Εκπαιδευτικοί καλούν «πρόθυμους» γονείς να αναλαμβάνουν εργασίες του σχολείου, να πλένουν κουρτίνες, να βάφουν και να καθαρίζουν αίθουσες, να συμπληρώνουν ελλείψεις σε εκπαιδευτικό υλικό του σχολείου
Πολλοί γονείς αναφέρουν για ορισμένους διευθυντές και εκπαιδευτικούς σχολείων, οι οποίοι άτολμοι μπροστά στις δυσκολίες και τις οικονομικές ελλείψεις που αντιμετωπίζουν, καλούν τους γονείς να συνεισφέρουν στον καθαρισμό του σχολείου, σε τεχνικές ανάγκες και ελλείψεις υλικών κλπ.
Όσο κι αν αυτό μπορεί να δείχνει ευαισθησία και φιλότιμο, ξεπερνά τα συνηθισμένα πλαίσια προσφοράς ορισμένων υπηρεσιών, που μερικοί γονείς από αγάπη και ευγενική ανταπόδοση, θέλουν να παρέχουν στο σχολείο των παιδιών τους.
Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να μετατρέπονται –έστω και καλοπροαίρετα- σε επαίτες της καλής διάθεσης και της ευαισθησίας των γονιών των μαθητών τους. Δεν μπορούν να γίνονται το άλλοθι της ανεπάρκειας των δήμων και των αρμόδιων υπουργείων.
Ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια, για τους περισσότερους γονείς στα δημόσια σχολεία –και για τους εκπαιδευτικούς-, έχουν σχεδόν διπλασιαστεί οι φόροι που πληρώνουν στο κράτος, έχουν υποστεί μειώσεις, περικοπές και αφαιρέσεις στα εισοδήματά τους. Έχουν όλοι προσφέρει τόσα πολλά! Τόσα, που αν έπιαναν τόπο, τα σχολεία θα έπρεπε να διαθέτουν τα πάντα!
Κι όλα αυτά που πάνε; Στη χοάνη της τήρησης των μνημονίων; Kαι γι’ αυτό θα δώσουμε κι άλλα;
Οικογένειες που πληρώνουν πλέον τα διπλά σε φόρους και ενώ πνίγονται στα εξαντλητικά ωράρια δουλειάς (όσοι έχουν) και τα χρέη, πρέπει να ξαναπληρώνουν για το δημόσιο σχολείο και να υποβάλλονται να παρέχουν υπηρεσίες που έως τώρα ήταν ευθύνη του κράτους;
Δεν πρόκειται για άρνηση προσφοράς, αλλά για άρνηση μετατροπής του κάθε γονιού σε μόνιμο «χορηγό» των σχολικών αναγκών, με όλο και διευρυνόμενα «καθήκοντα».
Επιπλέον, δεν μπορεί το σχολείο να λειτουργεί σαν Διαγωνισμός «προθύμων» γονιών. Αλλάζουν οι σχέσεις, αλλάζουν οι ρόλοι, αλλάζει ο εκπαιδευτικός του χαρακτήρας με αυτές τις λογικές.
Η προσφορά είναι χαρά και δημιουργία, δεν είναι εκμετάλλευση.
Το σχολείο πρέπει να λειτουργεί και να καλύπτει τις λειτουργικές του ανάγκες αυτοτελώς από τις δημόσιες δαπάνες, χωρίς «πρόθυμους» γονείς και χωρίς εκπαιδευτικούς «επαίτες».
Οι πόροι υπάρχουν και πρέπει κατά προτεραιότητα να αποδίδονται στις κοινωνικές παροχές και την εκπαίδευση.
Τα σχολεία, μαζί με τους γονείς, έχουν υποχρέωση πρώτα-πρώτα να διεκδικήσουν τα αναγκαία χρήματα από τους δημόσιους φορείς που διαχειρίζονται τους φόρους μας, από τους δήμους και τα αρμόδια υπουργεία.
Να πιέσουν ώστε τα χρήματα που έχουμε πληρώσει (ή καλύτερα, μας τα παίρνουν) να πάνε τουλάχιστον στα σχολεία των παιδιών μας, στην μόρφωσή τους και στις συνθήκες που αυτή παρέχεται.
Γι’ αυτό τα δίνουμε! -κι όχι για να εξυπηρετούνται οι κάθε είδους εγχώριοι και ξένοι τοκογλύφοι.
Και μετά, αν και όταν εξαντλήσουν αυτό το δρόμο και εφόσον χρειασθεί κάτι επιπλέον, τότε να συζητήσουν συλλογικά οι γονείς, τι και εάν χρειάζεται να το προσφέρουν.
Αυτό θα είναι και ένα πολύ σπουδαίο μάθημα που θα δώσουν οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές τους και τους γονείς. Της διεκδίκησης του δίκαιου και όχι της υποταγής στο εύκολο (που μπορεί πονηρά να κλείνει το μάτι στην ιδιαίτερη μεταχείριση και την δουλοπρέπεια…)
(πηγή: HalandriPedia)
