paidevo.gr | teachers

Γράφει ο Γιώργος Μαυρογιώργος

Αγαπημένε μας δάσκαλε…

Διάλεξες κι εσύ μέρα! Τη μέρα που το Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα, γιόρταζε τα πενήντα χρόνια από την ίδρυσή του, εσύ έφυγες!

Ήταν το 1966, όταν ήρθες στο Πανεπιστήμιο, στα Γιάννενα, και  τα βρήκες όλα ανοιχτά και  σε κατάσταση επείγουσας συγκρότησης. Δεν πρόλαβες, ωστόσο, να έρθεις και να η δικτατορία. Επέλεξες να πολιτευτείς με την πλευρά της αντίστασης, στο πανεπιστήμιο και στην πόλη, τα μαύρα εκείνα χρόνια αλλά και μετά τη μεταπολίτευση, στις έντονες και μαζικές κινητοποιήσεις του πανεπιστημιακού κινήματος για εκδημοκρατισμό.

Έχουμε στα μάτια μας τις εικόνες σου με τους μώλωπες και τα αίματα από τα γκλοπς της αστυνομίας, σε δίκη φοιτητών στο Εφετείο. Η έρευνα που έκανες για την επίδραση της γλωσσικής μορφής -καθαρεύουσας και δημοτικής- στην κατανόηση του κειμένου, στο Ψυχολογικό και Παιδαγωγικό Εργαστήριο, που είχες στήσει, στα 1972, αποτελεί μια σαφή πολιτικοιδεολογική αιχμή, ενάντια στην εκπαιδευτική πολιτική της δικτατορίας. Η έρευνα για τη «μαιευτική του Σωκράτη», στα 1973, και η μελέτη για τη «συμβολή του Ψαλίδα στη δημιουργία επαναστατικού πνεύματος στην Ήπειρο», στα 1972, είναι οι ελάχιστες αναφορές που μπορεί κανείς να κάνει.

Τόσο στη διάρκεια της δικτατορίας όσο και μετά από αυτή, εργάστηκες με αυταπάρνηση για το στήσιμο του γνωστού στο πανελλήνιο, τότε, Παιδαγωγικού Εργαστηρίου. Δίπλα στο Ψυχολογικό Εργαστήριο, με το συνάδελφό σου, τότε, το Γιάννη Παρασκευόπουλο. Διαφορετικές απόψεις  είχατε. Αυτό δε σας εμπόδισε να συνεργάζεστε με «ανοικτές πόρτες». Ήταν, τότε, στο Εργαστήριο, που έκανες και τις πρώτες επιλογές των συνεργατών σου, του Λεωνίδα. Αθανασίου, της Μαίρης Τζουριάδου, της Φωτεινής Γεωργιάδου, τη δική μου, του Μπάμπη Νούτσου (τον είχες ξεχωρίσει από το πρώτο έτος, όταν ήταν φοιτητής το 1966), κι αργότερα της Άννας Φραγκουδάκη, της Καλλιόπης Ψαλίδα, της Μαρίας Ηλιού, της Θεοπούλας Ανθογαλίδου, της Μαίρης Αποστόλου, του Παύλου Πανταζή, της Ελένης Μαραγκουδάκη, του Ντίνου Σιάκαρη και  αργότερα του Θανάση Γκότοβου και Παν Παπακωνσταντίνου. Όλοι αυτοί υπήρξαμε συνάδελφοι και συνεργάτες.

