paidevo.gr | teachers

Ξεπέρασε κάθε όριο επιπολαιότητας και προχειρότητας η απόφαση του υπουργείου Παιδείας με την οποία αναστέλλεται η κατάργηση του 67ου Δημοτικού Σχολείου της Πάτρας. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πελοπόννησος», βάσει απόφασης του Υπουργείου Παιδείας, μετά την κατάργηση του σχολείου, οι γονείς έγραψαν τα παιδιά τους είτε στο διπλανό 24ο Δημοτικό Σχολείο ή σε οποιαδήποτε άλλο επιθυμούσαν, ενώ η διευθύντρια τοποθετήθηκε και αυτή σε άλλο σχολείο όπως και οι εκπαιδευτικοί.

Επίσης, επειδή το σχολείο αυτό δεν είχε κτίριο αλλά στεγαζόταν σε προκάτ αίθουσες, καθώς αρχικά είχε δημιουργηθεί ως επέκταση του 24ου Δημοτικού Σχολείου, ελήφθη απόφαση οι αίθουσες αυτές να μεταφερθούν για να καλύψουν στεγαστικές ανάγκες άλλων σχολείων.

Συγκεκριμένα, η μία θα τοποθετηθεί στο 39ο Δημοτικό, καθώς είχε αυξημένες εγγραφές στην Α΄ τάξη και πρέπει να δημιουργήσει δύο τμήματα, η άλλη στο 46ο, όπου επίσης υπάρχει πρόβλημα στέγασης του δεύτερου τμήματος της Α΄ τάξης, και οι υπόλοιπες προκατασκευασμένες αίθουσες θα διατεθούν για τη στέγαση νηπιαγωγείων που σήμερα λειτουργούν σε ισόγεια κατοικιών και καταστήματα.

(πηγή: thebest.gr)

Με εννέα μαθητές και δύο ομάδες θα εκπροσωπηθεί φέτος η Ελλάδα στην 8η Διεθνής Ολυμπιάδα Αστρονομίας – Αστροφυσικής που θα διεξαχθεί στην πόλη Seceava της Ρουμανίας, από 2-10 Αυγούστου.

Η αποστολή θα μεταβεί στη Ρουμανία στις 31 Ιουλίου, συνοδευόμενη από τους καθηγητές Φυσικής του ΑΠΘ, Γιάννη Σειραδάκη, και Οικονομικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Λουκά Ζαχείλα, την Μαρία Κονταξή από το τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας, και τον πρόεδρο της Εταιρείας Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου, Κώστα Μαυρομμάτη.

Οι εννέα μαθητές επελέγησαν μετά από πολύ απαιτητικές εξετάσεις που πραγματοποιήθηκαν σε τέσσερις φάσεις και οργανώθηκαν από την Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος, υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, με τη συμμετοχή συνολικά περίπου 200 μαθητών από όλη τη χώρα. Την προετοιμασία τους ανέλαβε μία ισχυρή ομάδα καθηγητών και φοιτητών πανεπιστημίων της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Η πρώτη ομάδα της αποστολής απαρτίζεται από τους, κατά σειρά επιτυχίας: Κουκουλεκίδη Νικόλαο από το 1ο ΓΕΛ Κολλεγίου «Ανατόλια» Θεσσαλονίκης, Γιασεμή Φώτη-Ιωάννη από το Γυμνάσιο & Λύκειο Τ. Αγίας Άννας Εύβοιας, Παπαχατζάκη Γεώργιο από το 1ο ΓΕΛ Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη Θεσσαλονίκης, Τσαπράζη Ελένη από το 1ο ΓΕΛ Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη Θεσσαλονίκης και Κουκουφίλιππα Νικόλαο από τα Εκπαιδευτήρια «Ο Πλάτων» Αττικής. Η δεύτερη ομάδα απαρτίζεται από τους: Παλάσκο Αχιλλέα από το 1ο ΓΕΛ Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη Θεσσαλονίκης, Κουταλιό Ιωάννη από το 1ο Πειρ. Λύκειο «Μαν. Ανδρόνικος» Αττικής, Πόλκα Μάρκο από το 5ο ΓΕΛ Νίκαιας Αττικής και Γιανναδάκη Παναγιώτη από το 1ο ΓΕΛ Αγ. Παρασκευής Αττικής.

