Από αρχαιοτάτων χρόνων ως και το Μεσαίωνα, η άμυνα μιας χώρας εναντίον των επιδρομέων, ήταν κυρίως τα τείχη που την κύκλωναν. Τα τείχη αυτά χτίζονταν συνήθως με τη βοήθεια των σκλάβων και των αιχμαλώτων που συλλαμβάνονταν στις μάχες. Όμως οι μηχανικοί ανήκαν απαραίτητα στο στενό περιβάλλον του άρχοντα ή του βασιλιά, που κυβερνούσε τη χώρα. Τέτοιοι πασίγνωστοι μηχανικοί, όπως ο Αθηναίος Αριστόβουλος – ένας από αυτούς που έχτισαν τα μεγάλα τείχη του Πειραιά – ο Λαύσακος, που ήταν στενός φίλος του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και ο Ναρσής, που υπηρετούσε κοντά στον Λέοντα Σγουρό. Όταν αυτός κυνηγημένος από τους Φράγκους κλείστηκε στον Ακροκόρινθο, ο Ναρσής του πρότεινε ένα σχέδιο
φρουρίου που έγινε αμέσως δεκτό. Το χτίσιμό του κράτησε ολόκληρο χρόνο κι όταν τέλειωσε, αποδείχτηκε, πράγματι πως ήταν απόρθητο. Στα τείχη του φρουρίου ο Ναρσής έκανε και μια καινοτομία εκπληκτική για την εποχή του. Σε ορισμένα σημεία τοποθέτησε μερικούς μυστικούς σωλήνες, από κεραμόχωμα, που χωρίς να φαίνονται, έφταναν ως κάτω στα υπόγεια, τα οποία χρησίμευαν ως φυλακές. Όταν λοιπόν κανείς βρισκόταν επάνω στις επάλξεις του πύργου, μπορούσε να ακούσει μέσα από τους σωλήνες ότι λεγόταν από τους αιχμαλώτους που ήταν κλεισμένοι στα υπόγεια. Ήταν, σαν να λέμε, ένα είδος «κρυφού μικροφώνου» της εποχής του. Στις μέρες μας η έκφραση «και οι τοίχοι έχουν αυτιά» χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να πούμε ότι πρέπει να προσέχουμε προκειμένου να μη γίνει γνωστό κάποιο μυστικό μας.
