Γράφει ο Χρήστος Χαραλάμπους
Εκλιπαρεί για μια στέγη
Λεμεσός: Όταν μια νέα γυναίκα και μητέρα, μη έχοντας άλλη επιλογή, είναι αναγκασμένη να κοιμάται μαζί με το παιδί της μέσα σε ένα αυτοκίνητο ή (στην καλύτερη περίπτωση) να περιφέρεται φιλοξενούμενη από κάποιους που αντίκρισαν ανθρωπιστικά τα προβλήματα της, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Κάποιες υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους μας, κάπου δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους.
Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία που συνθέτουν την περίπτωση 29χρονης η οποία είναι πρόσφυγας, αφού ο πατέρας της ξεσπιτώθηκε από την Αμμόχωστο και εδώ και αρκετά χρόνια είναι κάτοικος εξωτερικού.
Η νεαρή γυναίκα βρέθηκε να διαμένει στη Λεμεσό. Δεν έχει όμως μια δική της στέγη, είναι άνεργη και δεν παίρνει καμιά κρατική οικονομική βοήθεια.
Η επιβίωση της και του 7χρονου παιδιού της, στηρίζεται αποκλειστικά στη φιλανθρωπία, κάτι που λειτουργεί σαν επιπλέον βαρίδι στην ήδη τσαλακωμένη αξιοπρέπειά της.
Και βέβαια, πέραν τούτου, είναι και το «γιατί» το οποίο θα πρέπει να απαντήσουν ή να διαγράψουν με τις ενέργειες που θα πρέπει να κάνουν έστω και τώρα, οι αρμόδιες κοινωνικές και άλλες υπηρεσίες.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν το 2009 όταν ο σύζυγος της 29χρονης και πατέρας του παιδιού της που είναι αλλοδαπός, έφυγε για τη χώρα του κι από τότε εξαφανίστηκε.
Μένοντας ξεκρέμαστη η κοπέλα, αποτάθηκε στην αρμόδια Υπηρεσία Μέριμνας αιτούμενη, ως πρόσφυγας, να της παραχωρηθεί μια κατοικία στη Λινόπετρα ή κάποιο άλλο συνοικισμό. Η απάντηση ήταν αρνητική με τη δικαιολογία ότι «δεν έχεις πάρει διαζύγιο». Έγιναν και άλλες προσπάθειες αλλά πάντα χωρίς αποτέλεσμα και με την ίδια δικαιολογία.
«Πώς να πάρω διαζύγιο αφού εκείνος είναι εξαφανισμένος», αναρωτιέται η κοπέλα η οποία κάτω από τη έντονη συναισθηματική φόρτιση που έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορεί να συγκρατηθεί και ξεσπά σε κλάματα. Αισθάνεται αδικημένη κι από το γεγονός ότι (είναι κοινό μυστικό άλλωστε), αρκετά σπίτια σε προσφυγικούς οικισμούς αν και κατέχονται από πρόσφυγες ωστόσο δεν κατοικούνται, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που περισσότερα του ενός υποστατικά κατέχονται από τα ίδια άτομα.
Για κάποια περίοδο εφιλοξενείτο σε κάποιους συγγενείς ή ακόμα και απλούς γνωστούς ώσπου βρέθηκε να στεγάζεται… σε ένα αυτοκίνητο. Κάτι που κράτησε 3-4 μήνες με ό,τι αρνητικό για την υγεία και την ψυχολογία κυρίως του παιδιού της.
Το 2012, με επιστολή της στην τότε υπουργό Εσωτερικών παρέθεσε το πρόβλημα της ζητώντας την παρέμβαση της Ελένης Μαύρου. Τότε υπήρξε ανταπόκριση, έγιναν κάποιες υποδείξεις εκ μέρους του Υπουργείου για να παραχωρηθεί στην 29χρονη ένα σπίτι, με βάση τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης της. Η κατάληξη όμως ήταν για μια ακόμα φορά απογοητευτική.
«Ενώ αρχικά μου είπαν ότι υπήρχε ένα σπίτι για μονογονιό στον συνοικισμό της Λινόπετρας, στη συνέχεια με ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε προς το παρόν τίποτε διαθέσιμο», αναφέρει η κοπέλα, επισημαίνοντας τη διαπίστωση της ότι στο μεταξύ είχε δοθεί το συγκεκριμένο υποστατικό σε άλλο άτομο.
Έκανε μια ακόμα προσπάθεια αλλά αυτή τη φορά η απάντηση ήταν ότι θα πρέπει να αποταθεί εκ νέου στο υπουργείο Εσωτερικών αφού έχει αλλάξει η Κυβέρνηση. Η απελπισία όμως και η απογοήτευση από την κοροϊδία όλων των προηγούμενων χρόνων, δεν της έχει αφήσει δύναμη να ξαναπροσπαθήσει.
Σήμερα φιλοξενείται μαζί με το παιδί της στο σπίτι κάποιας γυναίκας μιας φιλόπτωχης οργάνωσης.
Το Γραφείο Ευημερίας της πήρε πίσω το επίδομα
Έστω και περιπλανώμενη, η άτυχη γυναίκα κατάφερε και εργαζόταν με αμοιβή €800 τον μήνα, ποσό με το οποίο κάλυπτε κάποια βασικά έξοδα. Ό,τι δηλαδή μπορούν να καλύψουν €800 όταν έχεις την ευθύνη και ενός μικρού παιδιού. Κάποια στιγμή όμως, λόγω ακριβώς της παρουσίας του παιδιού και της απαιτούμενης φροντίδας και φύλαξης του (αφού κανένας συγγενής δεν υπάρχει που να μπορεί να συνδράμει σε αυτό), η 29χρονη έμεινε χωρίς δουλειά.
Πέρυσι, το Γραφείο Ευημερίας ήρθε και βοήθησε με ένα επίδομα της τάξης των €500. Αλλά κι αυτό βγήκε ξινό αφού, όχι μόνο κόπηκε το βοήθημα όταν άρχισε η κοπέλα να παίρνει ανεργιακό επίδομα αλλά «μου ανέφεραν ότι τα χρήματα που μου έδιναν θα τα έπαιρναν πίσω όταν θα έπαιρνα το ανεργιακό… και τους τα επέστρεψα».
Τους τελευταίους μήνες κι αφού ολοκληρώθηκε η περίοδος που δικαιούταν να παίρνει ανεργιακό επίδομα, η νεαρή μητέρα, χωρίς κανένα άλλο έσοδο, χωρίς μια δουλειά, συνεχίζει να φιλοξενείται. «Αυτή η κατάσταση όμως το βλέπω καθημερινά ότι δημιουργεί συνεχώς όλο και μεγαλύτερα προβλήματα για το μωρό που θέλει να έχουμε ένα δικό μας σπίτι και να ζούμε σαν οικογένεια», λέει και απευθυνόμενη σε όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες προσθέτει με βουρκωμένα μάτια «ζητώ μόνο ένα σπίτι».
(πηγή: Ο Φιλελεύθερος philenews.com)