(πηγή: fpress.gr)

Βρίσκομαι στο 2014; Μπα! Και ξεκινώ, βλέπεις έναν εφιάλτη. Αναρωτιέσαι αν ο εφιάλτης υφίσταται; Υφίσταται όπως το καρούμπαλο, καθώς τινάζεσαι στον ύπνο σου και χτυπάς το κεφάλι σου στο κομοδίνο. Και όλα αυτά από τον εφιάλτη.

Σκέφτομαι, η μόρφωση είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, ζωτικό θα έλεγα για την ανάπτυξη και την ευημερία των ατόμων και των κοινωνιών συνολικά. Βασική εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά -αγόρια και κορίτσια- με έμφαση στην ισότητα των φύλων και στην εξάλειψη κάθε είδους ανισοτήτων.

Τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο η εκπαίδευση και η φτώχεια είναι αλληλοεξαρτώμενες. Όταν οι οικογένειες πέφτουν σε ένδεια, τα μεγαλύτερα παιδιά συχνά εγκαταλείπουν το σχολείο για να βοηθήσουν το οικογενειακό εισόδημα. Έρευνα που έγινε για παράδειγμα, διαπίστωσε ότι στα μισά νοικοκυριά όπου ο γονέας -βιοπαλαιστής- έμεινε άνεργος, τουλάχιστον ένα παιδί της οικογένειας εγκατέλειψε το σχολείο. Η εκπαίδευση αναπτύσσει τη διανοητική ικανότητα και τις δεξιότητες. Παιδιά που τελειώνουν τουλάχιστον 4 χρόνια σχολείου -το ελάχιστο για τη στοιχειώδη μόρφωση- είναι καλύτερα εφοδιασμένα για να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Το επίπεδο της εκπαίδευσης σχετίζεται επίσης με το επίπεδο του εισοδήματος και την απασχόληση σε κάποια δουλειά του δημόσιου τομέα.

Οι προνομιούχοι ούτε βλέπουν ούτε θέλουν να δουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνική και στη σχολική ανισότητα. Αντίθετα, αποδίδουν την καλή σχολική πορεία και την αντίστοιχη επίδοση στα «φυσικά χαρίσματα» που έχει ο μαθητής και τα οποία του έχουν δοθεί «δώρο» από τη θεία πρόνοια. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι τα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους διαμορφώνουν συνήθειες, προδιαθέσεις απέναντι στο σχολείο, την αξία της γνώσης, τη στάση απέναντι σε αυτήν, τη διάθεση να μείνουν «ήσυχα» στο σχολείο, να εργαστούν για αυτό. Μια οικογένεια που διαθέτει οικονομικό και πολιτιστικό κεφάλαιο, επενδύει στην καλή σχολική πορεία των γόνων της και εμπεδώνει στο παιδί από τα πρώτα του χρόνια ένα σύστημα προδιαθέσεων ώστε κατά κάποιο τρόπο να είναι «σχολειοποιημένο» πριν ακόμη περάσει την πόρτα του σχολείου. Το παιδί αυτό έχει θετική στάση απέναντι στο σχολείο και τις νόρμες του, κατανοεί τη σχολική γλώσσα που είναι ίδια με τον δικό του γλωσσικό κώδικα, θεωρεί αυτονόητες και απόλυτα συμβατές με τις δικές του συνήθειες όλες εκείνες τις «πολιτισμικές πρακτικές του σχολικού θεσμού» (πειθαρχία, τιμωρία, γιορτές, βαθμοί, έλεγχος), οι οποίες είναι αδιανόητες και τελικά εχθρικές για πολλά παιδιά από τα λαϊκά στρώματα.

