paidevo.gr | kids

Τούτη η ιστορία θα σου φανεί απίστευτη, γιατί μοιάζει με παραμύθι, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή. Μας τη διηγείται ο Πλίνιος, ένας μεγάλος σοφός που ασχολήθηκε κοντά στ΄άλλα και με το βίο των ζώων.

Μια φορά, λέει, στη λιμνοθάλασσα του Λοκρίνου, που ανήκε τότε στην επαρχία της αρχαίας Ιταλικής Καμπανίας, ζούσαν πολλά δελφίνια. Ένα από αυτά πλησίασε μια μέρα στην ακροθαλασσιά, όπου καθόταν και ξεκουραζόταν ένα μικρό αγόρι. Το αγόρι αυτό γύριζε από το σχολείο του που βρισκόταν από την άλλη πλευρά της λιμνοθάλασσας, σε μια μικρή πόλη. Καθώς λοιπόν ήταν κουρασμένο από το δρόμο, κάθισε στην ακρολιμνιά να ξαποστάσει και ο καθαρός αέρας του άνοιξε την όρεξη. Θυμήθηκε πως του είχε περισσέψει λίγο ψωμί από το πρωινό του και κάθισε να το φάει. Ξαφνικά είδε το δελφίνι. Είχε βγάλει το κεφάλι του από τη θάλασσα και κοίταζε το παιδί τρυφερά με τα μικρά ολοστρόγγυλα μάτια του. Το αγοράκι, για να παίξει, του πέταξε λίγο ψωμί κι εκείνο άνοιξε το στόμα του και το κατάπιε.

-Θα πεινάει το καημένο, σκέφτηκε το αγοράκι. Ας του ρίξω ακόμα λίγες μπουκιές.

Το δελφίνι πλησίασε πιο κοντά τώρα και με χαριτωμένες κινήσεις βουτούσε στο νερό και ξανάβγαινε ν΄αρπάξει τις μπουκιές που του πετούσε ο μικρός του φίλος. Όταν τελείωσε το ψωμί, το αγόρι του φώναξε:

-Καλό μου δελφίνι, δεν έχω άλλο για σήμερα. Αύριο, θα πάρω περισσότερο ψωμί μαζί μου κι αν σε συναντήσω εδώ, θα το φάμε παρέα.

Το δελφίνι, σα να κατάλαβε τι του είπε το αγόρι, το περίμενε την άλλη μέρα στο ίδιο μέρος. Σαν το είδε από μακριά, άρχισε να κάνει τούμπες στο νερό, σα να ήθελε έτσι να του φανερώσει τη χαρά του. Το παιδί του έριξε πάλι αρκετές μπουκιές ψωμί και το δελφίνι τις άρπαζε ευχαριστημένο για την αναπάντεχη τύχη του. Αυτό έγινε και την άλλη μέρα και την παρ΄άλλη, ώσπου το παιδί και το δελφίνι έγιναν δυο αχώριστοι φίλοι. Το δελφίνι πλησίαζε πια τόσο κοντά στην ακτή, που το αγοράκι άπλωνε τα χέρια του και του χάιδευε τη ράχη.

Στο σχολείο, είχε μάθει για τον Αρίωνα, τον ξακουσμένο μουσικό, και την ιστορία του, πώς δηλαδή τον έφερε ένα δελφίνι στην στεριά πάνω στη ράχη του.  – Εκεί, στην απέναντι στεριά, βρίσκεται το σχολείο μου! σκέφτηκε καθώς θυμήθηκε την ιστορία του Αρίωνα. Κάθε μέρα πηγαίνω κι έρχομαι τόσο δρόμο και κουράζομαι πολύ… Γιατί τάχα; Το καλό μου δελφίνι θα μου αρνηθεί να με περάσει απέναντι, καθισμένο στη ράχη του;

Το δελφίνι, σα να μάντεψε τη σκέψη του παιδιού, πλησίασε περισσότερο στην αμμουδιά. Το αγοράκι τότε, με ένα επιδέξιο πήδημα, βρέθηκε στη ράχη του. Γρήγορο σαν αστραπή το δελφίνι, άρχισε να κολυμπά στην επιφάνεια της λιμνοθάλασσας και σε λίγα λεπτά έφτασε στην απέναντι ακτή. Το παιδί, καευχαριστημένο από το απροσδόκητο ταξίδι, ξεπέζεψε από τη ράχη του δελφινιού, πήδησε στο μώλο και φώναξε:

-Σ΄ευχαριστώ, καλό μου δελφίνι, δεν ξέρεις πόσο γρήγορα και ξεκούραστα θα πάω σήμερα στο σχολείο! Όταν σχολάσω να με περιμένεις εδώ.

