paidevo.gr | kids

Από τα πανάρχαια χρόνια, ο λύκος έχει πλουτίσει τουςμύθους, τις παραδόσεις και τα παραμύθια των λαών όλου του κόσμου. Εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι το ζώο που συμβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελεύθερων ανθρώπων, δηλαδή την αξιοπρέπεια, τηναφοσίωση, την επιμονή και τη γενναιότητα.

Υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Πριν από μερικούς αιώνες, ο λύκος ζούσε σε όλα τα μέρη του Βορείου Ημισφαιρίου. Από τον 14ο αιώνα και ύστερα από συστηματικές προσπάθειες εξόντωσής του, εξαφανίστηκε από 14 χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης, ενώ στις χώρες που ζει σήμερα, ο πληθυσμός του έχει μειωθεί δραματικά.

Στην Ελλάδα, ο λύκος ζει πια μόνο σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές. Πριν το 1924 ο πληθυσμός του εξαπλωνόταν με γρήγορους ρυθμούς σε όλες τις ηπειρωτικές περιοχές. Τη χρονιά εκείνη ξεκίνησε η επικήρυξή του, μαζί με άλλα «επιβλαβή» είδη, όπως η αλεπού, το τσακάλι και το κουνάβι. Μέχρι το 1981 η χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων που περιείχαν στρυχνίνη ήταν από τις πιο διαδεδομένες πρακτικές θανάτωσης. Αποτέλεσμα της επικήρυξης ήταν η οριστική εξαφάνιση του λύκου από την Πελοπόννησο, ήδη από το 1940. Για αρκετές δεκαετίες η εξόντωση των λύκων γινόταν με δόκανα και δολώματα, κυρίως από τους κατοίκους των αγροτικών περιοχών.  Με την επίδειξη μάλιστα μελών του ζώου στα κατά τόπους δασαρχεία, εισέπρατταν αμοιβή. Το 1993 απαγορεύτηκε η εξόντωσή του, με την ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της κοινοτικής οδηγίας για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων, καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας. Έτσι, και ο λύκος συμπεριλήφθηκε στη λίστα των απειλούμενων ειδών που προστατεύονται. Ο λύκος αποτελεί το μεγαλύτερο σε μέγεθοε εκπρόσωπο της οικογένειας των κυνοειδών (Canidae), και χαρακτηρίζεται από υψηλή νοημοσύνη και ανεπτυγμένη κοινωνική οργάνωση.

Το μήκος του φτάνει έως 160 εκατοστά και το βάρος του μπορεί να υπερβεί τα 60 κιλά. Διαθέτει μεγάλο κεφάλι και δυνατά σαγόνια (δύο φορές πιο ισχυρό δάγκωμα από αυτό του σκύλου), στενό στέρνο, ψηλά πόδια και ελαφρύ σκελετό. Κινείται τρέχοντας ή περπατώντας γρήγορα 8 με 10 ώρες την ημέρα, διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα.

Οι λύκοι ζουν σε αγέλες. Στον πυρήνα κάθε αγέλης είναι το κυρίαρχο αναπαραγωγικό ζεύγος, που μπορεί να παραμείνει μαζί για όλη του τη ζωή. Ο λύκος φτάνει σε αναπαραγωγική ηλικία μετά τους 22 μήνες. Η λύκαινα γεννά μια φορά το χρόνο, την άνοιξη, συνήθως μετά από κύηση 63 ημερών, κατά μέσο όρο 3 έως 7 μικρά.

Ενώ ο λύκος είναι σαρκοφάγος, έχει εξελιχθεί ώστε να τρέφεται κυρίως με άγρια φυτοφάγα ζώα. Όταν δεν βρίσκει, τότε στρέφεται σε μικρά κτηνοτροφικά ζώα, δηλαδή πρόβατα, κατσίκες, κότες κλπ. Δεν είναι λίγες οι φορές που, όταν δυσκολεύεται να βρει τροφή για εκείνον και τα μικρά του, τρέφεται με σκουπίδια ή νεκρά ζώα. Επιπλέον διαθέτει ανεπτυγμένη ακοή και όσφρηση και είναι σε θέση να εντοπίσει κινούμενα αντικείμενα από πολύ μεγάλες αποστάσεις.