Υπέρμαχος της αυτοδιαχείρισης της σίτισης των φοιτητών και του Σπουδαστηρίου στο Πανεπιστήμιο. Θυμόμαστε πως ήθελες το Σπουδαστήριο ανοικτό, χωρίς επιμελητές λειτουργίας. Έλεγες εκείνο το παροιμιώδες: «Και να κλέψει κάποιος και κανένα βιβλίο, το κάνει από ανάγκη. Χαλάλι! Κερδίζουμε αναγνώστες. Σιγά-σιγά θα μάθουμε να λειτουργούμε δίχως φύλακες…»  Πριν ψηφιστεί η σχετική ρύθμιση το 1982, είχες καταργήσει την καθηγητική έδρα. Είχες εμπνευστεί και είχες στήσει έναν άτυπο Τομέα Παιδαγωγικής όπου είχαμε την ευκαιρία μαθητείας στην έρευνα, στη συνεργασία, στη συγγραφή και στη σύνθεση. Ορισμένοι συνάδελφοί σου, πανεπιστημιακοί, μετά την κατάργηση της έδρας, to 1982, αξιοποίησαν την εθελουσία έξοδο  και το bonus των πλασματικών χρόνων και αποχώρησαν από το Πανεπιστήμιο. Εσύ εκεί! Απλώς, μετακινήθηκες, μετά από είκοσι περίπου χρόνια στα Γιάννενα, στο Πανεπιστήμιο όπου σπούδασες, για να αναλάβεις ένα άλλο νέο Παιδαγωγικό Τμήμα. Όταν μετακινήθηκες σ αυτό, αυτή την εμπειρία σου από τα Γιάννενα τη μπόλιασες κι εκεί.  Στον Πύργο, στο Κέντρο του Παιδιού, στο Παιδαγωγικό Κέντρο Έρευνας και Επιμόρφωσης, το γνωστό EDURIT, στην Κρυοπηγή Χαλκιδικής.  Κι εδώ ανέδειξες μια άλλη μεγάλη σειρά πανεπιστημιακών δασκάλων.

Πάντα φρόντιζες να έχουμε φιλοξενούμενους προσκεκλημένους και συνεργάτες με ιδιαίτερη σημαντική συμβολή στην επιστήμη και τον πολιτισμό. Να αναφέρω τον αγαπημένο σου Δημήτρη Χατζή;

Είχες ιδιαίτερο ενδιαφέρον για  τους άγνωστους στη Δύση παιδαγωγούς και ψυχολόγους από τις λεγόμενες ανατολικές χώρες. Κατείχες και την τιμητική θέση του προέδρου του Οργανισμού Παιδαγωγών Δυτικών και Αναλυτικών Χωρών “V. Suchomlinski”. Στο βιβλίο σου «Σύγχρονη Διδασκαλία» γράφεις: «σε αυτό το βιβλίο δεν επιδιώκεται να δοθούν σε ολοκληρωμένη μορφή οι τάσεις της σύγχρονης διδακτικής σε Ανατολή και Δύση… Αργότερα, ελπίζω να δώσω, όσο ζω και άλλες…» Στο ίδιο βιβλίο ξεκαθαρίζεις πως επιδιώκεις ώστε να ξεπεραστεί στον τόπο μας η «συνταγολογία, η πρακτικολογία, ο παιδαγωγικός φιλολογισμός που τον καλλιεργούν οι παιδαγωγούντες και συχνά μωρολογούντες φιλόλογοι… μέσα από τις εξαρτήσεις από την κυριαρχούσα στη Δύση Ηγετική Δύναμη». Για τα ρώσικα είχες την εξαιρετική συμβολή της Μιροσλάβα Δημητρίου, που δε ξεχνούσες ποτέ να τη μνημονεύεις για τη μεσολάβησή της και τη μετάφραση των κειένων των Σατάλοβ, Σουχομλίνσκι, Σκάτκιν, Κραγιέβσκι, Μπαμπάνσκι , κ. α.

Με ιδιαίτερη επιμέλεια προσπάθησες να καθιερώσεις ως ιδιαίτερο  επιστημονικό κλάδο την  «Ψυχοπαιδαγωγική». Πολλές οι έρευνες και οι μελέτες. Πολλά τα βιβλία. Τα συνέδρια. Τα σεμινάρια. Αναρίθμητοι οι διδάκτορες που επόπτευσες. Μέλος αναρίθμητων ομάδων εργασίας. Πρωτεργάτης στην υπόθεση  ίδρυσης των Πανεπιστημιακών Παιδαγωγικών Τμημάτων. Ήσουν πάντα παρών στις προσκλήσεις και στους αγώνες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ

Η ανακοίνωση του Τομέα Παιδαγωγικής σε αναφέρει ως τον πρώτο Καθηγητή της Παιδαγωγικής. Κι αυτό, ίσως, έχει τη σημασία του, καθώς είσαι αυτός που άνοιξες  το δρόμο για την «επιστημονική διερεύνηση των πραγμάτων», γιατί, όπως γράφεις, «στην επιστήμη της χώρας μας επικρατούσε περισσότερο η γνωμολογία και η φιλολογία παρά η συστηματική έρευνα».

