paidevo.gr | teachers

«Σχετικά με τη ζωντανή μετάδοση των μαθημάτων από τις σχολικές αίθουσες» – Ένωση Διευθυντών Σχολικών Μονάδων ΠΕ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Επιστημονικής Ένωσης Διευθυντών Σχολικών Μονάδων Π.Ε., με αφορμή την  ψήφιση από τη Βουλή εκπρόθεσμης τροπολογίας, σε άσχετο με την  Παιδεία νομοσχέδιο, με την οποία προβλέπεται ότι είναι δυνατή η ζωντανή μετάδοση των μαθημάτων από τις σχολικές αίθουσες, ώστε να μπορούν να τα παρακολουθούν και οι μαθητές που θα απουσιάζουν από το σχολείο, έχει να επισημάνει τα εξής:

Πρόκειται για μια διάταξη, που αν εφαρμοσθεί:

• παραβιάζει καταφανώς τα προσωπικά δεδομένα μαθητών και εκπαιδευτικών,
• αλλοιώνει την εκπαιδευτική διαδικασία,
• διαταράσσει την παιδαγωγική σχέση εκπαιδευτικών-μαθητών,
• περιορίζει  την  παιδαγωγική  και  διδακτική ελευθερία.

Σε ό,τι αφορά τους μαθητές που δεν δύνανται να παρακολουθήσουν  δια ζώσης το μάθημα της τάξης, μπορούν κάλλιστα να υποστηριχθούν μέσω της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, είτε με σύγχρονες, είτε με ασύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας, είτε συνδυαστικά, όπως κάθε φορά θα κρίνουν οι εκπαιδευτικοί τους.

Υπάρχει άλλωστε η θετική εμπειρία από την εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης των δύο τελευταίων μηνών, όπου οι εκπαιδευτικοί με υψηλό αίσθημα ευθύνης στήριξαν και διατήρησαν ζωντανή την παιδαγωγική σχέση  με τους μαθητές  τους.

Για όλους τους παραπάνω λόγους ζητάμε την άμεση κατάργηση της παραπάνω διάταξης.

(Πηγή: alfavita.gr)

Γράφει η Ρούλα Καραγιάννη – Εκπαιδευτικός

Μια αιφνιδιαστική απαράδεκτη και αντισυνταγματική τροπολογία, σε άσχετο νομοσχέδιο κατέθεσε το Υπουργείο Παιδείας  για τη μετάδοση του μαθήματος σε πραγματικό χρόνο. Η ρύθμιση προβλέπει τη δυνατότητα της απευθείας μετάδοσης διδασκαλίας που πραγματοποιείται δια ζώσης ταυτόχρονα σε μαθητές που συμμετέχουν εξ αποστάσεως σε περίπτωση επιδημικής νόσου. Η Υπουργός δήλωσε ότι η ρύθμιση κατατέθηκε μετά από διαβούλευση με την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Αλήθεια ποια τέρατα ενέκριναν αναμετάδοση από χώρο εργασίας, ο οποίος χώρος είναι το σχολείο ανήλικων παιδιών; Ποιος μπορεί να γνωρίζει και να εγγυηθεί ποιος βρίσκεται πίσω από την οθόνη του υπολογιστή που θα παρακολουθεί την αναμετάδοση του μαθήματος και πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει τη διαδικασία;

Η σχολική τάξη  διακατέχεται από τις ανθρώπινες σχέσεις. Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι ένας ακατάσχετος μονόλογος στην οποία συμμετέχει μόνο ο εκπαιδευτικός. Είναι μια διαλεκτική σχέση με κάθε μαθητή και με όλους μαζί.

Η σχολική τάξη δεν έχει ομοιομορφία. Στα θρανία μας κάθονται παιδιά και όχι αντικείμενα.

Η σχολική τάξη έχει τον άριστο μαθητή.

Έχει τον μέτριο μαθητή.

Έχει τον μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες.

Έχει τον μαθητή με ειδικές ανάγκες. Ποιος έχει δικαίωμα να εκθέσει σε κοινή θέα το ξέσπασμα ενός μαθητή με ΔΕΠΠΥ ή ενός μαθητή που βρίσκεται στο ευρύτερο φάσμα του αυτισμού;

Έχει τον μαθητή που είναι αγχωμένος.

Έχει τον μαθητή που είναι θαρραλέος.

