Η ζημιά στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας επιβεβαίωση της κλιματικής αλλαγής

Yann Poirier | Dreamstime.com

Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος έχει χάσει από το 1995 μέχρι το 2017 τα μισά κοράλλια του, ως συνέπεια της κλιματικής αλλαγής που έχει ανεβάσει τη θερμοκρασία των θαλασσών. 

Σύμφωνα με τους επιστήμονες έχουν μειωθεί δραματικά τα υγιή κοράλλια κάθε είδους σε όλη την έκταση του Υφάλου, που είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Η σοβαρότερη επιδείνωση ήρθε τη διετία 2016-17 με μαζικές λευκάνσεις κοραλλιών, που αποτελούν ουσιαστικά μια διαδικασία νέκρωσης του έμβιου αυτού οργανισμού. Μάλιστα, προέκυψαν κι άλλες λευκάνεις φέτος στο σύνολό του.

Όπως προέκυψε από τα πορίσματα των θαλάσσιων επιστημόνων ερευνητικού κέντρου του Queensland, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε μελέτη σε σχετικό περιοδικό, οι πληθυσμοί κοραλλιών έχουν μειωθεί κατά 50% σε όλες τις κλίμακες μεγέθους και είδους από το 1995 μέχρι το 2017.  Ειδικά, τα πιο σύνθετα κοράλλια με διακλαδώσεις, καθώς κι αυτά σε σχήμα τραπεζιού, τα οποία εξαφανίζονται, παρέχουν στέγη σε διάφορους πληθυσμούς ψαριών για την αναπαραγωγή τους.

«Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο -πρέπει να ελαττώσουμε άμεσα τις εκπομπές του θερμοκηπίου», λένε οι ερευνητές. 

Η λεύκανση των πιο σύνθετων δομών κοραλλιών, είναι η μεγαλύτερη συνέπεια μιας διαδικασίας νέκρωσης των 2/3 του Υφάλου. Συγκεκριμένα, η λεύκανση προκύπτει όταν οι οργανισμοί που βρίσκονται σε κατάσταση περιβαλλοντικής πίεσης αποβάλλουν την επίστρωση φυκιών που τα περιβάλλει – γνωστές και ως ζωοξανθέλλες-, οι οποίες τους δίνουν το χρώμα τους. Βέβαια, τα κοράλλια μπορούν να επανέλθουν σε μια υγιή κατάσταση, μια διαδικασία που μπορεί, όμως, να διαρκέσει δεκαετίες. Η επίσημη υπηρεσία της Αυστραλιανής Κυβέρνησης επιβεβαίωσε πέρυσι, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη μακρόβια ύπαρξη του Υφάλου είναι η ανθρωπογενής υπερθέρμανση.

Μόνο κατά την τελευταία δεκαετία οι θερμότερες θάλασσες που προκύπτουν από την κλιματική αλλαγή έχουν διαβρώσει τον Ύφαλο, εκτοπίζοντας πλήθος θαλάσσιων ειδών, καταστρέφοντας τη βιοποικιλότητα και δίνοντας χώρο σε μολυσματικούς για τη θαλάσσια ζωή οργανισμούς να αναπτυχθούν.

Αναφερόμενος στον πληθυσμό των κοραλλιών, ο Άντι Ντίτζελ, ένας εκ των βασικών συγγραφέων της έρευνας, είπε: «Μία ζωντανή μάζα κοραλλιών αποτελείται από εκατομμύρια μικρούς και μεγάλους ηλικιακά οργανισμούς αυτής της κατηγορίας». Μια μελέτη του 2019 απέδειξε ότι οι πληττόμενες αποικίες κοραλλιών δυσκολεύονται πολύ να επανέλθουν, διότι τα περισσότερα από τα ενήλικα κοράλλια είχαν πεθάνει.

«Τα ευρήματά μας, αναδεικνύουν ένα χαμηλότερο ενδεχόμενο ανάκαμψης του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου σε σχέση με το παρελθόν, επειδή υπάρχουν αφενός λιγότερα νεανικά κοράλλια και αφετέρου ενήλικα», συμπλήρωσε ο Ντίτζελ.

Η επίσημη υπηρεσία της Αυστραλιανής Κυβέρνησης επιβεβαίωσε πέρυσι, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη μακρόβια ύπαρξη του Υφάλου είναι η ανθρωπογενής υπερθέρμανση. Επιπλέον, οι επιστήμονες συμπέραναν το Μάρτιο, πως ο ύφαλος υπέστη μαζική διαδικασία λεύκανσης για τρίτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια, χωρίς να έχει διαμορφωθεί η συνολική εικόνα της ζημιάς.

Όπως σχολίασε o καθηγητής Χιούζ: «Νομίζαμε ότι ο Ύφαλος προστατεύεται από το μέγεθός του και μόνο από οποιεσδήποτε μεταβολές, όμως τα αποτελέσματά μας μάς δείχνουν ότι ακόμη και το μεγαλύτερο και πιο προστατευμένο Υφαλοειδές σύστημα, φθίνει και απονεκρώνεται».

Ο ΟΗΕ προειδοποιεί ότι αν η παγκόσμια θερμοκρασία, που έχει ανέβει κατά ένα βαθμό από την προβιομηχανική εποχή, αγγίξει το 1,5, αυτό θα σημάνει εξάλειψη του 90% των κοραλλιών παγκοσμίως.

Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος αναγνωρίστηκε ως σημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1981, λόγω της «τεράστιας επιστημονικής και περιβαλλοντικής σημασίας» του. Εκτείνεται πάνω από 1,4 χιλιόμετρα.

(Πηγή: efsyn.gr με πληροφορίες από BBC)