paidevo.gr | kids

Μοιάζει σαν βράχος με εντόσθια, είναι ακίνητο, τρέφεται ρουφώντας νερό και φιλτράροντας τους μικροοργανισμούς και το αίμα του περιέχει το σπάνιο μέταλλοβανάδιο.

Γεννιέται αρσενικό, γίνεται ερμαφρόδιτο στην εφηβεία και αναπαράγεται εκτοξεύοντας σπέρμα και αυγά στο νερό “ελπίζοντας” ότι κάπου θα συναντηθούν.
Το παράξενο πλάσμα ακούει στο όνομα Pyura chilensis και συναντάται στις ακτές της Χιλής και του Περού στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Οι ντόπιοι το τρώνε ωμό ή βραστό και περιγράφουν τη γεύση του ως πικρή και αλκαλική με άρωμα ιωδίου, που πιθανότατα οφείλεται στο βανάδιο, στοιχείο που βρίσκεται στο αργό πετρέλαιο και την ασφαλτούχο άμμο (tar sands) και που εντοπίζεται στο παράξενο πλάσμα σε συγκεντρώσεις δέκα φορές υψηλότερες από τον περιβάλλοντα χώρο.

Τα P. chilensis συναντώνται είτε σε ομάδες, πυκνές ή αραιές, είτε μόνα τους. Σε αυτή την περίπτωση αναπαράγονται μόνα τους με το έμβρυο να προσκολλάται πάνω σε βράχια για να αναπτυχθεί.

(πηγή: econews.gr)

Όλα ανεξαιρέτως τα ζώα με μεγάλο εγκέφαλο έχουν ανάγκη από ξεκούραση και ύπνο. 

Αυτό για τη φάλαινα είναι ένα πρόβλημα, αφού, όπως όλα τα υπόλοιπα θηλαστικά, πρέπει και αυτή να εισπνέει οξυγόνο από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Ωστόσο, το κήτος ξεπερνά το πρόβλημα, αφού μπορεί να κρατά την αναπνοή του έως και δύο ώρες, προκειμένου να καταδυθεί βαθιά σε αναζήτηση τροφής.

Οι επιστημονικές μας γνώσεις σχετικά με τις συνήθειες ύπνου της φάλαινας είναι μάλλον περιορισμένες, μια και η παρακολούθηση αυτού του ζώου είναι δύσκολη, όπως και η διεξαγωγή σχετικών μετρήσεων. Πάντως, για τον ύπνο των οδοντοκητών γνωρίζουμε περισσότερα, κυρίως επειδή κάποια από αυτά ζουν σε αιχμαλωσία και έχουν μελετηθεί συστηματικά.

Έχει παρατηρηθεί ότι τα δελφίνια μπορούν να κοιμούνται μένοντας ακίνητα, σαν κούτσουρα, στην επιφάνεια του νερού. Ερευνητές έχουν επίσης παρατηρήσει ότι τα δελφίνια μπορούν να κολυμπούν ενώ λαγοκοιμούνται. Αυτό το πετυχαίνουν διατηρώντας ένα μόνο ημισφαίριο του εγκεφάλου τους σε εγρήγορση, προκειμένου να συντηρούν ορισμένες ζωτικές λειτουργίες, όπως τον προσανατολισμό τους, ώστε να ανέρχονται στην επιφάνεια όταν πρόκειται να εισπνεύσουν. Με τον τρόπο αυτό, ορισμένα δελφίνια μπορούν να κολυμπούν χωρίς διακοπή ακόμη και 24 ώρες, κατά τη διάρκεια μεγάλων περιπλανήσεων.

Οι φάλαινες μπορούν επίσης να κοιμούνται περισσότερη ώρα απ’ όση βρίσκονται σε κατάδυση, αφού στο κεντρικό νευρικό τους σύστημα έχουν αναπτύξει ένα μηχανισμό που καθιστά εφικτή την άνοδο στην επιφάνεια για αέρα κατά τη διάρκεια του ύπνου τους.

Πρόσφατα, οι επιστήμονες αποκόμισαν κάποιες νέες γνώσεις σχετικά με τον ύπνο στις φάλαινες φυσητήρες, όταν παρατήρησαν ότι τα κήτη έπαιρναν κάθετη θέση ανά μικρές ομάδες στο νερό και εκτελούσαν ρυθμικές κινήσεις, γλιστρώντας αργά προς τα κάτω, και μετά από δώδεκα λεπτά κολυμπώντας και πάλι προς τα επάνω για να αναπνεύσουν.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι με αυτή τη συμπεριφορά οι φάλαινες πέφτουν σε έναν πιο βαθύ ύπνο, χωρίς να δίνουν μεγάλη σημασία για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Παρομοίως, έχουν παρατηρηθεί μπαλενοφόρες φάλαινες, όπως οι μεγάπτερες, να παραμένουν ακίνητες και ξαφνικά, αντανακλαστικά και μόνο, να κολυμπούν προς την επιφάνεια. Αυτό το κολυμβητικό αντανακλαστικό που εξασφαλίζει αέρα λειτουργεί στις φάλαινες εντελώς αυτόματα, όπως αναπνέουμε και εμείς ενόσω κοιμόμαστε.