Έχει εκείνον που είναι πιο δειλός, πιο εσωστρεφής.

Έχει τον μαθητή που κουβαλάει ψυχολογικά τραύματα.

Έχει τον μαθητή που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες.

Έχει τον μαθητή με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Η σχολική τάξη έχει τρυφερότητα και γέλιο, πολύ γέλιο.

Η σχολική τάξη έχει εκνευρισμό και κλάματα.

Η σχολική τάξη είναι ο καθρέφτης της κάθε οικογένειας του κάθε παιδιού.

Η σχολική τάξη πάνω σε κάθε θρανίο έχει την κατάθεση ψυχής του κάθε παιδιού του κάθε εκπαιδευτικού.

Η υπουργός Παιδείας παραγνωρίζοντας τις ελλείψεις στα σχολεία για ασφαλή επιστροφή  και προφύλαξη των μαθητών των εκπαιδευτικών και των οικογενειών τους, εν μέσω πανδημίας ανοίγει τον ασκό του Αιόλου σχετικά με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Τη παραβίαση του Συντάγματος καθώς και κάθε έννοιας Δημοκρατίας.

Αυτή η ζωή κανείς γονιός και κανείς εκπαιδευτικός δεν θα ανεχτεί να βγει στις κάμερες. Κανένα μας παιδί δε θα γίνει θέαμα και αφορμή για κακόβουλα σχόλια και για αρνητική κριτική!

Κανένα μας παιδί δε θα εκτεθεί με αυτό τον αισχρό τρόπο που προσπαθούν να επιβάλουν όσοι δεν έχουν μπει ποτέ σε σχολική τάξη και που δεν οσμίστηκαν  ποτέ τις ανάγκες και τη λειτουργία της!

Το μάθημα μας δε θα γίνει reality και οι μαθητές μας δε θα γίνουν μέρη ενός Big Brother.

Οι μαθητές και οι γονείς έχουν τα όπλα και οι εκπαιδευτικοί τα δικά τους!

Υπήρξαν κι άλλοι υπουργοί που έμειναν γνωστοί για τις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις που έφεραν οι αποφάσεις τους!

Ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης διδασκαλία με ζωντανή αναμετάδοση και δεν πατάει σε καμιά παιδαγωγική βάση, δεν είναι μόνο απαράδεκτο αλλά και  εξαιρετικά επικίνδυνο!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

(Πηγή: alt.gr)

Γράφει ο Αθανάσιος Κονταξής, Σχολικός Σύμβουλος ΠΕ12, Μηχανολόγος Μηχανικός

Αντί να βάλουμε κάμερες στις τάξεις θα μπορούσαμε να δώσουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς

Οι εκπαιδευτικοί ανταποκρίθηκαν και πάλι στις ανάγκες των μαθητών τους κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού λόγω του κορονοϊού  και συμμετείχαν μαζικά στις τηλεσυναντήσεις των τάξεων ή τις άλλες μορφές τηλεκπαίδευσης, επικεντρώνοντας σ τον κοινωνικοποιητικό ρόλο του σχολείου. Άλλο όμως αυτό και άλλο κάμερες στο κανονικό μάθημα.

