paidevo.gr | kids

…..τα μαγικά χαλιά πετάνε μόνο στα παραμύθια…

… Τον  Ναβίντ τον γνώρισα στην αρχή του Σεπτεμβρίου, τότε που ήρθε στο σχολείο μας, αλλά κατάλαβα ότι είναι πολύ εντάξει παιδί και έτσι αρχίσαμε αμέσως να κάνουμε παρέα.

Μάλιστα έκανε και ένα ωραίο πάρτι πριν από λίγο καιρό.

Ο Ναβίντ μοιάζει πολύ διαφορετικός από εμάς. Δεν έχει τόσα πολλά παιχνίδια όσα εγώ, ούτε τόσα πολλά ρούχα. Στη χώρα του, βέβαια, είχε πολλά παιχνίδια και ρούχα, αλλά δεν πρόλαβε να τα πάρει μαζί του γιατί έφυγε με τη μαμά του μέσα σε μια νύχτα με μία βαλίτσα μόνο.

Ο μπαμπάς του  (που λέγεται κύριος Γιουσίφ) δεν έφυγε μαζί τους, γιατί κάποιος κακός άνθρωπος ( που τον λένε Πρόεδρο ) τον έπιασε και τον έβαλε φυλακή, επειδή δεν τον συμπαθούσε. Τώρα, απ” ό,τι κατάλαβα, αυτός ο κακός Πρόεδρος δεν συμπαθεί και πολύ  κόσμο. Ο ίδιος έχει πολλά όπλα και δύναμη και τον φοβούνται όλοι.

Ο Ναβίντ μου είπε ότι αυτός ο κακός φώναξε στον λαό:

«Εγώ έχω καραμπίνες, οπλοπολυβόλα, τανκς, σούπερ, λέιζερ και ό,τι όπλο μπορείτε να φανταστείτε. Εσείς θα με λέτε Πρόεδρο και εγώ θα τα περνάω φίνα. Όποιος δεν συμφωνεί να μου το πει να του πάρω τη δουλειά».

Η μαμά του Ναβίντ, για παράδειγμα δε συμφώνησε, είπε και κάποιο κακό λόγο για τον κακό Πρόεδρο και την έδιωξαν από το νοσοκομείο που ήταν γιατρός. Τώρα στην Ελλάδα, αν και δεν έχει πει κακό λόγο για κανέναν, κάνει την καθαρίστρια και δεν την αφήνουν να γιατρεύει αρρώστους.

Όταν ρώτησα τον μπαμπά μου γιατί, μου είπε ότι δυστυχώς υπάρχει μεγάλη αδικία στον κόσμο, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υπάρχει αδικία…

Στη χώρα του Ναβίντ, πάντως, υπάρχει τόση αδικία που φτάνει και για άλλες δέκα χώρες….

….. Στη χώρα του Ναβίντ, τώρα αν κάποιος φωνάξει: «Κάτω ο Πρόεδρος, χωρίς εκλογές», ο κακός ο Πρόεδρος βάζει τους στρατιώτες να τον βομβαρδίσουν και τον χώνει βαθιά μέσα στο μπουντρούμι. Έτσι έκανε και στον πατέρα του Ναβίντ.

Επειδή  είναι δημοσιογράφος και έγραψε στην εφημερίδα ότι πρέπει να γίνουν εκλογές στη χώρα για να έρθει η δημοκρατία και η ελευθερία, ο κακός ο Πρόεδρος έστειλε τον στρατό και τον έπιασε. Ευτυχώς, ο Ναβίντ και η μητέρα του πρόλαβαν να φύγουν πριν τους πιάσει και αυτούς.

Ο Ναβίντ στο πάρτι του, είπε σε μένα και στα άλλα παιδιά ότι του λείπει ο μπαμπάς του και γι΄αυτό καμιά φορά κλαίει. Όμως δε θέλει να τον βλέπει κλαμένο η μητέρα του, γιατί τώρα που δεν είναι μαζί τους ο πατέρας τους, πρέπει να φανεί αυτός  δυνατός. Πρέπει επίσης να βοηθήσει τη μαμά του και να την προσέχει.

Επίσης μου είπε ότι του λείπει η χώρα του και ότι κι εμένα θα μου έλειπε πολύ η Ελλάδα, αν με ανάγκαζαν να φύγω. Ο Αλέξανδρος, βέβαια, λέει ότι δεν είναι το ίδιο, γιατί εμάς η χώρα μας έχει τον Παρθενώνα, τις όμορφες παραλίες και τον πολιτισμό, όποτε είναι φυσικό να μας λείψει, αν μας διώξουν.

Ενώ αυτοί οι ξυπόλυτοι τι έχουν; Γιατί να τους λείψει η χώρα τους;

Ο Αλέξανδρος είναι ηλίθιος και δεν ξέρει τι του γίνεται, γιατί η χώρα του Ναβίντ – αν εξαιρέσεις τον Πρόεδρο – είναι όμορφη και μαγική. Εγώ τον Ναβίντ πιστεύω! Στη χώρα αυτή έχουν μαγικά χαλιά και, πριν φτιαχτούν αυτοκίνητα και αεροπλάνα, οι άνθρωποι πήγαιναν με αυτά στις δουλειές τους πετώντας!

