Ζητείται Ελπίς. Όχι ζητιανιά.

Της Cosmina Furchì Gliatas

Ζητείται Ελπίς. Ξεκινώντας να γράφω κάποιες σκέψεις για να τις μοιραστώ μαζί σας, πέφτω πάνω στη λέξη “Ζητώ” και με μεγάλη μου έκπληξη πρόσεξα τι αναφέρει το λεξικό Τεγόπουλος – Φυτράκης στη λέξη αυτή.

ΖΗΤΩ : “ψάχνω να βρω ή προσπαθώ να συναντήσω, γυρεύω, προσπαθώ να επιτύχω ή να αποκτήσω, επιδιώκω, απαιτώ, αξιώνω, ζητιανεύω.”

Προσέξτε κι εσείς τη σειρά και τις διάφορες ερμηνείες γιʼ αυτό το ρήμα και πώς μετά από όλες αυτές τις ερμηνείες η λέξη “ζητώ” τελειώνει με τη λέξη “ζητιανεύω.” Πού το περίεργο, θα μου πείτε, και προς τι η έκπληξή μου. Τοποθέτησα αυτές τις λέξεις με αυτή τη σειρά για να προσπαθήσω να σας κάνω να δείτε τα πράγματα στη σημερινή εποχή, από τη σκοπιά των νέων.

Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς έχετε αναρωτηθεί τι ζητά η νεολαία σήμερα και με αυτή τη σειρά από το λεξικό ορίστε κάποιες απαντήσεις.

Οι νέοι σήμερα ψάχνουν να βρουν μία διέξοδο στο λαβύρινθο σαν τωρινοί Δαίδαλοι, εκεί όπου ο “Μίνωας – κυβέρνηση” τους έκλεισαν μέσα. Εγκλωβισμένοι στους αμέτρητους διάδρομους και χωρίς φτερά, ούτε καν κέρινα, προσπαθούν ουσιαστικά να αποδράσουν από εκεί. Γυρεύουν απελπισμένοι μία διέξοδο, ένα πέρασμα για να ξεφύγουν από το “Μινώταυρο – τρόικα” που εδώ και μερικά χρόνια κατασπαράζει ό,τι βρει μπροστά του.

Οι νέοι σαν το Θησέα προσπαθούν να συναντήσουν μια Αριάδνη για να τους βοηθήσει να βγουν από εκεί μέσα. Σύγχρονοι ναυαγοί γυρεύουν τη γη της επαγγελίας όπου θα προσπαθήσουν να επιτύχουν τα όνειρά τους. Μερικοί φεύγουν, αφήνουν τη Χώρα τους, την οικογένειά τους και ως μετανάστες πλέον προσπαθούν να αποκτήσουν μια δουλειά που θα τους επιτρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια, επιδιώκοντας έτσι να ξεφύγουν από τη μιζέρια, παλεύουν, μάχονται καθημερινά και απαιτούν να έχουν ίδια μεταχείριση, ίδια δικαιώματα και ίδιες ευκαιρίες, αξιώνουν μια καλύτερη Παιδεία για να μη καταλήγουν να ζητιανεύουν. Οι νέοι σήμερα ζητούν ελπίδα, ζητούν μέλλον, ζωντανοί και όχι νεκροί … ακούει κανείς; “Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”, λένε. Λάθος, η ελπίδα, τα νέα παιδιά, στην Ελλάδα του σήμερα, πεθαίνει πρώτη, γιατί μαραζώνει πριν ακόμα ανθίσει. Τους κρύβουν τον ήλιο, το φως της γνώσης, τους στερούν της ζωής το νερό, τη δουλειά και τους αφήνουν να παλεύουν με ανέμους κι θύελλες που τους κόβουν την ανάσα, σʼ ένα μολυσμένο περιβάλλον που τους άφησαν ως κληρονομιά αυτοί που θα ʼπρεπε να τους προστατεύουν … Εκεί έξω, μόνοι τους, σε ερειπωμένο τοπίο. Οι πιο τυχεροί, αυτοί που θα επιβιώσουν, θα είναι καταδικασμένοι να τρέφονται μόνο με αναμνήσεις. Ζεστές εικόνες, λέξεις, γεύσεις, κάποιες όμορφες οικογενειακές στιγμές που θα συντροφεύουν τις κρύες νύχτες του αύριο, εκείνο που δεν είναι σαν το όμορφο παιδικό τους χτες.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ … και όχι ζητιανιά … Ακούει κανείς;

*H  Cosmina Furchì Gliatas είναι συγγραφέας και ζει μόνιμα στη Ελλάδα

(πηγή: theinsider.gr)