Γράφει ο Κώστας Κολιός – Δάσκαλος
Οι κοινωνικο – οικονομικές συνθήκες κάθε εποχής, ορίζουν σε σημαντικό βαθμό και τη βιο – ψυχοσωματική εξέλιξη των ατόμων. Παλιότερα, μιλούσαμε για εφηβική ηλικία και αναφερόμασταν στην ηλικία των δεκατεσσάρων – δεκαοχτώ ετών. Σήμερα, όταν μιλάμε για εφηβεία των αγοριών, την τοποθετούμε από την ηλικία των δώδεκα και για τα κορίτσια από τα δέκα-έντεκα. Είναι ευνόητο πως τα παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού έχουν εισέλθει τα περισσότερα στην εφηβεία και οι συμπεριφορές στο χώρο της οικογένειας αλλά και του σχολείου είναι συχνά «ακατανόητες».
Αρκετοί γονείς, έντρομοι, σπεύδουν να ζητήσουν βοήθεια από τον σχολικό ψυχολόγο, ενώ άλλοι ανήμποροι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της θυμικής καταιγίδας, την αποδίδουν στις κακές παρέες ή στο αδιάφορο σχολείο και αντιδρούν με ποινές, με λεκτικές προσβολές ή το χειρότερο με άρση της εμπιστοσύνης στο παραβατικό παιδί τους. Στα σχολεία που έχουν τη δυνατότητα να συνεργάζονται με ψυχολόγο, τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Ο γονέας θα ενημερωθεί υπεύθυνα για την εικόνα του παιδιού και, αφού του δοθούν οι ενδεικνυόμενες οδηγίες, θα αντιμετωπίσει την εικόνα με τη δέουσα προσοχή και σύνεση που απαιτείται.
Ωστόσο, εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι πως οι αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού έχουν να κάνουν με μια σύνθετη ψυχο-πνευματική διαδικασία που οφείλεται σε εσωγενή και εξωγενή αίτια. Ας μη μας διαφεύγει ότι το παιδί στην εποχή μας δέχεται έναν καταιγισμό πληροφοριών, από το κοινωνικό περιβάλλον αλλά και από ποικίλους διαδικτυακούς τόπους. Επόμενο είναι να παραπαίει μπροστά σε αυτό το πληροφοριακό «τσουνάμι» και να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και αδυναμία να αντιδράσει ορθολογικά. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να χειριστούν με «χειρουργική» φροντίδα τις μαθητικές εκτροπές. Δεν πρέπει να στιγματιστεί το παιδί για οποιαδήποτε παραβατική ενέργεια, αλλά να διερευνηθούν τα αίτια και να αναλυθούν οι συνέπειες της πράξης, για να γίνει αβίαστα η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθύνης από το μαθητή. Στην ενημέρωση του γονέα η παρουσίαση της συμπεριφοράς θα πρέπει να είναι ακριβής και να γίνεται με διακριτικότητα και εχεμύθεια. Αν εμπλέκονται και άλλοι γονείς, επιβάλλεται οι ενημερώσεις να γίνονται ατομικά και ποτέ ομαδικά. Σε δύσκολες περιπτώσεις, που διακυβεύονται ζητήματα μείζονος αξίας ( π.χ. η ζωή ) οι εκπαιδευτικοί ζητούν τη βοήθεια του σχολικού ψυχολόγου και από κοινού συντονίζουν τις δράσεις τους, για να αποτρέψουν απονενοημένα διαβήματα των απογοητευμένων νέων.