Όταν ο εμπειρισμός και ο ετσιθελισμός επιτίθενται στην πραγματικότητα και σε κάθε παιδαγωγική ή άλλη επιστημονική προσέγγιση, τότε το ερώτημα είναι απλό: “Γιατί ρε δεν θέλετε κάμερες μέσα στην τάξη σας;” . Οι καλοπληρωμένοι διαμορφωτές κοινής γνώμης συμβουλεύουν βεβαίως ότι μια έκτακτη κρίση που δημιουργεί μεγάλες ανάγκες μπορεί να σε διευκολύνει να ανατρέψεις τα πάντα. Το γνωστό δόγμα του σοκ (1). Βασική ανάγκη είναι αυτή των μαθητών που έχουν αποξενωθεί από το αναζωογονητικό κοινωνικό περιβάλλον του σχολείου και των γονέων που αντιλαμβάνονται αυτήν την ανάγκη των παιδιών τους και όχι βεβαίως η κάλυψη της ύλης. Οι εκπαιδευτικοί αντιλήφθηκαν έγκαιρα την ανάγκη και για αυτό ανταποκρίθηκαν μαζικά στην εξ αποστάσεως διδασκαλία, παρότι απροετοίμαστοι από την Πολιτεία, δείχνοντας το ενδιαφέρον τους για τους μαθητές.. Δημιούργησαν κοινότητες αλληλοϋποστήριξης, πήραν πρωτοβουλίες «από τα κάτω» (2) και εισέπραξαν εύγε και αγάπη από τους μαθητές τους και τους γονείς, ιδιαιτέρως όταν κατάφεραν να λειτουργήσουν τη σύγχρονη διδασκαλία και να “τηλεσυναντηθεί” η τάξη. Ναι δεν ήταν όπως στην πραγματική τάξη, αλλά βοήθησε αποτελεσματικά στις κρίσιμες συνθήκες. Όχι για να προχωρήσουν τα μαθήματα, αλλά για να ανοίξει “το παράθυρο της κοινωνικοποίησης ” απέναντι στην απομόνωση του κορονοϊού, η οποία βιώνεται πολύ πιο έντονα από τα παιδιά και τους εφήβους. Και βεβαίως αυτή η ανάγκη, όπως πάντα, ήταν μεγαλύτερη για τους μαθητές που δεν ζουν σε σαλόνια με θέα, ούτε διαθέτουν μεγάλες ειδυλλιακές αυλές για να “απολαύσουν” την απομόνωση. Για τους μαθητές που είναι στρυμωγμένοι σε ένα μικρό διαμέρισμα με θέα το απέναντι μπαλκόνι, αυτούς που οι γονείς τους έχασαν τη δουλειά τους, αυτούς που έχουν περισσότερο την ανάγκη του σχολείου, έστω και αν δεν μπορούν πάντα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του… Γιατί, όπως λέει και ο O Neil “η μελέτη των παιδιών που έχουν μεγαλώσει κάτω από τις χειρότερες συνθήκες φανερώνει ότι αυτό που στην πραγματικότητα κάνει τη διαφορά στη ζωή τους δεν είναι οι φρικτές συνθήκες στο σπίτι τους, αλλά το γεγονός ότι βοηθήθηκαν από έναν ενήλικα που μπήκε στη ζωή τους, κι αυτός δεν είναι άλλος από το δάσκαλo” (3) . Για αυτό, οι εκπαιδευτικοί θα βρουν τρόπους να ανταποκριθούν σε αυτήν την ανάγκη όλων των μαθητών τους. Όχι όμως με κάμερες μέσα στο μάθημα. Και αυτό όχι μόνο για λόγους ατομικών δικαιωμάτων. Ούτε μόνο για λόγους υποδομών που, όπως γνωρίζουν όσοι έχουν μια στοιχειώδη γνώση στο θέμα, ούτε κατά διάνοια υπάρχουν στα σχολεία.

Όσοι δεν έχουν βιώσει την μοναδική σχέση που οικοδομείται βήμα -βήμα (4) μεταξύ δασκάλου και μαθητή, μεταξύ μαθητών μιας τάξης και εν τέλει μεταξύ δασκάλου και τάξης, μπορούν ίσως εύκολα να θέσουν το παραπάνω ερώτημα “γιατί ρε δεν θέλετε κάμερες μέσα στις τάξεις σας” . Όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η διαχείριση ενός μαθήματος είναι κάτι περισσότερο από κανόνες, στόχους, διδακτέα ύλη και βαθμούς στα διαγωνίσματα. Είναι η ίδια η ζωή του μαθητή και του δασκάλου, είναι συναίσθημα και λογική, είναι παιχνίδι και όρια, είναι μοναδική εμπειρία και έχει τη δυνατότητα να αλλάξει την πορεία ζωής του παιδιού ή ακόμη και του εφήβου.

Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε ένα απόσπασμα από τον Ε. Παπανούτσο (5) “ Κάποιος πρέπει να σταθεί (με γνώση καλή και προαίρεση καλή) κοντά μας και να μας οδηγήσει στην εκλογή που θα κάνουμε και τη χρήση αυτών που θα πάρουμε. Και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από εκείνον που έχει αγωνιστεί και πονέσει να ωριμάσει ο ίδιος και να γίνει άξιος να δείξει στους άλλους πως θα ωριμάσουν. Δηλαδή από το Δάσκαλο. Όχι το δάσκαλο – μηχανή, αλλά το δάσκαλο – άνθρωπο (με την πλήρη έννοια του όρου). Γιατί τον άνθρωπο μπορεί να τον πλάσει πάλι ένας άνθρωπος. Όπως τον ελεύθερο άνθρωπο μπορεί να τον πλάσει ένας ελεύθερος άνθρωπος. Όχι δούλος.