Στο βιβλίο σου «Παιδαγωγικές έρευνες και εφαρμογές» γράφεις: «Κάθε μια από τις έρευνες που δημοσιεύονται σ αυτό τον τόμο έχει τη δική της ιστορία, γιατί οι περισσότερες έγιναν με κέντρο το Παιδαγωγικό Εργαστήριο Ιωαννίνων, από το 1966, κάτω από αντίξοες  συνθήκες, χωρίς καμιά σχεδόν οικονομική ενίσχυση. Πρέπει να πω όμως ότι το δέχονταν με μεγάλη ικανοποίηση οι τεταρτοετείς φοιτητές μου και οι συνεργάτες μου και έτσι δημιουργήθηκε μέσα στο Παιδαγωγικό Εργαστήριο ευνοϊκή ατμόσφαιρα για συζητήσεις, αναζητήσεις και διερευνήσεις. Χωρίς τις συζητήσεις τους, τον ενθουσιασμό τους, τις αντιρρήσεις τους, την «ιερή» τους πίστη ότι κάτι καινούργιο θα βγει, ίσως οι έρευνες δε θα είχαν ολοκληρωθεί, καθώς γίνονταν κάτω από αντίξοες συνθήκες  και με διαρκή εμπόδια από διοικητικούς και άλλους παράγοντες της εκπαιδευτικής  και πανεπιστημιακής ζωής του τόπου μας… Μου ήταν ξεκάθαρο» γράφεις, « πως η προώθηση της εκπαίδευσης του λαού μας δεν είναι υπόθεση ενός ή μερικών μόνο ατόμων αλλά η συμμετοχική ευθύνη πολλών…». Έτσι, κάπως έφτιαξες και έκτισες σιγά-σιγά την ιδιαίτερη εκείνη φωνή και την παρέμβαση του Τομέα  και του Εργαστηρίου Παιδαγωγικής, στα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας. Οι ερευνητές, οι ομότεχνοί σου και οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας το αναγνωρίζουν. Ακόμα και σήμερα, μιλούν για τον Τομέα Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχεις ακούσει για τα «παιδιά του Φράγκου» ή για την «ομάδα Φράγκου», με την ιδιαίτερη συμβολή και την αντίπαλη ή εναλλακτική  προσέγγιση στη διερεύνηση και ανάλυση της ελληνικής εκπαίδευσης Όχι, πώς όλα αυτά ήσαν εφικτά χωρίς  αντιθέσεις,  συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Πάντως, σε όλα αυτά δε δανείστηκες δύναμη από τη θέση του καθηγητή ούτε στηρίχτηκες σε κοινωνικές ασπιρίνες και επιδέσμους. Είχες έντονη τη συναίσθηση της κοινωνικής αποστολής   που σε ενέπνεε.

Θα σου μιλήσω, τώρα, και  με λίγα συγκεκριμένα επίθετα. Ξέρεις αυτά που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να αποδώσουμε ιδιότητες ή ποιότητες σε έναν άνθρωπο που έχει κάνει ένα ταξίδι ζωής γεμάτη  ενεργό δράση.

Ήσουν αγαπητός,  αγωνιστής, αξιοπρεπής, ανατρεπτικός, ανεκτικός,  ανοιχτόκαρδος, διαθέσιμος, διακριτικός, διαλλακτικός, διορατικός, εμψυχωτικός, δημιουργικός και δημοκρατικός, εγκάρδιος, ενθουσιώδης, ομαδικός, κομψός, ομορφάνθρωπος, γαλαντόμος. Ήσουν Ερευνητής, Δάσκαλος και Παιδαγωγός, δημοφιλής στους φοιτητές και στους έλληνες δασκάλους και δασκάλες.

Όλα αυτά τα χρόνια, πολύ συχνά επικοινωνούσες μαζί μας, έστω και τηλεφωνικά. Κι οι συζητήσεις ατέλειωτες. Ακούραστος μέχρι την τελευταία στιγμή. Το δικό μου συναίσθημα κάθε φορά που κλείναμε το τηλέφωνο μου έλεγε πως είχες και μια άλλη τέχνη: την τέχνη να γερνάς με αξιοπρέπεια, μπροστά στις «έσχατες έγνοιες» που είναι, για πολλούς,  το νόημα, η ελευθερία, η μοναξιά και  η προετοιμασία των αποσκευών για το μεγάλο ταξίδι.  Κι αυτό, λένε, συμβαίνει με όσους έχουν εκπληρώσει τις δυνατότητες αυτοπραγμάτωσης που είχαν…

Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας δάσκαλε

(5 Ιουνίου 2014)

(πηγή: alfavita.gr)

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

Αν και δεν δέχεται ότι υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, ο περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Αττικής ζητά από διευθυντές δημοτικών σχολείων ενημέρωση για τον αριθμό των μαθητών που «τυχόν» υποσιτίζονται – «Τώρα το θυμήθηκαν;», απαντούν σύλλογοι εκπαιδευτικών και γονέων.

