Του Κωνσταντίνου Νάκκα
Δεύτερη μέρα μαθημάτων σήμερα και ο κλήρος έπεσε σε μένα να πάω τα παιδιά μου στο σχολείο. Δημοτικό πάνε και τα δύο, πρώτη ο μικρός, τετάρτη ο μεγάλος. Να ’ναι καλά τα καμάρια μου.
Το κουδούνι χτύπησε στις 8.10 και τα μικρά έτρεξαν από κάθε γωνιά της αυλής για να στριμωχτούν όπως- όπως στη σειρά για προσευχή.
«Δεύτερη μέρα είναι», σκέφτηκα και κάθισα στην προσευχή. Ήθελα να παρακολουθήσω και εγώ, περισσότερο για να εξασφαλίσω ότι το πρωτάκι μου θα μπει στην σωστή τάξη και δεν θα αρχίσει να κυνηγά τα περιστέρια -όπως έκανε ο μεγάλος όταν ήταν στην αντίστοιχη ηλικία- ή δε θα πάει σε κάποια από τις άλλες τάξεις που ήταν οι φίλοι του από το νηπιαγωγείο.
Η προσευχή τελείωσε, η διευθύντρια πήρε το μικρόφωνο από το κοριτσάκι που την είπε και τότε… έσκασε η βόμβα. Ανακοίνωσε, σε μαθητές και γονείς ότι «το ολοήμερο σχολείο θα λειτουργήσει κανονικά από Δευτέρα». Τα πρώτα χαμογελά φάνηκαν στα πρόσωπα των γονιών. Είχαμε όλοι ακούσει διάφορα τις τελευταίες μέρες στα πλαίσια της γνωστής αντικυβερνητικής προπαγάνδας, ότι ο θεσμός του ολοήμερου σχολείου είναι υπό διωγμό. Τώρα, μπροστά σε όλους μας, η διευθύντρια μάς ενημέρωνε ότι το υπουργείο συνεχίζει να στηρίζει το ολοήμερο σχολείο, συνεχίζει να στηρίζει τις οικογένειες των εργαζόμενων γονέων.
Τον είδα τον Πέτρο πώς με κοίταξε. Είναι ο μπαμπάς συμμαθητή του γιού μου στην τετάρτη. Περιφρονητικά, με απαξίωση. Σε παρέα που είχαμε βρεθεί πριν λίγες μέρες τού είχα περιγράψει τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης στον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας. Αυτός ήταν που μου είχε πει ότι όσα λέω αποτελούν «βρωμερή προπαγάνδα των αριστερών» που προσπαθούν να δημιουργήσουν θέμα εκεί που δεν υπάρχει με μόνο στόχο να «δυναμιτίσουν την πατριωτική προσπάθεια της κυβέρνησης για έξοδο της Χώρας από την κρίση, που προσπαθούν να ακυρώσουν τις θυσίες που καθημερινά κάνουν οι Έλληνες πολίτες». Στην ίδια συζήτηση είχε πει μάλιστα το αμίμητο, που με έκπληξη άκουσα έπειτα από τον Υπουργό Παιδείας κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για το Νέο Λύκειο στο Κοινοβούλιο, «ότι η κυβέρνηση με τις παρεμβάσεις της στην Εκπαίδευση επιθυμεί ένα αταξικό σχολείο».
Γρήγορα η προσοχή μου στράφηκε πάλι στην διευθύντρια η οποία δεν είχε τελειώσει την ανακοίνωσή της. «Το ολοήμερο», συνέχισε «θα λειτουργήσει μέχρι τις 2.40».
Παγωμάρα σε όλους μας.
Κάποια μαμά δίπλα μου που μετά έμαθα ότι την έλεγαν Μαρία, μονολόγησε: «μέχρι τις 2.40; και τι θα κάνω τώρα με την δουλειά μου;». Με κοίταξε που την κοίταξα. Χαμογέλασε με δυσκολία. «Τελειώνω στις 4 από το μαγαζί» δικαιολογήθηκε. «Είχα εξασφαλισμένα τα παιδιά εδώ και ερχόμουν κατευθείαν και τα έπαιρνα. Τώρα πρέπει να τα βολέψω ώστε να βάλω κάποιον να μου τα παίρνει πιο νωρίς. Πάλι καλά που η Κατερίνα μου που πάει τετάρτη θα μπορεί να προσέχει τον Νικολάκη μου που πάει πρώτη μέχρι να γυρίσω σπίτι, γιατί…».