Είναι ασφαλώς γνωστό το αρχαίο ανέκδοτο. Όταν κάποτε ένας ξακουστός δάσκαλος ζήτησε μεγάλη αμοιβή από τον πατέρα ενός νέου που τον παρακάλεσε να εκπαιδεύσει το γιό του κι’ αυτός διαμαρτυρήθηκε ότι με τόσα χρήματα θα μπορούσε όχι να μισθώσει αλλά να αγοράσει ένα δούλο για αυτό το έργο (δούλοι ήσαν συνήθως οι γραμματοδιδάσκαλοι στους αρχαίους χρόνους), εκείνος αποκρίθηκε: Πάρ’ τον. Και τότε θα έχεις δύο δούλους στο σπίτι σου…».

Όλοι μας θυμόμαστε κάποιον δάσκαλο ή καθηγητή που μας έδωσε κουράγιο, μας άλλαξε την αντίληψη για ένα μάθημα, μας έπεισε ότι μπορούμε για το καλύτερο. Άναψε τη σπίθα της γνώσης και της αναζήτησης. Για να γίνουν όμως τα παραπάνω ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι (και να αισθάνεται) ελεύθερος να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που έχει στην φαρέτρα του, ως δάσκαλος, ως επιστήμονας, ως κοινωνικό όν. Και αυτά πρέπει να ταιριάζουν στη συγκεκριμένη τάξη, που αποτελείται από τους συγκεκριμένους μαθητές αλλά και στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεν είναι μια θεατρική παράσταση για ευρύ κοινό, ούτε ένα τηλεοπτικό σόου. Και όλα αυτά απαιτούν εγρήγορση του δασκάλου, με όλες τις αισθήσεις σε επιφυλακή και κυρίως την οπτική αίσθηση των ματιών των μαθητών, για την ανάγνωση συναισθημάτων και την ανάπτυξη ενσυναίσθησης. Είναι εύλογο λοιπόν ότι άλλες οι διαδικασίες μιας ζωντανής τάξης, άλλες οι διαδικασίες μιας εξ αποστάσεως διδασκαλίας. Ακόμη και αν το ζητούμενο είναι απλώς το μάθημα, ή ακόμη πιο απλά, το μήνυμα, θα έπρεπε να γνωρίζει η Πολιτεία ότι “Κάθε φορά το “περιεχόμενό” μας προσαρμόζεται στο λογισμικό, στη σημειοδοτική οικονομία και στο υλικό του μέσου που χρησιμοποιούμε…. Δεν μας ενδιαφέρει γενικώς να στέλνουμε μηνύματα: μας ενδιαφέρει να επικοινωνούμε, να υπάρχουν δέκτες, να ληφθεί, να γίνει κατανοητό το περιεχόμενο – και αποδεκτό….Αυτό που ξεχωρίζει τους μείζονες από τους ελάσσονες δημιουργούς δεν είναι κατά κανόνα τα “ μηνύματα” – είναι ο τρόπος που αξιοποιούν τις εκφραστικές δυνατότητες του μέσου που χρησιμοποιούν, δηλαδή το υλικό και το λογισμικό του”.(6)

Βεβαίως, όσοι από εμάς βρίσκονταν στα θρανία κατά την περίοδο της δικτατορίας θα θυμούνται έντονα και τους “άλλους” δασκάλους. Αυτούς που εφάρμοζαν με περισσή φροντίδα τους κανόνες, το νόμο και την τάξη, “έκοβαν τα φτερά” των μαθητών και εμπόδισαν αρκετούς να προχωρήσουν. Πάντα υπάρχουν και τέτοιοι δάσκαλοι, αλλά εκείνη την εποχή ήταν απελευθερωμένοι για να αναπτύσσουν τα προσόντα τους. Ελπίζουμε ότι στη νέα εποχή που έρχεται θα κερδίσει η παιδαγωγική και η αγάπη και όχι ο νόμος και η τάξη.

Όπως επίσης ελπίζουμε να μην γίνονται ασκήσεις εφαρμογής των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ και του ΣΕΒ για μετατροπή των δασκάλων από επιστήμονες – ερευνητές σε εφαρμοστές ειδικής διδακτικής και στη συνέχεια σε υποκατάστασή τους από έμπειρα συστήματα (7).