«Παρακαλούμε να μας ενημερώσετε για τυχόντα αριθμό μαθητών, για τους οποίους έχετε σαφείς ενδείξεις ότι υποσιτίζονται (μόνο αριθμητικά, όχι προσωπικά στοιχεία). Οι Διευθύνσεις να συλλέξουν τα στοιχεία από τις σχολικές μονάδες αρμοδιότητάς τους και να μας τα αποστείλουν συγκεντρωτικά ως την Πέμπτη 29/5/2014».

Το έγγραφο στάλθηκε από τη Διεύθυνση Περιφέρειας Αττικής στους διευθυντές δημοτικών σχολείων και στις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης μετά τις Ευρωεκλογές, χωρίς άλλα στοιχεία. Το δημοσιοποίησε αυτή την εβδομάδα ο σύλλογος εκπαιδευτικών Γ. Σεφέρης -που εκπροσωπεί τα δημοτικά σχολεία σε Νέα Ιωνία, Λυκόβρυση, Ηράκλειο και Μεταμόρφωσης, σαρκάζοντας την όψιμη ευαισθητοποίηση της διοίκησης:

«Ευχόμαστε αυτό να σημαίνει ότι σταμάτησαν να εθελοτυφλούν μπροστά στις λιποθυμίες μαθητών, στα χιλιάδες παιδιά που πάνε χωρίς “ταπεράκι” στο ολοήμερο σχολείο, στα χιλιάδες υποσιτισμένα παιδιά-θύματα της κρίσης που γεννά το σύστημά τους κι η κρίση του», σχολιάζουν, εκφράζοντας απορίες για το πού θα χρησιμοποιηθούν οι πληροφορίες, εφόσον η σχολική χρονιά τελειώνει και αν θα σιτιστούν μόνο ορισμένοι μαθητές σε κάθε σχολείο.

Πάγια θέση συλλόγων γονέων και εκπαιδευτικών είναι να σιτίζονται καθημερινά όλοι οι μαθητές, με κολατσιό και χυμό ή γάλα, ενώ υπάρχουν διαφωνίες στην εμπλοκή ιδιωτών και στις φιλανθρωπίες.

Απορούν…

«Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε τέτοια καταγραφή. Είναι η πρώτη φορά που προκαλεί αντιδράσεις», μας λέει ο περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Αττικής, Δ. Γκίνης, απαριθμώντας τα προγράμματα σίτισης που «τρέχουν» στα σχολεία, υπό την αιγίδα του υπ. Παιδείας. Πρόκειται για… το εξής ένα, το πρόγραμμα σίτισης και προώθησης της υγιεινής διατροφής, που φέτος εφαρμόστηκε σε 406 σχολεία πανελλαδικά (τα 222 στην Αττική), με τη χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

Το πρόγραμμα μοιράζει καθημερινά στους μαθητές ένα υγιεινό γεύμα, ενώ ενθαρρύνει τα παιδιά και τις οικογένειές τους να υιοθετήσουν πιο υγιεινές διατροφικές συνήθειες. Η συνύπαρξη επισιτιστικής ανασφάλειας με υψηλούς δείκτες παιδικής παχυσαρκίας δεν αποτελεί αντίφαση για τους διατροφολόγους. Οικογένειες με χαμηλό εισόδημα είναι πιο πιθανό να έχουν υπέρβαρα παιδιά, καθώς τρέφονται με φθηνές και χαμηλής διατροφικής αξίας αμυλούχες τροφές.

Ως δεύτερο «πρόγραμμα» λογίζονται τα πακέτα της ΜΚΟ «Αποστολή» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών: «Τα δέματα στέλνονται με απόλυτη εχεμύθεια, χωρίς να το γνωρίζουν καν τα ίδια τα παιδιά», μας λέει ο κ. Γκίνης, δηλώνοντας ότι φέτος στάλθηκαν δέματα σε 2.000 μαθητές. Το τρίτο αφορά τη διανομή φρούτων και φρουτοσαλάτας, σε 1.500 σχολεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, πρόγραμμα του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης συγχρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε.

