-Μάνα φεύγω.
-Ντύθηκες καλά; Έχει αλλάξει ο καιρός.
-Ρε μάνα είναι δυνατόν; Ως πότε θα με ελέγχεις αν ντύθηκα καλά; Συνειδητοποιείς ότι απευθύνεσαι σε έναν άνθρωπο 30 χρονών;
-Εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι. Μην έρθεις μετά και μου πεις κρύωσα.
-Έλεος, καταλαβαίνεις ότι δεν είμαι 5 χρονών πια;
Μάλλον όχι.
Πόσοι από τους νέους της λεγόμενης «χαμένης γενιάς», της γενιάς των μνημονίων, των σημερινών 25-30άρηδων δεν αντιμετωπίζει καθημερινά παρόμοιες καταστάσεις στο σπίτι του; Πόσοι τέτοιοι διάλογοι απείρου κάλλους γίνονται μεταξύ γονέων και ταλαίπωρων τέκνων τα οποία είχαν την ατυχία να συμπέσει η αναμενόμενη περίοδος χειραφέτησης και ανεξαρτητοποίησής τους με το «Success Story»! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η αιφνιδιαστική οικονομική κρίση η οποία έπληξε τη χώρα μας και η απότομη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, πέρα από την αδιαμφισβήτητη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή συνηθειών και τρόπου ζωής ως ένα αντίμετρο σε αυτό το ισχυρότατο και απρόβλεπτο ράπισμα. Καταναλωτικές συμπεριφορές δεκαετιών περιορίστηκαν σημαντικά ή εγκαταλείφθηκαν εντελώς. Το βάρος πλέον δόθηκε στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών αλλά στην κάλυψη των εκθετικά πλέον αυξανόμενων «υποχρεώσεων». Ο ορυμαγδός αυτών των «υποχρεώσεων», φόρων, εισφορών αλληλεγγύης στους δανειστές κα. συνοδεύτηκε από άγρια μείωση του εισοδήματος στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη από ολοκληρωτική κατάργησή του λόγω απόλυσης, διαθεσιμότητας κτλ.
Κατά συνέπεια ο δύστυχος νέος που σε φυσιολογικές συνθήκες θα άνοιγε τα φτερά του και θα πέταγε μακριά από τη φωλιά τώρα όχι μόνο δεν το κάνει αλλά αντιθέτως συμβάλει με το όποιο εισόδημά του στα έξοδά της. Επίσης δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανθρώπων που είχαν βάλει τα θεμέλια για να ξεκινήσουν μία δική τους ζωή νοικιάζοντας ένα σπίτι και αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν ξαναγυρνώντας κάτω από τη φιλόξενη πατρική στέγη. Οικογένειες ολόκληρες πλέον ζουν πλουσιοπάροχα με τη σύνταξη της γιαγιάς απολαμβάνοντας την ιλιγγιώδη ανάπτυξη και τους επαίνους των ξένων αξιωματούχων και άλλων λαμπρών προσωπικοτήτων για το «οικονομικό θαύμα» που συντελείται στην Ελλάδα.
Το γεγονός λοιπόν αυτό της αναγκαστικής παραμονής των νέων στο πατρικό τους σπίτι σε συνδυασμό με τους διαχρονικά ισχυρούς και ανελαστικούς πολλές φορές δεσμούς μέσα στην ελληνική οικογένεια οδηγεί στο φαινόμενο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία παρατεινόμενη «διάπλασις των παίδων». Η συμβίωση και μόνο με τα παιδιά ενεργοποιεί ακούσια στους γονείς το αίσθημα ευθύνης αλλά και ιδιοκτησίας ως προς αυτά, χαρακτηριστικό που συναντάται διαχρονικά μέσα στους κόλπους της ελληνικής οικογένειας και πολύ λιγότερο στις αντίστοιχες κουλτούρες των λαών της δυτικής Ευρώπης.
Αυτό βέβαια δεν είναι απαραιτήτως κακό. Οι οικογενειακοί δεσμοί πρέπει να διατηρούνται ισχυροί διασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο την αλληλοϋποστήριξη και την προστασία των μελλών που έχουν ανάγκη. Η οικογένεια τις περισσότερες φορές αποτελεί τον μοναδικό φορέα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προσφέρει στήριξη σε ένα μέλλος της ανιδιοτελώς. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι στον κανόνα αυτό δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και ότι δεν υπάρχουν οικογένειες που μόνο κατ’ όνομα μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέτοιες.
Συμπερασματικά, η αναγκαστική λόγω των οικονομικών συνθηκών συγκατοίκηση των παιδιών με τους γονείς δημιουργεί αναπόφευκτα περιορισμούς στην ελεύθερη δραστηριότητα και έκφραση των νέων ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά στους νέους αυτούς ανθρώπους πέφτει το βάρος της διεκδίκησης ενός διαφορετικού τρόπου ζωής αλλά και της ανάκτησης αυτών που τόσο αναιτιολόγητα και άδικα στερούνται.
Οι γονείς από τη μεριά τους θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και να προσπαθήσουν στο μέτρο του δυνατού να συνειδητοποιήσουν ότι πλέον δεν μπορούν και δεν πρέπει να έχουν άλλο ρόλο στη ζωή των παιδιών τους πέρα από το συμβουλευτικό. Όμως και πάλι η ευθύνη για κάθε αλλαγή βαρύνει περισσότερο τους νέους. Αυτοί είναι οι πρώτοι που πλήττονται και αυτοί έχουν το καθήκον και την υποχρέωση να διασφαλίσουν μία αξιοπρεπή ζωή και όχι απλά επιβίωση για τους ίδιους αλλά και τις μελλοντικές γενεές.
(το έγραψε και μας το έστειλε ο αναγνώστης Γιώργος Σ.)
