Βλέποντας τον κόσμο σήμερα βλέπω παράνοια.
Παράνοια είναι το να κάνεις κάτι χίλιες φορές με το ίδιο αποτέλεσμα και να πιστεύεις ότι την χιλιοστή πρώτη θα βγει κάτι διαφορετικό.
Βλέπω παιδιά που δεν βρίσκουν δουλειά, γιατί αφενός δεν βρίσκουν τον λόγο να τους εκμεταλλεύονται για ένα κομμάτι ψωμί και αφετέρου είναι ικανοποιημένοι κάτω από την οικονομική προστασία των γονέων τους.
Βλέπω νέους να μην κάνουν αυτό που ονειρεύονται γιατί ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουν.
Καθηλωμένοι και ανίκανοι να κυνηγήσουν αυτά που τους αξίζουν αφού βρίσκουν συνέχεια στους τοίχους ενός καλοστημένου κόλπου που ονομάζουμε χρηματο-οικονομικό σύστημα.
Δεν προσδοκούμε πια την πρόοδο του συνόλου, παρά μόνο το προσωπικό μας συμφέρον.
Έχουμε ξενοποιηθεί, έχουμε απαξιώσει την έννοια της κοινωνίας, την έννοια της ευγενούς άμιλλας και τώρα πια που κοντεύουμε στο ναδίρ, προσπαθούμε να αντιδράσουμε αλλά δεν ξέρουμε πως.
Δεν ξέρουμε πως, γιατί δεν μας έμαθε κανείς.
Οι μόνες γνώσεις που πήραμε είναι οι τυποποιημένες, αυτές που θα μας βάλουν στο εργασιακό παζάρι και όχι αυτές που χρειαζόμαστε για να εξελιχθούμε σε υγιεινά σκεπτόμενους ανθρώπους.
Και όσο πιο μακριά βρισκόμαστε από την επιστήμη τόσο μας προσελκύουν δράσεις που απλά μας κάνουν να μην σκεφτόμαστε τα πραγματικά μας προβλήματα, οδηγημένοι σε μία κατάσταση πλήρους απάθειας.
Αν αυτό προσπάθησαν να καταφέρουν οι μεγάλοι του κόσμου, τότε λυπηρώς θα παραδεχτώ ότι τα έχουν καταφέρει.
Το μόνο που μας μένει είναι να εκφράσουμε την ενέργεια που έχουμε μέσα μας σε ότι θεωρούμε εμείς σωστό και άξιο αυτής της ενέργειας. Άλλοτε σε video games, άλλοτε στα clubs, άλλοτε στα πάρτυ, άλλοτε στις πορείες με σκοπό να τα σπάσουμε, άλλοτε στα γήπεδα.
Έτσι μένουμε άπραγοι, έρμαια στις εντολές άλλων γενεών, καταδικασμένοι να κάνουμε τα ίδια λάθη με αυτά των πατεράδων μας.
Είμαστε άπειροι στην ζωή, μικροί στα μάτια μας και δεν μπορούμε να πιστέψουμε στο παραμύθι του Δαβίδ και του Γολιάθ. Δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας, γιατί πάντα έπρεπε να επιβεβαιώνουμε στους γύρο μας την αξία μας χωρίς πάντα να τα καταφέρνουμε, βλέποντας τις περισσότερες φορές την απογοήτευση στα μάτια των γονιών και των δασκάλων μας. Μας κατηγορούν ότι δεν προσέχουμε, ότι δεν κάνουμε αυτά που πρέπει, ότι η γενιά μας έμαθε στην τεμπελιά.
Έχουμε τόσα πολλά όμως να δώσουμε.
Τόσα πολλά που θέλουμε να κάνουμε αλλά δεν μπορούμε.
Παρόλα αυτά, η εικόνα που δείχνουμε είναι ότι όντως είμαστε τεμπέληδες, αφού τα θέλω και τα όνειρα δεν μετράνε στον κόσμο που ζούμε. Δεν μετράνε οι ιδέες που βγαίνουν από τα αμφιθέατρα και τις συζητήσεις στα πάρκα, δεν μετράνε οι ελπίδες μας, δεν μετράνε οι ζωές μας όσο δεν αναπαράγουμε την σάπια κοινωνία που ζούμε.
Παρόλα αυτά όμως, όσο ο χρόνος κυλάει, όλο και περισσότεροι νέοι ψάχνουν, αναζητούν τι είναι αυτά που δεν μας λένε ότι υπάρχουν. Ζητάμε διαφορετικά πράγματα από το μέλλον γιατί η τεχνολογία μας το επιτρέπει.
Θέλουμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία που όλοι θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες και όχι τις ευκαιρίες που μπορεί κάποιος να αγοράσει.
Θέλουμε έναν διαφορετικά κόσμο, μακριά από φανταστικές οικονομικές κρίσεις, μακριά από ρατσισμούς και εθνικισμούς, μακριά από πολέμους και πείνα.
Χρησιμοποιούμε μέσα που παλιότερα δεν υπήρχαν, παίρνοντας γνώσεις που δεν θα μας έδιναν ποτέ τα κατευθυνόμενα μέσα εκπαίδευσης.
Μέσω του διαδικτύου και της απίστευτα γρήγορης μετάδοσης πληροφοριών, μαθαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε με τις ίδιες νόρμες, τα ίδια πρότυπα. Μαθαίνουμε ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι να λειτουργήσει η κοινωνία, με την επιστήμη και την έρευνα να παίρνουν την θέση της πολιτικής και των δημοσκοπήσεων. Καταλαβαίνουμε πλέον ότι για να λυθούν τα προβλήματα που έχει η ανθρωπότητα πρέπει να λειτουργήσουμε ως είδος, εξαλείφοντας το κέρδος ως κινητήρια δύναμη για οποιαδήποτε δράση.
Μαθαίνουμε ότι η ευτυχία δεν έρχεται μέσα από τον ατελείωτο καταναλωτισμό αλλά από την ευτυχία των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας.
Η λογική μας μετασχηματίστηκε σε κάτι πρωτόγνωρο, σε κάτι που χρειάζεται το είδος για να επιζήσει χωρίς να καταστρέψει τον μόνο πλανήτη που γνωρίζουμε ότι μπορεί να συντηρήσει την ζωή.
Μην ξεγράφετε τους νέους ακόμα.
Ξυπνάμε, και όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε και περισσότεροι.
Περιμένουμε, σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, ψάχνουμε τον δρόμο για την επιφάνεια…
Στάθης Κραβαρίτης
(Από την ιστοσελίδα: http://www.ramnousia.com)