Ωστόσο από την άλλη πλευρά του λόφου βρίσκονται οι «απόκληροι», τα παιδιά από τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που βιώνουν καθημερινά τη στέρηση των μορφωτικών αγαθών που συνοδεύει την οικονομική στέρηση. Ζώντας σε ένα στενό σπίτι και συνήθως με πολλά μέλη, όπου τα παιχνίδια είναι λίγα και στοιχειώδη, ενώ λείπει ο χώρος ξεκούρασης, ο μαθητής των λαϊκών στρωμάτων βρίσκει πάντα λιγότερες ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης, ανάπτυξης της κινητικής του ικανότητας και της συλληπτικής του διάκρισης. Ανοίγει τα μάτια του σε έναν κόσμο γεμάτο από ακατάστατα αντικείμενα, δεν έχει σταθερή ώρα για το φαγητό ή τον ύπνο ούτε μεθοδικό τρόπο. Μαθαίνει να υπολογίζει στις μικροπρόθεσμες χρονικές προοπτικές, όπου κυριαρχεί το παρόν. Λίγες προβλέψεις, λιγότερα μακρόπνοα σχέδια.

(πηγή: pelop.gr)

Του Χρήστου Κάτσικα

ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΩΣΗΣ

Μια ιστορική αναδρομή από το σχολείο της υποεκπαίδευσης της δεκαετίας του ’70 και του ’80 στο σημερινό με την καρατόμηση των αδύνατων μαθητών.

Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’60, το εξατάξιο Γυμνάσιο «φιλοξενούσε» ένα μόνο τμήμα του πληθυσμού της αντίστοιχης σχολικής ηλικίας, καθώς το μεγαλύτερο μέρος όσων μαθητών γράφονταν στην Α’ τάξη του Δημοτικού, είτε δεν συνέχιζαν στο Γυμνάσιο είτε, εάν συνέχιζαν, δεν το τελείωναν ποτέ.

Την περίοδο αυτή έχει υπολογιστεί ότι μόνο το 25-30% των μαθητών ολοκλήρωναν τις σπουδές τους στη Μέση Εκπαίδευση, ενώ σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας (απομακρυσμένες, ορεινές, αγροτικές κ.λπ.) σε κάθε 100 μαθητές που ξεκινούσαν το Δημοτικό μόνο οι 15 τελείωναν το Γυμνάσιο.

Η δεκαετία του ’70 και του ’80 χαρακτηρίζονται από τους υψηλούς ρυθμούς μαζικοποίησης της ελληνικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της.

Οι ασκούμενες κοινωνικές πιέσεις για εκπαίδευση, τα λαϊκά αιτήματα και οι διεκδικήσεις, οι ανάγκες του υπαρκτού καταμερισμού εργασίας και η διάχυση των αντιλήψεων της εποχής σχετικά με τη σημασία της εκπαίδευσης για την οικονομική ανάπτυξη συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός κλίματος που ευνοούσε το «άνοιγμα» του εκπαιδευτικού συστήματος για «εθνικούς, οικονομικούς και αναπτυξιακούς λόγους».

Στη χώρα μας, οι μεταβολές στη δομή της κοινωνικο-επαγγελματικής πραγματικότητας, τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, που συνοψίζονταν στην ανάγκη «στρατολόγησης» χιλιάδων εκπαιδευμένων για τη στελέχωση των αναπτυσσόμενων τομέων της οικονομίας, σε μια κοινωνία που οικοδομούνταν στη βάση δημιουργίας ενός υπερδιογκωμένου κρατικού μηχανισμού και ενός υπερπληθυσμού των λεγόμενων ελεύθερων επαγγελμάτων, ήταν ο «ανεμοδείκτης» της μαζικής εκπαιδευτικής ζήτησης από κοινωνικά στρώματα που μέχρι τότε είχαν ελάχιστη πρόσβαση στην εκπαίδευση.

Οι τάσεις αυτές «σχηματοποιούνται» το 1975, με το άρθρο 16 του Συντάγματος, με το οποίο κατοχυρώνεται ο θεσμός της «9χρονης και δωρεάν υποχρεωτικής φοίτησης».

Μια ματιά στους αριθμούς φανερώνει τους ρυθμούς μαζικοποίησης της Μέσης Εκπαίδευσης. Οι 263 χιλιάδες μαθητές Γυμνασίου του 1970 γίνονται 429 χιλιάδες το 1980 και ξεπερνούν τις 442 χιλιάδες το 1990.

Παράλληλα, μαζικοποιείται και το Λύκειο (σε όλες του τις εκδοχές), αφού από 173.000 μαθητές το 1970, ξεπερνάει τους 257.000 το 1980 και φθάνει τους 361.000 το 1990.