Στις μέρες μας, δυστυχώς, ο «κακός λύκος» των παραμυθιών δεν είναι παρά ένα τρωτό είδος που χρειάζεται προστασία.

Με εξαφάνιση απειλείται το άλογο της φυλής της Σκύρου – ένα μικρόσωμο πόνεϊ που δεν ξεπερνά το ένα μέτρο και τέσσερα εκατοστά και έχει καφεκόκκινο χρώμα και μακριά χαίτη – καθώς ο πληθυσμός του μειώνεται συνεχώς.

Το σκυριανό αλογάκι το χρησιμοποιούσαν στη Σκύρο ως μεταφορικό μέσο, ωστόσο αντικαταστάθηκε μετά το 1970 από τις μηχανές.
Παράλληλα με τον περιορισμό της χρήσης του ως μεταφορικό μέσο, υπέστη και ένα ακόμη πλήγμα από τις συνεχείς διασταυρώσεις του με γαϊδούρια με αποτέλεσμα να μειώνεται ο συνολικός πληθυσμός του.
Μία ακόμη αιτία για τον περιορισμό του είδους είναι οι περιπτώσεις αιμομιξίας μεταξύ συγγενικών αλόγων της ίδιας ράτσας, που παρατηρούνται σε πληθυσμούς ζώων που ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον.

Τα παραπάνω ανέφερε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η Καθηγήτρια Γεωπονίας, κ. Μελπομένη Αυδή, με αφορμή τη συνεργασία μεταξύ του Εργαστηρίου Φυσιολογίας Αναπαραγωγής Αγροτικών Ζώων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της νομαρχίας Θεσσαλονίκης με σκοπό τη διάσωση και προστασία του αλόγου της Σκύρου και την ευαισθητοποίηση των μαθητών του νομού για το θέμα.

Σήμερα, σε όλη την Ελλάδα ο αριθμός των Σκυριανών αλόγων δεν ξεπερνάταδιακόσια, τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ορίσει ως όριο επικινδυνότητας για την εξαφάνιση μιας φυλής τα 1000 ζώα.
Από αυτά τα 137 ζουν στη Σκύρο, σύμφωνα με την απογραφή του υπουργείου Γεωργίας το 1988.
Τα υπόλοιπα βρίσκονται σε εκτροφεία στη Θεσσαλονίκη, την Κέρκυρα και τη Λάρισα.

Στη Θεσσαλονίκη τα πρώτα τρία αλογάκια της Σκύρου εκτρέφονταν σε μονάδα που είχε δημιουργηθεί στο ξενοδοχειακό συγκρότημα «Πόρτο Καρράς» της Χαλκιδικής.
Εκεί άρχισαν να αναπαράγονται, φτάνοντας τον πληθυσμό των 40.
Τα άλογα αυτά δωρήθηκαν το 1988 στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μεταφέρθηκαν στις εγκαταστάσεις του αγροκτήματός του.
Τότε ξεκίνησε μια συστηματική προσπάθεια του Εργαστηρίου Φυσιολογίας Αναπαραγωγής Αγροτικών Ζώων για την καταγραφή τους, την ταυτοποίηση του DNA τους και την δημιουργία των πρώτων γενεαλογικών τους βιβλίων.

«Η φυλή των αλόγων αυτών ανήκει στην οικολογική αλυσίδα. Είναι ανάγκη να υπάρχουν, είναι ανάγκη να τα προστατέψουμε», αναφέρει η κ. Αυδή και σημειώνει ότι υπάρχουν δράσεις που μπορούν να προωθηθούν προς την κατεύθυνση αυτή.
Συγκεκριμένα, τόνισε ότι τα αλογάκια της Σκύρου μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ενέργειες αγροτουρισμού αλλά και για ιππασία, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέχει οικονομικά κίνητρα και επιδοτήσεις στους εκτροφείς τους.