Τα κριτήρια, με τα οποία θα καταγράφονται οι υποσιτιζόμενοι μαθητές, είναι εμπειρικά: «Αλίμονο, αν δεν μπορεί να κρίνει ο κάθε διευθυντής σχολείου πού υπάρχει πρόβλημα», λέει ο περιφερειάρχης, ενώ αρνείται κατηγορηματικά ότι υπάρχουν κρούσματα με παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα: «Αυτά είναι μυθεύματα», μας λέει.

«Απόρρητα»

Η περιφέρεια εκπαίδευσης αρνείται να δώσει τα στοιχεία που συνέλεξε από τις διευθύνσεις, με τον χαρακτηρισμό ότι είναι «απόρρητα». Ωστόσο, από την πρωτοβάθμια Διεύθυνση Β΄ Αθήνας, στην οποία ανήκουν τα σχολεία του συλλόγου που διαμαρτυρήθηκε, τα στοιχεία είναι ανησυχητικά: Σε 129 δημοτικά καταγράφηκαν 110 μαθητές που υποσιτίζονται, με τους περισσότερους σε Ν. Ερυθραία, Μαρούσι και Μελίσσια και με τα περισσότερα παιδιά στο ειδικό σχολείο του Σικιαρίδειου Ιδρύματος που κινδυνεύει με κλείσιμο.

Όταν η πείνα αγγίζει τα συγκριτικά ευκατάστατα βόρεια προάστια, στο κέντρο της Αθήνας, στις δυτικές συνοικίες και στις γειτονιές του Πειραιά, το πρόβλημα είναι πολύ πιο οξυμένο: 1.300 μερίδες φαγητού μοιράζει καθημερινά το Βρεφοκομείο Αθηνών του Δήμου Αθηναίων, παράλληλα με τα δέματα της Εκκλησίας και τα γεύματα του Ινστιτούτου Prolepsis. Σημειώνεται ότι εκκρεμούν πανελλαδικά άλλες 640 αιτήσεις σχολείων για ένταξη στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, 165 από τις οποίες στην Αττική.

Η καταγραφή υποσιτιζόμενων μαθητών, έστω στο τέλος της σχολικής χρονιάς, αποτελεί την παραδοχή ενός γενικευμένου προβλήματος, που δύσκολα πια καλύπτεται με ιδιωτικές χορηγίες και φιλανθρωπίες…

(πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών)

Αλλά ποιος νοιάζεται;

Μικροί μπόμπιρες κρυφοκοιτάζουν κρυμμένοι πίσω από το χέρι των γονιών τους το νέο τους σχολείο και μας χαρίζουν διστακτικά χαμόγελα. Οι δάσκαλοι αγωνιούν να τελειώσουν την ύλη, να ετοιμάσουν τις γιορτές, να παρουσιάσουν τα προγράμματα, να τα προλάβουν όλα. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Ο Γιάννης βάζει στους τοίχους τα ταμπλό με τα φυτά και τα βότανα και ψάχνει την ασφάκα και την ελιά που χάθηκαν. Η Κλημεντία με φωνάζει να δω το χορευτικό της πρώτης μας, η Χριστίνα ρωτάει αν φτάνουν τα χρήματα του σχολείου να εκτυπώσουμε πίνακες ζωγραφικής για την Ειρήνη, ο Χρήστος πιάνει πού και πού και την κιθάρα του και μας χαρίζει νότες, ενώ η εικοσιεξάχρονη Ασημίνα μας αναρωτιέται πικρά αν και του χρόνου θα είναι σε σχολείο και σε ποιο μέρος της Ελλάδας. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και φυτέψαμε λουλούδια και βότανα μέσα σε παλιά καλάθια, σε σκισμένα παπούτσια, στο παλιό ζωγραφισμένο κασελάκι, στο μπουρί της σόμπας και είπαμε ότι όλα και όλοι αξίζουν μια δεύτερη ζωή. Η ομορφιά είναι παντού γύρω μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Οι μαθητές της έκτης φτιάχνουν τα μαλλάκια τους και φωτογραφίζονται με θέα τη θάλασσα και τον κήπο μας για τα αναμνηστικά του Συλλόγου, έτοιμοι για το γυμνάσιο και για την εφηβεία τους. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Η Αστρινιά αφήνει τα πινέλα της με τα παιδιά του ολοήμερου και με ρωτάει: «Εγώ θα φύγω του χρόνου απ’ το σχολείο; Πού να πάω; ». Αλλά ποιος νοιάζεται;

