Γράφει η Ελένη Φουντουλάκη
Tο αληθινό μήνυμα της “Ανάστασης”, της Αναγέννησης, μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες, μεταφέρουν στις “διαδρομές” του Μ. Σαββάτου, τρεις άνθρωποι που μιλούν για τη δύναμη της θέλησης και της πίστης. Είτε πρόκειται για τη σκληρή μάχη με τον καρκίνο, τα ναρκωτικά ή τα αποκαΐδια μιας καταστροφικής φωτιάς, οι τρεις πρωταγωνιστές των ιστοριών μας διηγούνται πώς μέσα από τον δικό τους “Γολγοθά” κατάφεραν να βγουν νικητές, κρατώντας ισχυρό το μήνυμα της ελπίδας και της ζωής.
Η δύναμη της θέλησης
Η ιστορία του 34χρονου Στέλιου Καραντινάκη που σπουδάζει στα Χανιά ξεκινάει πριν δέκα χρόνια κάπου στη νότια Κρήτη. Τα οικογενειακά προβλήματα στη δύσκολη εφηβεία με την ευαισθησία που χαρακτηρίζει αυτήν την ηλικία, οδηγούν τον 15χρονο Στέλιο τότε, ο οποίος πήγαινε στην Α’ Λυκείου, να μπει στον “σκληρό” κόσμο των ναρκωτικών. «Όποιος γίνεται χρήστης ναρκωτικών, δεν σηκώνεται μια μέρα και λέει “σήμερα θα πιω ναρκωτικά”, κάποια πράγματα τον οδηγούν μέχρι εκεί. Έτσι έγινε και με μένα. Όταν κάποιος στο περιβάλλον που ζει είναι ευαίσθητος σε κάποια πράγματα και δεν του αρέσει αυτό που περνάει, ψάχνει τρόπους να κάνει την επανάστασή του, να αντιδράσει, να φύγει. Και όταν έρθουν τα ναρκωτικά κάποια στιγμή, εκείνος είναι ευάλωτος να πει όχι. Για άλλους είναι και ένας τρόπος να τραβήξουν το ενδιαφέρον ή ένας τρόπος να μην σκέφτονται τίποτα. Βέβαια όλα αυτά είναι παραμύθια που σου πουλάνε: ότι δήθεν τα ναρκωτικά σε βοηθάνε να έχεις αυτοπεποίθηση, να μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποια πράγματα, ότι όλα θα είναι καλύτερα στη ζωή σου», μας λέει.
“Πέφτοντας” στη δίνη των ναρκωτικών, το χασίς ήταν μόνο αρχή. Στη συνέχεια ήρθαν η κοκαΐνη, τα παραισθησιογόνα χάπια, κι έπειτα η ηρωίνη που κράτησε για δέκα χρόνια, από το 2001 μέχρι το 2011. «Στην αρχή όλα ξεκινάνε με όμορφο συναίσθημα, έτσι σε κάνουν να πιστεύεις. Σε αυτά τα δέκα χρόνια χρήσης υπάρχουν πολλά πράγματα άσχημα τα οποία έζησα, όμως δεν θέλω να τα ξεχάσω, ήταν ένα “μάθημα ζωής”. Οι δύσκολες στιγμές ήταν πάρα πολλές. Οι πιο έντονες ήταν όταν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και δεν μπορείς γιατί νιώθεις πόνους, νιώθεις άρρωστος, αν δεν πιεις ναρκωτικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τα λεφτά που κερδίζεις από τη δουλειά σου, τα “τρως” όλα εκεί. Όταν η απόγνωση του να θες να πάρεις ναρκωτικά σε οδηγεί να κλέψεις ή να πάρεις χρήματα πουλώντας ένα παραμύθι. Αυτό όμως που με ταρακούνησε περισσότερο ήταν όταν λόγω ναρκωτικών βρέθηκα στη φυλακή… εκεί έμεινα για δεκαπέντε μήνες μέχρι να γίνει το δικαστήριο. Φόβος, ανασφάλεια, οργή ήταν τα συναισθήματα εκείνης της περιόδου…».
