Τέσσερις παράγκες, μια βρύση

Της Μαριάννας Τζιαντζή

«Τούμπα, φτωχογειτονιά… φτώχεια. Στις παράγκες καθόταν τέσσερις οικογένειες, και το καμπινέ ήταν απ’ έξω. Κάθε πρωί κατεβαίνανε με τα τσουκάλια. Και νερό… σε τέσσερις παράγκες μια βρύση. Το κράτος τις έκανε τις παράγκες: έκανε τρία σκαλοπάτια, έκανε μια βάση σε ξύλο, ένα πάτωμα, κι εκεί απάνω έκανε τέσσερα καδρόνια με ξύλα, ραμποτέ. Πήρε φωτιά μία, κι ύστερα έκανε το τσάμι: τσάααατ…, έσπαζε κι έφευγε, πεταγόταν αντίκρυ κι έπαιρνε κι η άλλη παράγκα φωτιά…Τότε κάηκαν καμιά εικοσαριά παράγκες…».

Αυτά, μεταξύ άλλων, αφηγήθηκε το 2006 ο Κώστας Δεκαβάλας (1924-2018), ένας θρυλικός μάστορας που κατασκεύαζε χειροποίητα μουσικά όργανα. Καλεσμένος από το Μουσικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, μίλησε στους μαθητές για τη ζωή στις φτωχογειτονιές της πόλης από τον Μεσοπόλεμο μέχρι και την Απελευθέρωση.

«Καταραμένη φτώχεια», λέει ο ίδιος. Κάτι παραπάνω από καταραμένη είναι η ζωή για τους έγκλειστους στον καταυλισμό της Μόριας όπου η μία βρύση και το «ένα καμπινέ» δεν εξυπηρετούν τέσσερις οικογένειες αλλά δεκάδες, και σε κάποιες περιπτώσεις και εκατοντάδες. Σήμερα δεν καίγονται ξύλινες παράγκες αλλά κοντέινερ και σκηνές, μερικές φορές και άνθρωποι όπως το εξάχρονο παιδί που απανθρακώθηκε αυτή την εβδομάδα. Παιδί αγνώστων στοιχείων και άγνωστης πατρίδας.

Βαριά πέφτει η σκιά του κορονοϊού στη ζωή μας. Όμως σε κάποιων ανθρώπων τη ζωή αυτή η σκιά πέφτει ακόμα πιο βαριά.

(Πηγή: efsyn.gr)