Η μικρή Κατερίνα τρέχει κάθε πρωί να μ’ αγκαλιάσει και με ρωτάει συνέχεια τον τελευταίο καιρό: «Πού είσαι, κυρία, είσαι καλά; Γιατί δεν έρχεσαι σχολείο;» Τι να πω στη μικρούλα;

Αγωνίζομαι, Κατερινάκι μου, γιατί όλα αλλάζουν. Δεν θέλουν αυτά τα σχολεία και τέτοιους δασκάλους. Σκορπίζουν φόβο και ζητούν υποταγή. Μιλούν για την εκπαίδευση με νούμερα και δείκτες, με εκθέσεις και σχέδια, γιατί θέλουν το σημερινό σχολείο να αλλάξει γρήγορα, αφού δεν ταιριάζει στις επιδιώξεις τους. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά είναι μια παρωχημένη, αναχρονιστική και επιζήμια πολυτέλεια την εποχή των μνημονίων. Σχολεία κλειστά, σχολεία σε κατηγορίες, μαθητές πελάτες, δάσκαλοι απολυμένοι και ακριβά ιδιωτικά για όλα τα γούστα. Φτιασιδωμένες και πολυδιαφημισμένες εκπαιδευτικές αλλαγές με φιοριτούρες δανεισμένων ευρωπαϊκών συστημάτων, εκπαιδευτικά κουπόνια και προγράμματα πληρωμένα από το ΕΣΠΑ. Στην Ελλάδα του 2014 που εξαιτίας της κρίσης και των οικονομικών δυσκολιών το 30% των παιδιών εγκατέλειψε το σχολείο. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Θέλουν μελλοντικούς εργαζόμενους  που δεν θα έχουν καμία γνώση και μόρφωση, ώστε να μη μιλούν για τίποτα. Στο τέλος να μην έχουν κι ελπίδα. Γιατί το μάθημά τους λέει ότι τα πάντα εξαγοράζονται με χρήματα. Η αλφαβήτα τους αρχίζει από την υποταγή και τελειώνει στον ωχαδερφισμό, ενώ η δικιά μας αρχίζει από το Α, με την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, την αγάπη και τον αγώνα για το σχολείο και τα παιδιά, για την κοινωνία και τη ζωή μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Αύριο θα λείπω πάλι, Κατερινάκι μου, θα κάνω και πάλι απεργία για την αξιολόγηση. Ολόκληρη τη χρονιά αγωνιζόμαστε γι’ αυτό όλοι οι δάσκαλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Τους δηλώνουμε ότι δεν μπορούν να επιβάλουν αυτή την αξιολόγηση, για να απολύουν συναδέλφους, για να κλείνουν σχολεία. Να φυλακίζουν την παιδαγωγική ελευθερία και να δημιουργούν συνθήκες γαλέρας σε χώρους δημοκρατικής έκφρασης. Να ρίχνουν τα σχολεία στο ρινγκ του ανταγωνισμού για μαθητές-πελάτες και ζητούμενο τα χρήματα χορηγών. Να δημιουργούν κουκουλοφόρους ανάμεσά μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Θέλουμε ν’ ανοίξουμε κι άλλα σχολεία, χρειαζόμαστε κι άλλους εκπαιδευτικούς, ονειρευόμαστε και παλεύουμε για ένα αλλιώτικο, σχολείο σύγχρονο, δημιουργικό, δημοκρατικό κα ανθρώπινο, χωρίς εκπτώσεις στα μορφωτικά αγαθά. Ονειρευόμαστε σχολεία που θα διαμορφώνουν ενεργούς πολίτες, με γνώση κι αυτοπεποίθηση, πολίτες που θα σκέφτονται και θα δρουν συλλογικά.

Γι’ αυτό πρέπει όλοι να νοιαζόμαστε.

Όσο για μένα, που δεν μου απομένει τίποτα άλλο πια  εκτός  από τον αγώνα μου  και από το να μοιραστώ αυτές τις αλήθειες μαζί σας, σας καλώ να αγωνιστούμε όλοι μαζί απέναντι σ’ αυτό το σύστημα που μας δείχνει απειλητικά τα δόντια του και μας επιβάλλει την τερατώδη εξουσία του. Αν τα καταφέρουν και παραιτηθούν κι άλλοι διευθυντές, αν τα καταφέρουν και φοβίσουν όσους αντιστέκονται, αν σπείρουν την ηττοπάθεια και περάσουν παντού τη λογική του «εντέλλεσθε», τότε αλίμονο στις γενιές που ακολουθούν.

