Τα παιδιά-θηράματα

Γράφει η Ντίνα Δασκαλοπούλου

AP Photo

«Κοιτάζω γύρω και βλέπω τι γίνεται στους όμοιούς μου κάθε μέρα, με κυνηγούν όπως τα θηράματα. Θέλω να ζήσω». Tο τραγούδι του Keedron Bryant ακούγεται σε όλο τον πλανήτη. Η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική, συγκλονιστικότερο όμως είναι το γεγονός ότι ένας 12χρονος τραγουδά στίχους σαν κι αυτούς τού «Ι’m a young black man».

Λίγα χρόνια νωρίτερα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην ακρότατη γωνίτσα της Ευρώπης, σε μια λιλιπούτεια χώρα πιτσιρικάδες σαν τον Keedron έβγαιναν μαζικά στους δρόμους εξαιτίας μιας εν ψυχρώ δολοφονίας από αστυνομικό. Το θύμα ήταν μόλις 15 χρονών και η σφαίρα στο στήθος του σημάδεψε την καρδιά της γενιάς τους. Και τότε όπως και τώρα, και εδώ όπως και εκεί η δολοφονία διέρρηξε το σκηνικό της «κανονικότητας» κι αποκάλυψε την τεράστια οργή που νιώθουν οι νέοι άνθρωποι σε έναν κόσμο ο οποίος τους προετοιμάζει για μια ζωή χωρίς δικαιώματα, χωρίς όνειρα, χωρίς δημιουργία. Τα αγόρια και τα κορίτσια του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα φώναζαν «είμαστε εικόνα από το μέλλον». Δώδεκα χρόνια αργότερα αυτό το ζοφερό μέλλον είναι ήδη εδώ και κάποιοι άλλοι πιτσιρικάδες κάνουν το «δεν μπορώ ν’ ανασάνω» μυριόστομη κραυγή από τη Μινεάπολη μέχρι την Αθήνα.

Η μητρόπολη του καπιταλισμού φλέγεται και οι αιτίες της έκρηξης είναι πολύ βαθύτερες από τον σπινθήρα που την πυροδότησε. Δεν είναι μόνο η ρατσιστική δολοφονία, αλλά η χρόνια βία της φτώχειας, της περιθωριοποίησης του αποκλεισμού για όλη αυτή τη γενιά που ενώνεται κάτω από το σύνθημα «no justice, no peace». Οι εξεγερμένοι της Χιλής έβαλαν αυτό το αίσθημα του πνιγμού σε άλλες λέξεις: «Δεν επιστρέφουμε στην κανονικότητα γιατί η κανονικότητα μας πνίγει». Τους ακούμε;

(Πηγή: efsyn.gr)