Ακούστε τους μαθητές!

Γράφει ο Χρήστος Κάτσικας*

Για να μην γίνουν τα κλειστά σχολεία από κρούσματα περισσότερα από τα σχολεία που αγωνίζονται για το αυτονόητο.

Ε, λοιπόν NAI αγαπητοί μου εκπαιδευτικοί και γονείς! Είμαι με τους μαθητές μου που αγωνίζονται! Γιατί ο αγώνας των μαθητών για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην Μόρφωση και στην Υγεία είναι δίκαιος! Είναι πρώτα από όλα και δικός μας αγώνας!

Και ένα έχω να πω: Αν δεν κάνουμε αυτό που μας αναλογεί και αν δεν στηρίξουμε τους μαθητές μας και αφήσουμε τον αγώνα τους να χαθεί από τα χτυπήματα της βίας και της τρομοκρατίας τότε μας περιμένει όλους ένας μακρύς και βαρύς χειμώνας που δεν τον έχουμε ξαναζήσει.

Η λειτουργία του κόσμου έπαψε να είναι το απόλυτο μυστήριο που ήταν, οι μοχλοί του κακού βρίσκονται μπροστά στα μάτια όλων, για τα χέρια που τους χειρίζονται δεν υπάρχουν πια γάντια ικανά να κρύψουν τις κηλίδες του αίματος. Αυτά έγραφε πριν λίγα ο χρόνια ο μακαρίτης Ζοζέ Σαραμάγκου.

Θα έπρεπε, επομένως, να είναι εύκολο για τον καθένα να επιλέξει ανάμεσα στην πλευρά της αλήθειας και στην πλευρά του ψεύδους, ανάμεσα στον ανθρώπινο σεβασμό και στην ασέβεια προς τον άλλον, ανάμεσα σε αυτούς που είναι με τη ζωή και αυτούς που είναι εναντίον της.

Εξάλλου είναι γνωστό σε όσους έχουν τα μάτια να δουν και την τιμιότητα να πιστέψουν στα μάτια τους, ότι οι μικρές δειλίες της καθημερινότητας, συνεισφέρουν σε μια ολέθρια μορφή πνευματικής τυφλότητας, να βρισκόμαστε, δηλαδή, στον κόσμο και να μη βλέπουμε τον κόσμο, ή να βλέπουμε από αυτόν ότι, ανά πάσα στιγμή, τείνει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας.

Ας πάψουμε να σκεφτόμαστε ότι τέλος πάντων “που να τα βάλουμε με τα θηρία” και που θα πάει “θα φάνε, θα φάνε και κάποια στιγμή θα χορτάσουν και θα σταματήσουν”.

Γιατί έτσι θα κυλάει ο καιρός και η βαρβαρότητα θα μεγαλώνει και οι πληγές θα πληθαίνουν και στο δικό μας σώμα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Γι αυτό, λοιπόν,

Και για χίλιους άλλους λόγους

Με το πείσμα του σίδερου,

την υπομονή του νερού

Και μια ντουφεκιά στο κούτελο του φόβου και της αδράνειας

Μαθητές μου είμαι μαζί σας!

—

* Ο Χρήστος Κάτσικας είναι καθηγητής φιλόλογος, Αιρετός εκπρόσωπος στο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΔΕ) της Δ΄ ΔΙΔΕ Αθήνας

(Πηγή: efsyn.gr)