Γίνεται φανερό ότι το Γυμνάσιο, με την υποχρεωτική εκπαίδευση, υποχρεώνεται να κρατήσει και να εκπαιδεύσει όλους τους μαθητές ανεξάρτητα από τα «μαθησιακά τους προβλήματα» και τις σχολικές τους επιδόσεις στο Δημοτικό.

■ Τι μέτρα πάρθηκαν από τη μεριά της επίσημης εκπαιδευτικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας ;

■ Πώς αντιμετωπίστηκε για μια ολόκληρη περίοδο το γεγονός ότι, μετά την υποχρεωτικότητα της φοίτησης στο Γυμνάσιο, εισέρχονται σ’  αυτό μαθητές με διαφορετικές-άνισες «μορφωτικές αποσκευές»;

■ Ποιά απάντηση έδωσε η επίσημη εκπαιδευτική πολιτική στις δεκαετίες του’70  και του’80 στο γεγονός ότι οι σχολικές αίθουσες πύκνωσαν από χιλιάδες παιδιά,  λιγότερο ή και καθόλου προετοιμασμένα για να εμπλακούν στην εκπαιδευτική διαδικασία;

Η έκθεση του 1976

Το 1976, λίγους μόλις μήνες μετά τη συνταγματική κατοχύρωση του 9χρονου υποχρεωτικού σχολείου, κυκλοφόρησε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) μια «Εκθεση εντοπίσεως προβλημάτων», με θέμα την «Εννιάχρονη Υποχρεωτική Εκπαίδευση».

Οι συγγραφείς της «Εκθεσης» (Θ. Π. Τάσιος – Α. Καζαμίας – Α. Πατεράκης) επισημαίνουν τότε ότι «με την υποχρεωτικότητα της φοιτήσεως στο Γυμνάσιο, η ετερογένεια του μαθητικού πληθυσμού θα οξυνθεί καθώς η προσληπτικότητα των «νέων» κατηγοριών παιδιών ενδέχεται να είναι κατά ένα ποσοστό χαμηλότερη απ’ την «παλαιά» κατηγορία παιδιών, που έμπαιναν με εισαγωγικές.

Στα πλαίσια αυτά, αν θέλουμε η γυμνασιακή παιδεία να είναι πράγματι γενική, δεν μπορούμε πλέον να στηρίξουμε το γυμνασιακό σύστημα στην αρχή: Ενιαία διδακτέα ύλη – εξετάσεις – προαγωγή. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να διαθέτει μέσα και μεθόδους παιδείας και αξιοποιήσεως όλων, μια που μιλάμε για υποχρεωτική γενική παιδεία, με στόχο την αυτο-ανάπτυξη όλων των ελληνοπαίδων».

Η επίσημη εκπαιδευτική πολιτική, βεβαίως, ποτέ δεν έλαβε υπόψη ούτε καν τις γενικές αυτές επισημάνσεις. Το σχολείο, αντί να βρει τις μεθόδους και τις τεχνικές που θα μετέδιδαν σ’ όλους τους μαθητές την ποσότητα γνώσεων που αντιστοιχούσε σε κάθε επίπεδο, αντιμετώπισε τη νέα πραγματικότητα με διαφοροποιημένες, κατά περιόδους, τακτικές που είχαν, όμως, τον ίδιο παρονομαστή.

Δεκαετία του ’80

Στη δεκαετία του ’80, μεταφέρθηκε η αυστηρότητα της επιλογής μετά το τέλος του Λυκείου, στην είσοδο του Πανεπιστημίου (Γενικές Εξετάσεις), αφού ήδη η ανεργία είχε αγκαλιάσει τη συντριπτική πλειονότητα των απολυτηριούχων του Λυκείου. Την περίοδο αυτή, η επίσημη εκπαιδευτική πολιτική με βικτοριανή υποκρισία πρόβαλλε τον «εκδημοκρατισμό» και το άνοιγμα της εκπαίδευσης σαν απόδειξη της διακηρυγμένης «ισότητας ευκαιριών», κρατώντας τους «μαθητές των τελευταίων θρανίων» μέσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο σε καθεστώς υποεκπαίδευσης.