Οι γαλάζιες φάλαινες είναι μπαλενοφόρες, όπως οι μεγάπτερες και οι γκρίζες φάλαινες, και κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να κοιμούνται και αυτές με τον ίδιο τρόπο, ακόμη κι αν δεν έχουν γίνει ανάλογες παρατηρήσεις.

(πηγή: real.gr)

Σε κάποιες περιοχές της Ινδίας ακόμη και πολύ μικρά παιδιά είναι απόλυτα εξοικειωμένα με τα φίδια Σε σημείο μάλιστα που να παίζουν με δηλητηριώδη ερπετά σαν να είναι ένα απλό παιχνίδι.

Οι εικόνες μας προκαλούν εντύπωση, φόβο ακόμη και αποστροφή αλλά για πολιτισμούς πολύ διαφορετικούς από το δικό μας είναι απλά καθημερινότητα.

(πηγή: perierga.gr)

Αναστάτωση επικράτησε κατά την διάρκεια της παράστασης Οιδίποδας Τύραννος στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όταν βατράχια επιτέθηκαν στους θεατές.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αναστάτωση και να ανάψουν κατά την διάρκεια της παράστασης οι προβολείς του θεάτρου, ενώ εμφανής ήταν αμηχανία των πρωταγωνιστών ηθοποιών Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και Αιμίλου Χειλάκη.

Ωστόσο, μετά την… αναχαίτηση των εχθρών , συνεχίστηκε η παράσταση και ολοκληρώθηκε με επιτυχία.

(πηγή: argolikeseidiseis.blogspot.gr)

Στόχος η προβολή της ιστορίας του που άρχισε το 1.200 π.Χ. 

Κρεμώδες, δροσερό και απολαυστικό, σε χωνάκι ή σε κυπελλάκι, σε κλασικές γεύσεις όπως βανίλια, σοκολάτα ή φιστίκι και πιο προχωρημένες, όπως «εγγλέζικη σούπα» ή μοχίτο, το διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο μαλακό ιταλικό παγωτό ετοιμάζεται να αποκτήσει το πρώτο του μουσείο.

Το Μουσείο Τζελάτο Καρπιτζιάνι, μια ιταλικής εταιρίας που παράγει την μερίδα του λέοντος παγκοσμίως σε παγωτά μηχανής, αναμένεται σύντομα να ανοίξει τις πόρτες του στην Αντζόλα Εμίλια, κοντά στην Μπολόνια τον Σεπτέμβριο, όμως από αυτό το σαββατοκύριακo ξεκινούν οι κρατήσεις για ομαδικές ξεναγήσεις τους χώρους του.

Στόχος του μουσείου είναι να προβάλλει την ιστορία και την ιστορία του μαλακού ιταλικού παγωτού, που διαφέρει σημαντικά σε λιπαρά, αλλά και στον τρόπο παρασκευής του από το κλασσικό «σκληρό» παγωτό πχ. Αμερικάνικου τύπου, αφού το δεύτερο είναι πιο πλούσιο σε θερμίδες χωρίς όμως απαραίτητα αυτό να αυξάνει και την γευστική του δύναμη.

Μεταξύ άλλων θα εκτεθεί η πρώτη γραπτή συνταγή για παγωτό, 10.000 φωτογραφίες και έγγραφα και περίπου 20 παλιές παγωτομηχανές, συμπεριλαμβανομένων πρωτόγονων, χειροκίνητων τσανάκων για παγωτό, φτιαγμένων από ξύλο και μέταλλο.

Την πατρότητα του παγωτού διεκδικούν τόσο οι Άραβες εισβολείς στην Ισπανία και τη Σικελία, όσο και αρχαίοι Ρωμαίοι που «κονταροχτυπιούνται» για το ποιος εφηύρε συνταγές για σορμπέ και παγωμένες κρέμες, κανείς όμως δεν ξέρει πραγματικά που ή πότε ξεκίνησε αυτή η πρακτική.

«Η παράδοση να μαζεύει κανείς χιόνι και πάγο από τις βουνοκορφές και να το χρησιμοποιεί για να φτιάχνει σορμπέ και σερμπέτια ξεκίνησε περίπου 1.200 χρόνια π.Χ.», σύμφωνα με την ιστορικό παγωτού και υπεύθυνη του Μουσείου Λουτσιάνα Πολιότι.

Η πρώτη γραπτή συνταγή για αυτό που αναγνωρίζουμε ως ιταλικό παγωτό, συμπεριλαμβανομένης της ανάμειξης κρέμας και αυγών και του παγώματός τους ανάγεται στην Φλωρεντία του 17ου αιώνα.

Το παγωτό ήταν τόσο ακριβό -κυρίως λόγω της εξωφρενικής τιμής του πάγου εκείνη την εποχή- που μόνο οι πιο αριστοκρατικές και πλούσιες οικογένειες, όπως εκείνη των Μεδίκων είχαν την πολυτέλεια να το απολαμβάνουν.

Η γοητεία του παγωτού εξαπλώθηκε, τελικά, σε ολόκληρο τον κόσμο, κατά κύριο λόγο από τους Iταλούς μετανάστες που εγκατέλειψαν την χώρα τους τον 19ο αιώνα για τις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα.

(πηγή: hbnews.gr)