ΠΡΟΣΟΧΗ τα βράδια στην Ακαδημίας

Aπό Twitter: Η Κορέα Ελένη @parkopoulou

Ακαδημίας, περίπου 22:40. Ήρθαν 2 τύποι στη στάση του λεωφορείου και με ρώτησαν αν μπορούν να κάτσουν δίπλα μου. Παραξενεύτηκα που με ρώτησαν και απλά δεν έκατσαν, αλλά απάντησα ναι. Με το που κάθονται, ο ένας άρχισε να μου λέει ότι είμαι πολύ όμορφη και με ρώτησε το όνομά μου.

Του λέω αυτολεξεί «εντάξει, δε θα κάνουμε αυτή τη δουλειά τώρα». και γυρνάω να τον κοιτάξω για να δω φάτσα. Βλέπω τον τύπο να με περιεργάζεται με αρρωστημένο ύφος. Ωστόσο, συνεχίζω να κάθομαι στο παγκάκι.

Εκεί χώνεται κι ο άλλος και μου λέει «σε κοιτάμε πολλή ώρα και πραγματικά εντυπωσιάστηκαμε». Του απαντώ «έλα τελειώνετε όμως». Στο καπάκι μου λέει «θα έπρεπε να χαίρεσαι που σε φλερτάρουν». Γυρνάω για να δω κι αυτόν και βλέπω ότι είχε ακριβώς το ίδιο άρρωστο ύφος με τον φίλο του.

Σηκώνομαι επί τόπου και πηγαίνω και κάθομαι σε ένα παγκάκι λίγο πιο πέρα. Όλη αυτήν την ώρα μέχρι να έρθει το λεωφορείο μου προσπαθούσα να κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου πού βρίσκονται, αλλά παράλληλα να μη διασταυρωθούν τα βλέμματά μας, επειδή φοβόμουν.

Εν τέλει ήρθε το λεωφορείο, μπήκα μέσα γρήγορα κι έψαξα να βρω μια κενή θέση να κάτσω δίπλα σε κάποιον/κάποια. Εννοείται πως κοίταξα γύρω μου και έξω για να σιγουρευτώ ότι δεν μπήκαν κι αυτοί.

Ακόμα κι όταν κατέβηκα από το λεωφορείο κι έφτασα στην είσοδο της πολυκατοικίας κοίταξα πίσω μου, μη τυχόν και με έχουν ακολουθήσει. Το «αστείο» είναι ότι αυτό το κάνω κάθε φορά που γυρνάω στο σπίτι μετά από βραδινή έξοδο και εννοείται ότι πάντα περπατάω με τα κλειδιά ανά χείρας.

Και γενικά είμαι πάντα αλέρτ για το οτιδήποτε που μπορεί να συμβεί. Το άσχημο σε όλο αυτό είναι ότι όταν εμείς οι γυναίκες λέμε «οτιδήποτε», αναφερόμαστε σε κάτι πολύ συγκεκριμένο: στον βιασμό.

Ωστόσο, θέλω να εστιάσω και στο γεγονός ότι ο τύπος μου είπε ότι θα έπρεπε να ειμαι ευγνώμων για το φλερτ, πίστευε δηλαδή πραγματικά ότι εκείνη την ώρα έκανε κάτι νορμάλ και άκακο και που μάλιστα θα έπρεπε να μου αρέσει, ενώ του(ς) ξεκαθάρισα 2 φορές ότι θέλω να σταματήσει αυτό.

Δυστυχώς, επειδή περιήλθα σε κατάσταση φόβου και άμυνας εκείνη τη στιγμή, δε θυμάμαι τα πρόσωπά τους για να σας τους περιγράψω και να είστε προσεκτικές (-κοί;). Κρατείστε μόνο το ότι ήταν στη στάση της Ακαδημίας που πάει προς τα πάνω (δηλαδή προς Σύνταγμα) κι έχετε τον νου σας.

Και λυπάμαι πολύ που λέω ότι πρέπει εμείς οι γυναίκες να έχουμε τον νου μας, γιατί έτσι ρίχνω την ευθύνη (της άμυνας) πάλι σε εμάς. Κανονικά θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να ζούμε σε κοινωνίες που δε φοβόμαστε να γυρίσουμε μόνες μας το βράδυ και που οι άνθρωποι δε θα παρενοχλούν.

Προφανώς, αυτές οι κοινωνίες δε θα χτιστούν (αν χτιστούν) εν μία νυκτί, αλλά το πρώτο βήμα είναι να μιλάμε γι αυτά και ει δυνατόν, να δρούμε, ιδανικά με συνεργασία των δύο φύλων. Αυτά λοιπόν, και πάλι  ΠΡΟΣΟΧΗ τα βράδια στην Ακαδημίας.

(Πηγή: enallaktikos.gr)