paidevo.gr | teachers

Γράφει ο συγγραφέας Χρήστος Τσαντής

Προχθές μας στείλανε ένα χαρτί που έγραφε ότι οι φίλοι του στην τράπεζα, θέλουνε το σπίτι μας

Θέλω να προσφέρω στην κοινωνία και να μην είμαι άνεργος σαν το μπαμπά μου. Μπορεί έτσι κάποτε να βρω κι εγώ μια κανονική δουλειά για να περνάει η ώρα.

Να! Όπως κάνουν αυτοί οι πολιτικοί που μας κυβερνούν. Δεν είναι ωραίο να γίνεσαι θυσία για τους άλλους; Ας πούμε, όλοι αυτοί, ό,τι κάνουν το κάνουν για τη σωτηρία της χώρας. Πληρώνονται με λίγες χιλιάδες ευρώ μόνο! Ο μπαμπάς μου όμως δεν το καταλαβαίνει αυτό και βρίζει την τηλεόραση κάθε φορά που βλέπει τις ειδήσεις. Μα τι του φταίει η τηλεόραση; Δεν ξέρει, μου φαίνεται, πόσο δύσκολο είναι να σώσεις μία χώρα. Κανονικά έπρεπε να τους δίνουνε πολύ περισσότερα!

Η μαμά μου φοβάται την αξιολόγηση και τσακώνεται με το μπαμπά μου γιατί εκείνος ψήφισε στις προηγούμενες εκλογές αυτούς που ξέρουνε να αξιολογούν τους ανθρώπους, το Μάκη το Βορίδη, τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη το Γεωργιάδη κι άλλους που τώρα τους ξεχνάω.

Της έλεγε μάλιστα ότι «δεν μπορεί ν’ αφήνουνε τα παιδιά αλιμπερτά* και να μην τρέχει τίποτα. Άμα τα αφήνουνε έτσι, ελεύθερα, θα κάνουνε  καταλήψεις. Κι άμα κάνουνε καταλήψεις δεν θα μάθουνε γράμματα. Κι άμα δεν μάθουνε γράμματα πως θα βρούνε δουλειά»;

Μόλις της το είπε αυτό, αμέσως – λες και τον άκουσε – ο υπουργός είπε πως θα προσφέρει δουλειά σε όλους, εθελοντικά! Εγώ πολύ το χάρηκα που βρέθηκε αυτό ο καλός υπουργός να προσφέρει δουλειά, εθελοντικά, σε τόσους άνεργους. Το είπα στον μπαμπά μου και τσαντίστηκε αλλά νομίζω δεν έχει δίκιο. Αφού τώρα κάθεται όλη μέρα στο σπίτι, ενώ άμα δεχότανε την πρόταση του υπουργού, θα είχε και κάτι να κάνει! Είπανε πως θα μαζεύουν και μόρια. Κι άμα μαζέψει πολλά από αυτά τα μόρια, μπορεί κάποτε να παίρνει και μισθό! Βέβαια! Πεντακόσια ολόκληρα ευρώ. Να μπορώ κι εγώ να κάνω τα χόμπι μου.

Κατά βάθος ο μπαμπάς μου είναι αλτρουιστής. Αυτή την λέξη την έμαθα στο σχολείο. Είναι αυτός που βοηθάει τους άλλους εθελοντικά. Κι ο μπαμπάς μου πρέπει να είναι και πολύ αλτρουιστής, γιατί κάθε μεσημέρι τον παίρνουνε τηλέφωνο αρκετοί φίλοι του και του ζητάνε βοήθεια. Οι φίλοι του δουλεύουνε για κάποια τράπεζα. Εκείνος τους λέει συνέχεια «δεν έχω, είμαι άνεργος» αλλά αυτοί θέλουνε κάθε μεσημέρι να ακούνε τη φωνή του και δεν σταματάνε να τον παίρνουν. Έτσι, στεναχωριέται κι εκείνος που δεν μπορεί να τους βοηθήσει.

Προχθές μας στείλανε ένα χαρτί που έγραφε ότι οι φίλοι του στην τράπεζα, θέλουνε το σπίτι μας, γιατί δεν έχουνε που να μείνουν κι ο μπαμπάς μου δάκρυσε από συγκίνηση. Είμαι περήφανος που οι γονείς μου είναι αλτρουιστές και βοηθάνε τους φίλους τους στην τράπεζα να έχουν κι αυτοί ένα σπιτικό.

