Η Παιδεία με παιδικά μάτια

Η εμμονή της κυβέρνησης να συγχωνευθούν τα σχολεία της χώρας καθώς και η υποχρηματοδότηση στην Παιδεία έχουν φέρει ριζικές αλλαγές στο νοητικό και ψυχολογικό επίπεδο των μαθητών, που βλέπουν αυτές τις αλλαγές ως προϊόν της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα τα δύο τρία τελευταία χρόνια. Τα παιδιά είναι σε θέση να καταλάβουν (αυτό, δα, έλειπε), γιατί το βιώνουν τα ίδια, ότι η οικονομική κρίση έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στην κοινωνία και κατά συνέπεια στις οικογένειές τους, στους επαγγελματικούς προσανατολισμούς τους, στη διασκέδασή τους, ακόμη και στις μεταξύ τους σχέσεις.Στην έρευνα του Συνηγόρου του Παιδιού απαντούν με ωριμότητα και πλήρη επίγνωση του νέου τοπίου που έχει διαμορφωθεί στη σχολική ζωή τους. Βιώνουν την ανεργία των γονιών τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, τη μείωση των μισθών τους, γεγονότα καταστάσεις που έχουν προκαλέσει και τη διακοπή της βοήθειας προς αυτά. Χαρτζιλίκι τέρμα.

Είναι ό,τι χειρότερο (στον ψυχολογικό κυρίως τομέα) μπορεί να συμβεί σ’ έναν έφηβο. Βλέπουν τις σχέσεις να ταράσσονται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, βλέπουν την κοινωνία να σπαράσσεται, αρχίζουν και σκέφτονται τη μετανάστευση ως μια λύση στο αδιέξοδο που έχει διανοίγει μπροστά τους. Επιπλέον έχει ανατραπεί η εξωσχολική δραστηριότητα, όπως φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, αθλητικές και φιλότεχνες ενασχολήσεις. Τα ποσοστά είναι πολύ υψηλά και δεικνύουν το μέγεθος της δραματικής αλλαγής στην Παιδεία και γενικότερα στη ζωή τους, αλλά και στον τρόπο σκέψης τους.

Αυτό δείχνει βεβαίως και τον βαθμό κατανόησης αλλά και συμμετοχής στα νέα οικονομικά δεδομένα. Τα περισσότερα παιδιά καταλαβαίνουν τις δυσκολίες μεν, δεν πτοούνται δε και τούτο χαράσσει έναν αισιόδοξο δρόμο για το μέλλον τους επαναφέρει την κριτική ματιά, με μια κάπως ανώμαλη προσγείωση στον (νέο ) ρεαλισμό. Το όντως ελπιδοφόρο είναι ότι δεν παραμένουν στις διαπιστώσεις. Κρίνουν, βλέπουν, ακούν και προτείνουν λύσεις, όπως περισσότερες κοινωνικές δραστηριότητες εκ μέρους του σχολείου και τουλάχιστον βελτίωση της υποδομής του, όπως παρουσία ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών.

Απαιτούν επίσης και αυτό θα μπορούσε να είναι αυτονόητο για την ελληνική εκπαίδευση να επισκέπτονται δωρεάν μουσεία και θέατρα της χώρας, βιβλιοθήκες, εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, συναυλίες κ.λπ. Η κυβέρνηση οφείλει να ακούσει καλά τη φωνή των παιδιών εάν δεν θέλει να τα δει να παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης, εάν ενδιαφέρεται έστω και στο ελάχιστο για το έμψυχο επιστημονικό προσωπικό του μέλλοντος της χώρας. Το ίδιο ευήκοον ους ας τείνουν και τα πολιτικά κόμματα, οι δάσκαλοι και οι βουλευτές του έθνους…

(πηγή: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)