Και στ΄αλήθεια! Όταν σχόλασε το παιδί και τράβηξε προς την ακρογιαλιά, βρήκε το δελφίνι το φίλο του να τον περιμένει! Χωρίς να διστάσει, ανέβηκε πάλι στη ράχη του και σε λίγο το δελφίνι, ζωντανή βαρκούλα, τον είχε περάσει απέναντι.Ύστερα, άρχισε να στριφογυρίζει στη ακτή κοντά, σαν να περίμενε κάτι. Το παιδί, που μάντεψε αμέσως τι ήθελε, έβγαλε από το καλάθι του ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί και τάισε με το χέρι του το δελφίνι.

Αυτή η ιστορία συνεχίστηκε για πολλούς μήνες, Μια μέρα όμως, το αγόρι δε φάνηκε στην ακρολιμνιά. Το δελφίνι περίμενε υπομονετικά ως το ηλιοβασίλεμα και ξαναγύρισε στην ίδια θέση το άλλο πρωί. Και πάλι το αγόρι δε φάνηκε! Τι να΄γινε τάχα; Αλίμονο… Κειτόταν βαριά άρρωστο στο κρεβατάκι του. Τόσο βαριά, που δε γλίτωσε το θάνατο… Άδικα το δελφίνι από τότε περίμενε κάθε πρωί στην ακτή. Το παιδί, ο μικρός του φίλος, δε θα ξαναρχόταν ποτέ πια… Τότε κατάλαβε πως κάτι κακό έπαθε.

Οι περαστικοί διαβάτες το έβλεπαν να κολυμπάει ανόρεχτα κοντά στην ακρογιαλιά. Το΄βλεπαν με δακρυσμένα μάτια, γιατί ήξεραν τη φιλία του με το αγοράκι. Πολλοί του πετούσαν κομμάτια ψωμί και μικρά ψάρια. Μα το δελφίνι δεν άγγιζε τίποτε. Περίμενε να έρθει το παιδί, ο μικρός του φίλος, να το ταίσει. Ώσπου μια μέα, αφο΄άδικα τόσο καιρό περίμενε, πέθανε από τη θλίψη και την πείνα. Οι ψαράδες έσυραν το άψυχο σώμα του στο γιαλό. Αυτό το δελφίνι, είπαν, θα ταφεί σαν άνθρωπος. Έσκαψαν ένα λάκο στην αμμουδιά κι άφησαν τα κύματα της λιμνοθάλασσας να νανουρίζουν τον αιώνιο ύπνο του.”

Στο παιχνίδι παίρνει μέρος μια ομάδα παιδιών, ενώ τα υπόλοιπα παρακολουθούν και συμμετέχουν εναλλάξ. Οι καρέκλες, τακτοποιημένες σε διπλή σειρά, (πλάτη με πλάτη), είναι τόσες όσος και ο αριθμός των παιδιών. Όταν αρχίσει η μουσική τα παιδιά τρέχουν γύρω από τις καρέκλες. Όταν η μουσική σταματήσει, τα παιδιά γρήγορα κάθονται σε μια καρέκλα. Βγάζουμε μια καρέκλα και καλούμε τα παιδιά να ξαναπαίξουν το παιχνίδι. Συνεχίζουμε το παιχνίδι ώσπου να μείνουν δύο παιδιά και μια καρέκλα. Τότε βλέπουμε ποιος χάνει και ποιος είναι ο νικητής.

