Τι να πω στο παιδί;

Γράφει ο Σπύρος Τσάμης

ΔΑΓΑΛΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ / EUROKINISSI

Σαφώς και έχει ιδιαίτερη σημασία ποιοι, τελικά, είναι οι εντολείς και ποιοι οι εντολοδόχοι-μεταπράτες, όσοι διαμορφώνουν και ανακοινώνουν τα «μέτρα προστασίας» από την πανδημία… Όχι μόνο επειδή είναι σημαντικό να ξέρουμε αν τηρούνται οι αποστολές κατόχων θεσμικών ιδιοτήτων ή αν αντίθετα είναι συνώνυμες σκοπιμότητας. Υπάρχει ουσιαστικός λόγος, είδα δίπλα μου παιδί που θα γίνει σε λίγους μήνες τριών ετών, σκέφθηκα πως από τη στιγμή που άρχισε να καταλαβαίνει τον κόσμο θυμάται τον εαυτό του να φοράει μάσκα και βλέπει γύρω του, επίσης, πρόσωπα με μάσκες! Το ίδιο και παιδιά κοντινών ηλικιών, όσα διαμορφώνουν, σε αναπάντεχες συνθήκες, προσωπικότητα, στάση ζωής, συνθέτουν βιώματα ίσως με καταλυτική δυναμική.

Η σκέψη, λοιπόν, στη θέα του ίδιου παιδιού άρχισε να καλπάζει. Όχι μόνο επειδή δεν έχει παίξει λόγω του ιού με άλλα παιδιά, μα και επειδή δίπλα του ενήλικες κάθε ιδιότητας αρχικά, ενστικτωδώς, αρνήθηκαν τον κορονοϊό. Μετά επιχείρησαν να εφεύρουν τους δημιουργούς του. Και πριν ορίσουν προσωπική-οικογενειακή τακτική αντιμετώπισης, το πιθανότερο, όπως υπαγορεύει η κοινή εμπειρία της περιόδου, ένιωσαν κατάθλιψη, στιγμιαία παραιτήθηκαν.

Το ίδιο παιδί, όπως ήδη και μεγαλύτερα, κατανοεί-διδάσκεται τον κόσμο μόνο μέσω μιας οθόνης, άρα μόνο μέσω ψευδαίσθησης αληθινής επαφής! Θεωρεί πως έχει δύναμη άποψης ενώ συνδιαλέγεται με οθόνη και όχι με πρόσωπο… Την ώρα που η παραπληροφόρηση ανθεί και συχνά, με επιχείρημα την πανδημία, διαστρέφει την πραγματικότητα. Όλα τούτα και τα παράγωγά τους λέγεται πως αναπληρώνουν τη διδασκαλία με φυσική παρουσία δασκάλου. Ψάχνω ακόμη να βρω τι να πω στο ίδιο παιδί… Προέχει να βρω τι να πω στον εαυτό μου!

(Πηγή: efsyn.gr)