Με απαράδεκτα χαμηλούς τους ρυθμούς χρηματοδότησης της Δημόσιας Εκπαίδευσης, πριμοδοτήθηκε η λειτουργία ενός σχολείου που χαρακτηριζόταν από έναν βαθύ και αδυσώπητο διχασμό. Στα σχολικά θρανία «στοιχίζονταν», από τη μια, το τμήμα εκείνο του μαθητικού πληθυσμού, που με «φροντιστηριακό εμβολιασμό» είτε «επιβίωνε» σχολικά είτε «θριάμβευε» στην πορεία προς την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και από την άλλη οι «ναυαγοί» της εκπαιδευτικής διαδικασίας, για τους οποίους το σχολείο δεν προέβλεπε «θεραπεία», προέβλεπε όμως «σχολική φιλανθρωπία», ένα είδος «νοσοκομειακής περίθαλψης» -άλλοθι για την αδιαφορία με την οποία τους αντιμετώπιζε, όταν φυσικά δεν τους εξοστράκιζε.

Η ανικανότητα του σχολείου να ελευθερώσει την επίδοση του μαθητή από τις επιδράσεις του οικογενειακού περιβάλλοντος και των χαρακτηριστικών που το συνιστούν, η υποεκπαίδευση την οποία πρόσφερε στους «τεμπέληδες, χωρίς διάθεση για μάθηση, αδιάφορους» των σχολικών θρανίων εξαγνίζονταν στην κολυμβήθρα της «χαλαρής βαθμολογίας», της «ήπιας» αντιμετώπισης των μαθητών που παραπέμπονταν ως μετεξεταστέοι τον Σεπτέμβριο.

Το σχολείο, όταν δεν κατάφερνε να αποκλείσει ή να «σπρώξει» σε άλλα υποδεέστερα «εκπαιδευτικά κανάλια» εκείνο το τμήμα των μαθητών που «δεν έπαιρνε τα γράμματα», το άφηνε να παραμένει μέσα στις σχολικές τάξεις, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να το ελαφρύνει από τη -γερά δεμένη στα πόδια του- «σιδερένια μπάλα» των «μορφωτικών του ελλειμμάτων».

Σήμερα είναι, πλέον, ηλίου φαεινότερο ότι διαμορφώνεται μια νέα «εκπαιδευτική ηθική»: Ή έχει ο μαθητής τις «δυνατότητες και τις ευκαιρίες» να σπουδάσει ή δεν τις έχει, οπότε δεν χρειάζεται «να προχωρήσει στα γράμματα»!

Οι «άξιοι», λοιπόν, πρέπει να μείνουν στην εκπαίδευση, ενώ οι «άλλοι» πρέπει να πειστούν να την εγκαταλείψουν γρήγορα. Αυτή είναι η «γραμματική και το συντακτικό» της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής. Η λυκειακή βαθμίδα επιφορτίζεται όχι στο να προετοιμάσει το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού, αλλά στο να διαπιστώσει-νομιμοποιήσει την ικανότητα εκείνων που προορίζονται για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

«Κοντολογίς, αντικειμενική» διάγνωση των αδυναμιών των μαθητών μέσα από εξεταστικές τεχνικές (όπως είναι, βεβαίως, οι πανελλαδικού τύπου εξετάσεις με την Τράπεζα Θεμάτων) που αποδεδειγμένα δημιουργούν όρους διευρυμένης σχολικής αποτυχίας. Είναι φανερό ότι το ΥΠΑΙΘ, ενώ «κατασκεύασε» στρατηγικές για τη διαπίστωση των «ελλείψεων» των μαθητών, δεν πήρε, ουσιαστικά, κανένα μέτρο για τη θεραπεία τους.

Αυτό δεν πιστοποιούν, με δραματικό, μάλιστα, τρόπο, τα φετινά αποτελέσματα στην Α’ Λυκείου;

Η παρουσίαση των ποσοστών των ανεξεταστέων στις εξετάσεις της Α’ Λυκείου στους Δήμους Περιστερίου, Αιγάλεω, Άνω Λιοσίων, Αγ. Βαρβάρας, Νίκαιας, Περάματος, Κερατσινίου, Δραπετσώνας, κ.ά. από τη μια και Κηφισιάς, Ψυχικού, Εκάλης, Αμαρουσίου, Αγ. Παρασκευής, Βριλησσίων, Παπάγου, Γλυφάδας, Βούλας κ.ά. από την άλλη οριοθετεί μια ανισοκατανομή που επιβεβαιώνει τη «γραμμή» των πορισμάτων της εκπαιδευτικής έρευνας, τα οποία συνοψίζονται στο ότι «η κοινωνική ανισότητα διευθύνει τη σχολική».

