Ο υπέροχος κόσμος του «Παίδων»

Μιας μητέρας

Θα συμφωνήσουν οι τρείς αρχηγοί; Τι θα γίνει με την τρόϊκα; Θα επιτευχθεί η επιμήκυνση; Πότε θα ανακοινωθούν τα νέα μέτρα; Θα πονέσω πολύ? Αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν όταν μετά από ένα ξαφνικό τηλεφώνημα βρέθηκα στον τρίτο  όροφο του νοσοκομείου παίδων «Αγία Σοφία»…. 4 ημέρες, εκεί στο δωμάτιο. Από το μεγάλο μπαλκόνι έβλεπα τα χαμηλά σπιτάκια γύρω από το κεντρικό κτίριο, την παιδική χαρά ακριβώς μπροστά, και τις πολυκατοικίες της περιοχής. Και κάνα δυο εκκλησίες. Και μέσα στο δωμάτιο 5 κρεβάτια -δύο κούνιες και τρία κανονικά.

Και όταν όλα στην ζωή μου και στην ζωή των ανθρώπων μου και όλων των Ελλήνων υποθέτω, θεωρούσα ότι ήταν μαύρα και άραχνα, γνώρισα τον αληθινό παράδεισο και χαμογέλασα.!!! Ναι, αλήθεια χαμογελούσα. Δεν είχα και άλλη επιλογή. Όλοι μέσα στο δωμάτιο αυτό έκαναν. Τα παιδάκια, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, οι γιατροί και οι νοσοκόμες. Όλοι, ακόμα και οι τραπεζοκόμοι και οι καθαρίστριες. Αν δεν με έβλεπαν και δεν ντρεπόμουν για την αδυναμία μου, θα δάκρυζα από την πολύ ευτυχία. Στον Παράδεισο του «παίδων» αιωρείται η αγάπη. Γυρίζει τα δωμάτια και αν είσαι καινούριος σε ραντίζει και …. κολλάς. Αγαπάς τον δικό σου άνθρωπο, αλλά αγαπάς και όλα τα παιδάκια του ορόφου και αγωνίας και εσύ -χωρίς να το δείχνεις φυσικά- μαζί με τις άλλες μαμάδες.

Αχ αυτές οι μαμάδες.!!! Πόσο δύναμη ψυχής, τι μεγαλείο, τι ομορφιά… Δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, δεν ξέρουν το αποτέλεσμα της εξέτασης που μόλις έκαναν, αλλά χαμογελούν, συνέχεια, με τα πάντα. Σαν να έχουν στα πόδια τους τον κόσμο όλο. Σαν να τους έχεις κάνει το πιο ωραίο δώρο, που για εκείνες είναι όνειρο ζωής. Και μόλις βγαίνει το αποτέλεσμα της εξέτασης, μιλάνε τα μάτια τους. Συνεννοούνται μεταξύ τους με το βλέμμα. Και συνεχίζουν να χαμογελούν και να λένε αστεία. Και να μαθαίνουν η μία την ιστορία της άλλης, όχι ολόκληρη γιατί η ασθένεια δεν αναφέρεται πουθενά. Σαν να μην έχει συμβεί.

Αχ αυτές οι μαμάδες.  Πέντε κρεβάτια, πέντε παιδάκια. Το ένα παιδί βορείων προαστίων. Το άλλο παιδί Αλβανών. Το άλλο τσιγκανάκι. Το τέταρτο από Γλυφάδα και το τελευταίο, 2,5 ετών παιδί αγροτών από την Εύβοια. Το βλέμμα όμως δεν διαφέρει. Είναι το ίδιο βλέμμα απορίας αλλά και παιδικής αφέλειας. Και οι μαμάδες ανεβαίνουν τον ίδιο Γολγοθά ακριβώς. Και είναι αξιοθαύμαστο το πως προσαρμόζονται όλοι και ζουν αρμονικά σε αυτό το πολύχρωμο και έντονα φορτισμένο συναισθηματικά κοινόβιο.

Αλλά υπάρχει μία στιγμή που όλοι σοβαρεύουν…. τα παιδιά τρέχουν γρήγορα και ξανακάθονται στα κρεβάτια τους και οι γονείς όρθιοι, χτενίζονται όπως-όπως με τα χέρια, σηκώνουν τα ανάστημα, ψηλά η πλάτη, μέσα η κοιλιά, και σε ετοιμότητα να ακούσουν και να καταλάβουν… Είναι η στιγμή που μπαίνουν οι γιατροί. Όμως χαμογελούν και αυτοί. Σε όλα τα παιδάκια. Μάλλον οι γιατροί σε αυτό το νοσοκομείο πάσχουν από αχρωματοψία. Δεν ξεχωρίζουν χρώματα. Ίδιος ο χρόνος που διαθέτουν στο κάθε παιδί. Πανομοιότυπο και το ενδιαφέρον τους. Και χαμογελούν αχ πόσο χαμογελούν και αυτοί στα παιδάκια. Και φαίνεται βρε αδελφέ, πως να το κάνουμε!!! Τα χάδια τους έχουν αγάπη!!. Δεν είναι τυπικά. Δεν είναι από συνήθεια. Έχουν ξεχωριστό χώρο μέσα τους για το κάθε παιδάκι.

Καλά, για φακελάκι εκεί μέσα δεν το συζητάμε. Ή μάλλον υπάρχουν κάτι φακελάκια. Μικρά. Ροζ και μπλε. Μέσα σε αυτά τα παιδιά βάζουν γράμματα στον Άγιο Βασίλη και στην θεία τους, και ζωγραφιές. Αυτά είναι τα φακελάκια που «παίζουν». Α, και μερικά δώρα δέχονται οι γιατροί. Όπως έναν σπιτικό μπακλαβά, αυγά από το χωριό, ή ένα καλό ουϊσκι που το είχαν φέρει στην οικογένεια πέρσι τα Χριστούγεννα….

Εξέχων πρόσωπο όμως στον όροφο είναι ο διευθυντής της κλινικής. «κόλλα πέντε» λέει σε όλα τα μικρά. Και σε μια στιγμή αδυναμίας μου εκμυστηρεύτηκε ότι γυρίζει το απόγευμα η κόρη του από γαμήλιο ταξίδι αλλά δεν θα πάει να την πάρει από το αεροδρόμιο. Ας πάει η μάνα της, εκείνος ήρθε ξημερώματα από το συνέδριο στη Νάπολι και σήμερα πρέπει να ενημερώσει κάτι ιδίαν στο γραφείο του όλους τους γονείς. Α πα πα, μου είπε, δεν προλαβαίνει με τίποτα. Και τα ραντεβού στο γραφείο του…. Τι άνθρωποι. Πόσο Μεγάλοι. Πόσο αξιοθαύμαστοι…

Καταπληκτικοί άνθρωποι με δύναμη ψυχής, με κότσια προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία». Και θέλουν λέει να καταργήσουν την Δημόσια Υγεία. Να τα κλείσουν. Οι τροϊκανοί. Μαζί με τους Ελληνάρες. Που μιλάνε συνέχεια για το καλό μας. Που αναφέρουν συνέχεια -για να μας σώσουν λέει- την επιμήκυνση. Μήπως τελικά κάτι τους λείπει εκ γενετής και πληρώνουμε εμείς τη νύφη;

(αναδημοσίευση από onlynews.gr)