Τα σχολεία ως χώρος εκφασισμού της νεολαίας

Της Μαρίας Νικολακάκη

Είναι κοινό μυστικό ότι αυτήν τη στιγμή η Χ.Α. κάνει στρατολόγηση μεταξύ των μαθητών στα σχολεία. Φαίνεται από τις προσπάθειες κινητοποιήσεων της Χ.Α. ότι λίγοι είναι οι «καθαροί» ναζιστές. Προκειμένου να αυξηθούν οι ναζιστές της χώρας, η Χ.Α. απευθύνεται στη νέα γενιά, μια προσφιλής τακτική όλων των φασιστών.

Το θέμα είναι ότι μια ολόκληρη κοινωνία παρακολουθεί αμήχανη και απαθής τα παιδιά της να μυούνται στον ναζισμό από μια συμμορία εγκληματιών και μπράβων της νύχτας. Το γεγονός αυτό θέτει σε κίνδυνο την ψυχική ισορροπία των μαθητών, που ποτίζονται με ρατσισμό και μίσος για το διαφορετικό, διαταράσσει τη σχολική ζωή, αφού προτρέπει τους μαθητές σε βίαιες και συχνά παράνομες, αντι-ανθρώπινες πράξεις, αλλά είναι και υπονομευτική για τη δημοκρατία και την κοινωνία. Συγκεκριμένα, εάν σε μερικά χρόνια δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα ναζιστών, κινδυνεύουν η κοινωνική συνοχή και η δημοκρατία στη χώρα.

Η ναζιστική ιδεολογία μετατρέπει την απαισιοδοξία σε επίδειξη δύναμης, την ταπείνωση σε τιμωρητική πράξη. Μόνο που δεν αντιλαμβάνονται όσοι επικίνδυνα «αφελώς» την στηρίζουν ότι στην πραγματικότητα τιμωρούν τον εαυτό τους και την τάξη που ανήκουν, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της αστικής τάξης που προωθεί τον ναζισμό με πρόσχημα τον εθνικισμό ως αντιπρόταση στη λαϊκή κυριαρχία. Είναι εκεί, όμως, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν σύγχυση για τα πραγματικά αίτια της δομικής προσαρμογής στις ανάγκες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, που έχει έρθει στην Ελλάδα με τη μορφή μνημονίων και κρίσης χρέους. Και τα αίτια αυτά είναι όλα δημιουργήματα της αστικής τάξης, που προσεταιρίστηκε και σφιχταγκάλιασε τον κρατικό μηχανισμό μέχρι του σημείου πνιγμού του.

Το σχολείο ως θεσμός, δυστυχώς, συμμετέχει στο έγκλημα αυτό που γίνεται σε βάρος της νεολαίας της χώρας, άμεσα και έμμεσα. Έμμεσα, με τα παιδαγωγικά, γνωστικά και άλλα κενά. Συγκεκριμένα, από τη μια το καπιταλιστικό σχολείο δίνει έμφαση στην ατομική επίδοση και όχι στην ομαδική μάθηση, συνοχή και αλληλεγγύη και περιθωριοποιεί τους μαθητές με χαμηλές επιδόσεις. Αυτοί είναι και τα πρώτα θύματα της Χ.Α. Από την άλλη, η άγνοια ή και παραπληροφόρηση των ιστορικών γεγονότων που σκόπιμα καλλιεργείται στο σχολείο είναι που δημιουργεί χώρο, τον οποίο η Χ.Α. εκμεταλλεύεται και στρατολογεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα βιβλία ιστορίας Στ’ Δημοτικού και Γ’ Λυκείου ανατέθηκαν σε συγγραφείς που έχουν σχέση με το Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή και εκθειάζουν τον δικτάτορα Μεταξά.