Παράλληλα, σύμφωνα με την κ. Αυδή, το υπουργείο Γεωργίας εξετάζει δυνατότητες συνεργασίας με το Εργαστήριο Φυσιολογίας και Αναπαραγωγής Αγροτικών Ζώων του ΑΠΘ προκειμένου να συσταθεί επιστημονική επιτροπή.
Η τελευταία, σε συνεργασία με τους φορείς της Σκύρου, θα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε διάλογο για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τη διάσωση του αλόγου της Σκύρου.

Κείμενο – Φωτογραφίες: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Το άλογο είναι θηλαστικό περισσοδάκτυλο και ανήκει στην οικογένεια των ιππιδών. Θεωρείται από τα πρώτα σχεδόν ζώα που έχουν εξημερωθεί και ζουν κοντά στον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια τώρα. Ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί έναν από τους πιο πολύτιμους και πιστούς βοηθούς του ανθρώπου.

Όπως και στα παλιά τα χρόνια, έτσι και σήμερα, το άλογο χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο στις αγροτικές δουλειές, για να σέρνει το αλέτρι στο χωράφι σαν μεταφορικό μέσο για μικρές και μεγάλες αποστάσεις, για τη μεταφορά ανθρώπων ή εμπορευμάτων κλπ.

Οπωσδήποτε σήμερα, με την εξέλιξη των μηχανών, το άλογο δεν έχει πια την ίδια αξία που είχε πριν από μερικά χρόνια ακόμη. Άλλωστε ο αριθμός των αλόγων σ’ ολόκληρο τον κόσμο συνεχώς μειώνεται. Σήμερα στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες το άλογο χρησιμοποιείται ελάχιστα για γεωργικές εργασίες, ενώ χρησιμοποιείται κυρίως για ιππασία ή άλλου είδους σπορ.

Το σώμα του αλόγου είναι πολύ αρμονικό και καλύπτεται από κοντό και λείο τρίχωμα, που έχει διάφορα χρώματα, κυρίως όμως, άσπρο, μαύρο ή καφέ ή συνδυασμούς των παραπάνω χρωμάτων. Το κεφάλι του είναι σχετικά μακρύ και λεπτό, τα αυτιά του ίσια μικρά και μυτερά με κατεύθυνση προς τα επάνω.

Από τη θέση, που έχουν τα αυτιά του αλόγου, είναι δυνατό να μαντέψουμε τη ψυχική του κατάσταση και τη διάθεσή του. Όταν το άλογο είναι φοβισμένο, τότε τα αυτιά του είναι τεντωμένα, έτοιμα να πεταχτούν προς τα επάνω. Όταν είναι απλώς ανασηκωμένα και κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, έτοιμα να συλλάβουν και τον παραμικρό θόρυβο, τότε δείχνουν ότι το άλογο είναι ανήσυχο, χωρίς όμως και νάναι φοβισμένο. Όταν τ’ αυτιά του είναι κατεβασμένα κι έχουν πάρει σχεδόν οριζόντια θέση, τότε σημαίνει ότι το άλογο είναι πολύ κουρασμένο, αλλά και απόλυτο ήρεμο.

Ο τράχηλος του αλόγου είναι μακρύς, λεπτός και δυνατός, ενώ στην άκρη έχει τη χαίτη. Η οδοντοστοιχία των αρσενικών είναι πλήρης, που σημαίνει ότι έχει όλα τα είδη των δοντιών, ενώ στα θηλυκά, στις φοράδες, δεν είναι πλήρης. Σε κάθε σιαγόνα έχει 6 κοπτήρες που του χρησιμεύουν για να κόβει το χορτάρι, όταν βοσκάει, δύο κυνόδοντες, που δεν είναι καλά αναπτυγμένοι και που του είναι τελείως άχρηστοι πλέον και συνεχώς εκφυλίζονται. Από τα δόντια είναι δυνατό να εξακριβωθεί και η ηλικία του αλόγου, με αρκετά μεγάλη ακρίβεια. Ανάμεσα στους κοπτήρες και στον κυνόδοντα υπάρχει ένα κενό, που μπαίνει το σίδερο του χαλιναριού. Στα προϊστορικά άλογα στη θέση αυτή υπήρχε κάποιο άλλο δόντι, που σήμερα πλέον έχει εξαφανιστεί.