ΤΟ ΚΕΘΕΑ
Μέσα από τη φυλακή ο Στέλιος έρχεται σε επαφή με το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων ΚΕΘΕΑ, μπαίνει στις ομάδες του Προγράμματος, παρακολουθεί τις δράσεις και μετά από δεκατέσσερις μήνες καταφέρνει να ολοκληρώσει την κύρια φάσης της θεραπείας. «Εάν δεν γνώριζα το ΚΕΘΕΑ, θα είχα χάσει τη ζωή μου. Τώρα έχω περάσει στη β΄ φάση, έχοντας τελειώσει την Κοινότητα. Πάντα με δυσκόλευε να νοιώθω πράγματα και να “ακουμπάω” το συναίσθημά μου, στο ΚΕΘΕΑ οι σύμβουλοι με βοήθησαν μέσα από ψυχολογικές δοκιμασίες να το αντιμετωπίσω και να μην το αποφεύγω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θεραπευτικό κομμάτι “της λάντζας” που με έφερε αντιμέτωπο με τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο, που με ταρακούνησε, με έκανε να θυμώσω, να απογοητευτώ, σε στιγμές έντασης, να θέλω να κλάψω… Αυτό κράτησε για μέρες… Έπρεπε να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Κι αυτό ήταν το πιο δύσκολο. Είχα δοκιμάσει πολλούς τρόπους να ξεφύγω από τα ναρκωτικά και μόνος μου, αλλά το ΚΕΘΕΑ υπήρξε καθοριστικός παράγοντας» ανέφερε ο Στέλιος.
Μέσα στους 35 μήνες που ο Στέλιος μετρά μακριά από τα ναρκωτικά, θέλησε να δώσει μια ακόμη μάχη, και να εκπληρώσει ένα όνειρο που είχε μείνει ανεκπλήρωτο: να τελειώσει το σχολείο και να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. «Για δύο χρόνια έμενα από απουσίες! Μπαίνοντας στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ παρακολούθησα το σχολείο, τελείωσα τη Β’ Λυκείου με την παρότρυνση των εκπαιδευτικών συμβούλων που μας έλεγαν ότι εάν θες πραγματικά να αλλάξεις, χρειάζεται και γνώση. Έτσι τελειώνοντας την Κοινότητα, αποφάσισα να πάω στο νυχτερινό Λύκειο και να τελειώσω τη Γ’ Λυκείου. Δούλευα το πρωί και σχολούσα στις τέσσερις το μεσημέρι. Και αμέσως μετά, πήγαινα και παρακολουθούσα τα μαθήματα του νυχτερινού Λυκείου».
Δίνει Πανελλήνιες και καταφέρνει να περάσει Μηχανικός Περιβάλλοντος στο Τμήμα Ορυκτών Πόρων και Περιβάλλοντος, στο ΤΕΙ στα Χανιά. Σήμερα βρίσκεται στο β΄ εξάμηνο των σπουδών του. Παράλληλα ψάχνει να βρει και μια δουλειά. Σε μια προσπάθεια να προσφέρει, ο Στέλιος το τελευταίο διάστημα γράφτηκε και ως εθελοντής στους Γιατρούς του Κόσμου. «Για να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, χρειάζεται θέληση, γνώση και συνεχής προσπάθεια» μας λέει.
Τον ρωτάμε ποια είναι τα όνειρα του για το μέλλον: «το πιο τρελό μου όνειρο είναι να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο και να φτάσω μέχρι την Ανταρκτική. Αφού τελειώσω φυσικά τη Σχολή μου, γιατί μέσα από εκεί, ακολουθούνται όλα μου τα όνειρα. Θέλω να κάνω ταξίδια, θέλω να κάνω οικογένεια, θέλω να μείνω “καθαρός”. Πολλά είναι αυτά που θέλω. Η ζωή είναι ωραία, με τα καλά και τα κακά της. Το θέμα είναι πού επιλέγει ο καθένας να μένει. Και ο καθένας πρέπει να αναζητήσει τη δύναμη μέσα του».
