Γράφει η Μαρία Μπαλάση
Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να δούμε, να ακούσουμε το παιδί μας,αλλά ένας αόρατος τοίχος υπήρχε, που μας εμπόδιζε να δούμε, να έρθουμε κοντά, να σταθούμε στο ύψος του και πραγματικά να αγκαλιάσουμε το παιδί μας, το κάθε παιδί και φυσικά τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Το καθημερινό άγχος, οι υπερβολικές απαιτήσεις της ζωής μας, οι προσωπικές ανασφάλειες, οι διάφοροι και τόσο διαφορετικοί ρόλοι που επικαλούμαστε να παίξουμε, είναι όλα αυτά τα μικρά λιθαράκια που χτίζουν έναν μικρό ή μεγάλο τοίχο.
Είναι παράλογο και ανεύθυνο να ζητάμε από το παιδί να γκρεμίσει τον τοίχο αυτό. Ό,τι δύναμη έχει είναι μέσα από μας, τους γονείς, τους μεγάλους. Αυτό όμως είναι και λυτρωτικό, καθώς ο μονόδρομος που διακρίνεται με την αποκλειστική δική μας ευθύνη και κατεύθυνση είναι και το ξεκίνημα να αρχίσουν να «τρέμουν τα θεμέλια» αυτού και κάθε τοίχους που υψώνεται.
Ας σταθούμε πρώτα σε αυτό. Εμείς οι μεγάλοι έχουμε την ευθύνη για την αδυναμία να ακουστούμε και τη δύναμη να έρθουμε στην απέναντι πλευρά και έτσι να δούμε στα μάτια τους, στα λόγια τους την αλήθεια που φωνάζουν και άλλοτε κραυγάζουν με τη σιωπή τους.
Ποτέ η αλήθεια δεν ήταν ένας δρόμος εύκολος και εμείς ποτέ τόσο ανίσχυροι και πραγματικά ανασφαλείς. Μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις και ένοχες ξεχνάμε ή μετριάζουμε όλα αυτά που είχαμε προσφέρει, όλες τις υπέροχες στιγμές, όπως κάθε μικρή επιτυχία του παιδιού μας.
Όλα αυτά που τόσο απλόχερα δώσαμε στα παιδιά μας, να είμαστε σίγουροι ότι έχουν πιάσει τόπο, ότι όλα μας τα νανουρίσματα θα τα ηρεμούν για πάντα και στην ενήλικη ζωή τους. Οι τωρινές φωνές τους, η σιωπή τους, ο θυμός τους μπορεί να είναι γιατί αυτά τα νανουρίσματα μας να ήταν λίγα, πιθανόν να τα σταματήσαμε κάποια στιγμή στη μέση, κουρασμένοι από τις καθημερινές δυσκολίες που όλοι αντιμετωπίζουμε. Ποτέ όμως δεν είναι αργά αφού το μέλλον είναι μπροστά και τα παιδιά μας είναι μόνο το μέλλον.
Να συγχωρέσουμε αληθινά τους εαυτούς μας, να τους αγκαλιάσουμε όπως θα κάναμε με τα παιδιά μας. Μέσα από την αποδοχή του εαυτού μας και τη συγχώρεση προχωράμε σε άλλο δρόμο χωρίς τα ίδια λάθη αφού έχουμε μάθει να τα αναγνωρίζουμε πια και τέλος να τα προσπερνάμε.
Έτσι με καθαρό το νου βλέπουμε, ακούμε τα παιδιά μας και είμαστε έτοιμοι να εκφράσουμε και να δείξουμε όλη μας την αγάπη που «ποτέ δεν κορυφώνεται». Γινόμαστε άξιοι εμπιστοσύνης, που είναι βασικό θεμέλιο κάθε ουσιαστικής σχέσης. Τότε είμαστε καλύτεροι γονείς, έτοιμοι να υπερπηδήσουμε τον τοίχο που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε.
Κέρδος μας, το παιδί νιώθει ότι είναι μια παρουσία υπαρκτή, τα λόγια του και οι πράξεις του έχουν νόημα, έχουν αξία .Είναι ένα άτομο που το αγαπούν, το αποδέχονται, το σέβονται, μαθαίνουν από αυτό το ίδιο.
Γινόμαστε καλύτεροι γονείς, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, όλα γύρω μας γίνονται καλύτερα.
Ο χρόνος ξεκινά…. ώρα να γκρεμίσουμε το τοίχος!
(πηγή: tromaktiko)
