θα αποδώσει ένας καθηγητής που διώκεται με ποικίλους τρόπους;
Και ας πούμε ότι δεν τους απασχολούν οι εκπαιδευτικοί. Τα παιδιά δεν τα σκέφτονται που θα βρεθούν απέναντι από αχρηστεμένους εκπαιδευτικούς; Ένα πράγμα περνάει επίμονα από το μυαλό μου. Ο μαθητής Παπαδόπουλος και η πολύ έντονη σκηνή που ζήσαμε οι δυο μας το πρωί στο σχολείο. Χαμογελάω και αποφασίζω για άλλη μια φορά ότι αξίζει το κόπο να συνεχίσω. Αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι ίσως και να μην τα καταφέρω.
Η ώρα έχει πάει μία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Αχ αυτά τα διλλήματα. Σκέφτομαι ότι έχω δύο επιλογές όσον αφορά την αντίδρασή μου στα νέα δεδομένα.
Να διαλέξω το δρόμο του αγώνα που βέβαια σημαίνει ρίσκο, αγωνία, αντιπαράθεση, προσβολές αλλά ίσως και μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο;
Ή να διαλέξω να κάνω αυτό που έκανα πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις: να κάνω υπομονή, να κάνω τη δουλειά μου και να εύχομαι ότι ίσως περάσει μόνο του ή τουλάχιστον ότι εγώ θα τη γλιτώσω; Και επέλεξα το δεύτερο. Και αμέσως με πήρε και ο ύπνος.
Συγγραφέας: Δημήτρης Τσιριγώτης, Φυσικός
(πηγή: www.dimosiosxoleio.com)
Άρχισαν οι απολύσεις (και) στην εκπαίδευση. Την ώρα που το υπουργείο Παιδείας «συρρικνώνει» τα σχολεία, πετώντας εκτός Δημοσίου τους πρώτους εκπαιδευτικούς, προωθεί ρυθμίσεις για διεύρυνση του σχολικού έτους σε διάρκεια και χρόνο μαθημάτων.
