Οι ναζί στον φυσικό τους χώρο

Γράφει η Ντίνα Δασκαλοπούλου

EUROKINISSI

Ήταν πολλά τα χρόνια, ήταν μακρύς ο δρόμος, ήταν βαθιές οι πληγές. Από τότε που δολοφονήθηκε ο Λουκμάν, από τότε που έβγαιναν τα τάγματα στην πόλη, από τότε που δολοφονήθηκε ο Φύσσας – από τότε η χώρα παλεύει με το τέρας. Και χτες νίκησε: οι ναζί στο κελί και η ανάσα μας ελεύθερη.

Όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα κι όταν ο τρόμος ή ο πόνος έπαιρνε το πάνω χέρι, κάποιοι στάθηκαν αλύγιστοι. Οι γονείς του Παύλου και του Σαχζάτ, τα θύματα των επιθέσεων που έφτασαν στο δικαστήριο, οι μάρτυρες κατηγορίας, οι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής, οι δικαστές, το αντιφασιστικό κίνημα, αλλά και οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ και οι παρατηρητές που κάλυπταν τη δίκη συστηματικά κι έφερναν στο φως ντοκουμέντα.

Από αυτή την ιστορική -και όχι μόνο για την Ελλάδα- απόφαση έχουμε να μάθουμε πολλά, ο αντίκτυπός της στη δημόσια σφαίρα και την πολιτική ζωή θα φαίνεται όσο περνάει ο καιρός. Όμως σήμερα εγώ θέλω να πω δυο λόγια για τους ανθρώπους που σήκωσαν το βάρος αυτής της δίκης. Γιατί το πρώτο μεγάλο μάθημα μας το χάρισαν αυτοί κι είναι, νομίζω, η αταλάντευτη πίστη στις αρχές τους και στο δίκιο, η στράτευση με το φως ακόμα κι όταν γύρω μας κατακλύζει το σκοτάδι, η επιμονή και η υπομονή, η τρυφερή δύναμη.

Εκτός όμως από το μάθημα οι άνθρωποι αυτοί μας έκαναν κι ένα μεγάλο δώρο: το αίσθημα του σεβασμού, της βαθιάς εκτίμησης και της εμπιστοσύνης στον Άνθρωπο. Για όλους αυτούς τους λόγους, ευχαριστούμε γι’ αυτή τη χαρά.

(Πηγή: efsyn.gr)