Αναζητώντας τον παράδεισο

Η παρακάτω ιστορία είναι του Amin Ahmadi, φιλοξενούμενου στον Ξενώνα ασυνόδευτων ανηλίκων της Άρσις στην Μακρινίτσα. Την διηγήθηκε ο ίδιος όταν παρέλαβε τον Ιούνιο του 2013 το Βραβείο «Αριστίνδην» στην τελετή των Θεσσαλικών Βραβείων WISH 2012.

Γειά σας !!

Είμαι ο Αμήν και είμαι 19 ετών …..Αφγανός !!!

Κι αν ποτέ μου έλεγε κανείς ότι θα ήμουν εδώ σήμερα ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου δε θα το φανταζόμουν!!!

Όταν σε ηλικία 13 ετών φεύγω κυνηγημένος από φόβο από το μικρό μου χωριό στα βάθη της Ανατολής …το Αλεσέι ….για να αναζητήσω το μέλλον μου….ένα μέλλον χωρίς βομβαρδισμούς …χωρίς όπλα…χωρίς βία….

Αλήθεια???…Γιατί με βραβεύετε εδώ σήμερα?? Δεν είμαι ήρωας ….

Έχω μόνο ξεφύγει…από τι θα αναρωτιέστε τώρα …

Μα από το θάνατο φυσικά!!!!

Μεγάλο το ταξίδι για ένα 13χρόνο παιδί που ξεκινάει από το μικρό Αλεσέι για τη μεγάλη πρωτεύουσα την Καμπούλ και να συνεχίσει Πακιστάν ..Ιράν… και στο νου μας να υπάρχουν αυτά που μας τάζαν…

Δουλειά ……σπίτια….αυτοκίνητα…όμορφη ζωή….

Παράδεισο τον αποκαλούσαμε!!! που να φανταστώ την κόλαση!!!!

3 μήνες στην Τουρκία στη φυλακή και στο σώμα σημάδι από μια μαχαιριά για να μη ξεχνάω ποτέ την αναζήτηση του Παραδείσου!!! όσο για τα σημάδια στην ψυχή???

Τι να πω τώρα??

Και το ταξίδι συνεχίζεται….. για τις χώρες του Βορρά….

Μαζί όμως συνεχίζεται η κόλαση… το κυνήγι… το κρυφτό στις νταλίκες …τον Μπαχτέρ μοναδικό μου συγγενή ..φίλο ..αδελφό κάτω από τις ρόδες ….

Και εγώ????

Εγώ παράνομος !!!!! ή λαθρομετανάστης ή άτυπος μετανάστης !!!

Όπως και να με αποκαλείτε εμένα αυτό δεν μου το είχαν πει!!!!

Μόλις περάσεις Ελλάδα είσαι στον Παράδεισο μου είχαν πει….!!!!

Μα που είναι αυτός ο Παράδεισος ???

Γιατί εγώ βλέπω μόνο κόλαση ???

Ο Παράδεισος με βρήκε στο νοσοκομείο στην Πάτρα με σπασμένα χέρια ..πόδια …λεκάνη ..και προπαντός ΛΑΘΡΑΙΟΣ!!! Όχι δεν το είπα σωστά …ΛΑΘΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ!!!

Απελπισία ….

Φρίκη….

Σκοτάδι…

Μην κλάψεις Αμήν έλεγα μέσα μου…μη….

Και όμως γιατί όχι??? Μόνο 15 ήμουν….

Δεν το έβαλα κάτω…δεν είχα το δικαίωμα…

Έπρεπε ..έπρεπε να ξεφύγω…δεν ήρθα στην Ελλάδα να πεθάνω…θα σηκωθώ και θα συνεχίσω!!! Η οικογένεια μου περιμένει από μένα βοήθεια ….

Με ανέλαβε ο Ξενώνας της Άρσις

Δεν κρύωνα …είχα φαγητό… και πείσμωσα !!!πείσμωσα πολύ !!!

Μόλις έγινα καλά.. καλά τρόπος του λέγειν…άρχισα αμέσως να δουλεύω!!.. πήγα και σχολείο!!! έμαθα ελληνικά.. έκανα φίλους !!! μεγάλη εμπειρία το σχολείο !!! τα ελληνικά με βοήθησαν να έχω κοινωνική ζωή… ή καλύτερα να έχω ΖΩΗ !!!!

Ααααα …σαν να άρχισε να αχνοφαίνεται λιγάκι ο Παράδεισος !!!!

Δε σταμάτησα ποτέ να προσπαθώ ..να δουλεύω. .με όποιες συνθήκες κι αν είναι αυτές …να βγαίνω έξω…να έχω μια δεύτερη οικογένεια!!! Γεια σου μαμά !!!

Και να κάνω όνειρα!!! Σαν κι αυτά που κάνουν τα παιδιά σας ….

Γιατί κάποτε τέτοιο δικαίωμα δεν είχα …

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα είμαι ελεύθερος!!! ότι θα ερωτευτώ!!!…. και θα με ερωτευτούν!!! …ότι ο λόγος μου θα έχει αξία για κάποιον προτού γίνω 50 ετών….

Ότι θα ζωγραφίζω και δε θα με κοροϊδεύουνε ….

Ότι θα δημιουργώ με τη φαντασία μου HAIR STYLE και κάποιοι θα με εμπιστεύονται ….

Ότι θα φωτογραφίζω ..τον ήλιο.. τη σκιά …την ελευθερία ….

Και πολλά άλλα.. μη σας ζαλίζω τώρα…

Αλήθεια??? Θα μου πείτε τώρα γιατί με βραβεύετε????

Ευχαριστώ κι εσάς που με ακούσατε αλλά κι εσάς που μου δείχνετε τον παράδεισο …

Ευχαριστώ ΕΛΛΑΔΑ !!!

(πηγή: www.unhcr.gr)