Κι έτσι ούτε μποτιλιαρίσματα είχαν στους δρόμους ούτε τίποτα! Χα, εμείς το είχαμε σκεφτεί αυτό;

Επίσης, εκεί, έχουν απίθανα ζώα, που εγώ μόνο στον ζωολογικό κήπο τα έχω δει στα κλουβιά, ενώ στη χώρα του Ναβίντ είναι κατοικίδια και κυκλοφορούν στους δρόμους ( πολύ καλύτερα από να τα έχουν φυλακισμένα στα κλουβιά ).

Και όταν λέμε κατοικίδια, δεν εννοούμε σκύλους και τέτοια, αλλά ελέφαντες, φίδια, τίγρεις, λιοντάρια και παπαγάλους, που μιλάνε τη γλώσσα του Ναβίντ, χωρίς να στραμπουλάνε τη γλώσσα τους.

Φυσικά, στη χώρα του Ναβίντ δε μιλάνε ελληνικά. Μιλάνε μια άλλη γλώσσα, που έχει πολλή πλάκα, γιατί όταν τη μιλάει μοιάζει σαν να έχει στραμπουλήξει τη γλώσσα του.

Πάντως θα ήθελα να τη μάθω, γιατί κι αυτός μαθαίνει τη δική μας και κάθε μέρα γίνεται καλύτερος! Όμως νομίζω ότι η δική μας γλώσσα είναι πιο εύκολη και τουλάχιστον δεν κινδυνεύεις να πάθεις ατύχημα.

Ακόμη, σε αυτήν τη μαγική χώρα οι γιαγιάδες λένε τα πιο όμορφα παραμύθια, οι κάτοικοι φοράνε χρωματιστά ρούχα, τρώνε κάτι καταπληκτικά καυτερά φαγητά, μετά ρεύονται και πετάνε από το στόμα τους φωτιές!

Στο πάρτι του Ναβίντ, τις προάλλες, η κυρία Γιουσίφ είχε κάνει ένα τέτοιο φαγητό κι εγώ μια μπουκιά δοκίμασα και νόμιζα ότι το στόμα μου είναι φλογοβόλο. Τέλειο!

Μάλιστα, είπα στον Ναβίντ ότι ωραία θα ήταν να μας ετοιμάσει η μαμά του μπόλικο καυτερό φαγητό, να το φάμε , να καβαλήσουμε από ένα μαγικό χαλί, να πάμε στη χώρα του, να ρευτούμε στη μούρη του τρελοπροέδρου  και να σώσουμε τον πατέρα του.

Ο Ναβίντ χαμογέλασε αλλά είδα ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλό του, και μου είπε ότι τα μαγικά χαλιά πετάνε μόνο στα παραμύθια…

 Απόσπασμα από το βιβλίο, «Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές» του Πάνου Χριστοδούλου.

(πηγή: http://blogs.sch.gr/41dimat)

Αυτό το κοριτσάκι από τη Μαλαισία έχει μια εντυπωσιακή μέθοδο για να φέρει και πάλι στην επιφάνεια μια βυθισμένη βάρκα. Δείτε το βίντεο και θα εκπλαγείτε…

(πηγή: otherside.gr)

Γράφει ο Φώτης Ρήνας

Τα πρώτα συγκροτήματα εμφανίστηκαν στην Ελλάδα κατά τη δεκαετία του 1960 και αποτελούσαν απομιμήσεις των “Beatles”. Ακολούθησαν αρκετοί πειραματισμοί για να καταφέρουν να φτιάξουν αργότερα τον δικό τους μοναδικό χαρακτήρα.

Από τα πρώτα όμως χρόνια της δεκαετίας του 1940, παρά τη γερμανική κατοχή (1940 – 1944) και αργότερα τον εμφύλιο πόλεμο (1944 – 1948), οι νέοι της εποχής κάνουν πάρτι χορεύοντας ταγκό και σουίνγκ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 μια μερίδα της νεολαίας μέσα από τα πάρτι και τις παρέες αναπτύσσει ένα είδος νεανικής κουλτούρας αντιτιθέμενης στον κοινωνικό συντηρητισμό αλλά και στην φθορά των πολιτικών παθών της εποχής. Διακηρύσσει την προσήλωσή της στις τέχνες και στον έρωτα, κοινωνικοποιείται και διασκεδάζει αντισυμβατικά, υιοθετώντας αυτό που σήμερα ονομάζουμε ροκ κουλτούρα και ροκ τρόπο ζωής.

Η συνέχεια θα έρθει από την … Αμερικάνικη βάση του Ελληνικού το 1957. Οι ναύτες κάθε Κυριακή πρωί στήνουν το δικό τους πανηγύρι με σουίνγκ αλλά και με τις τελευταίες επιτυχίες των Bill Halley και Elvis, σε μια μικρή εξέδρα στο Ζάππειο, εκπαιδεύοντας στις χορευτικές φιγούρες του ροκ εν ρολ τις νεαρές ελληνίδες. Ο κόσμος δημιουργεί το αδιαχώρητο. Ο κινηματογράφος αναλαμβάνει και αυτός τον δικό του ρόλο προβάλλοντας ταινίες όπως «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα», «Jailhouse Rock» με τον Elvis Presley κ.ά. Οι δίσκοι βινυλίου, που αντικατέστησαν τους δίσκους γραμμοφώνου, κυριάρχησαν στις αρχές της δεκαετίας 1960 και διέδωσαν ακόμη ταχύτερα το ροκ εν ρολ. Ωστόσο θα χρειαστούν άλλα τρία – τέσσερα χρόνια για να αρχίσει η ελληνική νεολαία να πειραματίζεται δημιουργικά σε αυτό το νέο είδος μουσικής.

