Σεπτέμβρης

Μεταναστεύουνε πουλιά,

ανοίγουν τα σχολεία.

Μα είν’ όλα φέτος μια θηλιά.

Μας πνίγει η ασφυξία.

Όταν ο κόσμος μίζερος

γλιστράει στη γλίτσα χάμου,

μεσ’ στη ζεστή παλάμη σου

φίλεψε τη δικιά μου.

Κι όταν εγώ γενούμε εμείς,

στο δίκιο που μας σμίγει,

τότε μην παραξενευτείς

πώς τρέμουνε οι λίγοι.

Είναι η στιγμή που δεν περνά,

τρομοκρατείται ο τρόμος.

Δεν υποτάσσει τα μυαλά

ο άδικός τους νόμος.

Τι κι αν ορμούν οι ισχυροί,

κι αν μας πατούν στο χώμα.

Κι αν βασανίζονται οι πολλοί,

κι όμως γελούν ακόμα.

Γίνονται όλο πιο πολλοί,

σταλιά – σταλιά ποτάμι.

Του κάμπου όλοι οι ροδανθοί,

του ωκεανού τσουνάμι.

Αν κάπου αίματα χυθούν,

του κόσμου οι βαρώνοι

λαχανιασμένοι θα κρυφτούν,

θα σκορπιστούν σαν σκόνη.

Πλατεία κάθε γειτονιάς

κι η Κεντρική Πλατεία

-μια αγκαλιά, που μονομιάς

γεννά λαού σοφία.

Δώσε μου λίγη απ’ τη χαρά

που σ’ ανασταίνει τόσο.

Κι εγώ την αύρα απ’ την καρδιά

όση έχω θα σου δώσω!

Στα παιδικά χαμόγελα

δεν τους αξίζει λύπη.

Αξίζουνε τα όνειρα

για ελεύθερο πλανήτη.

Ο φίλος σας

Γιάννης Σαράντης

(Σεπτέμβριος 2011)