Ο Δαίδαλος ήταν ένας ξακουστός στην εποχή του αρχιτέκτονας και γλύπτης.
Λένε πως η ίδια η Θεά Αθηνά του είχε διδάξει την τέχνη του. Στο εργαστήρι του μαθήτευσαν πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες και γλύπτες εκείνης της εποχής.
Κατά τον μύθο, ο Δαίδαλος είχε έναν μαθητή, τον Τάλω, ο οποίος εξελισσότανε σε άριστο τεχνίτη και γλύπτη. Λέγεται λοιπόν ότι θέλοντας να τον ξεφορτωθεί τον γκρέμισε από τα βράχια της Ακρόπολης.
Για το έγκλημά του καταδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο, το Ανώτατο Δικαστήριο των Αθηνών και κατέφυγε στην Κρήτη όπου βρήκε καταφύγιο στον βασιλιά Μίνωα.
Ο Μίνωας υποδέχτηκε τον Δαίδαλο με μεγάλες τιμές και του ανέθεσε να σχεδιάσει το παλάτι της Κνωσού και τον Λαβύρινθο, ένα μεγαλειώδες κτίριο με αμέτρητες στοές κατασκευασμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι αδύνατον να βρουν την έξοδο όσοι δεν την γνώριζαν.
Εκεί φυλάκισε ο Μίνωας τον Μινώταυρο, γιο της γυναίκας του Πασιφάης, που ήταν ένα φοβερό τέρας με κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπου και τρεφόταν με ανθρώπινη σάρκα.
Σύντομα ο Δαίδαλος έπεσε στη δυσμένεια του βασιλιά Μίνωα. Ο λόγος ήταν ότι συμβούλεψε την Αριάδνη, την κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης να δώσει στον Θησέα ένα κουβάρι νήμα, τον περίφημο «μίτο της Αριάδνης», που ο Θησέας έδεσε στην είσοδο του Λαβύρινθου. Ξετυλίγοντας σιγά-σιγά έφτασε στο μέρος που κοιμόταν ο Μινώταυρος και τον σκότωσε. Στο γυρισμό, μαζεύοντας το νήμα, κατόρθωσε να βρει τον δρόμο της επιστροφής.
Οργισμένος ο Μίνωας έκλεισε τον Δαίδαλο στον Λαβύρινθο μαζί με το νεαρό Ίκαρο.
Στη φυλακή ο Δαίδαλος άρχισε να μηχανεύεται τρόπους προκειμένου να ξεφύγουν από την φυλακή τους. Σύντομα κατάλαβε ότι ο μόνος δυνατός τρόπος διαφυγής τους ήταν από τον αέρα. Αλλά πώς; Παρατηρώντας το πέταγμα των πουλιών σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κατασκευάσει μια συσκευή που θα επέτρεπε στον ίδιο και το γιο του να φύγουν από το νησί πετώντας και να φτάσουν σε άλλα μέρη.
Έτσι, βάζοντας σε ενέργεια την ευφυΐα του, δεν άργησε να κατασκευάσει και για τους δύο γιγάντια φτερά από κλαριά λυγαριάς και πανί, τα οποία κόλλησε με κερί. Έμαθε στον Ίκαρο να πετά και τον συμβούλεψε να μην πετάξει πολύ ψηλά, γιατί ο Ήλιος θα έλιωνε το κερί των φτερών του και θα έπεφτε στη θάλασσα, αλλά ούτε και πολύ χαμηλά, γιατί το νερό της θάλασσας θα έβρεχε τα φτερά του, κάνοντάς τα βαριά και δυσκολεύοντας το πέταγμά του.
Έτσι μια μέρα, όταν και οι δύο ένιωσαν έτοιμοι, φόρεσαν τα φτερά τους και πέταξαν μαζί πάνω από την φυλακή τους προς την ελευθερία. Το θέαμα από ψηλά ήταν μοναδικό και το ταξίδι τους στους ουρανούς ανεπανάληπτο.
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία, που ο άνθρωπος έσχιζε τους αιθέρες και κατακτούσε τους ουράνιους δρόμους. Άφηναν πίσω τους την σκλαβιά και ταξίδευαν για τόπους μακρινούς, αγαπημένους κι ονειρεμένους.
Ο Δαίδαλος πετούσε σε μέσο ύψος, ο Ίκαρος όμως που λαχταρούσε την περιπέτεια, αγνόησε τις συμβουλές του πατέρα του και άρχισε να πετά ψηλά, ανέβηκε ψηλότερα…
Μάταια ο Δαίδαλος του φώναζε να κατέβει. Ο ήλιος μαλάκωσε το κερί που συγκρατούσε τα φτερά του και ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε.
Ο Δαίδαλος έψαχνε το θαλασσοπνιγμένο του γιο για μέρες, παρακαλώντας τους θεούς να τον βοηθήσουν να τον βρει. Οι Ωκεανίδες λυπήθηκαν τον Δαίδαλο και έβγαλαν το πτώμα του στο νησί Ιχθυόεσσα. Ο δύστυχος πατέρας, έθαψε το σώμα του γιού του στο νησί που από τότε ονομάστηκε Ικαρία και η θάλασσα που το περιβάλλει Ικάριο Πέλαγος.
Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος θεωρούνται οι μακρινοί πρόγονοι των αεροπόρων. Πολλά, πάρα πολλά χρόνια αργότερα, ένα χειμωνιάτικο πρωινό της Πέμπτης 17 Δεκεμβρίου 1903 στην Βόρεια Καρολίνα της Αμερικής, οι αδελφοί Ράιτ πέτυχαν να πετάξουν για ένα μόνο λεπτό διασχίζοντας 280 μέτρα. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της αεροπλοΐας που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Όμως ήταν η τέχνη του Δαίδαλου που έδωσε στον άνθρωπο τα φτερά του νου και της ψυχής καθώς και το όραμα να πετάξει όπως τα πουλιά και να κατακτήσει τους αιθέρες.