Εμείς θα μετακομίσουμε στο χωριό, στο πατρικό σπίτι της μαμάς μου και θα περιμένουμε την αξιολόγηση. Όταν περάσει αυτή μπορεί και να επιστρέψουμε. Σχολείο βέβαια δεν υπάρχει εκεί αλλά δεν πειράζει. Αφού θα γίνω εθελοντής, όλα θ’ αλλάξουν! Είναι ωραίο τελικά να είσαι αλτρουιστής!

*Αλιμπερτά=ελεύθερα, ανεμπόδιστα (σύμφωνα με Γιώργο Αποστολάκη: «Παλαιινές Κρητικές Αθιβολές-Λεξικό», Ηράκλειο 2008)

 (πηγή: alfavita.gr)

Οι πιο τρομακτικές δουλειές δεν είναι πάντα και οι πιο επικίνδυνες

Αυτές τις ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας μία νέα έρευνα η οποία διεξηχθη σε 3.100 εργαζόμενους από την CareerBuilder. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι το επάγγελμα του Νηπιαγωγού είναι ανάμεσα στα 10 επαγγέλματα που προκαλούν τρόμο σε αμερικανούς εργαζόμενους. Άλλα επαγγέλματα που συγκαταλέγονται στα 10 πιο τρομακτικά είναι το επάγγελμα του αστυνομικού που εξιχνιάζει φόνους, του νεκροθάφτη και του πολιτικού.

«Οι εργαζόμενοι μας είπαν ότι και μόνο η ιδέα να δουλέψουν ανάμεσα σε μικρά παιδιά είναι από μονο του τρομακτικό» δήλωσε η επικεφαλής της έρευνας.

Οι νηπιαγωγοί όμως δεν συμφωνούν με τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας. «Τα παιδιά είναι γλυκά και αστεία και με κάνουν να βλέπω τα πράγματα με διαφορετική οπτική κάθε ημέρα» είπε ο νηπιαγωγός Kim Danko ο οποίος διδάσκει σε νηπιαγωγείο για 19 χρόνια στην περιοχή της Καλιφόρνια.

Οι νηπιαγωγοί αναγκάζονται να ασχολούνται και με μεγάλες αριθμητικά ομάδες νηπίων. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ ο μέσος όρος σε 19 χώρες είναι 18 νήπια ανά τάξη για έναν νηπιαγωγό. Οι μεγαλύτερες τάξεις νηπίων βρίσκονται στην Ιαπωνία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Κορέα, την Ιταλία και την Πορτογαλία όπου ο νηπιαγωγός διδάσκει σε περισσότερα από 20 νήπια. (είναι ολοφάνερο ότι η έρευνα δεν είδε τα στοιχεία της Ελλάδας, γιατί οι Έλληνες νηπιαγωγοί θα έχουν σίγουρα άλλη άποψη)

Στις ΗΠΑ ο ετήσιος μισθός ενός νηπιαγωγού είναι 53.090 δολλάρια (για να μην ψάχνετε κομπιουτεράκι είναι 42.158 ευρώ το χρόνο, ευτυχώς που κάθεστε)

Ο ίδιος νηπιαγωγός δήλωσε ότι για τον ίδιο τρομακτικοί είναι οι γονείς οι οποιοι πολλές φορές ανακατεύονται, είναι υπερπροστατευτικοί, απαιτητικοί κ.λπ.

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η έρευνα δεν θα αποτρέψει ανθρώπους να γίνουν δάσκαλοι με όλη τη σημασία της λέξης. Παγκόσμια παρατηρείται έλλειμμα δασκάλων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που ενώ είναι 1,4 εκατομμύρια το 2030 υπολογίζεται ότι η ανάγκη σε δασκάλων θα ανέλθει στο νούμερο των 3,4 εκατομμυρίων.

(πηγή: alfavita.gr)

Δύο μήνες συμπληρώνονται από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και το Ειδικό Σχολείο, πλάι στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) Μυτιλήνης, για τις ελλείψεις του οποίου γράφαμε προ εβδομάδων, δεν έχει ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό για τα 24 παιδιά με αναπηρίες που φοιτούν από την Α΄ τάξη του δημοτικού έως και το γυμνάσιο (έως 15 ετών). Κι ενώ υπάρχουν κενές οργανικές θέσεις, αντί να αντικαθίστανται με μόνιμο προσωπικό αφού οι ανάγκες είναι πάγιες και διαρκείς, γίνονται σποραδικές αναπληρώσεις με εκπαιδευτικούς, μέσω ΕΣΠΑ!