Επειδή το άλογο χρησίμευε πάντα σαν κινητήρια δύναμη, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, δινόταν μεγάλη σημασία στην κατασκευή των ποδιών του. Τα πόδια του αλόγου πρέπει να είναι λεπτά, αλλά και δυνατά, ευλύγιστα και πολύ στερεά. Τα πόδια του αλόγου καταλήγουν σε οπλές, που πρέπει να είναι σκληρές, γερές και πολύ καλά αναπτυγμένες.

Το άλογο είναι αποκλειστικά χορτοφάγο ζώο. Το άλογο, σε αντίθεση με τα άλλα ζώα, παρουσιάζει διάφορα είδη βηματισμών. Οι βηματισμοί αυτοί εξαρτώνται, βασικά, από το μήκος του δρασκελισμού που κάνει το άλογο. Με το μέσο δρασκελισμό που κάνει το άλογο, όταν περπατάει κανονικά, ακούγονται να πατάνε στη γη και τα τέσσερα πόδια του αλόγου, ακούγονται δηλαδή οι χαρακτηριστικοί τέσσερις χτύποι. Με το βηματισμό αυτό το άλογο αναπτύσσει ταχύτητα μέχρι 6- 7 χιλιόμετρα την ώρα. Υπάρχει κατόπιν ο μικρός δρασκελισμός, όπου ακούγονται σχεδόν μαζί τρία χτυπήματα και το ακολουθεί κατόπιν ένα. Αυτό σημαίνει ότι με το βηματισμό αυτό πατάνε σχεδόν συγχρόνως στη γη τρία πόδια του αλόγου, ενώ το ένα είναι μετέωρο.

Τέλος, υπάρχει ο μεγάλος δρασκελισμός, όπου ακούγονται τα χτυπήματα των ποδιών ανά δύο. Στην περίπτωση αυτή το άλογο αναπτύσσει τη μεγαλύτερή του δυνατή ταχύτητα, ενώ συγχρόνως έχει πολύ μικρή ισορροπία, γιατί πλέον στηρίζεται κάθε φορά μόνο στα δύο διαγώνια πόδια του. Με βάση λοιπόν το δρασκελισμό του αλόγου, υπάρχουν οι παρακάτω τύποι βαδίσματος: το βάδην, το τροχάδην και ο καλπασμός. Υπάρχει φυσικά και τέταρτος τύπος βαδίσματος, το πλάγιο βάδισμα, αλλά, για να το καταφέρει το άλογο, χρειάζεται ειδική εκπαίδευση.

Πριν από 60 εκατομμύρια χρόνια εμφανίστηκε πάνω στη γη το είδος των ιππιδών, από το οποίο προέρχεται ο ηώιππος, ο πρόγονος του σημερινού αλόγου.

Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ζούσαν πάνω στη γη 10 συνολικά είδη ηώιππων που είχαν ύψος από 25 – 50 εκατοστά περίπου. Προς το μέσο του ηώκαινου, δηλαδή πριν από 35 εκατομμύρια χρόνια, εμφανίζεται ένα άλλο είδος, που αποτελεί συνέχεια του ηώιππου ο ορόιππος.

Από τον ορόιππο ακόμη είχε αρχίσει να αλλάζει ο τρόπος ζωής του αλόγου, γιατί άρχισαν να αλλάζουν και οι συνθήκες στις οποίες ήδη ζούσε. Ο ορόιππος πλέον δε ζούσε σε βαλτώδεις περιοχές, όπως οι προγονοί του, αλλά σε περιοχές πιο στεγνές.

Ο επίιππος ζούσε πλέον σχεδόν αποκλειστικά σε πεδιάδες όπου εύρισκε εύκολα πλούσια τροφή. Ο μεσόιππος ήταν μεγαλύτερος από τις προηγούμενες φόρμες των αλόγων και ζούσε, αποκλειστικά και μόνο, στις ανοιχτές πεδιάδες. Ο μεσόιππος πλησιάζει στη μορφή περισσότερο με τα σημερινά άλογα.