Το παρόν άρθρο αισθάνθηκα την ανάγκη ότι όφειλα να το γράψω, ώστε να είμαι συμβατός με τη θητεία μου επί 14 χρόνια ως Σχολικός Σύμβουλος και με όσα υποστήριζα (8). Και επιτρέψτε μου να διατυπώσω μια πρόταση.

Αντί να βάλουμε κάμερες στις τάξεις για τις ελάχιστες ημέρες που θα λειτουργήσουν φέτος τα σχολεία, “ανοίγοντας τους ασκούς του Aιόλου”, θα μπορούσαμε να δώσουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς και στους συλλόγους διδασκόντων για να αποφασίσουν. Πόσο μάλλον που έχουν αποδείξει ότι κινούνται με αρκετή ευαισθησία και υπευθυνότητα απέναντι στους μαθητές τους. Μια πρόσθετη απόδειξη για αυτό είναι η τελευταία διαθέσιμη έρευνα για την αίσθηση ευτυχίας των μαθητών (9). Μια έρευνα που αναδεικνύει ότι, σε περιόδους κρίσης, η παιδαγωγική υποστήριξη των μαθητών είναι πολύ πιο σπουδαία από οποιαδήποτε κάλυψη ύλης και για αυτό κυρίως πρέπει να μιλάμε. Και σε αυτήν φαίνεται ότι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί ανταποκρίθηκαν. Και η «αίσθηση ευτυχίας» των μαθητών την περίοδο της κρίσης ήταν σαφώς θετικότερη αυτής του συνολικού πληθυσμού, κάτι που δεν ίσχυε για την πλειοψηφία των χωρών. Θα μπορούσαν να εξεταστούν διάφορες λύσεις. Ενδεικτικά, όποιοι εκπαιδευτικοί έχουν στις τάξεις τους μαθητές που απουσιάζουν λόγω κορονοϊού , θα διδάσκουν μέρος του ωραρίου τους στην τάξη και το υπόλοιπο σε τηλεδιάσκεψη, για τους δικαιολογημένα απόντες.. Προφανώς, στην περίπτωση που χρειαστούν ανάλογες πρακτικές για το επόμενο σχολικό έτος, θα πρέπει να συζητηθούν και άλλες λύσεις. Όπως η πρόσληψη περισσότερων αναπληρωτών για την κάλυψη της κατ΄οίκον διδασκαλίας με τηλεκπαίδευση ή/και με κατ’ οίκον επισκέψεις, εφόσον το επιτρέπουν οι περιστάσεις. Αν μιλάμε για το καλό των μαθητών … Γιατί, αν δεν είναι αυτό το θέμα μας, τότε μακάρι όλα αυτά να γίνονται για λόγους επικοινωνιακής προβολής της επιστροφής στην κανονικότητα…

—

Αναφορές και Επισημάνσεις

Klein N. (2010), Το δόγμα του σοκ, Αθήνα, Εκδ. Οίκος Λιβάνη

² Είναι ενδεικτικές για την “από τα κάτω» ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση οι εξής πρωτοβουλίες. α. Η ομάδα αλληλοϋποστήριξης “Εξ Αποστάσεως εκπαίδευση” στο facebook που μέσα σε μια εβδομάδα συγκέντρωσε 14.000 μέλη και σήμερα έχει 25.000 εγγεγραμμένους. https://www.facebook.com/groups/837504746729916 . Αποτύπωσε στην πράξη τις αγωνίες, την προσπάθεια, τα προβλήματα αλλά και τα αποτελέσματα της συμμετοχής των εκπαιδευτικών. β. Το τηλε-συνέδριο για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία 18 ΠΕΚΕΣ, το παρακολούθησαν μόνο στου you tube περί τους 30.000 εκπαιδευτικοί ενώ το κύριο μέρος του της πρώτης ημέρας το έχουν δει πάνω από 116.000 εκπαιδευτικοί. https://www.youtube.com/watch?v=QwmdxEuLrIs&t=1268s

³ O’Neil J (1996), On Emotional Intelligence: A conversation with Daniel Goleman, Educational Leadership p. 10

⁴ Για να είναι αποτελεσματική μια διδασκαλία θα πρέπει ο εκπαιδευτικός να γνωρίζει τους μαθητές και οι μαθητές να γνωρίζουν τον εκπαιδευτικό. . Επιπλέον, είναι απαραίτητο ο εκπαιδευτικός να προσαρμόζει το μάθημά του στο συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο (άτομα, χώρος, χρόνος). Για αυτόν το λόγο άλλωστε από παιδαγωγική άποψη έχουν μικρή σημασία οι δειγματικές διδασκαλίες στελεχών σε μια άγνωστη τάξη ή τα μαγνητοσκοπημένα μαθήματα.