Το θαύμα της ζωής
Σαν ένα… θαύμα μοιάζει η ιστορία της δύσκολης περιπέτειας υγείας που έζησε πριν λίγα χρόνια η Μαρία Ζουμπουλάκη, από το γειτονικό Ρέθυμνο, η οποία μας διηγείται πώς από μια λάθος ιατρική διάγνωση όταν ήταν έγκυος στον 6ο μήνα, ανακάλυψε ότι βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο λεμφώματος (μορφή καρκίνου), τη μεταμόσχευση μυελού των οστών και την μάχη με τη δύσκολη νόσο που ακολούθησε, κρατώντας την μακριά από το νεογέννητο παιδί της για 1,5 χρόνο… μέχρι να βγει νικήτρια της ζωής. «Είχα πάρα πολλούς λόγους να παλέψω για να ζήσω και αυτό έκανα και θα συνεχίσω να κάνω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα! Να ζω!» τονίζει καθώς μας λέει τη δική της, ιδιαίτερη ιστορία…
«Όλα ξεκίνησαν στα μέσα του 6ου μήνα της κυήσεως μου. Υπήρξε μια έντονη διόγκωση των μαστών και μετά από προτροπή των γιατρών του Γ.Ν.Ρ. απευθύνθηκα στο ΠΕΠΑΓΝΗ όπου λανθασμένα διέγνωσαν μαστίτιδα. Ένιωθα να με κυριεύει ο φόβος γιατί διαισθανόμουν ότι ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό. Γεννήθηκε το μωρό αρχές του 8ου μήνα υγιέστατο αν και χρειάστηκε να μπει στη μονάδα νεογνών για προληπτικούς λόγους. Παίρνοντας εξιτήριο από το ΠΕΠΑΓΝΗ, η διόγκωση συνεχιζόταν, το ίδιο και οι αφόρητοι πόνοι. Περνούσαν οι μέρες και έφτασε η στιγμή να σαραντίσω το μωρό μου. Εκείνη ήταν η μέρα που καθόρισε τη συνέχεια της ζωής μου. Τηλεφώνησε στη μητέρα μου ένας γνωστός μας γιατρός ο οποίος της είπε αν θα μπορούσε να με δει γιατί είχε μάθει για την κατάστασή μου. Και έτσι έγινε, ήρθε με είδε και της είπε να φύγουμε άμεσα στην Αθήνα γιατί ήμουν πραγματικά πολύ άρρωστη».
«Πηγαίνοντας στην Αθήνα και βλέποντας οι γιατροί την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση της υγείας μου, εξήγησαν στους γονείς μου ότι έπασχα από λέμφωμα στο τελευταίο στάδιο και ότι είχαμε αργήσει πολύ να πάμε. Ήταν θέμα ημερών να συμβεί το μοιραίο και θα ήταν προτιμότερο να με πάρουν σπίτι γιατί δεν υπήρχε ελπίδα. Το ίδιο βράδυ ο πατέρας μου μαζί με το σύζυγο μου, πήγαν στο μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη. Έμειναν εκεί έξω όλο το βράδυ και παρακαλούσαν για ένα σημάδι. Και το όνειρο του πατέρα μου το έλεγε καθαρά “Θέλεις να έρθω σαν γιατρός; Θα έρθω! Μην στεναχωριέσαι η κόρη σου θα γίνει καλά!”. Την επομένη το πρωί και πριν επιστρέψουν από το μοναστήρι, με επισκέφθηκε κάποιος γιατρός που δεν είχαμε ξαναδεί και μου είπε “Ήρθα να σου πω πως θα γίνεις καλά”. Ρωτήσαμε τους γιατρούς που με παρακολουθούσαν και δεν είχαν στείλει κανέναν γιατρό από καμία ειδικότητα. Όταν λίγες ώρες αργότερα ο πατέρας μου, μας περιέγραφε το όνειρό του ξέσπασα σε κλάματα. Από εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα ξανά φόβο. Ήξερα ότι θα ζήσω, ήμουν σίγουρη» μας λέει συγκινημένη η Μαρία.
Η ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ
Ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοθεραπείες ενώ η Μαρία υπεβλήθη σε μεταμόσχευση μυελού των οστών. «Ξεκινήσαμε δειλά τις χημειοθεραπείες, αρχικά δεν ανταποκρινόμουν αλλά βρέθηκε το κατάλληλο σχήμα και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Ταυτόχρονα υποβλήθηκα σε ακτινοθεραπείες στους λεμφαδένες των μαστών καθώς και σε ακτινοθεραπείες στο ΚΝΣ (Κεντρικό Νευρικό Σύστημα). Ακολούθησε η αυτόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών» μας διηγείται.