Οι σημερινές φυλές των αλόγων χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες, ανάλογα με την καταγωγή και την προέλευσή τους. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τα άλογα της στέπας, που προέρχονται από τον Κερτάκ. Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τα άλογα της ανατολής που προέρχονται από το Ταρπάν και ανήκουν στην κατηγορία αυτή τα άλογα του Ιράν, της Αραβίας και της Αγγλίας.

Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν τα γνωστά μεγαλόσωμα ή και άλογα δυτικά, όπως ονομάζονται, που χρησιμοποιούνται για μεταφορές ή και άλλες βαριές δουλειές.

Τέλος, υπάρχει και η κατηγορία των αλόγων, που είναι γνωστά και με το όνομα πόνεϋ ή πόνυ. Στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο νησί της Σκύρου ζει σε μισοάγρια κατάσταση ένα είδος πόνυ, που, δυστυχώς όμως, κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Τα ελληνικό πόνυ έχουν τελείως διαφορετική προέλευση από τα άλλα είδη των πόνυ που υπάρχουν στον κόσμο. Από την εποχή που εξημερώθηκε το άλογο ο άνθρωπος το χρησιμοποιεί για διάφορες δουλειές.

Οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τα άλογα στον πόλεμο ήταν οι Σκύθες, που στη συνέχεια δίδαξαν την τέχνη της ιππασίας στους αρχαίους Έλληνες, τους Αιγυπτίους και τους Ασσύριους. Σήμερα τα άλογα χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο για ιππασία, που έχει διαδοθεί και πάλι πάρα πολύ στον κόσμο και αποτελεί ένα από τα Ολυμπιακά αγωνίσματα.

Aν καθένας από μας φρόντιζε από ένα αδέσποτο, αν υιοθετούσε ένα ημίαιμο, αν δεν πέταγε τα κουτάβια στο δρόμο, αν δεν έφτιαχνε φόλες, αν ήξερε ότι κι αυτός ένα ανυπεράσπιστο ζώο είναι, όταν κάποιος πιο δυνατός από αυτόν του ρίχνει μια βόμβα, τότε όλοι θα είχαμε ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ, κάτι που έχουν όλα τα υπόλοιπα ζώα.

Οι σκύλοι και οι γάτες ζουν πολύ κοντά μας, όμως ο οργανισμός τους είναι πολύ διαφορετικός από το δικό μας. Για να είναι, λοιπό, υγιή και σε άριστη κατάσταση, έχουν ανάγκη από μια διατροφή ειδικά σχεδιασμένη για τις ιδιαίτερες ανάγκες του οργανισμού τους.

Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα των αδέσποτων ζώων με το να μην τα παρατάμε στους δρόμους, όταν γεννάνε μικρά, να τα δίνουμε σε κάποιο συγγενή ήφίλο, όταν παίρνουμε ένα ζώο, να είμαστε σίγουροι ότι θα το κρατήσουμε μέχρι το θάνατό του. Οι δήμοι θα πρέπει να τα μαζεύουν και να τα βάζουν σε καταφύγια ζώων.

Η αρκούδα ζει στον πλανήτη μας τα τελευταία 35 εκατομμύρια χρόνια και είναι ένα ζώο ιδιαίτερα προσαρμοστικό, που κατάφερε να επιβιώσει σε όλη σχεδόν την ήπειρο της Ευρώπης. Δυστυχώς, όμως, τους δύο τελευταίους αιώνες οι πληθυσμοί της μειώθηκαν δραματικά, κυρίως λόγω του κυνηγιού και της καταστροφής των φυσικών βιοτόπων της.