Γιατί η Παιδεία είναι υπόθεση όλων μας.

Σίση Πλακονούρη

Διευθύντρια, Δημοτικού Σχολείου Παραλίας Βέργας

(πηγή: left.gr)

Έχει, άραγε, η γραφή με το χέρι ιδιαίτερη σημασία; Όχι απαντούν πολλοί εκπαιδευτικοί.

Σύμφωνα με τα εκπαιδευτικά πρωτόκολλα που ακολουθούνται σε νηπιαγωγεία και δημοτικά, τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν να γράφουν «με το χέρι» στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Από την τρίτη τάξη και μετά, όμως, πρέπει να γίνονται σαΐνια του πληκτρολογίου.

Ψυχολόγοι και νευρολόγοι υποστηρίζουν ότι είναι πολύ νωρίς για να αναγγείλει κανείς τον θάνατο του χειρόγραφου. Αντιθέτως, επιστημονικές έρευνες υποδεικνύουν μια βαθιά σχέση ανάμεσα στο γράψιμο με το χέρι και την ευρύτερη διανοητική ανάπτυξη. Τα παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν ταχύτερα όταν γράφουν με το χέρι, αλλά ταυτόχρονα γεννούν περισσότερες νέες ιδέες και συγκρατούν πληροφορίες. Τελικά, λοιπόν, δεν έχει σημασία μόνο τι γράφουμε αλλά και το πώς το γράφουμε.

Σε μια μελέτη του 2012, ψυχολόγοι του πανεπιστημίου της Ινδιάνα έδειξαν σε παιδιά που δεν ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν γράμματα ή σχήματα, πάνω σε κάρτες, και τους ζήτησαν να τα αντιγράψουν με το χέρι σ’ ένα φύλλο λευκό χαρτί, με τη βοήθεια πληκτρολογίου ή σε μία κάρτα που είχε ήδη ένα περίγραμμα με κουκκίδες. Στη συνέχεια έβαλαν τα παιδιά σε σκάνερ εγκεφάλου και τους ξαναέδειξαν την εικόνα. Όπως διαπιστώθηκε, ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά είχαν αντιγράψει το αρχικό σχήμα είχε μεγάλη σημασία. Τα παιδιά που αντέγραψαν τα γράμματα με το χέρι είχαν αυξημένη δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται στους ενήλικες με τη γραφή και την ανάγνωση. Αντιθέτως, o εγκέφαλος των παιδιών που ακολούθησαν τους δύο άλλους τρόπους δεν είχε τέτοια δραστηριότητα. Η ψυχολόγος δρ Κάριν Τζέιμς λέει ότι οι διαφορές αποδίδονται ακριβώς στον τρόπο με τον οποίο γράφουμε με το χέρι. Αρχικά πρέπει να σχεδιάσουμε και στη συνέχεια να εκτελέσουμε κάτι το οποίο δεν επιβάλλεται όταν ακολουθήσουμε τις κουκκίδες ενός περιγράμματος για να σχηματίσουμε το γράμμα.

Σε μία διαφορετική μελέτη συγκρίθηκαν παιδιά που σχημάτιζαν γράμματα με άλλα, τα οποία απλά παρακολουθούσαν τη διαδικασία. Όπως διαπιστώθηκε, η προσπάθεια που κατέβαλλαν τα παιδιά σχηματίζοντας το γράμμα δραστηριοποιούσε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με τη μάθηση. Μία διαφορετική μελέτη του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον σε παιδιά δύο έως πέντε ετών απέδειξε ότι τα παιδιά που έγραφαν με το χέρι παρήγαγαν περισσότερες λέξεις γρηγορότερα απ’ ό,τι έκαναν όταν τις πληκτρολογούσαν αλλά και εξέφρασαν περισσότερες ιδέες.

Ταυτόχρονα τα παιδιά με τη μεγαλύτερη ευκολία στο χειρόγραφο είχαν μεγαλύτερη δραστηριότητα στα νευρωνικά κυκλώματα που σχετίζονται με τη λειτουργική μνήμη.

