Υψωμένες γροθιές

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

P Photo/Ringo H.W. Chiu

H Eλι και η Βένι είναι δυο φίλες που πάνε Γυμνάσιο. Όπως όλοι οι έφηβοι της Ελλάδας έμειναν σε καραντίνα, χωρίς σχολείο, κολλημένες στα κινητά τους τηλέφωνα, με τα σόσιαλ μίντια μόνη τους επαφή με τον έξω κόσμο. Ποστάροντας στόρι, με χορευτικές χειρονομίες που αντιγράφουν από άλλους χρήστες κοινωνικών δικτύων, σε μια αέναη ανακύκλωση μιας κοινής παγκόσμιας ιεροτελεστίας.

Οι ώρες του εγκλεισμού πέρασαν με εξομολογήσεις σε ομαδικά τσατ, παρεξηγήσεις και συγγνώμες, εκνευρισμό και όνειρα. Και μετά ήρθε το σχολείο. Με ή χωρίς κάμερα, μαθήματα μέρα παρά μέρα και τα μισά παιδιά να απουσιάζουν.

Και ξαφνικά, πριν από λίγες μέρες, τα ψηφιακά προφίλ των κοριτσιών, από καρδούλες και γκλίτερ γέμισαν υψωμένες γροθιές και συνθήματα «Ι can’t breathe». Tα 13χρονα και τα 16χρονα, από τη Μινεάπολη ώς το Χονγκ Κονγκ, από την Ατλάντα ώς την Αθήνα, έμαθαν το όνομα του Τζορτζ Φλόιντ, είδαν το γόνατο του λευκού αστυνομικού να συνθλίβει μέχρι θανάτου τον μαύρο άντρα, έμαθαν τι θα πει αστυνομική βαρβαρότητα.

Τα ίδια παιδιά που πριν από 20 μήνες ήταν πολύ μικρά για να καταλάβουν τι έγινε με τον Ζακ Κωστόπουλο στο κέντρο της Αθήνας, τώρα είναι ώριμα για να καταλάβουν ότι η αστυνομία στις ΗΠΑ δολοφονεί ανθρώπους για το χρώμα του δέρματός τους. Ξαφνικά τα σόσιαλ μίντια των παιδιών ξεχείλισαν οργή, με τη γατούλα Hello Kitty να καίει περιπολικά και το λαγουδάκι My Melody να φωνάζει «Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη».

Ίσως όχι όλων των παιδιών, ούτε όλων το ίδιο. Πάντως, σε συνδυασμό με τα αντιδραστικά νομοσχέδια για την παιδεία, τη νέα φτωχοποίηση που προμηνύεται, τους φόβους για νέο κύμα επιδημίας, οι φλόγες που άναψαν στη Μινεάπολη δύσκολα θα σβήσουν από τις οθόνες των παιδιών στην Αθήνα. Κι ακόμα πιο δύσκολα θα παραμείνουν εικόνες στα κινητά τους.

(Πηγή: efsyn.gr)