Πολλές οικογένειες έχουν μία ανάμικτη φιλοσοφία για το πώς θα διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπερδεύονται και οι ίδιοι οι γονείς, αλλά πολύ περισσότερο τα παιδιά τους.
Παιδαγωγοί, ύστερα από έρευνες με δεκάδες οικογένειες, έχουν καταλήξει σε τέσσερις τύπους γονέων.
Δείτε σε ποια κατηγορία ανήκετε, δείτε τα λάθη σας και μπορείτε να κάνετε αλλαγές στον τρόπο, που αντιμετωπίζετε τα παιδιά σας.
1) Οι «αποστασιοποιημένοι»
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι γονείς, που αποφεύγουν και παραβλέπουν τα συναισθήματα των παιδιών τους. Τα θεωρούν ασήμαντα, τα αγνοούν η επιθυμούν να εξαφανιστούν γρήγορα όλα τα αρνητικά, όπως για παράδειγμα η λύπη και ο θυμός, χωρίς ταυτόχρονα να ενεργούν εκείνοι προς αυτόν τον στόχο.
Πολλοί, μάλιστα, χρησιμοποιούν διάφορους περισπασμούς, προκειμένου να αναστείλουν τα συναισθήματα αυτά. Άλλοι τα γελοιοποιούν, δεν τα παίρνουν στα σοβαρά ή τα θεωρούν παράλογα. Αισθάνονται άβολα, φοβούνται, ενοχλούνται ή ακόμα και πνίγονται από τα συναισθήματα των παιδιών τους, μάλλον γιατί δεν έχουν κατανοήσει ούτε τα δικά τους. Έτσι δίνουν μεγαλύτερο βάρος στο πώς θα τα ξεπεράσουν και όχι στο βαθύτερο νόημα, που ενδεχομένως έχουν.
Χαρακτηρίζουν τα παιδιά τους «απροσάρμοστα» και δεν επιδιώκουν την επίλυση τού προβλήματος.
Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια τα παιδιά να μαθαίνουν ότι τα συναισθήματά τους είναι λανθασμένα, δίχως αξία και να ντρέπονται για αυτά. Μπορεί να φθάσουν στο σημείο, αργότερα, να πιστέψουν ότι κάτι δεν πάει καλά, ενώ είναι πιθανό να αντιμετωπίζουν στην ενήλικη ζωή τους δυσκολίες στην αντιμετώπισή τους.
2) Οι «επικριτικοί-αποδοκιμαστικοί»
Έχουν πολλά από τα χαρακτηριστικά των «αποστασιοποιημένων» γονιών, αλλά με πολύ πιο αρνητικό τρόπο. Επικρίνουν τις συναισθηματικές εκφράσεις τους, προσπαθούν να τα «συμμορφώσουν» με καλά πρότυπα, τιμωρούν το παιδί τους για τα συναισθήματά του. Περνούν στα μικρά τους ότι τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να έχουν περιορισμένη χρονική διάρκεια, διαφορετικά είναι δείγμα κακού χαρακτήρα. Εκφράζουν την άποψη ότι, για να επιβιώσει κάποιος, πρέπει να είναι σκληρός και ενδιαφέρονται κυρίως να εισπράττουν υπακοή.
Αποτέλεσμα; Τα παιδιά αισθάνονται μειωμένα και δεν μπορούν να διαχειριστούν τις σκέψεις, τα «θέλω» και τα «πρέπει» τους.
3) Οι «επιτρεπτικοί-παραχωρητικοί»
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν όσοι αποδέχονται ελεύθερα κάθε συναισθηματική έκφραση τού παιδιού τους και, μάλιστα, το παρηγορούν, όταν έχει αρνητικές σκέψεις. Προσφέρουν ελάχιστη καθοδήγηση σε θέματα συμπεριφοράς και δεν θέτουν όρια. Δεν του διδάσκουν τρόπους επίλυσης των προβλημάτων του, αλλά ούτε και το βοηθούν να τα λύσει. Πιστεύουν δε ότι το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε με τα αρνητικά συναισθήματα, είναι να περιμένουμε να περάσουν.
Έτσι, όμως, τα παιδιά δεν μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν σε έναν στόχο, να κάνουν φίλους, να κάνουν παρέα με συνομήλικούς τους.
4) Οι «συναισθηματικοί μέντορες»
Αυτοί βλέπουν το πρόβλημα σαν μία ευκαιρία για στενή επικοινωνία, για αυτό αφιερώνουν χρόνο σε ένα λυπημένο, θυμωμένο ή φοβισμένο παιδί. Αυτό προϋποθέτει, φυσικά, να έχουν επίγνωση των δικών τους συναισθημάτων.
Είναι ευαίσθητοι στην εκάστοτε συναισθηματική μετάπτωση του παιδιού τους και πάνω από όλα σέβονται τα συναισθήματά του, δεν κοροϊδεύουν και τα αξιοποιούν για να το βοηθήσουν, να το καθοδηγήσουν και να το διδάξουν τρόπους να επιλύει τα προβλήματά του.
Έτσι τα παιδιά μαθαίνουν να εμπιστεύονται και να χειρίζονται τα συναισθήματά τους, αλλά και να λύνουν τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν.
(πηγή: mother.gr)