Μετά το 1960 τα πρώτα «μοντέρνα», σύμφωνα με την ορολογία της εποχής, συγκροτήματα θα κάνουν την εμφάνισή τους. Με πιο εμπορικό και ποπ προσανατολισμό οιForminx, εισηγητές της θρυλικής γιάνκα , πυροδοτούν την «συγκροτηματομανία» όπου οι νέοι σε κάθε γειτονιά δημιουργούσαν το συγκρότημά τους, μετατρέποντας τις κιθάρες τους σε ηλεκτρικές με τους πιο απίθανους τρόπους.

Μία επταμελής αρχικώς ορχήστρα που έπαιζε σε δεξιώσεις, στην «Αργώ» της Βουλιαγμένης και στο «Ακροπόλ Παλάς» της Πατησίων, αναδυκνύεται ως το κορυφαίο συγκρότημα της Ελληνικής ποπ. Μετά την αποχώρηση δύο μελών του γκρουπ, του Θύμιου Πέτρου και του Ευγνώμονα, το γκρουπ αποτελούσαν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, (το αδιαφιλονίκητο μεγάλο ταλέντο του συγκροτήματος), ο Βασίλης Μπακόπουλος (χημικός και κιθαρίστας), ο Κώστας Σκόκκος (ντράμερ), ο Σωτήρης Αρνής (αρχιτέκτων και μπασίστας) και ο Τάσος Παπασταμάτης (τραγουδιστής). Το πρώτο ρεσιτάλ τους στο Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη, φάνηκε να αντιγράφει την υστερία των συναυλιών των “Beatles”. Η προέλευση του ονόματος Forminx που ακούγεται ξένο, αλλά είναι ομηρικό, όπως και η προέλευση της αρχαίας Φόρμιγκος («η Φόρμινξ – της Φόρμινγκος») που είναι ελληνικό μουσικό έγχορδο. Το στοιχείο που μάλλον βοήθησε στην προβολή του το γκρουπ, ήταν το καθαρά ελληνικό όνομα, που με λατινικούς χαρακτήρες μπορούσε να υπηρετεί τον κανόνα της μόδας, δηλαδή να μοιάζει σαν ξένο και συγχρόνως σαν ποπ. Οι Forminx απετέλεσαν ένα μουσικό πρότυπο για την νεολαία (και όχι μόνον) του 60 και έγιναν αιτία να δημιουργηθούν πολλά ακόμα γκρουπ ποπ μουσικής.

Ακολουθούν οι IDOLS, οι JUNIORS και οιCHARMS με αγγλικούς και αργότερα με ελληνικούς στίχους. Οι πρώτοι που επέβαλαν τραγούδια με ελληνικό στίχο ήταν οιOLYMPIANS: Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1965 στην Θεσσαλονίκη από τους Άλκη Κακαλιάγο, Πασχάλη Αρβανιτίδη, Βαγγέλη Κουτσοτόλη, Κούλη Καλογιαννίδη και Δημήτρη Λαζαρίδη. Αυτοί ήταν οι ιδρυτές του συγκροτήματος και μέλος του ήταν ο Πασχάλης που αργότερα έκανε και μόνος του καριέρα, αλλά ξεκίνησε από εκεί. Η μουσική τους ήταν επηρεασμένη από την τότε σύγχρονη αμερικάνικη μουσική αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν ήταν καλή. Έκαναν μεγάλη επιτυχία και «σχημάτισαν» την μουσική της εποχής εκείνης, ενώ πολλά συγκροτήματα ακολούθησαν τον ήχο τους. Λόγω υποχρεώσεων πολλά μέλη έφυγαν, ενώ άλλα προστέθηκαν. Τελικά, το 1972 μόνο 2 από τα πρώτα μέλη είχαν παραμείνει ενώ τα πράγματα για αυτού του είδους την μουσική είχαν δυσκολέψει αφού είχαν έρθει άλλα ακούσματα πιο μοντέρνα. Από τα πιο διάσημα τραγούδια τους είναι: ‘’Το Κορίτσι του Μάη’’, ‘’Το σχολείο’’, ‘’Ο Τρόπος’’, ‘’Ο Αλέξης’’, ‘’Κάποτε θα έρθει μια μέρα’’.

Από μια δεύτερη τάση λιγότερο εμπορική που εμπνέεται από τον Bob Dylan, τους Rolling Stones και γενικά την ιδεολογικά πιο φορτισμένη πλευρά του ροκ, θα γεννηθούν «Το φορτηγό» του Διονύση Σαββόπουλου, όπως και το «In concert and in the studio» του Γιώργου Ρωμανού, όπου τον συνοδεύουν τα μέλη του γκρουπ APHRODITE’S CHILD.

APHRODITE’S CHILD: («Το παιδί της Αφροδίτης»), το διασημότερο ελληνικό (αγγλόφωνο) συγκρότημα. Σχηματίστηκε στο Παρίσι τον Μάιο του 1968 και διαλύθηκε το 1972. Αρχικά μετείχαν οι: Λουκάς Σιδεράς (κρουστά, τραγούδι), Ντέμης Ρούσσος (μπάσο, τραγούδι), Βαγγέλης Παπαθανασίου (πλήκτρα, τραγούδι).[Ο «Βαγγέλης» (Vangelis, Αγριά Μαγνησίας 1943), όπως έγινε παγκόσμια γνωστός μετά τη διάλυση των APHRODITE’S CHILD, είχε εγκατασταθεί στο Λονδίνο και εκεί δημιούργησε προσωπικό ηλεκτρονικό στούντιο, όπου δούλευε με πάθος σ’ ένα είδος μουσικής, παιγμένο με ηλεκτρονικά όργανα, πρώτος από όλους τους άλλους μουσικούς στον Κόσμο (συνδυασμοί ηλεκτρονικών πληκτροφόρων-keyboards, που τα έπαιζε ο ίδιος). Δίκαια, λοιπόν θεωρείται ως ο πρωτεργάτης του ρεύματος που λέγεται «new age musik». Είναι από τους λίγους μουσικούς στον κόσμο που παίζει με ηλεκτρονικά όργανα «ζωντανά». Τίποτα από τη μουσική του δεν είναι προ-ηχογραφημένο. Σήμερα απολαμβάνει την παγκόσμια αναγνώριση και θεωρείται ο πιο πολυβραβευμένος Έλληνας συνθέτης της Εποχής μας.] Kατόπιν προστέθηκε και ο Αργύρης Κουλούρης (κιθάρα). Το γκρούπ παρουσίασε τους δίσκους «End of the World» (1968), «Best of» (1969), «It’s Five O’ Clock» (1969), «666» (1971). Το συγκρότημα ανήκει στο ελληνικό ψυχεδελικό ροκ, που αρχίζει από το 1967 και συμπίπτει χρονικά με την επιβολή της στρατιωτικής χούντας.

Άλλοι εκπρόσωποι του είδους ήταν οι επίσης αγγλόφωνοι:SOCRATES DRANK THE CONIUM, M.G.C., που δεν παίζουν δική τους μουσική αλλά τραγούδια της αμερικανικής και αγγλικής πρωτοπορίας και οι «ελληνόφωνοι»: ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ, POLL (Στ. Λογαρίδης, Κ. Τουρνάς, Robert Williams και Κ. Παπαϊωάννου), ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ, ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΣ, ΔΑΜΩΝ ΚΑΙ ΦΙΝΤΙΑΣ , ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙΑ, Θανάσης Γκαϊφύλλιας κ.ά. Παράλληλα ο Σαββόπουλος θα εκδώσει το 1969 «Το περιβόλι του τρελού», το 1970 τον «Μπάλλο» και το 1972 το «Βρώμικο ψωμί».

Από το 1973 – 1976 το ροκ ατονεί προς όφελος του αντάρτικου και του πολιτικού τραγουδιού.

Από το 1976 το ροκ αναζωπυρώνεται με κέντρο την πλατεία Εξαρχείων. Το 1976 κυκλοφορεί το «Μεταφοραί – εκδρομαί ο Μήτσος» του Δημήτρη Πουλικάκου. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, με τους «Σπυριδούλα» δημιουργεί το δίσκο «Φλου» και με τους ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ το «εν λευκώ», ενώ οι SOCRATES κυκλοφορούν το «Phos».

Τερμίτες: Το συγκρότημα αυτό δημιουργήθηκε το 1980 από τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Παύλο Κικριλή, Δημήτρη Βασαλάκη, Αντώνη Μιτζέλο και τον Τόλη Σκαματζούρα. Το 1988 το συγκρότημα διαλύεται επίσημα και συνολικά κυκλοφόρησαν μόλις 4 άλμπουμ.

Οι SHARP TIES το 1981 επαναφέρουν τον αγγλικό στίχο και για ένα διάστημα γίνονται πολύ δημοφιλείς. Παράλληλα υπάρχει μια έντονα σατυρική διάθεση που εκπροσωπείται από τον Τζίμη Πανούση και τις «Μουσικές Ταξιαρχίες» αλλά και τον Ζωρζ Πιλαλί ‘’Ζωρζ Πιλαλί – Live 1986‘’.

Κατά τη δεκαετία του ’80 ανθίζει και το πανκ ροκ με σημαντικούς εκπροσώπους τους PANX ROMANA, ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ κ.ά.

Η δεκαετία του 1990 είναι μια εξαιρετικά σημαντική και παραγωγική περίοδος για την ελληνική ροκ σκηνή η οποία πλέον περνάει σε φάση ωριμότητας. Πολλά είναι τα σημαντικά συγκροτήματα. Από αυτά άλλα συνεχίζουν τη δράση τους από τη δεκαετία του 1980 όπως οιΤΡΥΠΕΣ, ΟΙ ΦΑΤΜΕ, VILLA 21, LAST DRIVE, MAGIC DE SPELL, ενώ άλλα αρχίζουν τότε την πορεία τους όπως οι CLOSER, XAXAKES,ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ , ΠΥΞ ΛΑΞ: [Μόνο 15 χρόνια έμειναν στην μουσική σκηνή οι Πυξ Λαξ, αλλά είναι το πιο γνωστό συγκρότημα στην ιστορία της Ελληνικής μουσικής. Έχουν στο ενεργητικό τους 12 χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, ενώ πολλά από τα τραγούδια τους ακούγονται ακόμα. Μέλη του συγκροτήματος αρχικά ήταν ο Φίλλιπος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας, ενώ αργότερα προστέθηκε ο Μάνος Ξυδούς. Ιδρύθηκε το 1990 και διαλύθηκε το 2004.] ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ, ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ, ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, ΜΠΛΕ, ECHO TATOO, DEUS EX MACHINA, ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ, LOST BODIES, αλλά και η μουσική κολεκτίβα «Αέρα Πατέρα»: [Ιδρύθηκαν το 1991 ως το μεγαλύτερο αριθμητικά Συγκρότημα στον Κόσμο (25 άτομα)! ] Την ίδια εποχή η heavy metal σκηνή παρουσιάζει τους ROTTING CHRIST, ενώ το ηλεκτρονικό ροκ εμφανίζεται με τους STEREO NOVA. Οι Hi-5 πού είναι το μόνο γυναικείο συγκρότημα στην Ελλάδα, ασχολείται με την POP. Οι Going Through με τη RAP, ενώ με τη HIP-HOP οι Ημισκούμπρια. Και ο κατάλογος των ελληνικών συγκροτημάτων συνεχίζεται και με άλλα πολλά.

(πηγές:http://www.facebook.com/l/

bAQFrzrwrAQF9n74GK6XRKQ9L214ARGwFgOmvR1tUMam4hQ/

www.musicportal.gr/greek_rock_music/?lang=el, http://www.facebook.com/l/VAQHC551QAQGXqMU-lMelVjdNo-jZP9h7H434cV_uxVbGdQ/www.musipedia.gr/, Βικιπαίδεια, http://www.facebook.com/l/

9AQGkJ1YFAQF_u4mDc94uEAYfkbWBU0aBllcUuln_c29IJg/city-life.eu/prosopa/afierwmata/

590-ελληνικα-συγκροτηματα-που-εγραψαν-τη-δικη-τους-ιστορια, http://www.facebook.com/l/

nAQE4rHbAAQEO2VyIFCCN8AcmbEUkuGz1X8Xfz0nv5jWBXA/

www.aegean.gr/gympeir/moysiki2.htm)

Έναν υγιέστατο νεοσσό γέννησε το γηραιότερο άγριο πτηνό στον κόσμο, το 63χρονο άλμπατρος, εν ονόματι «Wisdom» (Σοφία).

«Ως το γηραιότερο άγριο πτηνό στον κόσμο, η Wisdom είναι πλέον ένα σύμβολο έμπνευσης και ελπίδας για όλα τα θαλασσοπούλια», δήλωσε ο Dan Clark από το Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής της ατόλλης Μίντγουαιη.

«Η Wisdom μας δίνει πληροφορίες για την μακροζωία των υπέροχων αυτών πτηνών. Έχει διανύσει εκατομμύρια χιλιόμετρα στον Ειρηνικό Ωκεανό ψάχνοντας για αυγά ψαριών και καλαμάρια για την ίδια και τους νεοσσούς της, δίνοντάς μας την ευκαιρία να μετρήσουμε την υγεία των ωκεανών μας, οι οποίοι διατηρούν τα άλμπατρος όπως επίσης και εμάς», προσέθεσε.

(πηγή: econews.gr)

Γράφει ο Φώτης Ρήνας

Δυτικότροπο ή “ευρωπαϊκό” τραγούδι, παιδί ή ανίψι της καντάδας και της λαοφιλούς επιθεώρησης, ξαδέρφι της οπερέτας, το ελαφρό ή ελαφρύ τραγούδι τελικά δεν ήταν πάντα τόοοσο ελαφρύ… θα μου πείτε, τι εννοούμε με το όρο ελαφρό και ποιός είχε την έμπνευση να το βαφτίσει έτσι; “οι ελαφροί ας τα λέγουν ελαφρά”, θα έλεγε ο Καβάφης …

Ίσως τα πράγματα να είναι λιγότερο μπερδεμένα, αν προσεγγίσουμε το ελαφρό τραγούδι σαν την άλλη όψη του έργου τέχνης, π.χ. του κλασικού, ενώ παράλληλα, εκ του όρου και μόνον «ελαφρό», διαφοροποιείται αυτό το είδος από άλλα, όπως από το παραδοσιακό τραγούδι. Ασφαλώς δεν παραβλέπουμε ότι όπως το κλασικό δεν αρνήθηκε σε εκατοντάδες περιπτώσεις την επιρροή από τις παραδοσιακές μουσικές, έτσι και το ελαφρό δανείστηκε και υιοθέτησε στοιχεία για να δομήσει την εκφραστική του στόχευση. Με το ελαφρό τραγούδι ασχολήθηκαν δημιουργοί με μουσική παιδεία, μεγάλη ευαισθησία, επηρεασμένοι από ευρωπαϊκές αισθητικές σχολές, κυρίως από τη γαλλική και την ιταλική, (προσαρμόζεται συνήθως σε ρυθμούς όπως το βαλς ή το ταγκό), αλλά και τυχάρπαστοι.

Το ελαφρό τραγούδι είναι το ελληνικό τραγούδι μιας ελληνότροπης ετεροχρονισμένης παραλλαγής, (μάλλον χρήσιμης), της αυθεντικής μπελ-επόκ. Κυριάρχησε στην αστική διασκέδαση και την ψυχαγωγία, από την εποχή του Μεσοπολέμου μέχρι τη δεκαετία του 1960.

Την εποχή εκείνη μεσουράνησαν συνθέτες όπως ο Κλέων Τριανταφύλλου, ο κοσμαγάπητος Αττίκ. Πρωτοπόρος για την εποχή του με ώριμη και μεστή μουσική γλώσσα, σπούδασε μουσική στο Παρίσι από όπου προέρχονται και οι μουσικές και συνθετικές του επιρροές. Τα ποιητικά κείμενα των τραγουδιών του γράφονται πάντοτε από τον ίδιο και είναι τόσο ξεχωριστά ώστε να μας δίνει το δικαίωμα να μιλήσουμε για έναν ολοκληρωμένο ποιητή και συνθέτη, ο οποίος ψυχαγωγεί με υψηλού κάλλους μουσική, στην περίφημη «Μάντρα» του. Ο χώρος αυτός αν και ο τίτλος παραπέμπει, απλά ιδωμένος, σε περιφραγμένο οικόπεδο, ήταν καλλιτεχνική ομάδα τραγουδιστών, παρουσιαστών, μίμων, του οποίου την καλλιτεχνική διεύθυνση, είχε η ψυχή του: ο Αττίκ. Την πρωτοβουλία της ίδρυσης της «Μάνδρας» είχε ο Αττίκ το 1931. Η δουλειά του  πρωτοπαρουσιάσθηκε σε υπαίθριο θέατρο, επί της οδού Μεθώνης. Από τότε και για οκτώ χρόνια η Μάνδρα του Αττίκ κάθε καλοκαίρι ψυχαγωγούσε το κοινό στην Αθήνα (θέατρο Δελφοί της οδού Αχαρνών) και το χειμώνα περιόδευε στις επαρχίες, μέχρι που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην αθηναϊκή ταβέρνα Μονμάρτη, στη διασταύρωση Αχαρνών και Ηπείρου. Εκεί εμφανιζόταν ο Αττίκ και αποθεωνόταν σαν στιχουργός, πιανίστας και συνθέτης, μέχρι την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Χαρακτηριστικές επιτυχίες του: Ζητάτε να σας πω, Παπαρούνα, Τρεχαντήρι, Την ώρα που περνούσε το οργανάκι, Άδικα πήγαν τα νιάτα μου, Είδα μάτια, Αν βγουν αλήθεια.  Η «Μάνδρα του Αττίκ» διαλύθηκε μετά τον θάνατο του ιδρυτή της, το 1944. Πολλοί προσπάθησαν να ιδρύσουν παρόμοιες ομάδες ακολούθως, αλλά χωρίς επιτυχία.

Ο Μιχάλης Σουγιούλ έχει συνδέσει ιδιαίτερα το όνομά του με τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Έπαιζε για τους στρατευμένους σε φυλάκια και συγκεντρώσεις του στρατού. Πολλά τραγούδια εμπνευσμένα από αυτή την περίοδο είναι δικά του. Το παιδιά της Ελλάδος παιδιά σε στίχους Μ. Τραϊφόρου είναι βασισμένο στη μελωδία του τραγουδιού «Ζεχρά» σε μουσική του Μιχάλη Σουγιούλ. Έγραψε και δύο πρωτότυπα τραγούδια με αφορμή τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο που σημείωσαν διαχρονική επιτυχία: «Δύο αγάπες» και «Μας χωρίζει ο πόλεμος».

‘’Ούτε ένα δάκρυ από τα μάτια ας μην κυλήσει στου χωρισμού μας το πικρό τώρα φιλί. Πρέπει ο καθείς μας τώρα πια να πολεμήσει αφού η γλυκιά μας η πατρίδα το καλεί. Μας χωρίζει ο πόλεμος μα θεριεύει η ελπίδα πως για τη γλυκιά πατρίδα φεύγω τώρα εκδικητής…’’

Μετά την Κατοχή ο Σουγιούλ κατορθώνει ώστε όλα σχεδόν τα τραγούδια του να γίνουν αγαπητά από τους Έλληνες. Στα χρόνια της δεκαετίας του 1950 εκλήθη να γράψει τραγούδια και για τον ανερχόμενο κινηματογράφο. Θα θυμηθούμε αυθόρμητα τα  τραγούδια Aρχισαν τα όργανα από την ταινία «Σάντα Τσικίτα», ‘Aλα  από την ταινία «Ένα βότσαλο στη λίμνη», Ο μήνας έχει εννιά  (ή Μια ζωή την έχουμε) από την ταινία «Το σωφεράκι». Παράλληλα, ξεκινά και η ενασχόληση του με τα λεγόμενα αρχοντορεμπέτικα, δηλαδή τραγούδια που θύμιζαν τα λαϊκά της εποχής αλλά διατηρούσαν αρχές  της «ελαφράς» μουσικής. Οι ρυθμοί καθώς και το ηχόχρωμα των φωνών προέρχονταν από τα ρεμπέτικα, ο συνδυασμός των οργάνων που χρησιμοποιούνταν και η λογική της ενορχήστρωσης  παρέπεμπε στο ελαφρό τραγούδι.

Ρομαντικοί, ευαίσθητοι, ευφάνταστοι, εξαιρετικοί ενορχηστρωτές, σεμνές προσωπικότητες, στάθηκαν οι συνθέτες: Κώστας Γιαννίδης (που ασχολήθηκε και με την «λόγια» μουσική χρησιμοποιώντας το πραγματικό του όνομα: Γιάννης Κωνσταντινίδης), ο Μίμης Κατριβάνος, ο Σώσος Ιωαννίδης, ο Γιάννης Βέλλας, ο Γιάννης Σπάρτακος, ο Ζοζέφ Κορίνθιος, ο Νίκος Χατζηαποστόλου, ο Γιώργος Μουζάκης, ο Τάκης Μωράκης, ο Χρήστος Χαιρόπουλος, ο Ιωσήφ Ριτσιάρδης, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Ζακ Ιακωβίδης, ο Κώστας Καπνίσης κ.ά.

Τα ποιήματα του Ρίτσου που μελοποίησε ο Σπήλιος Μεντής, είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει στιχουργικά το αποκαλούμενο “ελαφρό” τραγούδι. Κάποια νεανικά ποιήματα του Ρίτσου, από ανέκδοτες ποιητικές του συλλογές, που σύμφωνα με τους μελετητές του έργου του γράφτηκαν στις αρχές τις δεκαετίας του 30. Τα ποιήματα αυτά μελοποιήθηκαν κατά την δεκαετία του ’60 από τον συνθέτη και προσωπικό φίλο του ποιητή, Σπήλιο Μεντή. Τα περισσότερα από αυτά κυκλοφόρησαν σε δίσκους 45 στροφών με την φωνή της Γιοβάννας. Μερικά από αυτά πήραν μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 1964 και 1965. Στίχοι γεμάτοι δροσιά και φρεσκάδα που γεννάνε στο μυαλό ολοζώντανες εικόνες. Ο νεανικός Ρίτσος των “ελαφρών” αυτών τραγουδιών είναι ήδη ώριμος ποιητικά, σε μέτρο, ομοιοκαταληξία και περιεχόμενο.Με υλικά απλά και καθημερινά (ο παγωτατζής, η νεραντζιά, το φεγγάρι, το εξοχικό κεντράκι) μας δίνει μικρά αριστουργήματα, την εποχή που κάποιοι άλλοι με τα ίδια ακριβώς υλικά πλημμύριζαν με σαχλοτράγουδα την πλάση. Το 1965 κυκλοφορούν σε δίσκους δύο ακόμα τραγούδια των Ρίτσου-Μεντή, με ερμηνεύτρια την Σούλα Μπιρμπίλη. Το αρτιότερο εκ των δύο έχει τίτλο: Κίτρινο Φθινόπωρο. Όλη η μελαγχολία του Φθινοπώρου σε κίτρινο χρώμα,  και μια ελπίδα, που γεννιέται από τις πράσινες, ακόμα, ρίζες.

Στίχους επίσης έγραφαν ενδιαφέροντες, περισσότερο ή λιγότερο, άνθρωποι του χώρου της μαζικής κουλτούρας, όπως οι: Γιώργος Οικονομίδης, Αιμίλιος Σαββίδης, Μίμης Τραϊφόρος, Αλέκος Σακελλάριος, Μίνως Μάτσας, Πωλ Μενεστρέλ και πολλοί άλλοι.

Οι δίσκοι των 78 στροφών και το ραδιόφωνο συστήνουν στους έλληνες μερικές υπέροχες φωνές όπως: Σοφία Βέμπο, Δανάη (Στρατηγοπούλου), Πέτρο Επιτροπάκη, Νίκο Γούναρη, Νινή Ζαχά, Τώνη Μαρούδα, Μάγια Μελάγια, Σώτο Παναγόπουλο, Φώτη Πολυμέρη, Κάκια Μένδρη, Ζωή Κουρούκλη, Ορέστη Μακρή, Ρένα Βλαχοπούλου. Να μη παραλείψουμε να αναφέρουμε τα ντουέτα: Κορώνη-Φίλανδρου, Μουζά-Λιγνού   κ.ά. καθώς και τα τρίο: Τρίο-Κιτάρα, Τρίο-Μπριλάντε κ.ά. Όλοι αυτοί φτιάχνουν μια νέα, πρωτοφανή για τον περισσότερο κόσμο των επαρχιών, επίπλαστη ίσως, αλλά χρήσιμη από αισθητικής πλευράς κουλτούρα. Μια νέα δράση, φιλική στην ελαφρά μουσική είναι αυτή των μουσικών παραγωγών, που έχουν ευθύνη όχι να εμπνεύσουν αλλά να εγγυηθούν την επιτυχία των δισκογραφικών εταιριών. Ο δημιουργός είναι πλέον και αυτός «κάτι άλλο». Γράφονται λοιπόν εκατοντάδες τραγούδια και οι λογικές τους μοιάζουν στο στόχο του… “να πιάσουν την καλή”.

Αυτή η μοντέρνα μαζική μουσική κουλτούρα συνέπλευσε πολύ γρήγορα με την δυναμική πρακτική στην ελληνική αγορά των αρχών της προσφοράς και της ζήτησης, που είχε σαν αποτέλεσμα την εμπορευματοποίηση, το κέρδος και την μετατόπιση του «μουσικού στόχου» στον ανταγωνισμό της οικονομικής επιτυχίας.

Η Κούλα Νικολαΐδου δισκογράφησε (για την εταιρία Odeon) πιθανότατα τα περισσότερα πολεμικά τραγούδια. Σχεδόν για… μόδα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε. Οι εταιρίες βρήκαν τρόπο να δουλεύουν παράγοντας δίσκους και να κερδίζουν από την ανάγκη του λαού να σταθεί ορθός μέσα από τη συντροφιά του τραγουδιού. Η Δανάη Στρατηγοπούλου, θαρραλέα και σαφής, όπως πάντα, χαρακτήρισε πατριδοκαπηλική την τάση αυτή των εταιριών, αλλά τραγούδησε ένα (ίσως δικαιολογημένα χαρακτηρισμένο ως το πλέον άρτιο) τραγούδι με πατριωτικό και πολεμικό υπόβαθρο στον στίχο: “Άντε στο καλό κι η Παναγιά μαζί σου Άντε στο καλό κι η σκέψη μου δική σου. Σ’ αποχαιρετώ χωρίς καημό και πόνο κι ένα σου ζητώ να με θυμάσαι μόνο. Άντε στο καλό και μια αγκαλιά ανοιχτή θα σε περιμένει να σε σφίξει νικητή”.

Η Γιοβάννα (Ιωάννα Φάσσου Καλπαξή) αποτελεί φωνή – ορόσημο της ελαφράς μουσικής. Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα. Στα οχτώ της χρόνια άρχισε να μελετά πιάνο και να τραγουδά σαν μέλος παιδικής χορωδίας. Στα δεκατέσσερα άρχισε με πολλή προσοχή, (λόγω του νεαρού της ηλικίας της), μαθήματα όπερας, στο Ωδείο Αθηνών. Με το ψευδώνυμο Γιοβάννα, άρχισε να τραγουδά σε εκπομπές στο ελληνικό ραδιόφωνο συμπράττοντας με την ελαφρά ορχήστρα του ραδιοσταθμού, εν αγνοία μάλιστα του ωδείου, επειδή της είχε χορηγηθεί υποτροφία και κάτι τέτοιο ήτανε απαγορευμένο.

Σαν κλασική τραγουδίστρια και κατά τη διάρκεια των σπουδών της, έκανε πολλές εμφανίσεις σε κοντσέρτα μαθητικά. Πριν ακόμα πάρει το δίπλωμά της, εμφανίστηκε σαν πρωταγωνίστρια, στην οπερέτα «Κορυδαλλός » του Λέχαρ. Ένα χρόνο αργότερα κέρδισε την κρατική υποτροφία για ανώτερες σπουδές στη Ρώμη. Εκείνη την εποχή όμως, για άλλους έξω-μουσικούς λόγους, μπήκε επαγγελματικά στο ελαφρό τραγούδι.

Έλαβε μέρος σε όλα σχεδόν τα ελληνικά και ευρωπαϊκά φεστιβάλ του είδους, μέχρι το 1969. Στο δεύτερο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κέρδισε το δεύτερο βραβείο με το τραγούδι του Σπήλιου Μεντή: Καλοκαιράκι. Λίγο-λίγο, απέχοντας από το ενεργό επάγγελμα, οι εμφανίσεις της λιγόστεψαν. Τότε άρχισε να γράφει μυθιστορήματα και ποίηση. Μαθήτρια του μεγάλου ποιητή Γιάννη Ρίτσου, εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές: «Να προλάβω» (1976), » Θα σου μιλήσω» (1980) και «Ψηλαφίζοντας» (1982).

Το 1986 γράφει το μυθιστόρημα » Άντε γεια «, που έγινε μάλιστα best seller. Το στέλνει να διαγωνιστεί στον διαγωνισμό των εκδόσεων Bell και παίρνει το πρώτο βραβείο.

Η ελαφρά μουσική (από την εποχή του Μεσοπολέμου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960), αποτελούσε ελκυστική μουσική, είχε πολλούς φανατικούς φίλους και λιγότερους εχθρούς.

Νέα ώθηση στο ελαφρό θα δώσουν οι Γιάννης Βογιατζής και Τζένη Βάνου, δυο πραγματικά χαρισματικοί ερμηνευτές, που θα στρέψουν πάνω τους τα φώτα της επικαιρότητας, παρατείνοντας την ζήση μιας σχολής της οποίας η βαρύτητα, η προσφορά και η εργογραφία των συντελεστών της μάλλον δεν έχει αξιολογηθεί με ορθά και αντικειμενικά κριτήρια.

(πηγές: ttp://www.tar.gr/content/content.php?id=3013,  http://www.derti.gr/pdf/history.pdf,  

http://www.musicportal.gr/operetta_music?lang=el,  http://afmarx.wordpress.com/2009/04/30/ritsos–menths–songs/, http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&id=1840#ixzz2mwD28cPq)