Τα παιδιά στη Μόρια θέλουν να πεθάνουν

Γράφει η Alexandra Kentroti

Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν στη Μόρια περίπου 6-7.000 ανήλικα παιδιά. Τα 1.040 είναι ασυνόδευτα και τα 558 ζουν όλα μαζί σε μία σκηνή.  

Αυτήν τη στιγμή, ανήλικα παιδιά στη Μόρια θέλουν να πεθάνουν. Αυτοτραυματίζονται, χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο, αρνούνται να μιλήσουν και κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας. Το ψυχικό τραύμα που κουβαλούν είναι τριπλό: όσα έχουν βιώσει στη χώρα τους, όσα έζησαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και αυτά που αντιμετωπίζουν εδώ.

Τα “πώς” και τα “γιατί” φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο δεν τα εξετάζω. Τα πολιτικά λάθη, εντός κι εκτός συνόρων, είναι γιγάντια και τα θύματα αυτών αναρίθμητα. Αυτό που έχει σημασία να κοιτάξουμε κατάματα, όμως, είναι η συμπεριφορά μας. Αυτό το λυσσαλέο μίσος που πλέον ξεχειλίζει από παντού.

Μέχρι λίγο καιρό πριν σκεφτόμουν πως δεν πρέπει να βιαστώ να κρίνω τους κατοίκους την Μυτιλήνης ή όποιου άλλου ελληνικού νησιού, αφού δεν είμαι εκεί και δεν γνωρίζω.

Όταν, όμως, το πρόβλημα έφτασε στην πόρτα μου και έπρεπε να φιλοξενηθούν ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στην γειτονιά μου, συνειδητοποίησα πως ο ρατσισμός δεν εξαρτάται τόσο από τις συνθήκες αλλά από τις πεποιθήσεις μας.

Είδα το ίδιο λυσσαλέο μίσος προς το “ξένο” από ανθρώπους που ζουν δίπλα μου, μοιράζονται το ίδιο πάρκο με την κόρη μου και που μέχρι τώρα δεν είχαν καμία επαφή με πρόσφυγες και μετανάστες παρά μόνο όσα ακούν από τα ΜΜΕ.

Ο φόβος μη μας κλέψουν, βιάσουν ή εξισλαμίσουν ήταν το νούμερο ένα επιχείρημά τους αλλά τελικά για κάποιους (όχι για όλους!), η αιτία της απέχθειάς τους δεν είναι ο φόβος αλλά κάτι άλλο, πολύ χειρότερο: νιώθουν ανώτεροι λόγω καταγωγής και χρώματος και σιχαίνονται (ή φοβούνται;) οτιδήποτε δεν τους μοιάζει.

Μετά και τα χθεσινά επεισόδια και τις αποκαλύψεις που βγήκαν στην επιφάνεια για τους ελέγχους που έγιναν, το θέμα της… χρωματικής ανωτερότητας που νιώθουν μερικοί (και μάλιστα άνθρωποι με εξουσία και αξιώματα), έπαψε να είναι ένα κοινό μυστικό ή κάτι που απλά υπονοείται και ξεσκεπάστηκε σε όλο του το μεγαλείο. Και για να επανέλθουμε στα παιδιά της Μόριας, μεταφέρω ένα απόσπασμα από την έκθεσης μιας 11χρονης μαθήτριας: “ Δεν έχει σημασία αν είναι μαύρα, καφέ, κίτρινα ή εμπριμέ. Τα παιδιά είναι παιδιά και πρέπει να μεγαλώσουν όμορφα και όχι σαν να είναι σκουπίδια που προσπαθούμε να τα ξεφορτωθούμε”.

(Πηγή: enallaktikos.gr)