Τόσο ο Σύλλογος Γονέων του Ειδικού Σχολείου, όσο και το εκπαιδευτικό προσωπικό, έχουν απηυδήσει με την κατάσταση που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Οδηγός-συνοδός για το σχολικό λεωφορείο, κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος, εργοθεραπευτής, μουσικός και γυμναστής, καθώς και ειδικό βοηθητικό προσωπικό, απουσιάζουν.

Ένας λογοθεραπευτής και ένας εργοθεραπευτής για δύο μόνο μέρες την εβδομάδα δε φτάνουν ούτε για «ζήτω». Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι υποχρεούται η Πολιτεία να συνδράμει στα έξοδα των γονιών παιδιών με αναπηρίες με προγράμματα αποκατάστασης, αποθεραπείας και ειδικές θεραπείες, ώστε να μην αναγκάζονται οι γονείς και στρέφονται εξωσχολικά.

Όμως αυτό με το υπάρχον προσωπικό δεν μπορεί να συμβεί. Κι όπως παρατηρεί και η διευθύντρια του Ειδικού Σχολείου, Αφροδίτη Κοντούλη, «κάθε χρόνο μεγαλώνουν οι ελλείψεις αντί να μειώνονται, και οι οργανικές θέσεις δεν καλύπτονται με μόνιμο προσωπικό, για τα μάτια του κόσμου τοποθετούνται αναπληρωτές μέσω ΕΣΠΑ που θα μείνουν για λίγους μήνες. Θα φτάσουμε στο σημείο όπου οι γονείς θα κρατούν τα παιδιά στο σπίτι και δε θα τα πηγαίνουν σχολείο».

Στο μεταξύ, στο Σχολείο φοιτούν 10 παιδιά που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Για το λόγο αυτόν, είναι αναγκαίο το ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό και ειδικά σε ό,τι αφορά στη χρήση τουαλέτας. Το Υπουργείο φρόντισε να καλύψει τη θέση με ένα άτομο, το οποίο όμως σε ενάμιση μήνα θα αποχωρήσει λόγω εγκυμοσύνης και αντικειμενικά καταλαβαίνει κανείς ότι στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται, δεν μπορεί να βοηθήσει και τα 10 παιδιά και τις ανάγκες τους!

Κέντρο Στήριξης… για κλάματα

Τραγική ειρωνεία στα όσα συμβαίνουν και απουσιάζουν από το Ειδικό Σχολείο, είναι και η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να θέσει στο εν λόγω Σχολείο ρόλο συντονιστή και Κέντρου Στήριξης. Πρόκειται για τον όρο «Επιτροπή Διαγνωστικής Εκπαιδευτικής Αξιολόγησης και Υποστήριξης» (ΕΔΕΑΥ) που αναλαμβάνει το Ειδικό Σχολείο και περιλαμβάνει στην αρμοδιότητα στήριξης και διάθεσης προσωπικού στο 3ο Δημοτικό Σχολείο, το 5ο, το 6ο, το 9ο και το 10ο Δημοτικό Σχολείο Μυτιλήνης.

Σε περίπτωση δηλαδή που σε κάποιο από τα πέντε σχολεία διαπιστωθούν μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία, προβλήματα συμπεριφοράς, το Ειδικό Σχολείο οφείλει να παράσχει στήριξη με το ειδικό εκπαιδευτικό του προσωπικό!

Κι εδώ είναι να απορεί κανείς. Πώς ένα Κέντρο υποστελεχωμένο μπορεί να λειτουργήσει ένα καινοτόμο θεσμό… με προγράμματα του ΕΣΠΑ;

(πηγή: emprosnet.gr)

Γράφει η Έλενα Λαζαρίδου – Δασκάλα

Θα μειωθούν τα μαθήματα στο Δημοτικό Σχολείο, λέει ο υπουργός, για να μην κουβαλούν τόσα βιβλία τα παιδάκια και κουράζονται. Τώρα τον έπιασε ο πόνος για τα παιδάκια. Όταν περιμένουν βδομάδες ή και μήνες τον δάσκαλό τους; Όταν στερούνται το ολοήμερο πρόγραμμα; Όταν δεν κάνουν ξένες γλώσσες στο σχολείο και τρέχουν στα φροντιστήρια; Όταν δεν έχουν τη στήριξη που χρειάζονται από ειδικό δάσκαλο; Όταν στριμώχνονται στην τάξη 28 παιδιά για να μη χρειαστεί άλλος δάσκαλος; Εκεί δεν έχουν πρόβλημα τα παιδάκια, αντέχουν.