Ζωγραφιά: Σπυραλάτου Άλις-Σαλώμη

Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες . Η κάθε ομάδα ορίζει ένα δέντρο ή μια κολόναγια μάνα . Σκοπός του παιχνιδιού είναι να προστατεύει η κάθε ομάδα την μάνα της .Τα παιδιά αποφασίζουν ή βάζουν κλήρο , για το ποια ομάδα θα ξεκινήσει πρώτη . Ένα από τα παιδιά της ομάδας βγαίνει στο χώρο ανάμεσα από τις μάνες ( συνήθως στην αρχή παίζουν πιο αδύνατοι παίκτες ) και παράλληλα βγαίνει και από την άλλη ομάδα ένα παιδί . Συναντιούνται και προσπαθούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Όποιος προλάβει να χτυπήσει τον άλλο , τον αιχμαλωτίζει και τον οδηγεί στη μάνα του . Ύστερα βγαίνει ένα παιδί από τη δεύτερη ομάδα και παράλληλα άλλο ένα από την πρώτη . Παίζουν με τον ίδιο τρόπο μέχρι να φτάσουν στον τελευταίο παίκτη . Ο τελευταίος που μένει προσπαθεί να προστατεύσει τη μάνα . Από την άλλη ομάδα μπορούν να του επιτεθούν δύο αντίπαλοι , όχι περισσότεροι . Μπορεί να προσπαθήσει να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους συμπαίκτες του για να τον βοηθήσουν , με ένα άγγιγμα . Τότε αυτοί φωνάζουν : «Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω και κανένα δεν το λέω»

 Μυστήριο καλύπτει την αιτία θανάτου 100 κορακιών στην πόλη Φαλκόπινγκ στη Σουηδία.

Ένα ακόμη περιστατικό ήρθε να προστεθεί στην αλυσίδα των ανεξήγητων θανάτων πουλιών που έχουν προκαλέσει το επιστημονικό ενδιαφέρον των ειδικών στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Στο Φαλκόπινγκ της νοτιοδυτικής Σουηδίας, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Τρίτης βρέθηκαν  νεκρά 100 κοράκια, τα οποία εικάζεται ότι υπέστησαν καρδιακή προσβολή από τον τρόμο που τα προκάλεσαν τα πυροτεχνήματα που σκέπασαν τον ουρανό της πόλης.

«Πιστεύουμε ότι τα πουλιά επιχείρησαν λόγω των πυροτεχνημάτων να πετάξουν μακριά, αλλά λόγω του φόβου που ένιωσαν δεν τα κατάφεραν, με αποτέλεσμα να παρασυρθούν από διερχόμενα αυτοκίνητα», επεσήμανε ο κτηνίατρος της περιοχής Ρόμπερτ Τερ Χορστ.  

Την ίδια άποψη εκφράζει ο επιστήμονας της Σουηδικής Ορνιθολογικής Εταιρείας, Άντερς Βίρντχεϊμ. Κατά τη γνώμη του κατά τη διάρκεια της νύχτας κάτι τρόμαξε τα κοράια και πετώντας μέσα στο σκοτάδι προσέκρουσαν σε διάφορα αντικείμενα.

Το γεγονός έρχεται να προστεθεί σε σειρά ανεξήγητων θανάτων πουλιών που σημειώθηκαν προ ημερών σε διάφορες περιοχές των ΗΠΑ.

Παραμονή πρωτοχρονιάς, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, περίπου 4.000 έως 5.000 κοτσύφια βρέθηκαν νεκρά σε μια μικρή πόλη του Αρκάνσας, ενώ τη Δευτέρα ανάλογο κρούσμα με 500 νεκρά πουλιά κατεγράφη στη Λουιζιάνα.

Οι εικασίες περί των αιτίων θανάτου πολλές. Ακόμη όμως οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να απαντήσουν με βεβαιότητα τι είναι αυτό που προκαλεί τους ανεξήγητους θανάτους των πουλιών.