Tα οφέλη της γραφής στο χέρι εξακολουθούν και κατά τον ενήλικο βίο. Για τους ενήλικες η πληκτρολόγηση μπορεί να είναι μία γρήγορη και αποτελεσματική εναλλακτική λύση στη χειρόγραφη γραφή, αλλά αυτή ακριβώς η αποτελεσματικότητα περιορίζει την ικανότητά μας να επεξεργαζόμαστε καινούργιες πληροφορίες. Γράφοντας στο χέρι ενισχύεται η μνήμη αλλά και η ικανότητα μάθησης. Φοιτητές που κρατούν χειρόγραφες σημειώσεις μαθαίνουν καλύτερα από αυτούς που κρατούν σημειώσεις στο κομπιούτερ.

(πηγές: thessalianews.gr  Η Καθημερινή, MARIA KONNIKOVA THE NEW YORK TIMES)

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Ονομάζομαι Πασπαλά Μαρία και είμαι μαθήτρια του ΓΕ.Λ. Πολυγύρου. Σας στέλνω αυτή την επιστολή με αφορμή την εφαρμογή της τράπεζας θεμάτων και την παράταση του σχολικού έτους καθώς και τον μεγάλο όγκο ύλης που πρέπει να διαβάσουν οι μαθητές προκειμένου να δώσουν εξετάσεις.

Το κύριο ερώτημα όλων των μαθητών/καθηγητών είναι γιατί να γίνει η εφαρμογή του «Νέου Λυκείου» από φέτος αφού τα πράγματα είναι τόσο ανοργάνωτα; Γιατί να ληφθούν αποφάσεις με βιασύνη;  Δυστυχώς αυτά τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω αρκετά μειονεκτήματα του νέου συστήματος εκπαίδευσης στην δευτεροβάθμια. Στην Γ’ Λυκείου όπου είναι η πιο σημαντική τάξη επειδή κρίνεται το μέλλον των μαθητών, έχει διαμορφωθεί ένα άδικο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων. Οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα να δηλώσουν μόνο ένα επιστημονικό πεδίο. Ως αποτέλεσμα αριστούχοι μαθητές θα μένουν εκτός πανεπιστημίου και θα αισθάνονται ¨αποτυχημένοι¨ λόγο αυτής της αδυναμίας του συστήματος.

Επιπλέον θα ήθελα να προσθέσω ότι οι μαθητές δεν είναι «τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια» και η ύλη των μαθημάτων (π.χ. Ιστορία, Βιολογία) είναι Τ-Ε-Ρ-Α-Σ-Τ-Ι-Α για να μπορέσει να την βγάλει ακόμη και ένας άριστος μαθητής για να γράψει 20 στις εξετάσεις. Εσείς από την πλευρά σας πιστεύετε ότι θα γίνει «ξεκαθάριση» μαθητών, όμως έτσι μαθητές του 16-18 θα αναγκαστούν να παν στα ΕΠΑ.Λ. για να μάθουν τέχνη. Αναλογιστήκατε αν αυτό είναι δίκαιο; Θέλω να επισημάνω ότι τα πάντα ξεκινάν από την παιδεία. Οπότε αν αυτός ο τομέας είναι αδύναμος τότε όχι μόνο δεν θα ζούμε σε μία εξελιγμένη κοινωνία, αλλά θα αργήσει η χώρα να βγει από την κρίση.

Τέλος θα ήθελα να σας μεταδώσω τις ανησυχίες μου για την παράταση του σχολικού έτους. Οι μαθητές είναι άτομα με συναισθήματα και αντοχές. Όπως προανέφερα δεν είναι ρομπότ. Η μεταχείρισή τους θα πρέπει να είναι αντάξια των δυνατοτήτων τους και πιστεύω ότι η παράταση του σχολικού έτους γίνεται μόνο και μόνο για να δουλεύουν περισσότερο οι καθηγητές πράγμα που θα αποθαρρύνει τους μαθητές καθώς δεν θα έχουν κανένα κίνητρο να συνεχίσουν το διάβασμα γιατί θα είναι πολύ κουρασμένοι.

Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξετε τις αποφάσεις σας. Και θα σας πω κάτι τελευταίο για να κλείσω: Ηγέτες είναι αυτοί που έχουν πάρει τολμηρές αποφάσεις και πήγαν ενάντια στο κατεστημένο.

Υ.Γ. Συγγνώμη για το αυστηρό και απότομο ύφος μου αλλά οι περιστάσεις το απαιτούν.

Με βαθιά εκτίμηση

Πασπαλά Μαρία

(πηγή: alfavita.gr)