Όλα αυτά την κράτησαν μακριά από το παιδί της για 1,5 χρόνο. «Τον άφησα 40 ημερών και τον είδα όταν ήταν ήδη 5 μηνών. Η πρώτη επίσκεψή μου κράτησε 2 μέρες και τα συναισθήματα μου, αρχικά απέραντη χαρά που τον κρατούσα ξανά στην αγκαλιά μου και λύπη γιατί έπρεπε σύντομα να ξαναφύγω. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης γιατί δεν άντεχα άλλο τους πόνους, δεν άντεχα άλλο τόσο καιρό μακριά από το παιδί μου. Ένα “γιατί” με βασάνιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και η απάντηση ήρθε μόνη της: Κάθε τι που μας συμβαίνει από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, γίνεται για κάποιο λόγο. Πιστεύω ότι η δική μου δοκιμασία και το δικό μου θαύμα με έκανε να πιστέψω ακόμη πιο βαθιά και μαζί με μένα πίστεψαν και πολλοί άλλοι γύρω μου. Και εύχομαι να υπάρξουν άνθρωποι που διαβάζοντας την περιπέτεια μου να πάρουν θάρρος και δύναμη, να αποκτήσουν πίστη στο Θεό και τον εαυτό τους. Να καταλάβουν ότι έχουν πάρα πολλούς λόγους για να ζουν, χρειάζεται απλά να ψάξουν να τους βρουν» μας λέει.
Τη ρωτάμε ποια σκέψη της έδινε δύναμη καθώς περνούσε όλη αυτήν την δοκιμασία. «Για μένα ο γιος μου και η οικογένειά μου ήταν τα ισχυρότερα κίνητρα, αλλά και όλοι οι άνθρωποι, γνωστοί και μη, ήταν δίπλα μου, προσεύχονταν και μου έδειχναν συνεχώς την αγάπη τους. Έχουν περάσει κοντά 5 χρόνια από την περιπέτειά μου αυτή και αισθάνομαι δυνατή, νιώθω καλά και χαμογελάω. Είχα πάρα πολλούς λόγους να παλέψω για να ζήσω και αυτό έκανα και θα συνεχίσω να κάνω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα! Να ζω!».
Αναγέννηση από τα καμένα
Μια καταστροφική πυρκαγιά που ξεκίνησε από… καλώδιο στους Λάκκους το 2003 και για 24ώρες κατέκαιγε ελαιώνες τεσσάρων αιώνων στα Σκορδαλού καταστρέφοντας ό,τι η φύση είχε προσφέρει απλόχερα και οι άνθρωποι με κόπο δημιουργήσει!
Κατέκαψε όχι μόνο όλη την περιουσία της οικογένειας του Πέτρου Μαρινάκη αλλά λόγω της ολικής καταστροφής των περιουσιών της περιοχής, οδήγησε την οικογένεια των τεσσάρων αδερφών να κλείσουν και το ελαιουργείο που διατηρούσαν. Η φωτιά στο πέρασμά της έκανε στάχτη συνολικά εξήντα χιλιάδες ελαιόδεντρα ενετικής περιόδου και μερικούς από τους αρχαιότερους ελαιώνες της Ευρώπης που χάθηκαν μέσα σε μια ημέρα. Μαζί με αυτά χάθηκαν και 150-200 στρέμματα της οικογένειας Μαρινάκη που όπως και δεκάδες άλλοι πληγέντες, βρέθηκε τότε μπροστά στο μεγάλο δίλημμα: ή παρατάμε την καμένη γη ή θα την “ξαναζωντανέψουμε”.
«Μέσα σε μια ημέρα, όλοι οι κόποι μας μηδενίστηκαν. Η φωτιά ξεκίνησε στις 7 το πρωί στις 22 Οκτωβρίου του 2003 και σταμάτησε την επομένη το πρωί. Ό,τι ο πατέρας μου για χρόνια με κοπιώδεις προσπάθειες είχε φυτέψει, χάθηκε. Το ελαιουργείο έκλεισε και αυτό που μας απέμεινε ήταν μόνο τα μηχανήματα» μας λέει ο Πέτρος Μαρινάκης, ένα από τα τέσσερα αδέρφια της οικογένειας.