⁵ Παπανούτσος, Ε. (1976). Η παιδεία το μεγάλο μας πρόβλημα. Αθήνα: Δωδώνη.

⁶ Εισαγωγή στα Μέσα Ι. Δ. Ψυχογιός . Σημειώσεις Παντείου

⁷ Δείτε στο παράρτημα άρθρου για το πρόγραμμα « Μια Νέα Αρχή στα ΕΠΑΛ» – Ενδεικτικές Δημοσιεύσεις για το Επάγγελμα του εκπαιδευτικού https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/270283_epal-i-mnae-apotelei-proklisi-gia-oli-tin-ekpaideysi-alla-syn-athina-kai-heira#_Toc526979692

⁸ Οι παιδαγωγικές απόψεις και οι οδηγίες, οι οποίες προέρχονται κυρίως από την εμπειρία και τις καλές πρακτικές σχολείων και εκπαιδευτικών, έχουν αποτυπωθεί στην ιστοσελίδα μου http://users.sch.gr/kontaxis και ιδιαιτέρως στην περιοχή “Παιδαγωγικά”

⁹ Κονταξής Α. (2017) Πόσο ευτυχισμένοι είναι οι μαθητές μας και τι μπορούμε να κάνουμε; http://users.sch.gr/kontaxis/LINKS/17PISAWellBeinglight.pdf

(Πηγή: alfavita.gr)

Συντάκτης: Χρήστος Κάτσικας

EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές πλευρές της βαθιά αντιεκπαιδευτικής αντίληψης που διαπερνάει το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας είναι το άρθρο 51.
Αναφέρει στο Άρθρο 51 Ανώτατο ηλικιακό όριο εγγραφής μαθητών στα ημερήσια ΕΠΑ.Λ.

Στο τέλος της παρ. 2 του άρθρου 5 του ν. 4186/2013 (Α’ 193), προστίθεται εδάφιο ως εξής: «Μέγιστο όριο ηλικίας για την εγγραφή στα ημερήσια επαγγελματικά λύκεια είναι τα δεκαεπτά (17) έτη.»

Είναι γνωστό ότι:

1) Πολλοί μαθητές, κυρίως εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας των 17 ετών, που δουλεύουν σε βραδινές εργασίες (εστίαση, καφετέριες, ντελίβερι κλπ.) βρίσκουν διέξοδο και φοιτούν στα ημερήσια πρωινά ΕΠΑΛ.

2) Υπάρχουν τέσσερα (4) ημερήσια ΕΠΑΛ στην Ελλάδα (Πειραιάς, Ελευσίνα, Αγρίνιο, Θεσσαλονίκη) που λειτουργούν σε απογευματινό ωράριο επί σειρά ετών για διάφορους λόγους και εξυπηρετούν μεγάλο ποσοστό ενήλικων μαθητών. Στο απογευματινό ΕΠΑΛ της Ελευσίνας το 70% των μαθητών είναι ενήλικες.

Η συγκεκριμένη ρύθμιση απαγορεύει:

• στους απόφοιτους των ΓΕΛ να εγγράφονται στη Β΄ τάξη των  ημερήσιων ΕΠΑ.Λ., για απόκτηση πτυχίου,
• στους απόφοιτους των ΕΠΑ.Λ. να εγγραφούν για απόκτηση πτυχίου σε άλλο Τομέα από αυτόν που αποφοίτησαν και
• στους αποφοίτους των ΕΠΑ.Λ. να εγγραφούν για την απόκτηση δεύτερου πτυχίου Ειδικότητας στον ίδιο Τομέα.

Είναι προφανές ότι:

1) Όπως παρατηρεί το πρώην μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ και καθηγητής σε ΕΠΑΛ Δημήτρης Καρυώτης, σε πάρα πολλά ημερήσια πρωινά ΕΠΑΛ θα υπάρχει σημαντική μείωση του μαθητικού δυναμικού λόγω της διάταξης αυτής.