Όσο για την τσάντα τους θα μπορούσε εύκολα να ελαφρύνει αν τελείωναν όλα τους τα μαθήματα στο σχολείο. Αν το υπουργείο ορίσει όλα τα σχολεία της χώρας ολοήμερα με υποχρεωτικό ωράριο μέχρι τις 4 ή και αργότερα, αν τοποθετήσει τόσους δασκάλους στο απογευματινό όσους και στο πρωινό (και όχι έναν για 6 τάξεις και 30 παιδιά), αν γεμίσει τα σχολεία με υπολογιστές για να κάνουν οι μαθητές εκεί τις εργασίες τους, δε θα μπορούν να αφήνουν πολλά βιβλία στο σχολείο; Πόσο διατεθειμένοι είναι όμως να το κάνουν αυτό;

Όσο για τη μείωση των μαθημάτων τώρα… Ποια μπορούν να αφαιρεθούν; Άντε και τα βρίσκουμε. Κάτι μου λέει όμως πως αυτό δε θα συνοδευτεί από τη μείωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Και τι θα κάνουμε τώρα που θα μας υπολείπονται 2 και 3 ώρες από την αφαίρεση του συγκεκριμένου μαθήματος; Απλό! Θα πάμε όλοι να συμπληρώσουμε το ωράριό μας στη Β’ Δημοτικού κι έτσι δε θα πάρουν άλλον δάσκαλο εκεί!

Έξυπνο! Και σωστά καμουφλαρισμένο!

Το πρόβλημα των παιδιών όμως δεν είναι τα διάφορα μαθήματα αλλά η υπέρογκη διδακτέα ύλη που είναι δυσανάλογη με την ηλικία και το νοητικό τους επίπεδο. Είναι αδιανόητο το τι πρέπει να μάθουν παιδάκια 6-12 ετών, το πόσες πληροφορίες πρέπει να χωρέσουν στο μυαλουδάκι τους. Και φυσικά δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η αποτυχία των Ελλήνων μαθητών στους διάφορους μαθητικούς διαγωνισμούς που ενίοτε λαμβάνουν χώρα. Επομένως μια λογική λύση θα ήταν να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό η ύλη των διδακτικών αντικειμένων και κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτεί το υπουργείο και την εισαγωγή νέων!

Τα παιδιά λαμβάνουν τόσα πολλά ερεθίσματα σήμερα και οι ρυθμοί της ζωής είναι τέτοιοι που τα κάνουν να μεγαλώνουν (ή μάλλον να «ξεπετάγονται») νωρίτερα από το κανονικό. Μπαίνουν έτσι σε μονοπάτια επικίνδυνα για την ηλικία τους, θέλοντας να δοκιμάσουν κάτι που θεωρείται παράνομο, κρυφό, τρομαχτικό, μυστικό, απλά και μόνο για να δείξουν ότι έχουν μεγαλώσει. Τσιγάρο, σεξ, ναρκωτικά. Η περιέργεια των νεαρών μαθητών για τα θέματα αυτά είναι φυσιολογική αλλά αν οι γονείς διστάζουν να τα εξηγήσουν και το σχολείο μιλάει μόνο για ρήματα και εξισώσεις, που αλλού μπορούν να στραφούν; Παρατηρούνται λοιπόν φαινόμενα που κάθε άλλο παρά μας κολακεύουν σαν χώρα: κάπνισμα και αλκοόλ από μεγάλο ποσοστό μαθητών, έναρξη της σεξουαλικής ζωής από την αρχή της εφηβείας, εθισμός στο διαδίκτυο, δοκιμή ή συστηματική χρήση ναρκωτικών ουσιών, και φυσικά όλα αυτά με πλήρη άγνοια των συνεπειών.

Αν όμως υπήρχαν τα θέματα αυτά σαν διδακτικά αντικείμενα στο σχολείο σίγουρα θα έλυναν τις απορίες τους, θα ενημερώνονταν με σωστό και ασφαλή τρόπο και σίγουρα θα τα απομυθοποιούσαν. Άλλα μαθήματα θα μπορούσαν να είναι η υγιεινή διατροφή, η τηλεόραση και ο καταναλωτισμός, η ανάπτυξη οικολογικής συνείδησης, η επαφή με άλλους πολιτισμούς και οτιδήποτε άλλο απασχολεί τα παιδιά σήμερα και συμβάλλει στο άνοιγμα του σχολείου προς την κοινωνία.

Λύσεις για τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης υπάρχουν. Όπως επίσης υπάρχουν και λύσεις για τη συρρίκνωσή της. Δυστυχώς αυτές οι τελευταίες είναι πάντα πιο εύκολες και κυρίως πιο οικονομικές. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Κόψε λοιπόν κι άλλα, κυρ Στέφανε! Μπορείς!