Άμεσα η ευθύνη του σχολείου αφορά την ανοχή που δείχνει σε τέτοια φαινόμενα. Αυτή την περίοδο οι εκπαιδευτικοί είναι παγωμένοι. Η απειλή της ΕΔΕ και της συνακόλουθης απόλυσης έχει χρησιμοποιηθεί για τη χειραγώγησή τους. Το μήνυμα της κυβέρνησης ήταν ότι όσοι τολμούν να εκφέρουν δημοκρατικό λόγο θα καταδιώκονται με τον κίνδυνο της απόλυσης. Άλλωστε, τα παραδείγματα των διώξεων της νηπιαγωγού στο Νυδρί, που έκανε πολυπολιτισμική εκπαίδευση, του καθηγητή που άφησε τη μαθήτρια που μόλις είχε έρθει από Πολωνία να γράψει στη γλώσσα της, χωρίς να βαθμολογήσει το γραπτό, και του εκπαιδευτικού που συμμετείχε σε αντιφασιστική διαδήλωση, έστω και εάν αυτοί δικαιώθηκαν, στο τέλος άφησαν το στίγμα τους. Το μήνυμα που ήθελε το υπουργείο να περάσει εν πολλοίς πέρασε: εάν δεν θέλεις να κινδυνεύσεις και εσύ με απόλυση, σκύψε το κεφάλι και κάνε τη δουλίτσα σου. Μέσω της τρομοκρατίας θέλουν έναν εκπαιδευτικό φοβισμένο, ταπεινωμένο και χειραγωγήσιμο.

Κάθε μαθητής που εμπλέκεται σε δραστηριότητες της Χ.Α. είναι θύτης, αλλά είναι και θύμα. Θύμα της άγνοιας που σκόπιμα καλλιεργείται από το εκπαιδευτικό σύστημα, θύμα της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, θύμα της προπαγάνδας που τα ΜΜΕ τεχνηέντως διοχετεύουν στο κοινό. Από την άλλη, η προσχώρηση κάποιου μαθητή στον ναζισμό, όπου δηλητηριάζεται από το μίσος για τη διαφορετικότητα, πρέπει να θεωρείται για το σχολείο μια μάχη χαμένη!

Εάν οι εκπαιδευτικοί δεν ορθώσουν το παιδαγωγικό τους ανάστημα και το δημοκρατικό τους φρόνημα σε εποχές τέτοιες κοινωνικού κανιβαλισμού, τότε η κοινωνία είναι καταδικασμένη να ζήσει σε χειρότερη μορφή τα λάθη της Ιστορίας της. Πολλοί εκπαιδευτικοί έχουν κάνει πολλές κινήσεις υπεράσπισης της δημοκρατίας και αντιμετώπισης του φαινομένου στα σχολεία. Είναι όμως κάτι που δεν μπορούν όλοι να σηκώσουν. Χρειάζονται ενδυνάμωση και κοινωνικές συμμαχίες. Χρειάζονται στήριξη, κοινωνική αρωγή και πολιτική πίεση για να μπορέσουν να εκτελέσουν το εκπαιδευτικό τους έργο και το παιδαγωγικό τους καθήκον, σε πείσμα των καιρών και των κινδύνων που ελλοχεύουν σε ένα σύστημα αντιδημοκρατικό και τιμωρητικό, όπως αυτό που βιώνουμε σήμερα. Το μήνυμα που πρέπει να σταλεί προς κάθε κατεύθυνση είναι ότι ο εκφασισμός της κοινωνίας δεν θα περάσει!

Πρέπει να πειστούν οι μαθητές ότι οι κατατρεγμένοι αυτής της γης είναι θύματα ενός πολιτικού παιχνιδιού που στήνεται σε βάρος τους και σε βάρος μας και υπάρχει άλλος τρόπος να βρουν το δίκιο τους. Να καταλάβουν πως όσο θα είμαστε γονατισμένοι θα ρίχνουμε ευθύνη σε όσους βλέπουμε γύρω μας. Ότι χρειάζεται να αποκτήσουμε την αξιοπρέπειά μας, να ορθώσουμε ανάστημα για να δούμε τους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της καταστροφής. Οι εκπαιδευτικοί της χώρας έχουν το παιδαγωγικό καθήκον να βοηθήσουν τους μαθητές στη συνειδητοποίηση αυτή.

Η Μαρία Νικολακάκη είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

(πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών)