Να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους μας

Γράφει ο Νίκος Τσούλιας

Η πανδημία κατέδειξε την αξία της αλληλεγγύης με έναν τρόπο πολύ εμφαντικό. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη περίοδο της ιστορίας καταφάνηκε ότι η υγεία μας συνδέεται με έντονο τρόπο με την υγεία των άλλων ανθρώπων, ότι η έγνοια μας και το ενδιαφέρον για τους άλλους είναι έγνοια και ενδιαφέρον για τον εαυτό μας – και αντιστρόφως.

Υπάρχει ο covid-19, η πανδημία, το ένα λοκντάουν μετά το άλλο, τα εκάστοτε νέα κρούσματα, οι διασωληνώσεις, οι απώλειες ανθρώπων. Ένα δυστοπικό σκηνικό περιβάλλει τη ζωή μας. Ο πολιτισμός μας συρρικνώνεται. Η ανθρωπότητα βαριανασαίνει.

Κι όμως, υπάρχει φως – και είναι δυνατό. Η ζωή του ανθρώπου έχει φοβερή δύναμη αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι αυτός που παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο πάνω στο γαλάζιο πλανήτη μας. Η παρένθεση θα κλείσει. Και φυσικά δεν θα επανέρθουμε στις παλιές εικόνες μας. Η εξέλιξη θα έχει ασυνέχεια, θα κάνει άλμα. Και εκεί θα είμαστε πάλι εμείς με νότα αισιοδοξίας, με θάρρος και αισιοδοξία για μια καινούργια αρχή.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι το πως θα βρεθούμε την επόμενη ημέρα. Και αν ένα μέρος αυτής της ημέρας θα δημιουργηθεί από τον αντικειμενικό παράγοντα της σημερινής υγειονομικής (και όχι μόνο) κρίσης, το υπόλοιπο μέρος θα είναι δικό μας δημιούργημα – προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό.

Σήμερα διαμορφώνουμε τις συνθήκες της επόμενης περιόδου, της περιόδου εκείνης που θα εμπεριέχει έστω μερική υπέρβαση της κρίσης, γιατί ήδη έχει διαφανεί ότι και η δημόσια υγεία και η εθνική οικονομία μας θα βρίσκονται σε δοκιμασία για αρκετό διάστημα.

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η δική μας ψυχολογική και συναισθηματική στάση απέναντι στα προβλήματα αυτά. Και εδώ έχει μεγάλη αξία το τι μηνύματα εκπέμπει ο καθένας και η καθεμιά. Αν βρισκόμαστε ως παθητικοί δέκτες ή ως μακρινοί παρατηρητές στη βαριά σκιά της πανδημίας και της ανέχειας, αν έχουμε χάσει το δημιουργικό και παρεμβατικό μας ρόλο, αν είμαστε παραιτημένοι στους νοσηρούς ανέμους των καιρών, τότε συμβάλλουμε στην επιδείνωση της κατάστασης.

Αλλά αν η πρόκληση και η αναπαραγωγή της απαισιοδοξίας είναι πολλαπλασιαστικές, τότε οι αντίστοιχες ενέργειες της αισιοδοξίας είναι ακόμα πιο πολλαπλασιαστικές και πιο εμφαντικές. Το χαμόγελο γεννάει πάντα χαμόγελο. Είναι μεταδοτικό και ενθαρρυντικό. Γίνεται όλο και πιο φωτεινό.

Είμαστε μεγάλο διάστημα στα σπίτια μας. Η φυσική ζωή μας είναι συρρικνωμένη. Ένα γενικό μούδιασμα περιβάλλει την κοινότητα των ανθρώπων, όπου γης. Αισθανόμαστε περιορισμένοι. Αλλά δεν είμαστε έγκλειστοι και φυλακισμένοι. Μπορούμε να παίρνουμε ανάσες έξω από τα σπιτικά μας, που ξαφνικά μετατράπηκαν σε κλουβιά. Και το πιο σημαντικό… Μπορούμε να επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους, φίλους και συγγενείς, με πολλούς τρόπους. Οι νέες τεχνολογίες μας δίνουν δυνατότητα κοινωνικής επαφής – έστω και εικονικής.

Μα ακόμα και το απλό τηλεφώνημα, το κλασικό πεδίο της τηλε-επικοινωνίας, μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία θετικού κλίματος και στους δύο ανθρώπους της επικοινωνίας. Ο ένας μπορεί να δίνει κουράγιο στον άλλον. Να ακούει τα προβλήματά του και να τα συμμερίζεται. Η αισιοδοξία δεν είναι μια παθητική κατάσταση του εαυτού μας. Αντίθετα, είναι αντίληψη και τρόπος ζωής. Συνάπτεται με την αυτοπεποίθησή μας και με την αποφασιστικότητά μας, με το αγωνιστικό φρόνημά μας και με τη δημιουργικότητά μας.

Άλλωστε, η πανδημία κατέδειξε την αξία της αλληλεγγύης με έναν τρόπο πολύ εμφαντικό. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη περίοδο της ιστορίας καταφάνηκε ότι η υγεία μας συνδέεται με έντονο τρόπο με την υγεία των άλλων ανθρώπων, ότι η έγνοια μας και το ενδιαφέρον για τους άλλους είναι έγνοια και ενδιαφέρον για τον εαυτό μας – και αντιστρόφως. Γιατί να μην συνειδητοποιήσουμε μια τόσο απλή μα και τόσο κραταιά αλήθεια;

(Πηγή: alfavita.gr)