Ο πιγκουίνος είναι θαλάσσιο πουλί που δεν μπορεί να πετάξει και ζει στο Νότιο Ημισφαίριο. Ο αριθμός των ειδών των πιγκουΐνων έχει αποτελέσει θέμα διαφωνίας. Ο αριθμός των καταγεγραμμένων ειδών κυμαίνεται από 6 έως 19. Αν και όλα τα είδη πιγκουΐνων κατάγονται από το Νότιο Ημισφαίριο, δεν ζουν μόνο σε παγωμένες περιοχές όπως η Ανταρκτική, αντίθετα με τη διαδεδομένη πεποίθηση. Στην πραγματικότητα μόνο μερικά είδη πιγκουΐνων ζουν σε τόσο νότια γεωγραφικά πλάτη. Τρία είδη ζουν στους τροπικούς, ένα ζει στα Νησιά Γκαλαπάγκος και καμιά φορά θα ανέβει και βόρεια του Ισημερινού προκειμένου να βρει τροφή.

Το μεγαλύτερο είδος είναι ο Αυτοκρατορικός πιγκουΐνος (Aptenodytes forsteri): τα ενήλικα πουλιά έχουν μέσο ύψος 1,1 μέτρακαι ζυγίζουν 35 κιλά ή και περισσότερο. Το μικρότερο είδος είναι ο Μικρός Μπλε Πιγκουΐνος που έχει ύψος περίπου 40 cm και ζυγίζει 1 κιλό. Οι μεγαλύτεροι πιγκουΐνοι διατηρούν τη θερμότητά του σώματός τους πιο αποτελεσματικά, κι έτσι ζουν στα ψυχρότερα κλίματα, ενώ οι μικρότεροι απαντώνται στα εύκρατα ή ακόμα και στα τροπικά κλίματα. Το 2002, μια ομάδα Αργεντίνων επιστημόνων εντόπισε στις ακτές της Ανταρκτικής Χερσονήσου ένα υποείδος του Αυτοκρατορικού Πιγκουΐνου που φτάνει σε ύψος τα 1,6 μέτρα.

Οι περισσότεροι πιγκουΐνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό. Περνούν τη μισή ζωή τους στη θάλασσα και τη μισή στη στεριά.

Όταν οι μητέρες χάσουν έναν νεοσσό μερικές φορές προσπαθούν να κλέψουν από μια άλλη, συχνά χωρίς επιτυχία αφού τα υπόλοιπα θηλυκά που βρίσκονται εκεί κοντά βοηθούν την αμυνόμενη μητέρα να υπερασπίσει τα μικρά της.

Οι πιγκουΐνοι δείχνουν να μη φοβούνται τους ανθρώπους, και πλησιάζουν τις ομάδες των εξερευνητών χωρίς δισταγμό.

Το αγαπημένο πτηνό της Ανταρκτικής – ο Αυτοκρατορικός Πιγκουΐνος –  το οποίο έχει την τιμητική του σε πολλές ταινίες του Χόλιγουντ, απειλείται με εξαφάνιση εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Σύμφωνα με προβλέψεις του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Γουντς Χόουλ, ο πληθυσμός του χαριτωμένου ζώου θα μειωθεί κατά 95% έως το 2100, που σημαίνει ότι σε 100 χρόνια θα έχουν απομείνει μόλις 600 ζευγάρια πιγκουίνων.

Ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος είναι το μοναδικό ζώο στον πλανήτη, το οποίο ζευγαρώνει μέσα στον βαρύ χειμώνα της Ανταρκτικής. Οι θαλάσσιοι πάγοι παίζουν κεντρικό ρόλο στη ζωή των πιγκουίνων, οι οποίοι ταξιδεύουν βαθιά στην ενδοχώρα για να ξεκινήσουν την αναπαραγωγή τους. Εκεί τα θηλυκά γεννούν ένα και μόνο αβγό, το οποίο φροντίζουν τα αρσενικά μέχρι να εκκολαφτεί.

Οι κλιματικές αλλαγές και το λιώσιμο των πάγων έχουν διαταράξει σε τέτοιο βαθμό την παγωμένη ήπειρο, με αποτέλεσμα οι πιγκουίνοι να κινδυνεύουν να χάσουν το «σπίτι» τους, Επιπλέον, λόγω των πάγων που λιώνουν κινδυνεύει να εξαφανιστεί και ένα είδος γαρίδας με το οποίο τρέφονται πολλά είδη ψαριών, γεγονός που διαταράσσει τη διατροφική αλυσίδα, αφού οι έλλειψη τροφής, σημαίνει μείωση των ψαριών με τα οποία τρέφονται οι πυγκουίνοι.