(πηγή: protaodaskalos.blogspot.gr)

του Δημήτρη Καρακάσογλου – φιλολόγου

Κάντε και εσείς μία εθελοντική κίνηση…

«Εγώ δεν ντρέπομαι να πω ότι θα προσφύγω στον εθελοντισμό…. Δεν ντρέπομαι να το πω, γιατί ξέρω οτι η χώρα μου είναι σε παρακμή, το πρωτεύον είναι τα παιδιά να έχουν δάσκαλο και όχι αν εμένα θα με βρίζουν».

Η ωμή παραδοχή ενός υπουργού ότι αδυνατεί να προσλάβει εκπαιδευτικό προσωπικό και ότι θα ζητήσει –άγνωστο από ποιους- να υπηρετήσουν στο δημόσιο σχολείο άνευ μισθού, είναι από μόνη της ένα θέμα που αναδεικνύει τα αδιέξοδα στα οποία έφεραν οι μνημονιακές πολιτικές τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά και τον κυνισμό με τον  οποίο αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί ταγοί του τόπου τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς –διορισμένους ή αδιόριστους-, τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Μια τέτοια δημόσια τοποθέτηση αποδεικνύει και το μέγεθος της εθελοδουλίας όσων αποφάσισαν να σταθούν απέναντι στους αδύναμους αυτού του τόπου: η χλεύη του λαού ποσώς τους ενδιαφέρει, η δουλειά (της τρόικας) να γίνεται και το «πόπολο» ας μας ξεφωνίζει.

Όμως, αφού θέσατε το ζήτημα του εθελοντισμού κύριε υπουργέ, να σας πληροφορήσω ότι οι πρώτοι «εθελοντές» βρίσκονται ήδη στα σχολεία, πριν καν ανακοινώσετε τους νέους, θλιβερούς σχεδιασμούς του υπουργείου σας. Αν δε γνωρίζετε ποιοι είναι αυτοί οι εθελοντές θα σας τους παρουσιάσουμε εμείς:

– Είναι οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί που αναλαμβάνουν υπερωριακή απασχόληση (με ωριαία αποζημίωση ανάξια λόγου και καταβαλλόμενη σε απροσδιόριστο μελλοντικό χρόνο) για να καλύψουν τα κενά που εσείς δημιουργείτε με την παρατεταμένη αδιοριστία τεσσάρων ετών και την απροθυμία να εξασφαλιστούν οι απαιτούμενες πιστώσεις για την πρόσληψη –έστω- επαρκούς αριθμού αναπληρωτών εκπαιδευτικών.

– Είναι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που προσλήφθηκαν μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και σχεδόν ενάμιση μήνα μετά την πρόσληψη τους παραμένουν απλήρωτοι, μακριά από τον τόπο συμφερόντων τους, με τις οικονομικές υποχρεώσεις να «τρέχουν» και τους ίδιους να βρίσκονται σε απόγνωση, αφού αδυνατούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.

– Είναι το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου που σε συνθήκες μισθολογικής και εργασιακής εξαθλίωσης, καταβαράθρωσης των θεσμικών τους δικαιωμάτων, συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα για τη μόρφωσης της επόμενης γενιάς αυτού του τόπου.

Αυτοί οι εκπαιδευτικοί θα συνεχίσουν να δίνουν τον καθημερινό αγώνα για την πνευματική καλλιέργεια των νέων ανθρώπων, αλλά και για μια δημόσια εκπαίδευση πολύ διαφορετική από τα «κάτεργα» που ορισμένοι «οικονομικοί εγκέφαλοι» σχεδιάζουν.

Και μια και μιλάτε για εθελοντισμό κύριε υπουργέ, κάντε κι εσείς μια εθελοντική κίνηση: χαρίστε μαζί με τους βουλευτές και υπουργούς της συγκυβέρνησης ένα σεβαστό ποσό από τις διάφορες παροχές σας, για να προσληφθεί προσωπικό στη δημόσια εκπαίδευση. Αν ένας αναπληρωτής εκπαιδευτικός των 800 και 900 ευρώ μπορεί να ζει ενάμιση μήνα χωρίς αμοιβή, γιατί να μη μπορεί κι ένας βουλευτής ή ένας υπουργός των χιλιάδων ευρώ να ζήσει για ενάμιση μήνα χωρίς μισθό;

(πηγή: alfavita.gr)