«Αυτό που σκέφτηκα ήταν πώς θα αξιοποιήσουμε την περιουσία αυτή, την γονική περιουσία του πατέρα μου. Τότε εγώ εργαζόμουν παράλληλα στον τουριστικό κλάδο και τους χειμώνες δούλευα το ελαιουργείο μαζί με τα αδέρφια μου. Βλέπαμε τη φωτιά να κατακαίει τα δέντρα, την περιουσία μας και το μόνο που νοιώθαμε εκείνες τις ώρες ήταν απέραντη λύπη και απερίγραπτη συγκίνηση γιατί όσα είχαν δημιουργήσει γενιές και γενιές, οι πρόγονοι μας, χάθηκαν σε μια στιγμή. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, διότι οι νότιοι άνεμοι που φυσούσαν ήταν εντάσεως 11 Μποφόρ. Σε όλη αυτήν την ιστορία, γι’ αυτόν που στεναχωριόμουν περισσότερο ήταν ο πατέρας μου… Ξέρεις τι είναι να κάνεις κάθε χρόνο 7-8 τόνους λάδι και μετά τη φωτιά αφού δεν είχαμε πια τίποτα, να αγοράζεις το λάδι σου;» θυμάται ο κ. Μαρινάκης.
ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ…
Ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις μέσα του και ό,τι και να συμβεί βρίσκει τη δύναμη και ξεκινάει πάλι από την αρχή, προχωράει, μας λέει. «Προσαρμόστηκα γρήγορα στα νεότερα δεδομένα και προσπαθώντας να έχω σωστή κρίση, σκέφτηκα πώς θα χειριστώ αυτήν την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Έτσι σκέφτηκα, επειδή αγαπούσα και πίστευα πάρα πολύ στη διασύνδεση του τουρισμού με τον πρωτογενή τομέα, να δημιουργήσω ένα Βοτανικό Πάρκο, ένα Κήπο που θα μπορεί ο κόσμος να επισκέπτεται και να γνωρίζει τι παράγεται στον τόπο αυτό, που θα αναδείξει τη χλωρίδα της Κρήτης, δίνοντας αξία στη γη μας».
Με σπουδές στο hospitalitymanagement ο Πέτρος Μαρινάκης, αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του. «Στην αρχή έχοντας την υποστήριξη των αδερφών μου, προκειμένου να βρω πόρους, μετά από μεγάλο κόπο, γιατί εδώ δεν τα ήθελε κανένας, πούλησα τα μηχανήματα του ελαιουργείου στην Αίγυπτο. Άμα θέλει κανείς να κάνει κάτι, δεν τον σταματάει κανείς… Έτσι έβγαλα τα πρώτα χρήματα για να ξεκινήσω, με απίστευτες ώρες προσωπικής δουλειάς, και αφού μελέτησα το κλίμα, βρήκα όλα τα φυτά, φρουτόδεντρα, βότανα και τα φύτεψα. Από μάνγκο, παπάγια μέχρι μηλιές και καστανιές» ανέφερε και πρόσθεσε: «Από την Άνοιξη του 2004, δουλεύαμε ασταμάτητα, νυχθημερόν και τα τέσσερα αδέλφια πηγαίνοντας παράλληλα και στις δουλειές μας, διότι αυτό που προσπαθούσαμε να κάνουμε δεν είχε έσοδα. Ήταν ένα “πηγάδι” που ρίχναμε χρήματα. Έτσι κατάφερα να φυτέψω φυτά από όλον τον κόσμο στη γη μας. Το 2009 θέσαμε σε λειτουργία το εστιατόριο και η επισκεψιμότητα του Πάρκου ξεκίνησε δυναμικά το 2010 και κάθε χρόνο αυξάνεται κατά 20%. Πέρυσι μπήκαν περίπου 25.000 κόσμου». Ουσιαστικά, επτά χρόνια μετά την καταστροφική φωτιά του 2003, η καμένη κάποτε γη της οικογένειας Μαρινάκη άρχισε να ξαναδίνει καρπούς…
«Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει κάποιον είναι το όραμα. Να κάνει πραγματικότητα αυτό που έχει φανταστεί μέσα στο μυαλό του και να ακολουθήσει το ένστικτο του, αυτά που έχει ονειρευτεί», τόνισε.
Σήμερα στο Βοτανικό Πάρκο Κρήτης, ο επισκέπτης, περπατώντας σε ένα καταπράσινο περιβάλλον γνωρίζει περισσότερα από 150 είδη φρουτόδεντρων, δεκάδες βότανα, φαρμακευτικά και καλλωπιστικά φυτά. Και απολαμβάνει το μεγαλείο της Κρητικής γης, που ξανά γεννήθηκε από τα καμένα…
(πηγή: Χανιώτικα Νέα, haniotika–nea.gr)