(πηγές! alfavita.gr, Εφημερίδα των Συντακτών)

Δεν είναι παρά μόνο 14 χρονών και όμως ήδη έχει κερδίσει δύο φορές τον διαγωνισμό της ΝΑΣΑ και της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας, «Cassini Scientist for a Day».
Ο λόγος για την Άννα Ζαρωτιάδου από την Κατερίνη που είναι ένα από τα 90 χαρισματικά παιδιά του Κέντρου Χαρισματικών – Ταλαντούχων Παιδιών του Αμερικανικού Κολλεγίου Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη. Μιλάει τρεις γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά) και είναι άριστη μαθήτρια.

Η ίδια δεν θεωρεί τον εαυτό της ξεχωριστό ενώ πηγή έμπνευσης αποτελούν οι γονείς της αφού από μικρή της δίνουν ερεθίσματα που δεν έπαιρνε από το σχολείο. Μόλις από την β’ δημοτικού εκδήλωσε το ενδιαφέρον της για την αστροφυσική και τα μαθηματικά, γεγονός που την ώθησε να λαμβάνει μέρος για αρκετά χρόνια σε μαθηματικούς διαγωνισμούς.

Η Άννα έμαθε τυχαία για το Κέντρο Χαρισματικών Παιδιών από μια θεία της η οποία έμενε χρόνια στην Αμερική και η οικογένειά της την ενθάρρυνε να δοκιμάσει. Ο κύριος λόγος για να συμμετάσχει ήταν για να διευρύνει τους ορίζοντες της αλλά και να μάθει καινούργια πράγματα.

Δεν έχει αποφασίσει ωστόσο ακόμα τι θα σπουδάσει αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φύγει στο εξωτερικό για να ανοίξει όσους περισσότερους δρόμους μπορεί. Εκτός από τα μαθηματικά και την αστροφυσική αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της είναι οι φίλες της, οι βόλτες , ο χορός και η κιθάρα της.

Εκτόξευση ελληνικού δορυφόρου

Με τα καλύτερα λόγια μιλούν στη NASA για τον ελληνικό δορυφόρο Λ-Sat κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από έλληνες επιστήμονες με επικεφαλής τον Περικλή Παπαδόπουλο, καθηγητή Αεροδιαστημικής Μηχανικής του ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει μάλιστα το πρωτοποριακό υλικό γραφένιο που θεωρείται το υλικό του μέλλοντος για τους σύγχρονους υπολογιστές. Το πρώτο τεστ του συγκεκριμένου υλικού σε παγκόσμιο επίπεδο θα πραγματοποιηθεί από τον Έλληνα διδακτορικό φοιτητή, Κώστα Αλεξάνδρου.

Κορυφαίο το ΑΕΙ Κρήτης

Η αξιολόγηση του ολλανδικού πανεπιστημίου Leiden ανέδειξε ως κορυφαίο πανεπιστημιακό ίδρυμα στην Ελλάδα το Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Η αξιολόγηση έγινε βάσει διάφορων βιβλιομετρικών δεικτών και στην ελληνική κατάταξη μετά το Πανεπιστήμιο Κρήτης ακολουθούν το Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Πάτρας.

Διεθνή πρωτιά Κρητικού ιατρού

Σε ελληνικά χέρια κατέληξε ακόμα ένα διεθνές σημαντικό βραβείο, εκείνο του ανερχόμενου επιστήμονα της χρονιάς στον κλάδο της Ιατρικής στη Γερμανία. Πρόκειται για τον Κρητικό Βασίλη Ασκοξυλάκη, λέκτορα Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης ο οποίος παρέλαβε το βραβείο του μέσα σε χειροκροτήματα ενώ συνεχίζει τις σπουδές του στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ με υποτροφία του Γερμανικού κράτους.

(πηγή: briefingnews.gr)