2) Οι εργαζόμενοι μαθητές που φοιτούν στα ημερήσια πρωινά ΕΠΑΛ δεν μπορούν να εγγραφούν σε εσπερινά αν δεν εγκαταλείψουν την βραδινή τους εργασία με τις περισσότερες πιθανότητες να εγκαταλείψουν το σχολείο.

3) Η διάταξη αυτή επί της ουσίας καταργεί αυτομάτως τα ημερήσια ΕΠΑΛ που λειτουργούν σε απογευματινό ωράριο αφού δεν προβλέπει έστω τον μετασχηματισμό τους σε εσπερινά ΕΠΑΛ. Φυσικά αν μετασχηματισθούν σε εσπερινά θα χάσουν αυτομάτως τους ανήλικους μαθητές.

Η διάταξη αυτή πρέπει να αποσυρθεί. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιτραπεί η κατάργηση σχολικών μονάδων. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να στερηθούν οι μαθητές μας τα μορφωτικά τους δικαιώματα

(Πηγή: efsyn.gr)

«Αντί η κυβέρνηση να λύσει τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας, αντί να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημα του κλάδου για τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στην εκπαίδευση, φέρνει με τον νέο νόμο περαιτέρω χτύπημα και στους αναπληρωτές με συγκεκριμένες διατάξεις» – Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Αναπληρωτών – Ωρομισθίων

Η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία με σκοπό να ψηφιστεί την επόμενη εβδομάδα. Οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης έρχονται να χτυπήσουν περαιτέρω τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και τα εργασιακά των εκπαιδευτικών, προβλέποντας αλλαγές και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στο ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου (επαναφορά τράπεζας θεμάτων από την Α Λυκείου και μετατροπή του σε «εξεταστική αρένα», περιορισμό των μετεγγραφών, αξιολόγηση, αύξηση του ελάχιστου και ανώτερου αριθμού μαθητών ανά τμήμα, ηλικιακό όριο για την εγγραφή στα ΕΠΑΛ, κλπ).

Αντί η κυβέρνηση να λύσει τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας, αντί να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημα του κλάδου για τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στην εκπαίδευση, φέρνει με τον νέο νόμο περαιτέρω χτύπημα και στους αναπληρωτές με συγκεκριμένες διατάξεις.

Συγκεκριμένα:

Πολλοί αναπληρωτές θα πεταχτούν στην ανεργία, καθώς προβλέπεται:

• Αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη σε Δημοτικά και Νηπιαγωγεία και καθιέρωση του ελάχιστου αριθμού των 20 μαθητών ανά τάξη στα 7θέσια και πάνω Δημοτικά και των 16 στα 2θέσια και πάνω Νηπιαγωγεία. Οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις τάξεων θα φέρουν και κατάργηση θέσεων που καλύπτουν οι αναπληρωτές.
• Προτεραιότητα στην κάλυψη θέσεων των ειδικών σχολείων, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις θέσεις των τμημάτων ένταξης, παράλληλης στήριξης κλπ.
• Προτεραιότητα στην κάλυψη των πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων. Αυτό σημαίνει πως θα παραμείνουν και θα αυξηθούν τα κενά στις υπόλοιπες τάξεις και ειδικότητες.
• Διετής ή τριετής αποκλεισμός των αναπληρωτών από τους πίνακες σε περίπτωση μη ανάληψης υπηρεσίας.

Εν μέσω πανδημίας και με κλειστά σχολεία η κυβέρνηση θέλει να φέρει ένα σχολείο πιο ταξικό, πιο ανταγωνιστικό, θέλοντας να ρίξει τα βάρη στους εκπαιδευτικούς, που αυτή την περίοδο δίνουν τη δική τους μάχη για να βρίσκονται δίπλα στους μαθητές τους με κάθε μέσο.

Δε θα τους αφήσουμε ανενόχλητους να στοιβάξουν τους μαθητές μας σε 26αρια τμήματα, να χτυπήσουν τα μορφωτικά δικαιώματά τους και ταυτόχρονα να απολύσουν χιλιάδες από μας, αντί να πάρουν ουσιαστικά μέτρα στήριξής μας.

Το αίτημα για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων που δούλεψαν τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Συσπειρωμένοι στα σωματεία μας, και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, συνεχίζουμε τον αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, δουλειά με δικαιώματα!

(Πηγή: alfavita.gr)