Μεμονωμένοι και μεταξύ τους αποκομμένοι πληθυσμοί ζουν στη δυτική, την κεντρική και τη νότια Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γαλλία, στην Ιταλία και την Ισπανία ο συνολικός αριθμός τους δεν ξεπερνά τις 200. Στα βουνά της Πίνδου και της Ροδόπης, ζει ο μεγαλύτερος πληθυσμός της καφέ αρκούδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υπολογίζεται γύρω στις 180. Η αρκούδα είναι το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό της Ευρώπης. Το βάρος του ενήλικου αρσενικού είναι από 110 έως 250 κιλά, ενώ το θηλυκό είναι πιο μικρόσωμο και ζυγίζει 70 έως 120 κιλά. Είναι ευκίνητη παρά τον όγκο της, μπορεί να σκαρφαλώνει σε δέντρα, καθώς και να στέκεται στα πίσω πόδια της ανιχνεύοντας καλύτερα το χώρο γύρω και τρομάζοντας με το μέγεθός της κάθε υποψήφιο εχθρό. Έχει τριγωνικό κεφάλι, κυκλικά αφτιά και μικρά μάτια. Το χρώμα του τριχώματος ποικίλλει στις αποχρώσεις του καφέ, ανάλογα με την ηλικία, το φύλο του ζώου και το περιβάλλον. το ύψος της ενήλικης αρκούδας φτάνει τα 2 μέτρα. Ζει περίπου 20 με 25 χρόνια. Τρέφεται με περισσότερα από 100 είδη φυτών, καρπούς κάθε είδους, φύλλα, βολβούς και ρίζες. Τα βελανίδια, τα κάστανα και τα φουντούκια είναι η βάση της διατροφής της, αλλά η τροφή που προτιμά είναι το μέλι. Καλός μεζές για την αρκούδα είναι τα μυρμήγκια. Για να τα ξετρυπώσει, αναποδογυρίζει πέτρες, αποσπά φλοιούς δέντρων και ξεσκίζει κούτσουρα.

Η αρκούδα αν και σαρκοβόρο, προσαρμόστηκε και έγινε παμφάγο. Εκτός από βατράχια, ερπετά και έντομα, οι αρσενικές δεν διστάζουν να σκοτώσουν και να φάνε πρόβατα, κατσίκια ή αγελάδες. Ζευγαρώνει κάθε δύο ή τρία χρόνια και γεννά ένα με δύο μικρά κάθε φορά. Τα μικρά αρκουδάκια όταν γεννηθούν είναι γυμνά και τυφλά και ζυγίζουν μόλις 300 – 500 γραμμάρια. Τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής τους ακολουθούν παντού τη μητέρα τους, που τα φροντίζει με προσήλωση.

Στις αρχές του χειμώνα αποτραβιέται σε προφυλαγμένα μέρη, όπως σπηλιές ή κουφάλες μεγάλων δέντρων. Εκεί πέφτει σε λήθαργο (χειμερία νάρκη) για 4-5 μήνες. Κατά την περίοδο αυτή τρέφεται από το λίπος που είχε μαζέψει στους ιστούς της όσο ήταν δραστήρια.

Η αρκούδα δεν είναι εκ φύσεως επιθετική, αλλά μπορεί να επιτεθεί σε περίπτωση που νιώσει κίνδυνο για την ίδια και κυρίως για τα μικρά της.

Είναι ζώο μοναχικό και κινείται κυρίως το ξημέρωμα, το σούρουπο και το βράδυ, γιατί οι ώρες αυτές της προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Ο μοναδικός φυσικός εχθρός της είναι ο άνθρωπος. Το παράνομο κυνήγι και η καταστροφή των βιοτόπων της αποτελούν τις κύριες απειλές εξαφάνισης του είδους στην Έλλάδα.

Η καφέ αρκούδα θεωρείται είδος υπό εξαφάνιση και γι’ αυτό προστατεύεται από τη διεθνή, την κοινοτική και την ελληνική νομοθεσία. Στην Ελλάδα η νομοθεσία απαγορεύει το φόνο, την αιχμαλωσία, την κατοχή και την έκθεση σε δημόσια θέα της καφέ αρκούδας.

Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής πολιτικής για την προστασία της αρκούδας στην Ελλάδα, ανατέθηκε στην Περιβαλλοντολογική Οργάνωση ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, που βρίσκεται στο Νυμφαίο και στον Αετό Φλώρινας, ο συντονισμός και η διαχείριση ενός προγράμματος με το όνομα ΑΡΚΤΟΣ, που στοχεύει στην προστασία του είδους.

Για περισσότερες πληροφορίες: www.arcturos.gr