Δεν πρόλαβε να συνεχίσει το σχόλιό της καθώς η διευθύντρια συνέχιζε την ανακοίνωσή της. Αυτή τη φορά τα λόγια της ακούστηκαν από το μικρόφωνο πιο δυνατά. Σαν κάποιος να άνοιξε απότομα τη φωνή ώστε να ακούσουμε καλά, να το εμπεδώσουμε.
«Το ολοήμερο θα λειτουργήσει για τις πρώτες τρεις τάξεις του δημοτικού».
Η Μαρία κοκκίνισε. Το μόνο που ψέλλισε κοιτώντας με με απόγνωση ήταν: «και την Κατερίνα που είναι τετάρτη τι θα την κάνω που θα σχολά στη 1.15;».
Κατάλαβα. Έπρεπε να βρει κάποιον να πάρει την Κατερίνα στη 1.15 και μετά κάποιον για τον Νικολάκη στις 2.40 μέχρι αυτή να επιστρέψει σπίτι μετά τις 4.
Την είδα να στρέφεται σε κάτι άλλες μαμάδες που ήταν λίγο πιο πέρα και να τις ρωτάει τι θα κάνουνε μετά από αυτή την εξέλιξη. Ήταν φανερό ότι ανατρεπόταν όλος τους ο οικογενειακός προγραμματισμός.
Ασυναίσθητα συνειδητοποίησα ότι η διευθύντρια δεν είχε σταματήσει να μιλάει. Ήξερα τι είχε μείνει να ανακοινώσει. «Τα τμήματα ένταξης», είπε, «δεν θα λειτουργήσουν» και έκλεισε μικρόφωνό της με το αισιόδοξο μήνυμα «από τα Χριστούγεννα και μετά βλέπουμε».
Τα μικρά όρμηξαν στις τάξεις, οι δασκάλες φώναζαν να προσέχουν στα σκαλιά, οι γονείς κανόνιζαν σε ποιο καφέ θα πιουν το καφεδάκι τους για να τα πούνε και εγώ, αφού είδα το πρωτάκι μου να μπαίνει στην σωστή τάξη, κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Εκεί συνάντησα τον Πέτρο.
«Καλημέρα Πέτρο» είπα. «Πώς είσαι;» τον ρώτησα.
Με κοίταξε με απορία λες και περίμενε να ακούσει κάτι διαφορετικό, κάτι επιβεβαιωτικό της προχθεσινής κουβέντας μας, κάτι σαν «στα έλεγα εγώ αλλά εσύ δεν άκουγες».
Η απάντησή του άμεση, κοφτή. «Ξέρεις τι ποσοστό μαθητών παρακολουθούν το ολοήμερο; Πάρα πολύ μικρό» είπε και απλά έφυγε. Το είπε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, αν και το τώρα που το ξανασκέφτομαι αλλάζω γνώμη.
Το είπε απλά να φύγει από πάνω του, λες και ήθελε να ξορκίσει το κακό.
«Κώστα, Κώστα» άκουσα να με φωνάζουν. Ήταν η Μαρία. Με πλησίασε και με ρώτησε: «Τι να κάνουμε; Εσύ τι θα κάνεις;»
Την κοίταξα με προσοχή. Ήταν φανερή η αγωνία στο πρόσωπό της. Είδα και τους δασκάλους που έμπαιναν στις τάξεις τους που μας κοίταζαν.
«Να στηρίξεις την 3ωρη στάση εργασίας των δασκάλων» της είπα. «Για το ολοήμερο δεν αξίζει ούτε μια μέρα απεργίας, πόσο μάλλον πέντε που θα κάνουν οι καθηγητές των γυμνασίων και των λυκείων».
«Τι λες Κώστα», είπε. «Σοβαρά μιλάς;». Φυσικά και δεν μιλούσα σοβαρά. «Εννοείται ότι μιλάω σοβαρά», απάντησα. «Σκέψου ότι ως ανταμοιβή για την μη στήριξη της απεργίας των συναδέλφων τους στη δευτεροβάθμια, έχουν αυξημένες πιθανότητες να κερδίσουν το ολοήμερο και στις άλλες τάξεις για μετά τα Χριστούγεννα και ποιος ξέρει, ίσως, αν ο Υπουργός είναι πολύ ευχαριστημένος, και μια ώρα ακόμη στο ημερήσιο πρόγραμμα».
«Λες;», είπε προβληματισμένη. Το σκεφτόταν. «Δεν έχεις και άδικο. Τι είναι μέχρι τα Χριστούγεννα; Τρία μηνάκια μόνο» και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της.
«Τι λες Μαρία», της είπα. «Σοβαρά μιλάς;»
(πηγή: constantinosnakkas.blogspot.gr)
