Όταν ο Πλάτωνας πήγε ηλικιωμένος για τελευταία φορά στην Ολυμπία, του έγινε μοναδική υποδοχή, γιατί στα νιάτα του ήταν ξακουστός ακοντιστής και νικητής δύο φορές στα Πύθια και μια φορά στα Νέμεα. Καμιά τιμή στην αρχαιότητα δεν είχε την αξία του τίτλου «Ολυμπιονίκης». Οι νικητές, όταν γύριζαν στην πόλη τους, είχαν το δικαίωμα να φορούν πορφύρα και στεφάνι, γκρέμιζαν ένα μέρος του τοίχου της πόλης για να περάσει η πομπή τους και έστηναν το άγαλμά τους στην αγορά. Οι Ολυμπιονίκες της Σπάρτης πολεμούσαν κοντά στο βασιλιά. Στην Αθήνα τους έτρεφαν δωρεάν, μέχρι να πεθάνουν, όπως ακριβώς γινόταν και με τους μεγάλους άνδρες του Πρυτανείου. Λίγο προτού οι αθλητές μπουν στο στίβο, πολλοί θεατές απ’ έξω από το στάδιο έβαζαν μεγάλα στοιχήματα, για τον έναν ή τον άλλο αθλητή, όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις και σήμερα. Πολλοί ακόμα πήγαιναν στα διάφορα μαντεία για να μάθουν τον νικητή. Οι «μάντισσες» τότε βουτούσαν τα νύχια τους σε δαφνέλαιο, τα έβαζαν κοντά στη μύτη τους κι έπεφταν σ’ ένα είδος λήθαργου και στη συνέχεια έλεγαν το όνομα του νικητή.
